Month: August 2019

Μύθοι και θρύλοι 5

Κυριακή 11 Αυγούστου. Την τελευταία δεκαετία η αναζωογόνηση του «προβλήματος» συνδέεται με τις φιλοδοξίες gentrification του κέντρου της Αθήνας. Δεν έχουμε πια πολιτικά και ιδεολογικά «προβλήματα» που πρέπει να κρυφτούν από πίσω· έχουμε σκέτο real estate. Αυτή τη φορά η κεντροποίηση του φαντασιακού και οι χάρτες του εμπορίου ακινήτων συμπίπτουν! Μην παρασυρθείτε όμως: η gentrification α λα ελληνικά περιλαμβάνει και πολύ «ξέπλυμα» – εντάξει; Πράγμα που μπορεί να σημαίνει διάφορα, όπως μια ορισμένη απόσταση ανάμεσα στις διακηρύξεις και στις πραγματοποιήσεις.

Ωστόσο, σε ότι αφορά το θέμα μας, ο καϋμένος ο νέος ρημαδοδήμαρχος, που νομίζει ότι η Αθήνα είναι ένα μεγάλο Καρπενήσι, έχοντας την υποστήριξη και του θείου του πρωθυπουργού ρημαδοΚούλη, «καρφώθηκε» όταν έβγαλε στον αφρό μια παλιά ιδέα: να γίνει το συγκρότημα του εμπ στην Πατησίων προέκταση του … αρχαιολογικού μουσείου… Θα ξεμπέρδευε έτσι, σα νέος μεγΑλέκος, απ’ τον «γόρδιο δεσμό» του συγκεκριμένου δόλιου «ασύλου» – με όλα τα real estate οφέλη, για τα πέριξ…

Δεν είναι ο μόνος που αντιλαμβάνεται την δημόσια τάξη με όρους πολεοδομίας – και την πολεοδομία με όρους δημόσιας τάξης. Ούτε ο πρώτος. Ήδη απ’ το 2009, “προ κρίσης”, η ιδέα της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου (μια rambla α λα ελληνικά…) και της προέκτασης του τραμ ως τις πλατείες Λαυρίου και Αιγύπτου, που θα έδενε «ψυχαγωγικά / τουριστικά» κι αυτό το κομμάτι της πόλης με τις ήδη υπάρχουσες ζώνες κατανάλωσης στου Ψυρρή και στο εμπορικό τρίγωνο, έβαλε φωτιά στα όνειρα των ιδιοκτητών και των εμπόρων ακινήτων· αλλά και των μηχανισμών δημόσιας τάξης. Έβαλε, επίσης, πολλές φωτιές στα πέριξ της Σταδίου και της Πανεπιστημίου, στις 12 Φλεβάρη του 2012… (Άλλο ένα «μυστήριο», όπου το ελληνικό real estate αξιοποίησε για λογαριασμό του μια πολιτική συγκέντρωση διαμαρτυρίας – αν μπορεί να θεωρήσει κανείς «μυστηριώδη» την διαλεκτική υποβάθμιση / αναβάθμιση εκ μέρους των ντόπιων εμπόρων ακινήτων / φιλέτων… Όμως αν οι εμπρησμοί κτιρίων είναι μέρος των ελληνικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, τότε…)

Η ασταμάτητη μηχανή έχει την άποψη ότι η επίθεση στις καταλήψεις στα τέλη του 2012 (και ειδικά η εντελώς γκαγκστερική και κυριολεκτικά «εκτός νόμου» εκκένωση της villa Amalia, η εκκένωση της “Σκαραμαγκά” επί της Πατησίων, και η προοπτική εκκένωσης της “λέσχης” που εμποδίστηκε την τελευταία στιγμή) ήταν τμήματα αυτού του πολεοδομικού σχεδιασμού που είχε σαν “κορμό” την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και την gentrification της ζώνης του κέντρου απ’ την Ομόνοια ως την Βικτώρια. Όλα αυτά δεν είχαν φανερά (τουλάχιστον) «ενοποίηση μουσείου – πολυτεχνείου» (και, άρα, «θέμα ασύλου»…) – αλλά δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει βάσιμα κάποιος αν δει τον χάρτη της περιοχής.

Το σχέδιο βούλιαξε όταν το 2014 η παλιο-ε.ε. ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσει το έργο, επειδή το θεώρησε (σαν αυτό που ήταν): έργο βιτρίνα. Πράγματι, εν μέσω της κρίσης και της διαχείρισής της α λα ελληνικά, μόνο με ευρωπαϊκό χρήμα θα μπορούσε να γίνει η δουλειά.

Αλλά η «τουριστική ανάπτυξη» του αθηναϊκού κέντρου τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει αναζωπυρώσει διάφορες «ιδέες» – και, μαζί τους, την μυθολογία περί «πανεπιστημιακού ασύλου».

Θα ρωτούσε κάποιος: Καλά, έστω ότι το εμπ (και η διπλανή Τοσίτσα, η εγκατελειμένη Σπύρου Τρικούπη, ακόμα και η Στουρνάρα…) συνδέονται με γνωστούς ή μη σχεδιασμούς gentrification… Αλλά η ασοεε και οι όχι παραπάνω από 20 – 30 μετανάστες μικροπωλητές στο πεζοδρόμιο μπροστά της τι σχέση έχουν;

Δεν έχουμε ακόμα μια πλήρη απάντηση… Θα την αποκτήσουμε όταν αρχίσει η “ανάπτυξη” της περιοχής… Εν τω μεταξύ όμως, θα έπρεπε να προσέξει κανείς αφενός τα κτίρια της περιοχής και αφετέρου τον νομαδισμό του πρεζεμπορίου· αυτόν τον τελευταίο πιο γενικά. Γιατί απ’ την εποχή της “πλατείας Θεάτρου” ξέρουμε ότι πίσω απ’ τα τζάνκια (και εν αγνοία τους) γίνονται αξιοσημείωτες αγοραπωλησίες…

Είναι αυτή η διαλεκτική υποβάθμισης / αναβάθμισης που μόνο υπαινικτικά μπορούμε να υποδείξουμε εδώ.

Τελικά τι είναι το «πανεπιστημιακό άσυλο» όταν δεν προκύπτει να είναι αυτό που υπονοούν οι λέξεις; Ένας αντιπεριασπασμός – πάντα αυτό ήταν…

Ω, η ωραία “κανονικότητα”!

Σάββατο 10 Αυγούστου. Τα παραμύθια δεν κάνουν καλό στο μυαλό (αν τα παίρνεις τοις μετρητοίς). Μπορεί, βέβαια, να κάνουν καλό στις συγκινήσεις…. Οπότε άντε να τα βάλεις με δαύτες…

Σε κάθε περίπτωση, περισσότερο για να υπερασπιστούμε την τιμή μας (σαν ξέρετε τί… ξέρετε;) και λιγότερο για να πείσουμε οποιονδήποτε, πρέπει να θυμίσουμε ότι το «πανεπιστημιακό άσυλο», νοούμενο σαν ένας αυτόματος νομικο-ηθικός «κόφτης» της μπατσαρίας, κάτι σαν taboo δηλαδή (και καλό θα ήταν να ψάξετε τι σημαίνει «ταμπού» από ανθρωπολογική άποψη, πριν νομίσετε ότι είναι κανά παιχνίδι…) αυτό το «άσυλο» λοιπόν έπαψε να υπάρχει στις 18 Νοέμβρη του 1985. Πριν σχεδόν 34 χρόνια… Το «τέλειωσε» πανηγυρικά η ίδια ακριβώς κυβέρνηση, το ίδιο ακριβώς κράτος, που το είχε θεσμοθετήσει πριν 3 χρόνια… Το πασοκ…

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν απλά ανακαλούμε το γεγονός της αστυνομικής εφόδου στο κατειλημμένο από μια χούφτα αναρχικούς Χημείο («πανεπιστημιακό άσυλο»; μα τι λέτε τώρα;) πολύ νωρίς το πρωί της 18ης Νοέμβρη του 1985, λίγες μόνο ώρες μετά την δολοφονία του Μιχάλη Καλτέζα… Τέτοια αστυνομική επιχείρηση (έφοδος απ’ την ταράτσα, πίξιμο με δακρυγόνα στο εσωτερικό) δεν έχει ξαναγίνει. Δεν έχει σημασία: οι αυταπάτες (μας) τέλειωσαν τότε. Ευτυχώς!!!

Επιπρόσθετα να θυμίσουμε (αν έχει κάποια σημασία… έχει;) ότι τα χαράματα της επόμενης ημέρας, της 19ης Νοέμβρη του 1985, οριτζινάλ φασίστες και «αγανακτισμένοι πολίτες», πασόκοι δηλαδή (από τότε η «αγανάκτιση» ήταν κρατικά ελεγχόμενη… τι να καταλάβαιναν ποιοί μετά από 26 χρόνια;) σε άψογη μεταξύ τους συνεργασία, μπούκαραν στο Πολυτεχνείο, κόβοντας την αλυσίδα μιας μικρής πόρτας στην Πατησίων, για να σπάσουν την κατάληψη για την δολοφονία του Μιχάλη… Απωθήθηκαν απ’ την περιφρούρηση μετά από ζόρικη μάχη, μ’ έναν σοβαρά τραυματία απ’ την μεριά μας – νάναι καλά ο άνθρωπος, όπου και να βρίσκεται τώρα…

Για να μην πολυλογούμε: από τότε και μετά ήταν σαφές (σ’ εμάς, τους όποιους…) ότι «άσυλο» δεν υπάρχει, και πως όλα έχουν επιστρέψει στην αυθεντική καταγωγή τους: ζήτημα συσχετισμών δύναμης (συμπεριλαμβανόμενης κυρίως της οργανωτικής και διανοητικής κατάστασης εκείνων που θα πρέπει να αμυνθούν έναντι των «αρχών»…).

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο κουβέντας, ούτε για «νομική υπόσταση» του πανεπιστημιακού ασύλου, ούτε για «ενίσχυση» ή “κατάργησή” του – για εμάς. Ευχόμαστε οι «παλιοί» (ξέρουν αυτοί ποιοί είναι) να καταλαβαίνουν· έχουν γνώση από πρώτο χέρι για ποιό πράγμα μιλάμε.

Όσο για τους νεώτερους; Δεν ξέρουν – και είναι κουραστικό να μάθουν… Αν και όποτε χρειαστεί καλό θα είναι όμως να τεντώσουν τ’ αυτιά τους αντί για τα μπουκάλια τους…

Εν τω μεταξύ τα παραμύθια νικάνε… Η μυθολογία σκοτώνει!

Mythology?

Σάββατο 10 Αυγούστου. Οι μυθολογίες είναι ιδεολογία. Και ο ρόλος των μυθολογιών / ιδεολογιών (: ψευδής συνείδηση…) στην καθημερινή ζωή, συμπεριλαμβανόμενων των πράξεων που ορκίζονται ότι είναι ανταγωνιστικές, είναι τόσο καίριος ώστε – σίγουρα στα μέρη μας – είναι πολύ ευκολότερο να βρεις ανθρώπους που με πείσμα αγωνίζονται κατά φαντασμάτων παρά ανθρώπους ικανούς να τα ξεφορτώνονται γρήγορα (όσο αγαπημένα κι αν είναι αυτά τα φαντάσματα…) για να αναμετρηθούν με την ωμή πραγματικότητα, όπως είναι αυτή κάθε δεδομένη στιγμή.

Ένα μέρος της αποτυχίας μας (σαν αυτόνομοι εργάτες) οφείλεται σ’ αυτό: δεν συνθηκολογήσαμε με τις βολικές φαντασιώσεις – κι έτσι είμαστε εκτός του mainstream, περίεργοι έως ακατανόητοι.

Ξέρουμε, ωστόσο, ποιο είναι το πραγματικό θηρίο απέναντι και γύρω. Εσείς;

Πως το γκάζι εμπνέει ιδέες…

Σάββατο 10 Αυγούστου. Το νοτιοκυπριακό αφεντικό (επίσημος τίτλος: πρόεδρος της κύπρου…) Αναστασιάδης συναντήθηκε χτες με το βορειοκυπριακό αφεντικό (με επίσημο τίτλο «ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας») Akinci, τα είπαν για 3 ώρες, και θα υπάρξει συνέχεια.

Η ασταμάτητη μηχανή, κρατώντας την ιπτάμενη θεία Λίτσα σε απόσταση (με σφενδόνα), σημειώνει την «ικανοποίηση» του μαφιοΑναστασιάδη: …γιατί η πρόταση για την αποκέντρωση εξουσιών βρίσκει πρόσφορο έδαφος και θα είναι ένα εκ των αντικειμένων που θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων…

Η “αποκέντρωση των εξουσιών” ως ελληνοκυπριακή πρόταση ακούγεται όμορφη· μόνο που με βάση την ιστορία του “κυπριακού” τείνει (καθαρά λέμε) προς ένα είδος “χαλαρής ομοσπονδίας” με ένα τυπικό και άνευρο “κέντρο εξουσίας” – αναγκαστικό εφόσον η ε.ε. δεν συμφωνεί με την εκδοχή της ανακήρυξης δύο κράτων (μπας και τελειώνει αυτό το παραμύθι) όπως βολιδοκόπησε ο μαφιοΑναστασιάδης…

Φυσικά απ’ το να το ρίξει κάποιος την ιδέα (και “να βρει πρόσφορο έδαφος”…) μέχρι να καθοριστούν οι λεπτομέρειες για τις “αποκεντρωμένες εξουσίες” του κυπριακού βορρά και νότου η απόσταση είναι μεγάλη. Σημειώνουμε ωστόσο την “ικανοποίηση” της νοτιοκυπριακής πολιτικής βιτρίνας επειδή είναι εν μέρει σικέ και εν μέρει αγχωτική: αν δεν βρεθεί φόρμουλα που να ικανοποιεί τόσο τους τουρκοκύπριους όσο και την Άγκυρα δίνοντας στους πρώτους εξουσίες “σχεδόν κράτους”, το ονειρεμένο γκάζι θα μείνει θαμμένο…

Εν τω μεταξύ οι φασιστοσυμμαχίες ανθίζουν κανονικά… (φωτογραφία….)

… ή δημιουργεί μέτωπα…

Σάββατο 10 Αυγούστου. Στη χθεσινή πρόχειρη περιγραφή της αεριο-γεωμετρίας της ανατολικής Μεσογείου έμεινε ασχολίαστη η απουσία της Βηρυτού απ’ το ανατολικομεσογειακό gas forum.

Όχι τυχαία η απουσία. Το λιβανέζικο κράτος είναι σε αντιπαράθεση με το ισραηλινό για μια θαλάσσια φέτα (με πολύ πιθανά έως σίγουρα κοιτάσματα) έκτασης 860 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Λευκωσία έβαλε το χεράκι της για να κλέψει το Τελ Αβίβ αυτό το κομμάτι της λιβανέζικης αοζ: όπως φαίνεται στη δεύτερη φωτό, ξεκίνησε την οριοθέτηση των αοζ με την Βηρυτό από ένα αυθαίρετο σημείο (το 1), με μια λογική «ντάξει μωρέ, τα πιο πριν θα τα βρούμε», και ύστερα έκανε συμφωνία με το Τελ Αβίβ χωρίς «ντάξει»! Μ’ αυτόν τον τρόπο η Λευκωσία έγινε επιχείρημα (ασθενές μεν, αλλά επιχείρημα) του φασιστικού ισραηλινού καθεστώτος κατά του λιβανέζικου για το που είναι τα θαλάσσια σύνορά τους. Εννοείται ότι ύστερα απ’ αυτό οι σχέσεις της Βηρυτού με τη Λευκωσία είναι στην κατηγορία «φιλάκια – φτιάχνω κλίμα…»

Το βασικό τώρα είναι ότι η λιβανέζικη κυβέρνηση έχει δώσει άδειες ερευνών σ’ αυτό το παγκοσμίως γνωστό «διαφιλονικούμενο» τρίγωνο, που λέγεται block 9, σε μια κοινοπραξία της γαλλικής total, της ιταλικής eni και της ρωσικής novatek. Ταυτόχρονα το Τελ Αβίβ έχει δώσει άδειες για την ίδια περιοχή στη δική του Dalek Drilling και στην αμερικανο-ισραηλινή Noble Energy. Μαντέψτε: κανείς δεν κάνει τίποτα, περιμένοντας να υπάρξει διακρατική συμφωνία για το τι ανήκει σε ποιόν.

Αν έχει μια ευρύτερη αξία αυτή η καθήλωση είναι επειδή δείχνει ότι το να μοιράζεις άδειες γεωτρήσεων σε αμφισβητούμενες περιοχές δεν τις κατοχυρώνει υπέρ του – όπως διαδίδει η ελληνική / ελληνοκυπριακή εθνικιστική ιδεολογία. Οι ιδιοκτησιακές εκκρεμότητες δεν αρέσουν καθόλου στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εκτός αν κουβαλάνε ιδιωτικούς στρατούς και καπαρώνουν σαν δικά τους εδάφη και θάλασσες – αυτό που λέγεται ωμή αποικιοκρατία.

Δείχνει επίσης ότι οι και καλά «σωματοφύλακες» της αυθαίρετης ελληνοκυπριακής αοζ, η γαλλική total και, ενίοτε, η ιταλική eni, έχουν πολλές μπίζνες στα πέριξ και όχι μόνο. Υποθέτουμε ότι οι ceo τους δεν ασχολούνται με την «λύση του κυπριακού». Θέλουν, απλά, μια – οποιαδήποτε! – λύση για να κάνουν τις δουλειές τους…

Κάτι τελευταίο. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει αναλάβει «μεσολαβητική προσπάθεια» για να λυθεί η διένεξη Βηρυτού – Τελ Αβίβ. Ανατριχιαστικό! Όταν ακούτε ότι η Ουάσιγκτον που υποστηρίζει όσο δεν γίνεται τον ισραηλινό μιλιταρισμό / φασισμό το παίζει «ουδέτερος» κουμπωθείτε εκατό φορές. Το Τελ Αβίβ δεν πρόκειται να κάνει πίσω ούτε μισό μέτρο!

Και επειδή το παλιό σχέδιο να υπάρξει στη Βηρυττό ένα «φιλικό καθεστώς» προς το Τελ Αβίβ δεν έχει ευωδοθεί παρά τα ισραηλινά εγκλήματα στο λίβανο, είναι ανοικτό (τόσο για το ισραηλινό καθεστώς όσο και για τους συμμάχους του) αυτό που υπονοούσαμε μιλώντας αυτή τη βδομάδα για την μπάντα των Mashrou’ Leila και το κυνήγι σε βάρος της απ’ τους χριστιανοφασίστες: ένας, ακόμα, «εμφύλιος πόλεμος» εκεί….

Χονγκ Κονγκ

Παρασκευή 9 Αυγούστου. Το Πεκίνο έψαχνε το smoking gun. Και τελικά το βρήκε μάλλον εύκολα. Η πιο πάνω φωτογραφία, που έγινε ανάρπαστη διεθνώς, ξεμπρόστιασε δύο ηγετικές φιγούρες των αντικινεζικών διαδηλώσεων στο Χονγκ Κονγκ, τον Joshua Wong και τον Nathan Law (με τις μαύρες μπλούζες). Παρέα με την αμερικανίδα Julie Eadeh, την περασμένη Τρίτη στο κυριλέ ξενοδοχείο Marriot, στο κέντρο της πόλης; Δεν βρέθηκαν για καφέ και πρέφα, ε;

Το είχαμε γράψει: η ιστορία αυτών των διαδηλώσεων (και της προβολής τους απ’ τα δυτικά media) είχε αρχίσει να μας μυρίζει “πλατεία maidan” νο 2. Η Eadeh είναι άνετα η Victoria Nuland του Χονγκ Κονγκ, και κάτι παραπάνω. Αν και εμφανίζεται σαν μια “απλή υπάλληλος” του αμερικανικού προξενείου στην πόλη, το ίδιο το βιογραφικό της, γραμμένο με τα χεράκιά της για ακαδημαική χρήση, δείχνει “αξιωματούχο ειδικών αποστολών”. Που έχει περάσει στην καριέρα της από διάφορα φλέγοντα σημεία των αμερικανικών συμφερόντων ανά τον πλανήτη. Απ’ την Βαγδάτη ως την ταιβάν… Σε απλά ελληνικά: αν δεν είναι η κυρία Julie στέλεχος της cia, τότε ποιός είναι;

Ο Wong, σε δηλώσεις του, κουνούσε τα μεγάλα αυτιά του, σαν αθώο άσπρο κουνέλι: Συναντηθήκαμε για να ζητήσουμε από τις ηπα να σταματήσουν να πουλάνε δακρυγόνα και σφαίρες καουτσούκ στην κυβέρνηση… είπε.

Ω μωρέ μωρέ!! Να το κάνουμε κι εμείς λες;

What for?

Παρασκευή 9 Αυγούστου. Φυσικό αέριο δεν έχει… Πετρέλαιο όχι ακόμα, και ευχόμαστε ολόψυχα τα κινήματα βάσης να κάνουν το καλύτερό τους και να κοπεί ο “πετροβήχας” που ακούγεται εδώ κι εκεί… Από αγωγούς; Ένας όλος κι όλος, κι αυτός υπο κατασκευήν (ο TAP…). Από που ως που, λοιπόν, το ελλαδιστάν το παίζει “hub” ενεργειακό και security της “ενεργειακής ασφάλειας” στην ανατολική Μεσόγειο;

Όσο περνάει ο καιρός και τα δεδομένα του 4ου παγκόσμιου πολέμου συγκεντρώνονται και στη Μεσόγειο, τόσο πιο καθαρό γίνεται στην ασταμάτητη μηχανή ότι το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος χρησιμοποιεί το “φυσικό αέριο” και την “ενέργεια” με γεωγραφικούς προσδιορισμούς σαν προπέτασμα καπνού, για εσωτερική χρήση. Για να κρύψει ιμπεριαλιστικούς / μιλιταριστικούς σχεδιασμούς…

Είναι γεγονός ότι η “διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση” και η διαχείρισή της α λα ελληνικά κατέστεψε το ιμπεριαλιστικό κόλπο banks που δουλευόταν απ’ τα μέσα των ’90s σε μια ευρύτερη ζώνη, απ’ τα βαλκάνια ως τον “μετασοβιετικό χώρο” και την μέση Ανατολή. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους που δοκιμάστηκε η ιμπεριαλιστική επιρροή χωρίς τανκς. Και τέλειωσε μάλλον γρήγορα. Κάποιοι έβγαλαν πολλά. Ωστόσο το brand name greece δεν λέει πια σπουδαία πράγματα από χρηματοπιστωτική άποψη. Για την ακρίβεια δεν λέει τίποτα.

Με τα βαλκανια να έχουν δορυφοριοποιηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω από “μεγαλύτερες δυνάμεις” και την Μόσχα να έχει ανακτήσει τον έλεγχο του “μετασοβιετικού χώρου” στον Καύκασο, και επιπλέον με την Άγκυρα να είναι πια “περιφερειακή υπερδύναμη”, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει ριχτεί σε μια τυχοδιωκτική έως τυφλή προσπάθεια γεωπολιτικής αναβάθμισής του μέσω των ηπα και του ισραήλ. Πιάστηκε απ’ το νοτιοκυπριακό γκάζι όπως ο πνιγμένος πιάνεται απ’ τα μαλλιά του κι άρχισε να το πουλάει πριν καν το δει, όχι σαν υλικό αλλά σαν ιδεολογία: το ελλαδιστάν θα αναβαθμιστεί γεωπολιτικά διεθνώς, επειδή απ’ την επικράτειά του να περνάνε οι σωλήνες της ευρώπης… Κλασσική προσπάθεια απόσπασης γεωπολιτικών προσόδων, συνεπής με την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους…

Αλλά το είδωλο έχει ζαρώσει, και πουλάει μόνο στην εσωτερική αγορά. Πίσω απ’ τις παχιές αερολογίες, αν ψάξει κανείς τα πραγματικά δεδομένα, το μόνο υπαρκτό, ο σκληρός πυρήνας, είναι οι αμερικανικές και οι ισραηλινές στρατιωτικές υποδομές. Με αντάλλαγμα “τουρισμό”, πολιτιστικές ανταλλαγές και επιλεγμένες μερίδες τεχνολογικών “παροχών”. Χάρη στις άοκνες προσπάθειες των φαιορόζ (που φαίνονται να συνεχίζουν οι ρημαδοκούληδες, θα το δούμε όμως αυτό…) το ελλαδιστάν μοιάζει να εξελίσσεται σ’ ένα “φυλάκιο” του άξονα, που κοιτάει όχι μόνο προς την μέση Ανατολή αλλά και προς την κεντρική και δυτική ευρώπη…

Θα έκανες βουτιά σε δροσερό γκάζι;

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Η Αίγυπτος υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 2018 μια συμφωνία με την Κύπρο για την σύνδεση του κοιτάσματος “Αφροδίτη” με τις εγκαταστάσεις υγροποίησης στο Idku και στη Damietta. Το κυπριακό αέριο θα φτάνει στην Αίγυπτο με υποθαλάσσιο αγωγό για να υγροποιηθεί και να επανεξαχθεί. Επίσης αέριο αξίας 15 δισ. δολαρίων από τα ισραηλινά κοιτάσματα “Tamar” και “Leviathan” θα προωθηθεί στην Αίγυπτο σαν μέρος της δεκαετούς συμφωνίας μεταξύ της ισραηλινής Delek Drilling και του αιγυπτιακού ομίλου Dolphinus…

Αυτά έγραφε μεταξύ άλλων η αιγυπτιακή καθεστωτική al ahram στις 25 Γενάρη 2019, αναφερόμενη στη συνάντηση του “gas forum” της ανατολικής Μεσογείου – με την κάπως περίεργη σύνθεση. Τότε, βέβαια, είχαμε φαιορόζ γκουβέρνο, οπότε και το gas forum ήταν αόρατο…

Ο αγωγός νότιας κύπρου – αιγύπτου θα έπρεπε να είναι έτοιμος ως το 2020… Ένα χρόνο μετά την υπογραφή της συμφωνίας (19/9/18) τίποτα δεν κουνιέται σχετικά. Υποτίθεται ότι η εξόρυξη απ’ το κοίτασμα “Αφροδίτη” είναι να αρχίσει το 2023… Δεν βιαζόμαστε όμως! Δεν θα πεθάνει δα ο καπιταλισμός από ενεργειακή ασιτία… Σε τελευταία ανάλυση δεν έχουν σημασία τα μεγάλα έργα. Σημασία έχει και η εθνική ιδεολογία. Το πως κρύβεται ο κάθε ιμπεριαλισμός…

Κατά τα άλλα υπάρχουν μερικές θανάσιμες λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, αν η τουρκική επικράτεια είναι εκτός λογαριασμού, ο επόμενος πιο λογικός τρόπος για να πουληθεί το νοτιοκυπριακό γκάζι είναι να υγροποιηθεί στην αίγυπτο. Ενώ η πιο φτηνή λύση είναι πάντα η διάθεσή του μέσω τουρκικού εδάφους, ο αγωγός ως το κοντινότερο αιγυπτιακό υγροποιητήριο στοιχίζει 1 δισ. δολάρια. Η “λύση” της υγροποίησης συμφέρει τους έλληνες εφοπλιστές – αλλά ποιός θα βάλει το 1 δισ. που, σαν “επένδυση”, θα χρειάζεται απόσβεση, άρα θα ανεβάσει την τιμή του νοτιοκυπριακού γκαζιού, κάνοντάς το μη ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά;

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα: η αίγυπτος μπορεί να υγροποιεί και να πουλάει το δικό της γκάζι, ενώ το ισραηλινό μπορεί να πηγαίνει στην αίγυπτο ακολουθώντας ανάποδα έναν αγωγό μέσω του οποίου ως πρόσφατα το Κάιρο πούλαγε γκάζι στο Τελ Αβίβ. Ας πούμε “μηδέν νέα επένδυση”. Μάνι μάνι, λοιπόν, δεν υπάρχει κανάς διεθνής νταλκάς για το νοτιοκυπριακό αέριο…

Ύστερα υπάρχει και το θέμα “ιταλία”. Το φάντασμα του θρυλικού east med θέλει οπωσδήποτε και την Ρώμη στο κόλπο. Αλλά ο ιταλικός καπιταλισμός δεν πεθαίνει. Συμμετέχει στο “gas forum” όχι για την μεγάλη και ανεφάρμοστη ιδέα του east med, αλλά επειδή α) η ιταλική eni μαζί με την ισπανική naturgy έχουν το 50% της αιγυπτιακής εγκατάστασης υγροποίησης στη Damietta, και β) επειδή τα φορτία υγροποιημένου γκαζιού θα ξεφορτώνονται σε ιταλικά λιμάνια…

Με δυο λόγια, λαμβάνοντας υπόψη και την όποια αβεβαιότητα, η γεωγραφία της “αξιοποίησης” του φυσικού αερίου της ανατολικής Μεσογείου δεν έχει καμμία (ή έχει ελάχιστη) σχέση με την ελληνική επικράτεια…

(φωτογραφία: η ιταλική επικράτεια είναι ήδη hub αερίου…)

Συνεργασίες όλο ασφάλεια και σταθερότητα…

Παρασκευή 9 Αυγούστου. …Ο Gamal al-Qalyubi, καθηγητής μηχανικής ενέργειας και πετρελαίου στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καίρου, είπε σε τηλεοπτική του δήλωση στις 15 Γενάρη ότι το gas forum σκοπεύει να εμποδίσει το όνειρο της Άγκυρας να γίνει περιφερειακή πηγή ενέργειας , συγκεντρώνοντας και επανεξάγοντας φυσικό αέριο μέσω του αγωγού ΤΑΝΑP, από το Αζερμπαιτζάν μέσω Ανατολίας στην Ευρώπη. Αυτό επιπλέον του turksream που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Τουρκίας προς την ανατολική και νότια Ευρώπη. Αυτός ο τελευταίος θα είναι έτοιμος να λειτουργήσει στο τέλος του χρόνου…  (από το προηγούμενο άρθρο).

Τα πράγματα είναι απλά. