Τρίτη 14 Γενάρη. Οι διαδοχικές ήττες του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κατευθείαν συνέχεια μιας άλλης ήττας, που ωστόσο ήταν πρακτικά νίκη για τα κυκλώματα των ντόπιων αφεντικών. Κοινό έδαφος είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη εθνική ιδέα: το ελλαδιστάν είναι η χρυσή βίδα του πλανήτη και του σύμπαντος· όλοι του χρωστάνε κι όλοι τρέμουν το τι μπορεί να κάνει· συνεπώς η ευρωζώνη πρέπει να κάτσει σούζα μπροστά στο ελλαδιστάν, και να συνεχίσει να το δανείζει χωρίς απαιτήσεις και προϋποθέσεις… αλλιώς το ελλαδιστάν θα διαλύσει και την ευρωζώνη, και την ε.ε., και το ηλιακό σύστημα!
Αυτή η φαντασίωση πρώτα καταχειροκροτήθηκε (τα “νταούλια και ζουρνάδες”…) και ύστερα εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο απ’ τον γίγαντα Γιάνη και το φαιορόζ γκουβέρνο στο πρώτο εξάμηνο του 2015… Ήταν ωστόσο η βασική και μοναδική ιδέα περί «κρίσης» απ’ το 2010 και μετά.
Χάρη σ’ αυτή τη μεγαλειώδη ιδέα τα «μνημόνια» έπεσαν βροχή εδώ και μόνο εδώ· αλλά κατάφεραν όλα τα αφεντικά και τα κυκλώματά τους να κρατήσουν τις δομές πολιτικής προσόδου που κατείχαν πριν το 2009· και να υποτιμήσουν εύκολα και αδιαμαρτύρητα την εργασία, ως το κόκκαλο.
Σε διαφορετικό πεδίο, στο πεδίο των γεωπολιτικών προσόδων, η ιδέα της «χρυσής βίδας», της φοβερής χρησιμότητας και αξίας του ελληνικού οικοπέδου στους διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι η πραγματική ιστορία του ελληνικού κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους, τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια της ύπαρξής. Όπως οι πολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός σκελετός ύπαρξης του ελληνικού κράτους και της νομής του πλούτου, έτσι και οι γεωπολιτικές πρόσοδοι είναι ο μοναδικός στρατηγός του ελληνικού ιμπεριαλισμού. (Κάποτε υπήρχαν επίσημα “ρωσικό”, “γαλλικό” και “αγγλικό” κόμμα…)
Υπήρξαν «εθνικές επιτυχίες» αυτού του μοντέλου απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων – χάρη σ’ αυτό το ελλαδιστάν επεκτάθηκε, και ξαναεπεκτάθηκε και ξαναεπεκτάθηκε. Υπήρξαν όμως και «εθνικές καταστροφές» καθόλου λίγες: κάθε φορά που καμμία «μεγάλη δύναμη» δεν είχε ανάγκη το ελληνικό οικόπεδο αλλά τα αφεντικά του νόμιζαν αλλιώς.
Μια τέτοια περίοδος ξετυλίγεται τώρα. Με μια επικίνδυνη διαφορά. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες «εθνικές καταστροφές», ως τώρα δεν έχει υπάρξει αίμα, δυστυχία, πόνος. Και επειδή δεν υπάρχουν αυτά, τόσο οι υπήκοοι όσο και τα αφεντικά τους απλά απωθούν την «καταστροφή». Ελπίζουν ότι στον επόμενο ή στον μεθεπόμενο γύρο θα ρεφάρουν.
Κι αυτό είναι που τους κάνει εξαιρετικά επικίνδυνος! Γιατί θα επιδιώξουν έναν επόμενο ή έναν μεθεπόμενο γύρο αν βρουν έστω και μισό «μεγάλο σύμμαχο»… Και τέτοιος υπάρχει – δυστυχώς…
Ακόμα και αποτυχημένοι είναι επικίνδυνοι! (Στην παραζάλη μιας αποτυχίας τους κάποτε φαντάστηκαν ότι θα καταλάβουν την Άγκυρα!…)