Τετάρτη 10 Φλεβάρη. Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι το ελλαδιστάν έχει δημιουργήσει “σχολή εξωτερικής πολιτικής”: δώστου διεθνή φασίστα περιοπής και πάρτου την ψυχή… Ή θα μπορούσε να συμβαίνει το ανάποδο: το ελλαδιστάν να είναι αριστούχος μαθητής μιας διεθνούς (πρωτοκοσμικής πάντα) σχολής, με την ίδια εξειδίκευση.
Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη του “οτι-πιο-κοντά-σε-υπουργό-εξωτερικών-διαθέτει-η-ε.ε.” επιτρόπου Josep Borrell στην Μόσχα στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ένα φιάσκο περιοπής. Ήταν άνιση η αναμέτρηση, κάτι σαν «αποστολή αυτοκτονίας». Ο Borrel έχει μια καρέκλα που είναι συμβολική· κι ακόμα, σαν τέτοια, με το ζόρι. Την πήρε τον Δεκέμβρη του 2019, διαδεχόμενος το προηγούμενο χλωμό πρόσωπο που έπαιξε τον ίδιο ρόλο, την κυρία Federica Mogherini. Πριν γίνει εκπρόσωπος του φαντάσματος της υποτιθέμενης «ενιαίας εξωτερικής πολιτικής» της ε.ε. ο καταλανός και σοσιαλδημοκράτης κυρ Josep είχε διατελέσει υπ.εξ. του ισπανικού κράτους για περίπου ένα χρόνο, μεταξύ καλοκαιριού του ’18 και καλοκαιριού του ’19, στην κυβέρνηση Sanchez… Με τέτοιο παρελθόν ο 70plus κυρ Josep θα μπορούσε να θεωρηθεί ικανός στις ισπανικές καθεστωτικές ίντριγκες, αλλά χαμένος από χέρι στην πιο υψηλόβαθμη επίσκεψη / εκπροσώπηση της ε.ε. στη Μόσχα από το 2017. Έχοντας απέναντι του τον Sergey Lavrov: έκφραση της παράδοσης του ρώσικου καθεστώτος να κρατάει σε τέτοια πόστα όσο περισσότερο γίνεται τα στελέχη του, ο Lavrov είναι υπ.εξ. απ’ το 2004 συνεχώς. Έχει δει… και τι δεν έχει δει! Έχει ακούσει… και τι δεν έχει ακούσει!!
Τι πήγε να κάνει άραγε ο Borrell στη Μόσχα; Είναι απίθανο να είχε κάποια μυστική αποστολή με δεδομένη την ασήμαντη εμπειρία του αλλά και το συμβολικό αξίωμά του. Επίσημα κουβαλούσε έναν «κατάλογο θεμάτων» συζήτησης μεταξύ ε.ε. – ρωσίας, που περιελάμβανε τα πάντα όλα: απ’ την ουκρανία μέχρι τον nord stream 2, και απ’ το sputnik V μέχρι…. μέχρι τον πιο πρόσφατο αγαπημένο της δύσης, τον Alexey Navalny….
Αυτός ο τύπος είναι πατενταρισμένος φασίστας. Ώσπου να αναγορευτεί απ’ τους δυτικούς σε ενσάρκωση της δημοκρατίας στη ρωσία, η κύρια «πολιτική δουλειά» του Navalny ήταν οι συμμαχίες του με τους ρώσους νεοναζί, skins και όποιο άλλο παρόμοιο κατακάθι. Η αναγόρευσή του σε «ήρωα της ελευθερίας» απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη και την Ουάσιγκτον έχει εκνευρίσει ιδιαίτερα την Μόσχα, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο σίγουρα επειδή το ημερολόγιο δείχνει 2021 – και οι παγκόσμιοι συσχετισμοί δύναμης αλλάζουν ραγδαία.
Αυτό το φασιστόμουτρο ήταν η φαρδιά μπανανόφλουδα που πάτησε ο έρμος ο κυρ Josep. Ζήτησε (εκ μέρους της ε.ε.) την αποφυλάκισή του και μια έρευνα για την (υποτιθέμενη) δηλητηρίασή του – και θεώρησε σκόπιμο να το δηλώσει και στη συνέντευξη τύπου, καμαρώνοντας ίσως. Ο Lavrov, αφού κατηγόρησε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλες για διπλοπροσωπία, έδωσε το τελικό κτύπημα στον ύπατο εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής: …Θα ήθελα να θυμίσω ότι υπάρχουν τρεις πολιτικοί φυλακισμένοι καταδικασμένοι σε 10ετή φυλάκιση επειδή οργάνωσαν ένα δημοψήφισμα στην Καταλωνία είπε· μια κουβέντα πολύ πιο αναιδής και to the point απ’ το να έλεγε «ρε δεν κοιτάτε τα χάλια σας!». Και συνέχισε: Οι δικαστικές αρχές της Γερμανίας και του Βελγίου ζήτησαν απ’ τις ισπανικές αρχές να σταματήσουν αυτές τις με πολιτικά κίνητρα αποφάσεις. Κι αυτές απάντησαν ότι η Ισπανία έχει το δικό της δικαστικό σύστημα και οι άλλοι πρέπει να σέβονται τις αποφάσεις του. Αυτό είναι που απαιτούμε απ’ την Δύση στις σχέσεις της μ’ εμάς»….
Να θυμίσουμε ότι ο κυρ Josep Borrell είναι καταλανός, προφανώς όμως νομιμόφρων. Τι θα μπορούσε να απαντήσει; Απάντησε για λογαριασμό του η ισπανίδα υπ.εξ., μόνο για να κάνει την τραγωδία της επίσκεψης του Borrel (και των “φιλελεύθερων” καϋμών της ευρώπης…) Μαδριλένικη φάρσα:
… Στην Ισπανία δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι…» τιτίβισε. «… Υπάρχουν φυλακισμένοι πολιτικοί».
Δηλαδή; Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Maria Zakharova, γνωστή για την δεικτικότητά της, έσπρωξε τη μπάλα στην κενή εστία (πάντα μέσω της αρένας των antisocial media): «Ω! Τώρα έχω ένα καινούργιο δημοκρατικό ίνδαλμα, αυτή τη φορά γυναίκα. Λέγεται Arancha Gonzalez Laya».
Αυτά μπορεί να φαίνονται (ή και να είναι) χαριτωμένα. Δείχνουν ωστόσο την «ποιότητα» των δυτικών πολιτικών βιτρινών· και, κατά συνέπεια, τις δυνατότητες (όσες τους αναλογούν) διακυβέρνησης – σε – συνθήκες – ενδοκαπιταλιστικού – ανταγωνισμού.
Αν ήταν προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων θα πήγαιναν στο ταμείο ανεργίας με ρυθμό ένας την βδομάδα. Όμως προσλαμβάνονται μέσω εκλογών, οπότε μετράει αλλιώς.
(Συνεπώς μη θυμώνετε με τον ρημαδοΚούλη! Βρίσκεται στο μέσο όρο. Και είναι μάνατζερ / κόουτς της καλύτερης ομάδας του πλανήτη! Χάρη στην αντιστροφή της πραγματικότητας το ελλαδιστάν πάει για τον τελικό…. Έναν κάποιο, οποιοδήποτε τελικό…)