Τρίτη 24 Μάρτη. …Ας γίνει κάθε σπίτι οχυρό ζωής, κι ας κλείσουμε την πόρτα στον κορονοϊό… Αυτό το μελοδραματικό κελάηδησε χτες η κεντρική πολιτική βιτρίνα, ο ρημαδοΚούλης. Τα μικροαστικά διαμερίσματα είναι έτσι κι αλλιώς «οχυρωμένα» (και συχνά κάτεργα) εδώ και δεκαετίες – σκέφτηκε λοιπόν ο ρημαδο- να σερβίρει κάτι απ’ τα έτοιμα.
Αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα, χάρη και στην «έκτακτη υγιεινιστική ανάγκη» (ξαναλέμε: άλμα στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση) οι ιδιωτικοί χωρο/χρόνοι γίνονται το αντίθετο: «διαφανείς», στο έλεος των εταιρειών (και των κρατών) επιτήρησης και εκμετάλλευσης. Και βρισκόμαστε ακόμα σχετικά στην αρχή: το internet of things βρίσκεται σχεδόν έξω απ’ τις πόρτες· και θα ανοίξουν όλες για τις χάρες του…
Το ότι η «ιδιωτικότητα» έχει γίνει το αντίθετό της χάρη στις antisocial μηντιακές μεσολαβήσεις είναι γεγονός εδώ και χρόνια. Η τωρινή (γενικευμένη στον πρώτο κόσμο) διαταγή «κλειστείτε σπίτια σας» ανοίγει ακόμα περισσότερο τον «ναό» της άλλοτε ιδιωτικότητας στις ηλεκτρονικές / ψηφιακές χρήσεις, καταγραφές – δηλαδή, τελικά, στην ηλεκτρονική επιτήρηση. Αυτή η μετάβαση γίνεται απ’ την μια μεριά πατώντας στην υπαρκτή εξοικείωση των υπηκόων με τις ψηφιακές επικοινωνίες· και απ’ την άλλη με την απαγόρευση των όποιων φυσικών σχέσεών τους.
Είναι τα έτσι αναδιαρθρωμένα σπίτια / φυλακές («προσωρινά» λένε το δεύτερο…) «οχυρά ζωής»; Περίπου: προορίζονται για πυκνώσεις των καπιταλιστικών και των κρατικών μεσολαβήσεων στην καθημερινή ζωή. Και μ΄ αυτή την έννοια γίνονται πράγματι «οχυρά»: για την ζωή του κεφάλαιου…