Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Αν οι exit pollers στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας κάνουν λάθος (την ώρα που «κλείνει ύλη» η ασταμάτητη μηχανή μόνο αυτές οι στατιστικές είναι διαθέσιμες…) υπάρχει αρκετό νερό γύρω απ’ το νησί για να πνιγούν τελετουργικά και με την ησυχία τους. Αν, όμως, έχουν δίκιο (ή σχεδόν), λυπούμαστε αλλά το νερό μπορεί να μην είναι αρκετό για τον Corbyn….
Όλα είναι καλά με τον Corbyn: είναι ένας τίμιος, αυθεντικός αριστεριστής. Το μόνο (ή για τις περιστάσεις: το κυριότερο) πρόβλημά του είναι ότι δεν κάνει για την συγκεκριμένη δουλειά: υποψήφιος πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας. Δυστυχώς αυτό είναι το μελανό σημείο του αριστερισμού του: ενώ το μείζον θέμα που απασχολούσε το πόπολο της αυτού μεγαλειότητας ήταν το brexit or not, αυτός (αυτός ο «αριστερός brexiter» που συνέβαινε όμως να είναι επικεφαλής ενός κόμματος κατά μεγάλη πλειοψηφία remainer…) κατάφερε να μπλέξει τόσο πολύ τα κάτω άκρα του ώστε να πείσει όσους είχαν αμφιβολία για την πολιτική του επάρκεια πως έχουν δίκιο. Κι αυτό το πέτυχε ενώ ήξερε πολύ καλά το πόσο άοκνες ήταν οι προσπάθειες της «δεξιάς» των εργατικών» (των «μπλερικών»…), σε συνεργασία με το Τελ Αβίβ, να τον υπονομεύσουν – για να τον ξεφορτωθούν.
Οι «εργατικοί» κατέβηκαν στις εκλογές με ένα βαρύ πρόγραμμα παλαιού σοσιαλδημοκρατικού (early ‘70s) τύπου. Ήταν τόσο πλουσιοπάροχο αυτό το πρόγραμμα από κοινωνική / οικονομική άποψη για τους άγγλους πληβείους, ώστε ο Corbyn θα έπρεπε να κάνει περίπατο. Φαίνεται όμως πως είτε η πλειοψηφία των πληβείων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει βαρέσει μπιέλα (πολύ πιθανό…) είτε θεώρησε την κοινωνικότητα του προγράμματος των εργατικών σαν ζήτημα δεύτερου χρόνου: να αποκτήσουμε πρώτα την «εθνική ανεξαρτησία μας» (υπό τον Borduk) και μετά …βλέπουμε. (Η αλήθεια είναι ότι ο καιροσκοπισμός είναι δομικό στοιχείο του εμπειρισμού, και ο εμπειρισμός είναι ο βασιλιάς των μεταμοντέρνων κοινωνιών…). Κι ίσως να μην είχαν άδικο: τέτοιο πρόγραμμα σαν των εργατικών (θα μπορούσε να σκεφτεί ο μέσος άγγλος) μόνο εκτός ε.ε. μπορεί να γίνει πραγματικότητα… Ας βγούμε λοιπόν πρώτα (viva Boris!) και μετά … βλέπουμε…
Οι συντηρητικοί ήθελαν 326 καρέκλες για να έχουν κυβερνητική πλειοψηφία στο house of commons. Τα exit polls τους δίνουν 368. Ακόμα και με 350, ακόμα και με 340, είναι θρίαμβος του θεωρούμενου looser Borduk!
Είναι, επίσης, θρίαμβος της μαζικής αυτοχειρίας. Όμως, σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή έχει απελευθερωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια απ’ την ανιστόρητη βεβαιότητα ότι «ο λαός έχει πάντα δίκιο». Όχι! Το σωστό είναι ότι αυτό το άμορφο διαταξικό σώμα που ονομάζεται «λαός» έχει παντού και πάντα την «τύχη» που αξίζει στα μυαλά του…
Πράγμα που αποδεικνύεται ξανά και ξανά τέτοιες εποχές (με «έξοδα», κατ’ αρχήν, άλλων…)