Παρασκευή 11 Οκτώβρη. Είναι παράδοξο από πρώτη ματιά ότι την «εργολαβία» για την δημιουργία τέτοιου κράτους την ανέλαβε τελικά το συριακό pkk, με μακράν τον μικρότερο κουρδικό πληθυσμό (τόσο σαν ποσοστό στον συριακό πληθυσμό, όσο και σαν ποσοστό στον συνολικό κουρδικό στην περιοχή), σε βάρος του συριακού κράτους, και με τσαμπουκά αναντίστοιχο με τις πραγματικές του δυνατότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι για να ελέγχει στοιχειωδώς την συριακή περιοχή που έχει στην κατοχή του κάνει τακτικά βίαιες στρατολογήσεις νεαρών αράβων· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες εξεγέρσεις εναντίον του. Αυτή η παραδοξότητα του “μικρομεγαλισμού” ξεδιαλύνεται μόλις συνυπολογίσουμε ότι:
Α) Αντίστοιχη κίνηση, υπό την εποπτεία και την υποστηρίξη της Ουάσιγκτον, επιχείρησαν να κάνουν οι σαφώς περισσότεροι ιρακινοί (“πεσμεργκά” λέγεται ο στρατιωτικός τους βραχίονας) κούρδοι, με ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας που έγινε στις 25 Σεπτέμβρη του 2017. Το αποτέλεσμα ήταν 92,7% υπέρ της δημιουργίας αυτού του κράτους, και το Τελ Αβίβ άναψε καπνογόνα: το ιράκ διαλύεται!!! Μετά ήρθε η πραγματικότητα: η φιλική προς τους κούρδους του ιράκ Τεχεράνη, η θυμωμένη Βαγδάτη και η επίσης θυμωμένη Άγκυρα ενημέρωσαν τους φιλόδοξους φεουδάρχες / αφεντικά του «νέου κράτους» πως απλά θα κλείσουν τα σύνορά τους – και δεν θα μπαίνει ούτε θα βγαίνει τίποτα. Μια σειρά πρωτοκοσμικά κράτη ανακοίνωσαν επίσης ότι δεν θα αναγνωρίσουν τέτοιο κράτος – δεν θα αναγνώριζαν ούτε καταλανικό… Μετά απ’ αυτά οι φεουδάρχες του ιρακινού κουρδιστάν ξέχασαν το δημοψήφισμα και αναγνώρισαν ότι είναι μια αυτοδιοικούμενη επαρχία του ιράκ… Η δημιουργία νέων συνόρων στην περιοχή με αμερικανική παραγγελία δεν είναι καθόλου καλή ιδέα…
Β) Το πολύ πιο ισχνό και αδύναμο απ’ την άποψη τόσο του πληθυσμού όσο και της όποιας στρατιωτικής ισχύος συριακό pkk αδελφοποιήθηκε με τον αμερικανικό στρατό, εκπαιδεύτηκε απ’ την mossad και χρηματοδοτήθηκε απ’ το Ριάντ… Έγινε εργολάβος, proxy – η αδυναμία του δηλαδή οδήγησε στο να την δει μισθοφόρος. Τα αφεντικά του θεώρησαν ότι μπορούν να φτιάξουν ένα de facto «κουρδικό κράτος» στο 1/3 της συριακής επικράτειας, προσφέροντάς το στην Ουάσιγκτον για τις βάσεις και τον μιλιταρισμό της. Το να γίνει αυτή η συριακή ζώνη «αμερικανική επαρχία» διοικούμενη από κούρδους φεουδάρχες / μιλιταριστές, αυτό ήταν το «ανεξάρτητο κράτος» που βόλευε τον εθνικιστικό ναρκισσισμό του pkk… Ποτέ δεν ήταν καταπιεσμένοι οι κούρδοι απ’ το συριακό καθεστώς· ποτέ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Δεν έχει σημασία…. Η προσοδοθηρία είναι γλυκειά. Το pkk προειδοποιήθηκε, και προειδοποιήθηκε φιλικά, τόσο απ’ την Μόσχα και την Δαμασκό όσο και απ’ την Τεχεράνη, ότι μ’ αυτές τις επιλογές σκάβει τον λάκο του. Αλλά…
Υπάρχει κάτι ακόμα στις δηλώσεις του Lavrov, που μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Αναφέρεται σε …επαφές μεταξύ της Δαμασκού και Κουρδικών οργανώσεων που αποστασιοποιούνται απ’ την εξτρεμισμό και τις τρομοκρατικές μεθόδους δράσης… Έμμεσα η αναφορά σε “αποστασιοποίηση” παραπέμπει στην συμφωνία των Αδάνων, του 1998, μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού, σύμφωνα με την οποία η δεύτερη αναλάμβανε την υποχρέωση να αναγνωρίσει το pkk σαν «τρομοκρατική οργάνωση» και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα εναντίον του. Το 1998 ήταν η χρονιά του τέλους της υποστήριξης προς την ένοπλη δράση του pkk όχι μόνο απ’ την Δαμασκό αλλά απ’ το σύνολο των μέχρι τότε υποστηρικτών του: την Μόσχα, την Ουάσιγκτον, την ε.ε – και την Αθήνα… (Το γιατί έγινε αυτή η “αλλαγή γραμμής” τότε το έχουμε γράψει στο χάρτινο Sarajevo – ξεπερνάει τα περιθώρια της ασταμάτητης μηχανής). Η επαίσχυντη λιποταξία και η περιπλάνηση του Οτσαλάν για να σώσει το τομάρι του στη Μόσχα, μετά στη Ρώμη και τελικά στην Αθήνα που τον παρέδωσε στην Άγκυρα μέσω Ναϊρόμπι, δηλαδή η αναζήτηση εκ μέρους του κρυψώνας σε πρώην συμμάχους του που όμως τον είχαν διαγράψει πια, είναι η πιο εμβληματική πράξη εκείνης της περιόδου… Από τότε, πάντως, οι κούρδοι της συρίας άφησαν τα όπλα – και ζούσαν ειρηνικά και ήσυχα…
Στην εξέγερση του 2011 δεν πήραν μέρος. Δεν είχαν κανένα σοβαρό πρόβλημα απ’ το καθεστώς Άσαντ, ούτε κάποιο λόγο να στραφούν εναντίον του ζητώντας – όπως έκαναν εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές – οποιαδήποτε μεταρρύθμιση.
Μετά ήρθαν τα λεφτά…
Το γεγονός είναι τώρα ότι η Άγκυρα θεωρεί (με την συμφωνία όλου του μπλοκ της Αστάνα) ότι η Δαμασκός δεν είναι πρακτικά σε θέση να εφαρμόσει την συμφωνία των Αδάνων – οπότε, προς το παρόν, πρέπει να αναλάβει δράση η ίδια. Έως ότου το συριακό καθεστώς ξανα-αναλάβει αποτελεσματικά τον έλεγχο των συνόρων του με το τουρκικό…
Οι χθεσινές δηλώσεις του Lavrov αποσαφηνίζουν την πραγματικότητα: δεν είναι «μόνη» της η Άγκυρα αλλά είναι το σύνολο του μπλοκ της Αστάνα, που αφού προσπάθησε «με το καλό» να πείσει τους φεουδάρχες των σύρων κούρδων να μην κάνουν παιχνίδια παγκοσμίου πολέμου, κατέληξε ότι δεν καταλαβαίνουν «έτσι». Το να είσαι μισθοφόρος της (πρώην) «μόνης υπερδύναμης» σου δίνει την αίσθηση της … υπερδύναμης… Οπότε… Οπότε το «αλλιώς» έπεσε φυσιολογικά στην Άγκυρα.