Κυριακή 27 Σεπτέμβρη. … Γιατί μια μέρα κρύα / μπορεί και οι μπηχαβιοριστές / να ‘ρθουν στην εξουσία…
Τι ξέρουν λοιπόν οι ειδικοί της ψυχο-πολιτικής διαχείρισης των πληθυσμών; Πώς μπορείς να πείσεις ένα ικανό τμήμα του πληθυσμού για το πιο παρανοϊκό πράγμα στον κόσμο; Πόσο ευάλωτος είναι ο καθένας που έχει άγνοια για τις τρέχουσες πρακτικές των αφεντικών;
Αυτά και άλλα παρόμοια είναι πολιτικά ερωτήματα, για τα οποία η ασταμάτητη μηχανή έχει ως τώρα μόνο αποσπασματικές απαντήσεις. Θα χρειαστεί ξεχωριστή ενασχόληση / ανάλυση για να αναδυθούν τα «κοινωνικά και ιδεολογικά στηρίγματα» της τρέχουσας θανατοπολιτικής.
Ευτυχώς έχουμε ικανή έως πολύτιμη βοήθεια. Για παράδειγμα το βιβλίο Η προέλαση της πανούκλας εκδόθηκε στα ελληνικά απ’ την «λέσχη κατασκόπων του 21ου αιώνα» τον Γενάρη του 2007, σε μετάφραση spn. Γραμμένο το 2006 με τίτλο Marching plague, Germ warfare and global public health από την θρυλική (ακόμα και στα μέρη μας) αμερικανική post-situ ομάδα Critical Art Ensemble, με κύριο θέμα της τον βιολογικό πόλεμο και την παγκόσμια διαχείριση της δημόσιας υγείας μέσω των υγιεινιστικών απειλών, θα ριχνόταν σήμερα στη φωτιά απ’ τους φανατικούς φίλους της καραντίνας! Γιατί περιλαμβάνει πολλές σοβαρές και πικρές αλήθειες. Όχι μόνο για τα κράτη και τα αφεντικά αλλά και για τους υποτελείς…
Όμως το 2006 και το 2007 ήταν ακόμα μια εποχή που αυτά τα ζητήματα μπορούσαν να ειπωθούν. Και να συζητηθούν, ίσως ακόμα κι απ’ τους ίδιους εκείνους που 13 χρόνια μετά, σήμερα δηλαδή, ουρλιάζουν «Καραντίνα! Καραντίνα!!». Τίποτα δεν απαξιώνει αυτήν την έγκυρη γνώση που αποκτήσαμε τότε και διατηρούμε πάντα. Ούτε οι ρευστοποιήσεις, ούτε οι προδοσίες, ούτε οι σαλτιμπαγκισμοί!
Θα αναδημοσιεύσουμε στη συνέχεια μερικά επιλεγεμένα αποσπάσματα από εκείνη την δουλειά της C.A.E. Και, μελλοντικά, μπορεί να κάνουμε αναδημοσιεύσεις άλλων αποσπασμάτων. Επειδή, σε τελευταία ανάλυση, συμβαίνει κι αυτό: η συνείδηση της πραγματικότητας δεν έρχεται πάντα “μετά”. Μερικές φορές έρχεται “πριν”, έγκαιρα…
(Οι τονισμοί στο πρωτότυπο):
… (σελ 59): Αυτό που το κοινό δέχεται τελικά είναι μια τερατώδης μηχανή προπαγάνδας που λειτουργεί σαν ένα δάκτυλο στη σφιγμένη γροθιά της εξουσίας. Τα ειδησειογραφικά μήντια είναι ένας από τους πολλούς θεσμούς που βοηθούν στην εσωτερίκευση της υπερ-πραγματικότητας της κρίσης γενικά και της κρίσης στην βιο-ακεραιότητα συγκεκριμένα.
Δημιουργείται ένας τύπος συνείδησης με τον οποίο το κοινό φτάνει να επιθυμεί την κατάσταση του φόβου, ακόμα και να νοιώθει εμπιστοσύνη για αυτή. Η μετάδοση αντίθετων πληροφοριών – και ως εκ τούτου η άρνηση της αμεσότητας της κρίσης – συναντά συχνά τον θυμωμένο σκεπτικισμό, σα να χάνουν τα άτομα ένα αντικείμενο αξίας. Το να εγκαταλείψεις την ασφάλεια της υπερ-πραγματικότητας και την παρηγοριά του πανικού (που έχουν εγκατασταθεί στα σώματα, στην επιθυμία και στις καθημερινές συμβάσεις) γίνεται μια αυτοκτονική ή δολοφονική πιθανότητα, προκαλώντας μια δημόσια απαίτηση για τη σταθεροποίηση και τη διαιώνιση της βίας τους κράτους…
Θα μπορούσε να είναι κατάσταση που την βλέπεις σ’ ένα δυστοπικό θρίλερ “επιστημονικής φαντασίας” – αλλά όχι. Την ζούμε εδώ γύρω: ποτισμένα ως το μεδούλι στη συνηθισμένη καθημερινότητά τους από φοβίες, σημαντικά τμήματα των πληθυσμών απαιτούν περισσότερη κρατική βία (“Καραντίνα! Απόλυτη Καραντίνα!” φωνάζουν κάμποσοι) επειδή αυτή πουλιέται σαν προστασία! Δεν θέλουν πια να ξε-φοβηθούν, ούτε βέβαια να μισήσουν τους κρατικούς τρομοκράτες, γιατί αυτό το αντιλαμβάνονται ένοχα σαν “πατροκτονία”. Αντίθετα η πατερναλιστική βία εμφανίζεται (και γίνεται δεκτή) σαν “θεραπεία” – ή, τουλάχιστον, σαν μια καθησυχαστική ρουτίνα.