Η διαγώνιος του θεάματος 7

Τρίτη 4 Αυγούστου. Αφού οι μάσκες ΔΕΝ είναι πρακτικά «μέτρο υγείας», τί είναι;

Κάποιοι που θυμούνται τους σχετικούς ελιγμούς, ελιγμούς που ξεκίνησαν απ’ το βρώμικο – κεφάλι – του – ψαριού (π.ο.υ.) φτάνοντας ως τις ουρές του (τις κατά τόπους «ιερές συνόδους υγείας»), σχολιάζουν πως υπάρχει αντίφαση μεταξύ του «μην φοράτε μάσκα, δεν χρειάζεται» όταν η πανδημία ήταν υποτίθεται στην κορύφωσή της, τον Μάρτη και τον Απρίλη, και του «αν δεν φοράτε μάσκα θα σας κόψουμε το κεφάλι» τώρα που έχει λήξει, σίγουρα απ’ την άποψη των νεκρών.

Όχι όμως, δεν πρόκειται για αντίφαση. Τα πραξικοπήματα ήταν το πρώτο στάδιο, η βίαιη επιβολή (ή προσπάθεια επιβολής) των προϋποθέσεων της γενικής αναδιάρθρωσης στο κοινωνικό εργοστάσιο. Οι μάσκες είναι η εξατομικευμένη εκδοχή των πραξικοπημάτων, το ατομικό σήμα της (κοινωνικής) αποδοχής τους, η μικρο-μοριακή εν-σωμάτωση. Είναι στοιχείο της δεύτερης φάσης.

Όμως – δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία! – δεν είναι το μασκάρισμα το ζητούμενο εκ μέρους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο ινδός μηχανικός πληροφορικής Pranav Pai οι μάσκες είναι χαμηλής τεχνολογίας… Πολύ χαμηλής τεχνολογίας και πολύ χαμηλής εμπορικής τιμής. Εκτός απ’ αυτούς που τις κατασκευάζουν κανένας δεν επωφελείται «χειροπιαστά» απ’ τις μάσκες!

Είναι, λοιπόν, η συμβολική επιβολή στα σώματα (και στις σκέψεις) έτσι ώστε η κυρίως επιβολή, τα υποχρεωτικά εμβόλια και η καθολική επιτήρηση του ψηφιακού φακελώματος («υγείας»…) να πουληθεί σαν «απελευθέρωση». Είναι τόσο χαμηλής τεχνολογίας και κερδοφορίας οι μάσκες ώστε να είστε σίγουροι/ ες πως όταν θα έχουν ολοκληρώσει τον κοινωνικό του ρόλο μπορεί ακόμα και να απαγορευτούν! (Οι facial recognition τεχνολογίες έχουν εξελιχθεί μεν ώστε να κάνουν κάποια «αναγνώριση προσώπου» ακόμα κι αν αυτό είναι καλυμμένο· αλλά αυξάνονται τα λάθη τους και δυσκολεύονται οι διασταυρώσεις…)

Ακριβώς επειδή αφορά την προκαταρκτική ατομική συμβολική ενσωμάτωση των προσταγών της αναδιάρθρωσης και επειδή είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας, απ’ τη μεριά των αφεντικών και των κρατών αναδεικνύεται ύπουλα σε «κρίσιμο πολιτικό ζήτημα» – ενώ είναι σοβαρό μεν αλλά δευτερεύον. Είναι το καρφί απ’ όπου κρέμεται το εικόνισμα του Θεάματος του Θανάτου: πρέπει να μείνει στέρεο για όσο καιρό χρειαστεί…

(φωτογραφία: Κάτω τα ημίμετρα! Αυτή είναι η πλήρης και αποτελεσματική προστασία!)

Comments are closed.