Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Αν ανήκετε σ’ εκείνη την μειοψηφία που δεν χάφτει μύγες (κυριολεκτικά: η «σούπερ τροφή του μέλλοντος»∙ μεταφορικά: η εγωϊστική α-νοησία), το να έχετε μια κάπως γενική αλλά σωστή αντίληψη του τι βρίσκεται σε εξέλιξη απ’ την μεριά του «βίο-» τμήματος του συμπλέγματος όπως την περιγράφουμε πιο πάνω, δεν σας λύνει όλα τα προβλήματα. Και (ελπίζουμε) σας δημιουργεί καινούργια.
Ξέρεις – ωραία. Και τι το κάνεις αυτό; Σε ποιόν να μιλήσεις, πως, και με τι ζητούμενο; Αυτά είναι αυθεντικά ερωτηματικά στη συγκεκριμένη ιστορική εποχή, και ούτε πρέπει να εσωτερικεύονται, ούτε να ξεπετιούνται.
Ο συνδυασμός απωθήσεων, άγνοιας και καθημερινών (αυτοκαταστροφικών) ρουτινών είναι σχεδόν ένας τοίχος μπετόν μέσα στο κοινωνικό αρχιπέλαγος. Το να βρίσκουμε τις όποιες μικρές, μερικές φορές αδιόρατες ακόμα και για τα (κοινωνικά) υποκείμενα ρωγμές του, δεν είναι ασήμαντο. Δεν είναι όμως, σε καμία περίπτωση, όλη η απάντηση∙ ούτε καν το μεγαλύτερο μέρος της. Είναι, σα να λέμε, αναγκαία συνθήκη∙ όχι και ικανή από μόνη της.
Αυτό απαιτεί να εγκαταλείψουμε το ηρωϊκό και πένθιμο «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα», μια ολόκληρη κουλτούρα «αμεσότητας» (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ταχύτητας, γρήγορου (και σχεδόν πάντα: αντανακλαστικού) ακτιβισμού, γοητείας-και-απογοητεύσεων, που κληρονομήσαμε απ’ τον ύστερο 20ο αιώνα. Κάποτε αυτά μπορεί να δούλευαν – όχι πια.
Δεν θα γίνει κάτι τέτοιο επειδή το λέμε εδώ – καθόλου! Υπάρχουν χιλιάδες ύαινες που πληρωμένες ή όχι προσπαθούν να συντηρήσουν το πτώμα του «αυθορμητισμού»∙ δεν θα μείνουν χωρίς δουλειά. Και, δυστυχώς, δεν θα μείνουν χωρίς αποτέλεσμα.
Αν (όποιοι / όποιες) περάσουν στην πολεμική αντιμετώπιση της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας και των αφηνιασμένων τάσεών της, αυτό θα γίνει επειδή οι ίδιοι / ες αποφάσισαν ότι αντέχουν την αποτοξίνωση απ’ την ρηχότητα και τις φαντασιώσεις – συμπεριλαμβανόμενων των τεχνικών μεσολαβήσεων τους. (Καταλαβαίνετε για το τι μιλάμε, έτσι δεν είναι;) Πράγματι, για να συγκεντρωθεί η προσοχή και η διαθεσιμότητα στα πραγματικά μέτωπα του ταξικού ανταγωνισμού τώρα και στο μέλλον, θα χρειαστεί ένα είδος ριζοσπαστικού, κοσμικού ασκητισμού – αυτό δεν πρέπει να φοβίζει!
Διαφορετικά, «αέριο του γέλιου» (και του γελοίου) πουλιέται από πολλές μεριές… Και πολύ χειρότερα πουλιούνται. Για όλα τα γούστα τοξικότητας.
Έτσι ώστε το είδος μας να αποδεικνύεται άξιο της συγγένειάς του με τα ποντίκια.