Month: August 2019

Εθνική προδοσία

Τρίτη 13 Αυγούστου. Ακολουθώντας μια παράδοση (ίσως αποκλειστικά αμερικανική) που δημιούργησαν οι σπρίντερ Tommie Smith και John Carlos στους ολυμπιακούς του 1968 (στο Μεξικό, πάνω φωτογραφία), δύο αθλητές του ψοφιοκουναβιστάν «πρόδωσαν» τον εθνικό «τους» ύμνο προχτές χρησιμοποιώντας το βάθρο σαν έδρανο διαμαρτυρίας.

Η μαύρη σφυροβόλος Gwen Berry σήκωσε την γροθιά της κατά την απονομή των μεταλλίων (στους παναμερικανικούς αγώνες στη Λίμα, μεσαία φωτογραφία) την ώρα που παιζόταν ο ύμνος των ηπα. Στους ίδιους αγώνες ο ένας απ’ τους τρεις «χρυσούς» σε κάποιο αγώνισμα ξιφασκίας λευκός Race Imboden δεν έκατσε προσοχή αλλά γονάτισε στο άκουσμα του ίδιου ύμνου. Ενάντια στον ρατσισμό, την οπλοκατοχή, την κακομεταχείριση των μεταναστών και σ’ έναν πρόεδρο που έχει την ρητορική του μίσους στην άκρη της γλώσσας του δήλωσε.

Θα τιμωρηθούν για την ασέβειά τους – παρότι οι πάντες ορκίζονται στην «ελεύθερη έκφραση γνώμης»…. Παρ’ όλα αυτά το ψοφιοκουναβιστάν μόνο να εντείνει τέτοιου είδους διαμαρτυρίες μπορεί. Για παράδειγμα, το 2016 ο παίκτης του μπέιζ μπολ (στην ομάδα San Francisco 49ers) Colin Kaepernick γονάτισε στην ανάκρουση του ύμνου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αστυνομική βαρβαρότητα. Τιμωρήθηκε με το να μην βρίσκει ομάδα έκτοτε, παρότι ο τότε πρόεδρος Obama δήλωσε ότι ο Kaepernick «έκανε το σωστό»… Αλλά την επόμενη χρονιά, το 2017, με το ψόφιο κουνάβι πια στο άσπρο σπίτι, πάνω από 200 παίκτες διάφορων ομάδων έκαναν το ίδιο, εναντίον του αμερικάνου προέδρου αυτή τη φορά· αλλά και σαν συμπαράσταση στον Kaepernick.

Κατά κάποιο τρόπο το «δεν κάθομαι προσοχή» όταν παίζεται ο εθνικός ύμνος έχει γίνει στις ηπα μια μορφή συμβολικής διαμαρτυρίας ανάλογη του «σου πετάω ένα παπούτσι» στα ισλαμικά ήθη. Εννοείται ότι το αμερικανικό φασισταριό διαολίζεται. Ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος Pence την έκανε τον Οκτώβρη του ’17 από έναν αγώνα μπέιζ μπολ όταν μέλη των San Francisco 49ers γονάτισαν, δηλώνοντας ότι «δεν μπορώ να ανεχτώ οποιαδήποτε πράξη δεν σέβεται τον στρατό μας, την σημαία μας και τον εθνικό μας ύμνο». Ο γερουσιαστής της Oklahoma James Lankford ήταν ακόμα πιο διεισδυτικός: τα ρωσικά troll, μέσω internet (είπε τον Νοέμβρη του 2017) προσπαθούν να διαλύσουν την αμερικανική κοινωνία… (Τα «ρωσικά troll» ήταν οι καμπάνιες μέσω διαδικτύου υπέρ αυτής της συμβολικής απείθιας).

