Τετάρτη 18 Δεκέμβρη. Πριν 4 ημέρες (14 Δεκέμβρη, Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2) γράφαμε μεταξύ άλλων:
…Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!…
Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν…
Οι προχθεσινές δηλώσεις του τούρκου υπ.εξ. Cavusoglou (απ’ την Doha) περί συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας «με σκοπό την ειρήνη στη λιβύη» (πάντα η «ειρήνη»!..) επιβεβαιώνουν την εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής. Το ίδιο και οι ανανενωμένες προσπάθειες της Ρώμης να κάνει το ίδιο («να μεσολαβήσει για την ειρήνη»…) – σίγουρα για να μην μείνει «απ’ έξω» απ’ τις εξελίξεις. (Στην κάτω φωτο ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio με τον τρισκατάρατο Sirraj χτες στην Tripoli).
Putin και Erdogan τα ξαναείπαν χτες (τηλεφωνικά) – για την λιβύη. Απ’ την άλλη αεροπλάνα και βαπόρια ξεφορτώνουν όπλα (και πιθανόν στρατό) στη Misrata· παρά την προσπάθεια του «στρατάρχη Haftar» να εμποδίσει την «φιλική απόβαση» υπέρ του Sarraj.
Ξεκαθαρίζει, και το αποτέλεσμα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό θα είναι κλαυσίγελως: οι «ειδικοί» της Αθήνας θεώρησαν την κυβέρνηση του Sarraj σαν τον «ασθενή κρίκο» της κίνησης του τουρκικού καθεστώτος προς την κεντρική Μεσόγειο… Αλλά λογαριάσαν, όπως συνήθως, χωρίς τον ξενοδόχο. Διάφοροι ντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί έχουν μετατραπεί σε γραφεία τύπου του «στρατάρχη», αλλά ο ξενοδόχος είναι στη Μόσχα – και είναι αφεντικό του «στρατάρχη»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας τρέχει στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, πουλώντας στις διψασμένες για εκδίκηση θείες Λίτσες σα «νέες συμμαχίες» τα παλιά νταραβέρια – π.χ. με το Ριάντ… Και ο ρημαδοΚούλης βρίσκεται ξανά ενώπιον του (μισού) κόμματός του που δεν αντέχει την «προδοσία των διαπραγματεύσεων»…
Αν υπάρχει κίνδυνος (και υπάρχει…) βρίσκεται άλλοτε στις πραγματικές δυνατότητες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· και τώρα στις φαντασιώσεις του!