Κυριακή 27 Σεπτέμβρη. … (σελ. 92): Η ανθρώπινη θυσία υποτίθεται πως είναι ένας «πρωτόγονος» θεσμός – που εξαφανίστηκε καιρό πριν από τον δυτικό πολιτισμό. Δυστυχώς, μάλλον το αντίθετο είναι αλήθεια. Ο θεσμός της θυσίας συνεχίζει να ζει. Αν και μεγάλο μέρος του είναι κρυμμένο, παραμένει ουσιώδες κομμάτι της καθημερινής ζωής, της πολιτικής και της οικονομίας του πρώτου κόσμου.
Η φροντίδα υγείας εδώ και πολύ καιρό είναι ανάμεσα στους πρωταρχικούς θεσμούς θυσίας στις ΗΠΑ. Τα χιλιάδες θανατηφόρα νοσοκομειακά ατυχήματα και λάθη που προκύπτουν κάθε χρόνο είναι ένα από τα δυσάρεστα υποπροϊόντα που οι πολίτες είναι πρόθυμοι να ανεχτούν για να έχουν, έστω, νοσοκομεία. Ενώ λαμβάνονται προφυλάξεις, ο κόσμος καταλαβαίνει ότι η τέλεια ασφάλεια είναι ανέφικτη, και ότι ένας αριθμός ανθρώπων πρέπει να θυσιαστούν σ’ αυτό το θεσμό κάθε χρόνο. Ομολογουμένως η κοινωνία πάντα ελπίζει να μειώσει τον αριθμό, αλλά με ένα επεκτεινόμενο σύστημα και ένα πληθυσμό που γερνάει, θα χρειαστούν περισσότερες θυσίες. Η ανοχή γι’ αυτούς τους θανάτους σε ετήσια βάση δείχνει ότι ο πληθυσμός είναι ειλικρινής για την αξία και τη σημασία του να έχεις νοσοκομεία. Αυτή η μορφή θυσίας είναι κατανοητή, και σε κάποιο βαθμό αναπόφευκτη, πόσο μάλλον όταν ο πληθυσμός των ΗΠΑ είναι πρόθυμος να θυσιάσει περίπου 40.000 ανθρώπους κάθε χρόνο για να συνεχίσει τη μεταφορά με αυτοκίνητο.
Ωστόσο, αληθινά παθολογικές μορφές της ανθρώπινης θυσίας προκύπτουν επίσης τακτικά στη φροντίδα υγείας στις ΗΠΑ. Το χειρότερο οφείλεται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ επιμένουν να είναι το μόνο αναπτυγμένο κράτος χωρίς καθολική φροντίδα υγείας. Οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο αριθμό θνησιμότητας σε βρέφη στον αναπτυγμένο κόσμο. Αυτοί που έχουν την εξουσία είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο για να δείξουν ότι είναι ειλικρινείς για την αξία της ιδιωτικοποίησης και της ελεύθερης αγοράς…
… Η σχέση των απολυταρχικών φορέων εξουσίας με τις ενδημικές μολυσματικές ασθένειες είναι ένα ακόμα σημείο παθολογικής θυσίας. Δεδομένης της τάσης των απολυταρχικών φορέων εξουσίας προς τη βία, η ενδημική μολυσματική ασθένεια αντιμετωπίζεται πρωταρχικά σαν μέσο βίας. Αυτές οι ασθένειες, που ταιριάζουν καλύτερα με την ανάγκη του στρατού να παράγει τεχνητές μορφές θανάτου, είναι κι αυτές στις οποίες επικεντρώνεται το ενδιαφέρον, σε βάρος ασθενειών που προκαλούν τις καταστροφικές και ήδη υπάρχουσες μορφές φυσικού θανάτου.
Οι στρατιωτικοί έχουν καταφέρει να επανασχεδιάσουν τη μικροβιολογία και την πολιτική υγείας σαν πεδία όπου το απίθανο επιβάλλεται στο πραγματικό. Το κόστος είναι η θυσία. Εκατομμύρια πρέπει να πεθάνουν για να δείξουν ειλικρίνεια και δέσμευση στον «Πόλεμο στον Τρόμο». Αλλά οι θάνατοι των στρατιωτών δεν είναι αρκετοί!… Μια θυσία των αρρώστων σε παγκόσμια βάση είναι ο ακόμα μεγαλύτερος φόρος αίματος που πρέπει να πληρωθεί.
Έχουν ξανασχεδιάσει οι πρωτοκοσμικοί στρατοί τις εννοήσεις των μεταδοτικών ιογενών ασθενειών εδώ και κάποιες δεκαετίες; Υπάρχει ένα σταθερό μιλιταριστικό υπόβαθρο στην τρέχουσα διαχείριση του covid-19;
Έχουμε ισχυρές ενδείξεις γι’ αυτό, χρειάζεται όμως ακόμα (δύσκολη) έρευνα…