Η περίοδος δεν είναι «1968». Αλλά με επιμονή και καθαρό μυαλό μπορεί να γίνει καλύτερη…

Κάντε καμμιά βουτιά παραπάνω (αν είστε εκεί κοντά…)

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Διπλά τα χαιρετίσματά μας σήμερα. Πιο χορταστικά – αν είστε στη συχνότητα. Πρώτα κάτι απ’ τον ευρωπαϊκό βορρά. Απ’ την πολωνία. Οι Janusz Prusinowski Kompania:

Και μετά κάτι νότιο. Οι αγαπημένοι Orange Blossom, από ένα φεστιβάλ του 2015:

Νερά χωρίς οικόπεδα 1

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Ενώ στο ελλαδιστάν η ρουτίνα είναι οι καταγγελίες (της «τουρκικής προκλητικότητας»…) στη νότια κύπρο είναι κάπως διαφορετική. Θα υπάρξει, άραγε, «λύση»; Ή το πράγμα πάει σε «αχαρτογράφητα νερά»…. χωρίς θαλάσσια οικόπεδα και πλατφόρμες εξόρυξης;

Τα «αχαρτογράφητα νερά» αφορούν εκείνο για το οποίο έχουμε ήδη προϊδεάσει: μια «λύση» (μπορεί και μισή…) που θα είναι ή θα τείνει είτε σε μια αρκετά ελαστική «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» είτε σε μια πολύ αρκετά ελαστική… Στην πράξη εκείνο που κουβεντιάζεται στη νότια κύπρο (χαμηλόφωνα μεν προς το παρόν, αλλά κουβεντιάζεται…) είναι η «συνομοσπονδία», μ’ άλλα λόγια ένα μοντέλο δύο κράτων που έχουν και κάποια πολιτικά κοινά. Όμως αυτό, επειδή βρίσκεται έξω απ’ τις πολύχρονες «αποφάσεις του οηε», θα ήθελε αν μη τι άλλο μια ειδική έγκριση απ’ την ε.ε. Για την οποία η κύπρος είναι πάντα ένα κράτος…

Τον ερχόμενο Μάρτη ο τουρκοκυπριακός βορράς έχει εκλογές. Οι προβλέψεις λένε ότι θα τις κερδίσει ο νυν υπ.εξ. Κουντρέτ Όζερσαϊ. Οι νοτιοκύπριοι τον παρουσιάζουν σαν “εκλεκτό” του Erdogan, χωρίς να ξέρουν όμως πως θα κινηθεί η Άγκυρα – με ή χωρίς «εκλεκτούς» στην βόρεια κύπρο.

Το σίγουρο είναι ο «γκαζωμένος» τσαμπουκάς Αθήνας και Λευκωσίας όχι μόνο δεν πέρασε, αλλά έχει γυρίσει μπούμεραγκ. Η Λευκωσία μπορεί να δίνει άδειες γεωτρήσεων εδώ ή εκεί, αλλά τόσο η total όσο και η eni έχουν ειδοποιήσει «αρμοδίως» ότι δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε καμία γεώτρηση αν «δεν ξεπεραστεί η κρίση». Πρακτικά, πλέον, οι μόνες γεωτρήσεις γύρω απ’ την κύπρο είναι απ’ τα τρυπάνια της Άγκυρας· και έτσι θα συνεχίσει η κατάσταση… Το πολύ πολύ η Άγκυρα, σε ένδεικη καλής θέλησης, κάποια στιγμή να φρενάρει τις γκαζοκινήσεις της.

Ας μεταφέρουμε, ενδεικτικά, μια παράγραφο από επώνυμο άρθρο ανάλυσης στην νοτιοκυπριακή (αντιπολιτευόμενη) εφ. «πολίτης»:

… Ο Νίκος Αναστασιάδης – πέρα από την περικύκλωση της Τουρκίας – δείχνει να είναι και ο ίδιος περικυκλωμένος από αμφιβόλου αποφασιστικότητας συμβούλους, αλλά και ομάδες συμφερόντων, οι οποίοι εγκλωβίζονται συνεχώς στη μικρή εικόνα του Κυπριακού. Όλοι αυτοί ενστερνίζονται τον λογικό φόβο ότι μέσω της λύσης υπάρχει το ρίσκο να χάσουμε κι αυτά που έχουμε σήμερα, ο οποίος ωστόσο εκ των πραγμάτων είναι παράλογος. Κι αυτό διότι χωρίς λύση ήδη αρχίσαμε να χάνουμε αυτά τα οποία έχουμε σήμερα, όπως π.χ. την ΑΟΖ μας. Οπότε ο Νίκος Αναστασιάδης ήδη γνωρίζει ότι η τακτική της επίτευξης μιας καλύτερης λύσης μέσω της αξιοποίησης του φυσικού αερίου έχει παρέλθει.

