Τετάρτη 6 Μάη. Τώρα που τα θανατόμετρα ξεβρακώνονται, τώρα που η τσιμεντένια βάση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας εμφανίζει κάποιες ρωγμές, τί να σκέφονται άραγε τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας; Άγνωστο.
Βρήκαμε ωστόσο διάφορες δυσοίωνες παρατηρήσεις σ’ ένα χθεσινό άρθρο του offguardian με τίτλο «ο ιός της μαζικής αποδιάρθρωσης». Τις μεταφέρουμε, περισσότερο σαν τροφή για σκέψη. Οπωσδήποτε, ακόμα κι αν η μεγάλη μάζα αυτού του πράγματος που κάποτε θα λεγόταν «κοινωνική συνείδηση» βρίσκεται σε τέτοιο σημείο κοινωνικής παράνοιας όπως περιγράφει ο αρθρογράφος, η πολιτική μας δουλειά δεν αλλάζει στο ελάχιστο. Γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη!
Υπάρχει ένα σημείο στην εμφάνιση κάθε καινούργιας καθεστωτικής αφήγησης όπου οι άνθρωποι δεν θυμούνται πια πως ξεκίνησε.
Ή, μάλλον, θυμούνται πως ξεκίνησε, αλλά όχι την προπαγάνδα που έστησε αυτήν την αφήγηση.
Ή, μάλλον, τα θυμούνται όλα αυτά (ή μπορούν να το κάνουν αν τους πιέσεις), αλλά δεν τους κάνει καμμία διαφορά πλέον, εφόσον η καθεστωτική αφήγηση έχει υποκαταστήσει την πραγματικότητα.
Θα πρέπει να θυμάστε αυτό το σημείο απ’ τον Πόλεμο στην Τρομοκρατία, και ειδικά την κατάληψη του Ιράκ. Προς το τέλος του δεύτερου μισού του 2004, οι περισσότεροι Δυτικοί είχαν ξεχάσει εντελώς την προπαγάνδα που οδήγησε στην εισβολή, οπότε θεωρούσαν την Ιρακινή αντίσταση σαν «τρομοκράτες», παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει και είχαν καταλάβει μια χώρα χωρίς οποιονδήποτε νομιμοποιημένο λόγο.
Εκείνη την εποχή ήταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχαν «όπλα μαζικής καταστροφής» και ότι οι ΗΠΑ είχαν εισβάλει σε μια χώρα που δεν τους είχε επιτεθεί, ούτε τις απειλούσε…
Αυτά τα γεγονότα δεν έχουν σημασία, ούτε στον ελάχιστο βαθμό. Εκείνη την εποχή οι Δυτικοί είχαν πεισθεί εντελώς απ’ την επίσημη ρητορική του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας, που είχε υποκαταστήσει την αντικειμενική αλήθεια. Η ηθική της αγέλης είχε απαλλοτριωθεί….
… Οι δυτικοί ήξεραν ότι οι ιρακινοί δεν ήταν «τρομοκράτες». Την ίδια στιγμή ήταν σίγουροι ότι είναι «τρομοκράτες», παρά το γεγονός πως ήξεραν ότι δεν ήταν. Ήξεραν ότι δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, ούτε είχαν υπάρξει, αλλά παρόλα αυτά ήταν σίγουροι ότι κάπου υπήρχαν τέτοια όπλα, που θα μπορούσαν να βρεθούν, παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν.
… Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς πως δουλεύει αυτή η κατάσταση. Είναι μια κατάσταση λειτουργικής διάλυσης… Τα ζώα που ζουν σε αγέλη, αν πανικοβληθούν, ενστικτώδικα τρέχουν προς το κέντρο του κοπαδιού… Είναι στόχος κάθε καθεστωτικής ρητορικής να γενικεύσει αυτό το είδος της ηθικής της αγέλης…. να τρομοκρατήσει το πλήθος μέχρις εκείνου του σημείου που θα κινείται από πρωτόγονα ένστικτα και υπαρξιακό φόβο. Σε τέτοιες συνθήκες τα γεγονότα και η αλήθεια δεν έχουν πια σημασία…
Το να μην είναι πάλι έτσι πρέπει να αποδειχθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο – δεν αρκεί να το ευχηθούμε. Στο διάστημα αυτών των 2,5 μηνών υπήρχαν άπειρες ευκαιρίες για τον καθένα να ψάξει, να διαβάσει, να συγκρίνει, να ξανασυγκρίνει, να αμφισβητήσει την τρομοεκστρατεία. Ακόμα η έρευνα μέσω διαδικτύου είναι, σε γενικές γραμμές, εφικτή. (Ίσως δεν θα αργήσει ο καιρός που θα γίνει όλο και πιο δύσκολη, μέχρις ότου απαγορευτεί…)
Αλλά δεν έγινε στην έκταση που έπρεπε. Έγινε μειοψηφικά. Εν τω μεταξύ έχει καταγραφεί, μελετηθεί και αξιοποιηθεί συστηματικά εδώ και χρόνια, χωρίς covid-19, η δραματική και μαζική “μόλυνση” της σκέψης: η ηθελημένη ροπή της μάζας των ψηφιακών υπηκόων (ειδικά των χρηστών social media, αν και όχι μόνον αυτών) προς τα σκουπίδια. Είναι για τουλάχιστον 2 γενιές που η trash culture (ομολογημένη ή όχι…) ηγεμονεύει σε πολλές δυτικές, «ανεπτυγμένες» κοινωνίες.
Εκείνοι που έβαλαν μπροστά το «σχέδιο φόβος» κατέβηκαν διαβασμένοι…