Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Ένας αυθεντικός αντι-σημίτης σαν το ψόφιο κουνάβι ετοιμάζεται να υπογράψει ένα νόμο υπέρ του «αντισημιτισμού 2.0». Και ένας «νεοφιλελεύθερος» ρημαδοΚούλης ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο.
Ο καινούργιος ορισμός, ο «αντισημιτισμός 2.0», είναι έργο κουραστικής δουλειάς της διεθνούς συμμαχίας για την μνήμη του Ολοκαυτώματος. Μιας οργάνωσης που δημιουργήθηκε απ’ το Τελ Αβίβ μόλις το 1998, με φανερό σκοπό την διατήρηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος (ως εδώ σωστά), αλλά με πραγματικό στόχο να συνδράμει το ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος για να ξανακερδίσει διεθνώς το χαμένο έδαφος «ηθικής ανωτερότητας» απέναντι στον απελευθερωτικό αγώνα των παλαιστινίων, το έδαφος που είχε χάσει οριστικά μετά την πρώτη intifada.
Τι ήθελε το Τελ Αβίβ μετά την στρατηγική ιδεολογική ήττα που υπέστη απ’ την εξέγερση των παλαιστινίων ανάμεσα στο 1987 και στο 1992, όπου ο αληθινός Δαβίδ φορούσε πια keffiyeh και κρατούσε πέτρες και ο αληθινός Γολιάθ ήταν το ισραηλινό κράτος με αρβύλες και τανκς; Ήθελε μια στρατηγική ιδεολογική «αναβάθμιση», μια ιδεολογική προσθήκη / διαστροφή που θα μπορούσε να αξιοποιήσει την παγκόσμια μνήμη του Ολοκαυτώματος όχι εναντίον κάθε είδους φασισμού (όπως μέχρι τότε) αλλά υπέρ ενός συγκεκριμένου πρωτοκοσμικού φασισμού, εκείνου του ισραηλινού κράτους και των διεθνών συμμάχων του.
Αυτή ήταν η συνεισφορά του IHRA: μαζί με τους πάγιους και ευνόητους ιστορικούς αντιφασιστικούς ορισμούς του αντισημισμού (όπως, για παράδειγμα, «μια συγκεκριμένη αντίληψη για τους εβραίους που μπορεί να εκφραστεί σαν μίσος απέναντί τους») πρόσθεσε και ανακάτεψε την κριτική απέναντι στο κράτος του ισραήλ αν θεωρείται εβραϊκό.
Για το δεύτερο φρόντισε αυτό ακριβώς το κράτος, όταν πριν σχεδόν 1,5 χρόνο (στις 19 Ιούλη του 2018) έκανε συνταγματικό νόμο τον αυτοπροσδιορισμό του ως «κράτος των εβραίων» – αποκλειστικά και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε φασισμός και αντισημιτισμός (όπως και είναι!) τόσο από κάποιες μειοψηφίες εντός ισραήλ, όσο και απο πολλούς και πολλές εκτός. Κανένα πρόβλημα! Το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς και οι διεθνείς πρωτοκοσμικοί σύμμαχοί του ορίζουν (δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν αστυνομικά) αυτοί οι ίδιοι τα νοήματα των λέξεων, που γίνονται πια αγνώριστες: τα κατασκευάζουν, τα διαστρεβλώνουν, τα κουρντίζουν, πληρώνουν όποιους χρησιμοποιούν αυτές τις “ντοπαρισμένες” λέξεις, και κάνουν την δουλειά τους – όπως στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων»…
Η κριτική, ακόμα και ο πόλεμος κατά του ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ στρέφεται κατά των εβραίων; Όχι – το διατρανώνουν δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο (κάποιοι λίγοι γενναίοι και γενναίες ακόμα και μέσα στην ισραηλινή επικράτεια). Είναι αντισημιτισμός αυτή η κριτική κι αυτός ο πόλεμος; Όχι! Ποτέ δεν ήταν! Δεν ήταν ούτε τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, όταν υπήρχε διεθνής ένοπλος αγώνας κατά της ισραηλινής κατοχής – τότε που το μεν Τελ Αβίβ έλεγε οτι ο Αραφάτ είναι «τρομοκράτης», κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος έλεγε ότι η «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» κάνει έναν έντιμο και εντελώς δικαιολογημένο απελευθερωτικό αγώνα.