Νερά χωρίς οικόπεδα 2

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Σα να μην φτάνουν αυτά, ο γ.γ. του οηε Γκουτέρες απάντησε στα επίσημα ραβασάκια που είχε λάβει πρόσφατα τόσο απ’ τον Akinci όσο και απ’ τον Αναστασιάδη. Στα ελληνικά μήντια θα δείτε αναφορά μόνο στην απάντησή του στον δεύτερο, μια λίγο πολύ αδιάφορη «ενθάρρυνση» για έναν επόμενο γύρο «συνομιλιών». Στον Akinci όμως ο γ.γ. έδωσε τα συγχαρητήριά του για την πρόταση του περί κοινής εκμετάλλευσης των όποιων κοιτασμάτων – αυτή που απέρριψαν πανηγυρικά και ομόφωνα οι νοτιοκύπριοι… Μπορεί να είναι λιγάκι «ανθέλλην» αυτός ο γ.γ. ή απλά να έχει βαρεθεί τα ελληνικά / ελληνοκυπριακά κόλπα. Το σίγουρο είναι ότι είδε στην πρόταση Akinci μια θετική κίνηση…

Δεν θα γίνει προκοπή έτσι!

Και οι νταβάδες πεθαίνουν

Δευτέρα 12 Αυγούστου. Ήταν πρώτης κλάσης σωματέμπορας. Με πελάτες επίσης high class… Αλλά οι γυναίκες που έσπρωχνε ήταν ανήλικα κορίτσια. Επιπλέον βιντεοσκοπούσε τις “συνευρέσεις”. Κάτι που ενισχύει τις φήμες ότι “δούλευε” και σαν πράκτορας. Γνωστής, παγκοσμίου φήμης υπηρεσίας… Συνεπώς η “μοίρα” του Jeffrey Epstein ήταν προδιαγεγραμμένη, απ’ την στιγμή που έπεσε ξανά στην αρμοδιότητα του (αμερικανικού) νόμου, κι απ’ την στιγμή που οι άλλοτε ανήλικες «σκλάβες» μεγάλωσαν και άρχισαν τις καταγγελίες. Με βαριά ονόματα. Απ’ την οικογένεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας μέχρι τραπεζίτες, πολιτικούς, πρωθυπουργούς, μεγαλόσχημους καθηγητές πανεπιστημίου…

Θα πέθαινε. Όχι για να μην μιλήσει· δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Αλλά για να σταματήσει η έρευνα εναντίον του που είχε αρχίσει να αγγίζει και την υψηλή πελατεία του.

Έτσι έγινε. Κατά την επίσημη εξήγηση αυτοκτόνησε (εντός εισαγωγικών)… Στις ηπα αυτό έχει προκαλέσει κατακραυγή. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που πρέπει να διευθετηθούν πριν η υπόθεση Epstein πάει στο αρχείο: στο κελλί του υπήρχαν δύο κάμερες. Θα πρέπει να χάλασαν εκείνο το βράδυ…

Εκτός κι αν ο αρχισωματέμπορας είχε τέτοιο ύψηλο αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πελάτες του ώστε αποφάσισε να τους προστατέψει – αντί να τον προστατέψουν…

Blowing in the wind

Κυριακή 11 Αυγούστου. Σήμερα ένα μικρό αφιέρωμα. Ας πούμε: προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας· αν αυτές οι λέξεις έχουν ακόμα κάποιο νόημα.

Όχι, δεν είναι καθόλου για τα πιο σοβαρά ζητήματα της εποχής. Ίσως είναι για ένα σοβαρά αστείο θέμα της εθνικής μικροαστικής βλακείας. Η ασταμάτητη μηχανή το επιτρέπει στον εαυτό της – μέσα Αυγούστου είναι…

Εξάλλου δεν μπορεί να αποκαταστήσει την σοβαρότητα κανενός· ακόμα και για τα δευτερεύουσας σοβαρότητας ζητήματα…

