Τετάρτη 9 Δεκέμβρη. Εκείνο που λέμε είναι ότι η θεραπεία όσων έχουν ανάγκη τέτοιας φροντίδας και η πειρατεία του ανοσοποιητικού των πάντων είναι εντελώς διαφορετικές βιοπολιτικές! Και οι δύο καπιταλιστικές, χωρίς αμφιβολία. Ωστόσο το τι είναι η δεύτερη (και ποια είναι τα ζητούμενα των αφεντικών της) φωτίζεται σε ικανό βαθμό απ’ το τι είναι η πρώτη.
Η πρώτη (βιοπολιτική) εστιάζει στους πάσχοντες. Μπορεί να επιστρατεύσει τα ίδια επίπεδα καπιταλιστικής ανάπτυξης, παρόμοια εργαλεία βιοτεχνολογιών, νέων υλικών, κλπ (άρα είναι αντικείμενο της εργατικής, αντικαπιταλιστικής / αντικρατικής) κριτικής· αλλά είναι εκλεκτική. Η δεύτερη (βιοπολιτική) εστιάζει στους πάντες. Είναι γενικευτική, καθολική. Και επειδή εστιάζει στους πάντες επιδιώκει (και ως ένα βαθμό καταφέρνει) να αναδιαρθρώσει τις σχέσεις των πάντων με τους πάντες· άρα το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.
Ένα μόνο παράδειγμα, απ’ την φαρέτρα της ασταμάτητης μηχανής. Η ιδέα της «αλυσιδωτής μολυσματικότητας», που καταλήγει στον θάνατο / φόνο κάποιου ηλικιωμένου από μακρινούς (αλλά απρόσεκτους…) νεαρούς και νεαρές που εξακολουθούν να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται (αναφερόμαστε στην εντατική τρομο-προπαγάνδα της περασμένης άνοιξης) έναν μόνο στόχο έχει: την μετατροπή της εννόησης του ΣΥΝΟΛΟΥ των κοινωνικών σχέσεων σε «μολυσματικές», άρα «επικίνδυνες», κλπ. Αυτή η ιδέα (που πρωτοσερβιρίστηκε με το aids για να ανατραπεί απ’ το τότε κίνημα…) δεν ταιριάζει με την βιοπολιτική της (εστιασμένης) θεραπείας αλλά υλοποιεί κάτι «κανούργιο»: την κατασκευή μιας γενικευμένης και αδιαφοροποίητης νοσηρότητας του συνόλου του πληθυσμού. Κι αυτή η τελευταία είναι πειρατεία του ατομικού / συλλογικού ανοσοποιητικού, ιδεολογική πριν γίνει (και για να μπορεί να γίνει) φαρμακευτική / βιοτεχνολογική!
Τι σημαίνει εν προκειμένω πειρατεία; Επιγραμματικά: την θεμελείωση της πεποίθησης ότι ακόμα και η ανοσία ΔΕΝ είναι σχεσιακή, σχέση δηλαδή μεταξύ ζωντανών όντων, αλλά interface μεταξύ δύο συστημάτων: ενός «οργανικού» και ενός «μηχανικού»… Το πρώτο υπάρχει «ανέπαφα», το δεύτερο υποκαθιστά / μεσολαβεί κάθε «σύναψη»… (Αυτό κρατείστε το για το όχι μακρινό μέλλον).
Υπήρξαν αρκετοί που διαισθητικά πρόσεξαν, την περασμένη άνοιξη, το πρωτοφανές (σίγουρα στην ιστορία των τελευταίων 200 χρόνων) του να μπαίνουν σε κατ’ οίκον περιορισμό εκατομμύρια υγιών υποτελών. Ιστορικά οι «καραντίνες» αφορούσαν ορισμένες κατηγορίες ασθενών· σε καμμία περίπτωση τους πάντες. Όσοι υπέδειξαν αυτήν την κατάχρηση εξουσίας με ιατρική ψευδο-νομιμοποίηση δεν βρήκαν παρ’ όλα αυτά την εξήγηση γι’ αυτό το πρωτοφανές· γιατί η εξήγηση δεν είναι «ιατρική» αλλά πολιτική! Αν κάποιοι μετατρέπουν (και επιβάλλουν) την εννόηση των κοινωνικών σχέσεων στο σύνολό τους σα «νοσογόνων», αυτό συμβαίνει επειδή δεν ενδιαφέρονται για την θεραπεία των ασθενών· αλλά για την αναδιάρθρωση των σωμάτων, των αισθημάτων, της ηθικής και των σκέψεων των πάντων! Δεν είναι «γιατροί» με την παλιά έννοια· είναι «μηχανικοί συμπεριφορών» που χρησιμοποιούν, στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, ψευτο-ιατρικά επιχειρήματα· χτες χρησιμοποίησαν «αντιτρομοκρατικά», και αύριο κάποια άλλα. Να γιατί «ο πιο δυνατός γιατρός στον κόσμο», ο κυρ Βασίλης, είναι ένας ιδιοκτήτης εταιρείας πληροφορικής! Και να γιατί εταιρείες σαν την google ή την apple εμφανίστηκαν σαν οι «μεσάζοντες» του ελέγχου της κοινωνικής νοσηρότητας!
Όταν η καπιταλιστική πραγματικότητα έδειχνε την μετάβαση, την Αλλαγή (καπιταλιστικού) Παραδείγματος, οι caradinieri κοιτούσαν φέρετρα στο Bergamo, μετά στη Ν. Υόρκη, μετά τάφους στη βραζιλία· και μηρύκαζαν τα σκουπίδια του υγιεινιστικού τρομοΘεάματος, αφού πρώτα τα είχαν εσωτερικεύσει.
Εκ των υστέρων κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να αναρωτιούνται αν «παίζει κάτι περίεργο;». Ναι, αλλά δεν είναι περίεργο. Επιπλέον το έργο προετοιμαζόταν επί χρόνια, και παίζεται εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Κι αυτοί ήταν κομπάρσοι του…