Δευτέρα 7 Μάρτη>> Η αποκοπή της ρωσικής εισβολής στην ουκρανία (και των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της) απ’ το ιστορικό πλαίσιο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (4ος παγκόσμιος πόλεμος…) είναι εξαιρετικά βολική για τα δυτικά αφεντικά… Συμβάλει αποφασιστικά στην αποβλάκωση, και τι καλύτερο από υποτελείς αποβλακωμένους πληθυσμούς; Μπορεί λοιπόν κανείς να είναι με τους «δυστυχισμένους ουκρανούς», με τον «αποφασιστικό Putin» ή (επιβάλλεται να είναι) με την «ειρήνη»: σε κάθε περίπτωση θα είναι sentimental και με βαριά μυωπία…
Τι είναι η ειρήνη; ρωτάει ρητορικά η Black Alliance for Peace σ’ ένα σχετικό άρθρο της πριν λίγες μέρες. Σίγουρα όχι τα προσχήματα των δυτικών – λέμε. Για εμάς ειρήνη δεν είναι απλά η απουσία ένοπλης σύγκρουσης. Ειρήνη σημαίνει την δημιουργία, μέσα από λαϊκό αγώνα και αυτοάμυνα, ενός κόσμου απελευθερωμένου απ’ τον μιλιταρισμό και τα πυρηνικά όπλα, τον ιμπεριαλισμό και τους άδικους πολέμους, την πατριαρχία και την λευκή υπεροχή. Αντίθετα, η αναβίωση του ναζισμού στην Ουκρανία, όπως επίσης στις ΗΠΑ, στον Καναδά και αλλού, αντιπροσωπεύει την εδραίωση της λευκής υπεροχής ως μέρους ιμπεριαλιστικών σχεδίων…
Πείτε τα! (Οι σύγχρονοι υποτελείς της εν γένει «αριστεράς» του κράτους και του κεφάλαιου θα συμφωνήσουν βαριεστημένοι…. στα (αντι)social media… Και σε κανά μήνα θα ασχολούνται με κάτι άλλο).
Η ουκρανική επικράτεια είναι μόνο ένα απ’ τα επιμέρους πεδία μάχης ενός ήδη μακρόχρονου πολέμου. Ανάμεσα στους δυτικούς καπιταλισμούς / ιμπεριαλισμούς (που εντελώς σχηματικά και όχι με την απαραίτητη ακρίβεια θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «νατοϊκό μπλοκ») και στο ευρασιατικό project. Η συρία, ο λίβανος, το ιράκ, το ιράν, το αφγανιστάν είναι μερικά ακόμα τέτοια πεδία μάχης∙ όπως επίσης η λιβύη, η υποσαχάρια αφρική («ζώνη του Sahel»)∙ όπως η ταϊβάν και οι θάλασσες της κίνας∙ όπως μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής. Στο «νατοϊκό μπλοκ», υπό την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου περιλαμβάνονται τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, αλλά κι εκείνα της αυστραλίας και της ιαπωνίας (παρότι δεν είναι τυπικά μέλη του νατο). Στο ευρασιατικό μπλοκ εκτός της ρωσίας και της κίνας περιλαμβάνονται τα κράτη / μέλη του CSTO (collective security treaty organization: καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, λευκορωσία, αρμενία), το ιράν, το πακιστάν, το αφγανιστάν, η συρία, η τουρκία, το ιράκ, η βενεζουέλα, η κούβα και όλο και περισσότερα αφρικανικά κράτη (παρότι δεν είναι ούτε ευρωπαϊκά ούτε ασιατικά). Με τις όποιες αποχρώσεις στους ελιγμούς τους.
Το να παίρνει κάποιος θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς ή το να φωνάζει «ειρήνη ημίν» σε μια μόνο μάχη σημαίνει ότι αποδέχεται (ακόμα και με την αδιαφορία του) τον πόλεμο στο σύνολό του αλλά δεν του αρέσει μια συγκεκριμένη εξέλιξή του. Η ουκρανική επικράτεια, μετά από 8 χρόνια πολέμου εκεί, «πέφτει» απ’ τα αμερικανικά / αγγλικά χέρια∙ κι αυτή είναι η δεύτερη ήττα του νατο μέσα σε λίγους μήνες, μετά την «αποχώρηση» απ’ το αφγανιστάν… Δεν αρέσει αυτή η εξέλιξη στα δυτικά αφεντικά, οπότε ταϊζουν τον «φιλειρηνισμό» των υποκόων τους… Και να τα δάκρυα, και να η αγανάκτηση… Η ήττα του νατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης, είναι ψυχρό, αντικειμενικό γεγονός∙ που δεν χάνει την σημασία του απ’ το ότι στην ουκρανία (σε αντίθεση με το αφγανικό πεδίο μάχης), απ’ την μεριά του «άξονα», ο πόλεμος γινόταν μέσω proxies (του ουκρανικού φασισταριού).
Και πάλι μια σύγκριση του τι συμβαίνει γύρω απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης σε σχέση με άλλα, από την δική μας εργατική, «μακρο-ιστορική» προσέγγιση.
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.