Τότε, στα ‘60s, στα ‘70s, στα ‘80s, καμμία επιτροπή «ειδικών» δεν θα μπορούσε να τολμήσει καν και καν να πουλήσει την θεωρία ότι η παλαιστινιακή αντίσταση (ένοπλη, το επαναλαμβάνουμε…) και η συμπαράσταση σ’ αυτήν είναι «αντισημιτισμός»!! Τότε τα σύκα ήταν σύκα και η σκάφη σκάφη! Ο αντισημιτισμός ήταν φασισμός και η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν στην ακριβώς απέναντι άκρη – εναντίον ενός μιλιταρισμού / φασισμού.
Αλλά στα τέλη των ‘90s, κι ακόμα χειρότερα στα ‘00s, στα ‘10s και στα ‘20s η ιδεολογική σαπίλα στον πρώτο κόσμο, η δικτατορία του Θεάματος, η κακοποίηση και η αντιστροφή των εννοιών και των λέξεων (ειδικά εκείνων με ιστορικό ανταγωνιστικό νόημα…), η μετατροπή των πάντων σε επίπεδη φλυαρία, έχουν ωριμάσει! Τώρα πια οι κυβερνήσεις και τα κράτη / παρακράτη / κεφάλαια που χρειάζονται σαν γενική επιστράτευση τον ρατσισμό, τον νεοφασισμό, τον αντιμουσουλμανισμό (και δεν είναι λίγα…) έχουν το περιθώριο να ανοίξουν όσο πιο επίσημα μπορούν τα φτερά τους. Επικυρώνοντας την ισραηλινή αντιστροφή: όποιος κάνει κριτική στο ισραηλινό κράτος διαπράτει «έγκλημα σκέψης» και «διασπορά μίσους» – και θα έχει την τιμωρία που του αξίζει! Έτσι, μια και καλή, οι οριτζινάλ φασίστες και οι οριτζινάλ αντισημίτες (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) κρύβονται μέσα στη γενική και σκόπιμη θολούρα του «αντισημιτισμού 2.0».
Αν νομίζετε ότι αυτή η εξέλιξη (στο ψοφιοκουναβιστάν, στο ελλαδιστάν και οπουδήποτε αλλού) αφορά μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς και την παλαστινιακή αντίσταση κάνετε λάθος! Απο κει γίνεται η αρχή· η διαμόρφωση του Νέου Παραδείγματος εξουσίας! Όπως για την καταστολή και το έλεγχο πλήθους οι αιχμάλωτοι της παλαιστίνης έχουν γίνει το «αντικείμενο» του ισραηλινού εργαστηρίου με διεθνή «ακτινοβολία», έτσι συμβαίνει και για την καταστολή και τον έλεγχο των ανταγωνιστικών εννοιών! Εδώ, και εδώ οφείλουμε να πολεμήσουμε!
Απ’ την μια μεριά θα λέγαμε: Τέρμα οι μεταμοντέρνες μαλακίες και οι λεκτικοί σχετικισμοί! Επιτέλους κάποιες καθαρές απόψεις και η αντικαπιταλιστική, αντικρατική κριτική ξαναγίνονται επικίνδυνες! Επιτέλους έχουν αρχίσει τα αφεντικά και οι λακέδες τους να φοβούνται ότι δεν είναι ακλόνητη η ιδεολογική κυριαρχία τους σε βάθος χρόνου, τόσο ακλόνητη ώστε να αδιαφορούν «δημοκρατικά» για τους «περιθωριακούς» – οπότε δίνουν καινούργια καθήκοντα στους μπάτσους και στους δικαστές τους… Που σημαίνει ότι αυτή η κριτική σπρώχνεται ήδη στην παρανομία!
(Το ξέρουμε πως αυτή η ολοφάνερη και αναλύσιμη διεθνής κρατική / καπιταλιστική τάση θα απωθηθεί…. Το ξέρουμε ότι σε δέκα χρόνια πολλοί θα μας λένε «είχατε δίκιο»…. Αν ζούμε τότε, δεν θα έχουμε σάλιο για να τους φτύνουμε…)
Το BDS, που προς το παρόν είναι ο κύριος διεθνής στόχος του newspeak και της αστυνομίας του, είναι μόνον η αρχή…