Τρίτη 26 Μάη. Πώς γίνεται αντιληπτή η (πρόσφατη) υγιεινιστική ανεργία; Η πιο εύκολη και διαδεδομένη απάντηση είναι: σαν αναπόφευκτη παράπλευρη συνέπεια της «προστασίας της δημόσιας υγείας» (μέσω γενικής απαγόρευσης κυκλοφορίας και ζωής). Αν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις χρεωκοπούσαν (ή δήλωναν σοβαρά οικονομικά προβλήματα) λόγω κάποιας «οικονομικής κρίσης» του είδους εκείνης που εμφανίστηκε διεθνώς απ’ το 2008 – 2009 και μετά, τότε η ανεργία θα θεωρούνταν η «αναπόφευκτη» συνέπεια της δυσπραγίας των αφεντικών… Τώρα, και πάλι, η δυσπραγία αυτή ξαναφωτίστηκε σαν το κύριο γεγονός. Με την σημαντική διαφορά ότι ήταν η μορφή – κράτος ο γενναίος πρωταγωνιστής που, προκειμένου να προστατέψει την υγεία – του – λαού, αναγκάστηκε να «κλείσει» ένα μεγάλο μέρος των καπιταλιστικών δραστηριοτήτων…
Είναι πολλοί που κοιτώντας τα μαγαζιά εντυπωσιάστηκαν απ’ αυτήν την κρατική γενναιότητα! Εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ ώστε θεώρησαν πως το «lockdown» σαν τέτοιο ήταν υπερ-επαρκής απόδειξη της δραματικότητας των περιστάσεων… και ότι (αφού δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η μορφή – κράτος στρέφεται κατά των αφεντικών!) θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή όλη η ρητορική περί επικινδυνότητας, φονικότητας, «έκτακτης ανάγκης» κλπ. Το ότι όλη αυτή η διαχείριση θα μπορούσε να στρέφεται κυρίως εναντίον της εργασίας (εναντίον της σύγχρονης εργατικής τάξης) θεωρήθηκε, περίπου, «συνωμοσιολογία»… Δεν πέρασε απ’ το μυαλό κανενός φίλου των εργατών… (Τόσο έξυπνα, τόσο καλά…)
Κι όμως: υπάρχει ένα τουλάχιστον γεγονός «δημιουργικής καταστροφής» που θα έπρεπε να διαφωτίσει για την πραγματικότητα· πολύ περισσότερο που οι πολιτικές βιτρίνες διάφορων κρατών χρησιμοποίησαν και τώρα την χαρακτηριστική λέξη από «π»: πόλεμος! Ο πόλεμος (ας πούμε: ο «κλασσικός» πόλεμος) έχει το ίδιο καταστροφικά αποτελέσματα και για το κεφάλαιο και για την εργασία (και την εργατική ζωή); Ο πόλεμος (ο «κλασσικός» τέτοιος) στρέφεται το ίδιο εναντίον του κεφάλαιου και εναντίον της εργασίας (και της εργατικής ζωής); Η γενική δυστυχία που προκαλεί ο πόλεμος στα πληβειακά κοινωνικά στρώματα είναι «παράπλευρη συνέπεια» αγνότερων, ηθικά ανώτερων, καθολικά αποδεκτών σκοπών; Κι αν όλα τα προηγούμενα είναι σωστά και ισχύουν τότε μήπως η εργατική αντι-πολεμική στάση και δράση είναι απλά “ανεύθυνη”, “αντικοινωνική” και τελικά «συνωμοσιολογική»; (Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι … “Αν”…)
Ξέρουμε δυστυχώς ότι αυτή η στοιχειώδης κριτική συσχέτιση ανάμεσα σε πόλεμο και πόλεμο δεν έγινε… Αν είχε γίνει, τότε η ιστορική εργατική άρνηση «δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια σας» θα είχε εξελιχθεί σε «δεν θα γίνουμε κρέας για την αναδιάρθρωσή σας». Θα είχε δημιουργηθεί, δηλαδή, μια σταθερή (και ταξικά πολωτική!) βάση για να αντιμετωπιστεί όχι μόνο η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία αλλά (κυρίως) οι συνέπειές της στην σύγχρονη εργατική τάξη σα σύνολο. Οι άμεσες συνέπειες· οι μεσοπρόθεσμες· οι μακροπρόθεσμες…
Ξέρουμε το χειρότερο: ότι (σε διάφορες περιπτώσεις στον καπιταλιστικό βορρά) θεωρήθηκε «συνδικαλιστικό καθήκον» η απαίτηση απ’ το κράτος (: το κόμμα των αφεντικών…) να κλείσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις – για να προστατευτεί έτσι η υγεία των εργατών / εργατριών… Κανείς δεν σκέφτηκε πως αν γίνει έτσι τότε απ’ την μια μεριά οι εργάτες και οι εργάτριες παραιτούνται από κάθε απαίτηση αποζημίωσης απέναντι στ’ αφεντικά και δέσμευσης απ’ την μεριά τους… ενώ απ’ την άλλη όλοι αυτοί κι αυτές εμπιστεύονται την μορφή – κράτος και όχι την δική τους συλλογική συνείδηση, οργάνωση και ανταγωνιστική δράση για το πως θα κατανεμηθούν οι «ζημιές» απ’ την καπιταλιστική αργία…
Έχει ξανασυμβεί αυτό στην (εργατική) ιστορία, κι όχι μόνο μια φορά: κατάπαυση πυρός στον εργατικό / ταξικό ανταγωνισμό εξαιτίας των αναγκών και της σοβαρότητας ενός πολέμου… Κάθε φορά που έγινε, γίνεται τώρα ή θα γίνει μελλοντικά, οι συνέπειες είναι συντριπτικές. Σε βάρος μας. Και δεν είναι καθόλου «συνωμοσιολογικό» ή αναπάντεχο: ό,τι συμβαίνει εμφανιζόμενο σαν «καταστροφή κεφαλαίου» είναι πρώτα και κύρια καταστροφή σε βάρος της εργατικής τάξης. Για τα αφεντικά πάντα προ-υπάρχουν λύσεις ταιριαστές με τα συμφέροντά τους. Η δική μας πλευρά είναι που ξεχνάει τα δικά της συμφέροντα, παραιτείται απ’ αυτά – και καταλαβαίνει τι έκανε όταν είναι αργά…
Ξανά, λοιπόν, η απαγορευμένη ερώτηση, η ερώτηση που δεν έγινε: για ποιούς λόγους θα έπρεπε να αποδεχθούμε την «ευγένεια» και τον «ανθρωπισμό» κρατών και αφεντικών υπέρ της υγείας μας – με όλες τις εναντίον μας συνέπειες – και να μην θεωρήσουμε ότι έγινε / γίνεται ένα καλά «συσκευασμένο» lock out των αφεντικών, με σκοπό τα πιο δυναμικά και με προοπτικές ανάμεσά τους να επαναδιευθετήσουν με ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους την απόσπαση της υπεραξίας;
Θα έπρεπε να αποδεχτούμε το πρώτο επειδή, απλά, αυτό μας είπαν; Τόσο έξυπνα; Τόσο συμμορφωμένα; Επειδή ο καπιταλισμός κοιμήθηκε;