Μύθοι και θρύλοι 1

Κυριακή 11 Αυγούστου. Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής μυθολογίας περί «πανεπιστημιακού ασύλου» είναι ότι σχεδόν πάντα σημαδεύει ουσιαστικά κάπου αλλού, σε «κάτι άλλο», που δεν πρέπει να ειπωθεί με το όνομά του. Μ’ άλλα λόγια το «πανεπιστημιακό άσυλο» είναι παρωνυμία. Υπάρχει μια έντονη σημαδούρα αυτής της παραπλάνησης, που θα έπρεπε να την βλέπουν οι πάντες (αλλά όχι, η μυθολογία / ιδεολογία τυφλώνει): η επίμονη χωροταξία του «προβλήματος». Αφορά πάντα 2 ή 3 σχολές της Αθήνας· συν, κατά περίπτωση, το πανεπιστημιακό campus της Σαλονίκης. ΔΕΝ αφορά ποτέ το πολυτεχνείο της Ξάνθης, της Κρήτης ή της Πάτρας· το τει της Κοζάνης, της Χαλκίδας, της Καλαμάτας, του Αιγάλεω, ή του Πειραιά κλπ κλπ. Απ’ τα πάνω από 35 συγκροτήματα αει και τει του ελλαδιστάν που «καλύπτονται» απ’ το «πανεπιστημιακό άσυλο», το «πρόβλημα εντοπίζεται» σε 4, 3 ή 2 – ανάλογα με τα κέφια της δημαγωγίας. Κι ωστόσο αυτή η εξαίρεση εμφανίζεται σαν κανόνας εξαιτίας της «κεντροποίησης» των ελληνικών φαντασιακών… Απόδειξη πρώτης γραμμής ότι η ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου» απλά αναπαράγει ή επωφελείται από μια «ιδεολογική δομή» (και με την χωροτακτική έννοια της λέξης «δομή») που είναι συνήθως άσχετη (ή και αντίθετη) απ’ τα χαρακτηριστικά των πραγματικών στόχων που κρύβονται από πίσω κάθε φορά.

Μύθοι και θρύλοι 2

Κυριακή 11 Αυγούστου. Απ’ την επίθεση της αστυνομίας στο κατειλημμένο πανεπιστημιακό «παράρτημα» στην Πάτρα το 1978 ως το ηρωϊκό και πένθιμο 1985 – ‘86, η διακύβευση (και η στόχευση) πίσω απ’ την ρητορική του «ασύλου» ήταν η αυξημένη επιρροή των «εξωκοινοβουλευτικών» φοιτητικών ομάδων· των «αναρχοαυτόνομων» όπως έλεγαν από κοινού η ασφάλεια και το κκε. Η οριοθετημένη και επίσημα πολιτικά αναγνωρισμένη γκάμα τέλειωνε (στα «αριστέρα») στο κκε· απο ‘κει και πέρα οτιδήποτε (και μάλιστα μαζικό και δυναμικό) ήταν, ουσιαστικά, «εκτός νόμου». (Στην πράξη εκτός πολιτισμικής εξέλιξης και πραγματικότητας ήταν η ελληνική αριστερά…)

Πως, όμως, μπορούσε να γίνει η απονομιμοποίηση αυτού του φοιτητικού ριζοσπαστισμού που ανήκε στα μετα-’68 πολιτικά ρεύματα του πρώτου κόσμου αλλά για τα ελληνικά δεδομένα έμοιαζε προς στιγμήν πραγματικά αποδιαρθωτικός; Με αναφορές και βιβλιογραφία περί “επαναστατικής ορθότητας”; Όχι βέβαια! Μέσα απ’ την ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου»: αυτοί οι «εξτρεμιστές» ήταν «καταχραστές» της «πανεπιστημιακής προστασίας έναντι της αστυνομίας» (έτσι πήγαινε το πράγμα), «ύποπτα και προβοκατόρικα στοιχεία»… Έτσι ώστε, για παράδειγμα, όταν μετά την βίαιη / αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των «10 χιλιάδων προβοκατόρων» στις 17 Νοέμβρη του 1980 η αστυνομία έριχνε μέσα στο εμπ όχι μόνο δακρυγόνα αλλά και σφαίρες (με κάποιους τραυματίες μεταξύ των οποίων ο Σ.Π. πολύ σοβαρά…) «έκανε απλά το καθήκον της» απέναντι στη νεαρή μεταχουντική δημοκρατία. Το απέδειξαν την επόμενη ημέρα η κνε και η εσακ (ο τότε συνδικαλιστικός βραχίοντας του κκε) που ανέλαβαν δια της βίας στο εμπ την «περιφρούρηση του πανεπιστημιακού ασύλου» απ’ αυτούς ακριβώς τους εξτρεμιστές…

Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα, της έντονης επιρροής ριζοσπαστών, η «νεαρή μεταχουντική δημοκρατία» το είχε όχι μόνο στα πανεπιστήμια αλλά και στα εργοστάσια. Το κύμα άγριων απεργιών και καταλήψεων εργοστασίων απ’ το 1975 ως το 1977 δεν άφηνε αμφιβολία! Εκεί το «πρόβλημα» δεν μπορούσε να συσκευαστεί σαν «πρόβλημα του πανεπιστημιακού ασύλου» ούτε οι καταλήψεις μπορούσαν να βαπτιστούν «παραβίαση των ακαδημαϊκών ελευθεριών»! Αντιμετωπίστηκε με τη νομοθεσία περί «συνδικαλιστικών ελευθεριών» (!!!), τον θρυλικό νόμο 330, που απλά έβγαλε εκτός νόμου οποιαδήποτε εργατική κινητοποίηση δεν γινόταν υπό την αιγίδα αναγνωρισμένου κοινοβουλευτικού κόμματος / συνδικάτου…

Σε κάθε περίπτωση η διάχυτη ανά την επικράτεια φοιτητική / νεολαιίστικη ριζοσπαστικοποίηση του τέλους της δεκαετίας του ’70 και των αρχών του ’80 αντιμετωπίστηκε «συμβολικά» μέσα απ’ την χωροτακτική, συμβολική «συμπύκνωση του κακού», στο κέντρο της Αθήνας… Αυτή είναι μια πάγια διαδικασία: προκειμένου να περιγράψει η δημαγωγία το “επικίνδυνο φαινόμενο” πλαστογραφώντας το, το χωροθετεί οριοθετώντας το, σαν “κακό σπυρί”…

Μύθοι και θρύλοι 3

Κυριακή 11 Αυγούστου. Καθώς ο όποιος φοιτητικός ριζοσπαστισμός υποχωρούσε (ή γινόταν ρηχότερος) απ’ το ’87 – ‘88 μέχρι, χοντρικά, τα μέσα της δεκαετίας του ’90 (με εμβληματική την αστυνομική εισβολή και την σύλληψη πάνω από 500 καταληψιών μέσα στο εμπ το 1995, και πάλι του «αγίου Πολυτεχνείου»…), το πρόβλημα δεν ήταν πια η ενοχλητική «εξωκοινοβουλευτική» επιρροή μέσα στο φοιτηταριάτο, αλλά μάλλον η όσμωση φοιτητικών και μη φοιτητικών πλευρών της «άγριας νεολαίας». Ήταν η περίοδος όπου τα Εξάρχεια είχαν ανακηρυχτεί «άβατο» απ’ την καθεστωτική εφημερίδα «το βήμα», και όπου κάθε μεγάλη, μεσαία ή μικρή πόλη της επικράτειας είχε τα δικά της «Εξάρχεια». Και πάλι η ρητορική περί «πανεπιστημιακού ασύλου», με τα δάκτυλα να δείχνουν το εμπ, το χημικό και πιο σπάνια τη νομική της Αθήνας, πάντα στο κέντρο της πρωτεύουσας, κατασκεύαζε το φάντασμα των «καταχραστών της πόλης» (και των πανεπιστημίων της…) που θα έπρεπε να τσακιστούν κάτω απ’ την σιδερένια φτέρνα της αστυνομίας· αλλά φευ το «άσυλο» της «έδενε τα χέρια»…

Επρόκειτο, τώρα, για άλλο ουσιαστικό πρόβλημα, διαφορετικό από εκείνο της προηγούμενης περιόδου: το πέρασμα από μια καπιταλιστική κοινωνία συντηρητική, αποταμιευτική, που «διακρατούσε ή/και εμπόδιζε τις επιθυμητικές ροές» (όπως θα έλεγαν κάποιοι…) σε μια κοινωνία καταναλωτική, έξαλλη, «φιλελεύθερη» και επιθετική – αλλά και εθνικόφρονα μαζί.

Οι αντιφάσεις αυτής της μετάβασης φάνηκαν μέσα σε λιγότερο από 1 χρόνο. Στην άγρια κατάληψη του εμπ το 1990 εκείνοι που μόλις πριν 5 χρόνια, το 1985, ήταν «αγανακτισμένοι πολίτες» που ήθελαν να τσακίσουν τα κωλόπαιδα, οι πασόκοι δηλαδή, έφερναν στους καταληψίες αντιασφυξιογόνες μάσκες και φάρμακα – διότι κυβερνούσε η «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» του Μητσοτάκη του Α. Λίγους μήνες αργότερα όμως, το Νοέμβρη του 1991, ξαναέγιναν «αγανακτισμένοι»… Κι όταν η αστυνομία με δακρυγόνα έβαλε φωτιά στην πρυτανεία (κατά λάθος προφανώς, αλλά…) η κατακραυγή για τους «γνωστούς άγνωστους» ήταν πανεθνική…

Ίσως επειδή οι πολιτικοί φορείς της «δημοκρατίας» έβλεπαν τις ανάγκες της hard core «εθνικής ενότητας» που ερχόταν… Στην οποία «εθνική ενότητα» όχι μόνο οι άθεοι, απάτριδες και αναρχικοί θα ήταν εθνικοί εχθροί, αλλά ακόμα και οι απλά liberal – αν τολμούσαν να αμφισβητήσουν την εθνικισμό και τον ρατσισμό…

Και πάλι: το «άσυλο» ήταν το έμβλημα μιας ευρύτερης πολιτικής απαγόρευσης που δεν έπρεπε να δηλωθεί με το όνομά της... Τα αυστηρά όρια προσδιορίζονταν απ’ το «το όνομα μας είναι η ψυχή μας» και το «η λύση είναι μία / σύνορα με την σερβία»… Και, στη συνέχεια, απ’ το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» και το «η τουρκία διαλύεται, θα φάμε ένα κομμάτι της…»

Μύθοι και θρύλοι 4

Κυριακή 11 Αυγούστου. Ας το ξεκαθαρίσουμε: από ιστορική περίοδο σε ιστορική περίοδο οι οδομαχίες με την αστυνομία γίνονταν όλο και πιο φορμαλιστικές – τα υποκείμενα άλλαζαν. Για τις γηπεδικές συνιστώσες αυτών των οδομαχιών (όλο και πιο έντονες απ’ τις αρχές των ‘90s) τόσο το «πανεπιστημιακό άσυλο» όσο και το κέντρο της πόλης ήταν ξένα. Οι νεαροί αυτοί αυτοεκπαιδεύονταν σε άλλου είδους συγκρούσεις με την αστυνομία μέσα ή έξω απ’ τα γήπεδα, συχνά στις γειτονιές τους, σε περιοχές που αν όχι όλοι σίγουρα αρκετοί ήξεραν καλά. Αντίθετα το αθηναϊκό κέντρο τους ήταν παντελώς άγνωστο. Κι ακόμα πιο ξένο τους ήταν το να κλειστούν σ’ ένα κτίριο μόνο και μόνο για να βομβαρδίζονται με δακρυγόνα, παγιδευμένοι σε βαθμό ασφυξίας.

Αν συμμετείχαν σε «μπάχαλα» στο κέντρο ήταν μόνο για την απόλαυση του πράγματος. Το να αποκλειστείς σ’ ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, μακριά απ’ την γειτονιά και τον φυσικό σου χώρο, χωρίς να μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, αδιαφορώντας (προφανώς) για διαδικασίες όπως οι συνελεύσεις, ήταν μάλλον ανάθεμα παρά επιδίωξη για τέτοιες φιγούρες. Ήταν συχνά οι αστυνομικές τακτικές που απέκλειαν αυτούς τους νεαρούς στο «άσυλο» / μη άσυλο, συντηρώντας το θέαμα του «κέντρου που καίγεται» – παρά οι δικές τους επιλογές.

Ακόμα κι όταν το “κέντρο” δεν καιγόταν έπρεπε να καίγεται: στις οθόνες των τηλεοράσεων εμφανίζονταν πλάνα άλλων στιγμών – χωρίς, φυσικά, καμμία σχετική αναφορά… Το καθεστωτικό ψέμα απολάμβανε και απολαμβάνει εδώ και δεκαετίες και τα ηλεκτρικά ποδάρια του…