Παρασκευή 12 Μάρτη. «Ο κόσμος έχει κουραστεί… λίγη υπομονή ακόμα». Αυτή είναι η σοφία των δημαγωγών, των ιερεών, των βιτρινών… Πατερναλισμός του χειρίστου είδους, συνέχεια και ανανέωση του υγιεινιστικού πατερναλισμού που έχει δοξαστεί εδώ και ένα χρόνο. Τι καλωσύνη εκ μέρους τους: αναγνωρίζουν την «κούρασή» μας, την ψυχολογική κόπωση… Γλυκούτσικα!..
Ή μήπως όχι ακριβώς; Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να έχεις «κουραστεί» απ’ την βία του κράτους και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· απ’ το να έχεις καταλάβει. Η κούραση είναι μια κατάσταση – που αντιμετωπίζεται με ξεκούραση. Το σύστημα υπόσχεται να μας την προσφέρει: ας πούμε ότι απ’ την απομόνωση (θα) μας επιτρέψει να κάνουμε βόλτες στην αυλή, υπό την προϋπόθεση φυσικά όταν θα είμαστε δεμένοι σταθερά με το αόρατο, ψηφιακό λουρί μας…
Το να έχεις καταλάβει όμως; Όχι, όχι! Αυτό, κατ’ αρχήν, είναι κουραστικό! Δεύτερον σε ωθεί σε κακές σκέψεις! Διάολε: αυτό που υπόσχεται να μας προσφέρει το «καλό αφεντικό» είναι μια κάποια άδεια· όχι όμως και την γνώση του πως δουλεύει· και επ’ ουδενί μεθοδική εχθρότητα!
Αν διαγραφόταν ο κίνδυνος (για τους αφέντες) να έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ένα καλό μέρος των υπηκόων, η συμβουλή δεν θα ήταν «… κάντε λίγη υπομονή ακόμα»! Αντίθετα η «κούραση» και η αναγνώρισή της στις συγκεκριμένες περιστάσεις είναι το πιο κοντινό στα εξαρτημένα αντανακλαστικά. Σηκώνεις βάρη; Κλατάρεις…
Κάπως έτσι. Ένα χρόνο τώρα δεν ζούμε την βία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης… Απλά σκάβουμε… Αλλά θα πάρουμε μερικές ανάσες, που πλουσιοπάροχα θα μας δωθούν…. Έτσι δεν είναι; Θα πέσουμε μέσα στους λάκους, που θα έχει και σκιά…
Έτσι δεν είναι πάντα η σκλαβιά;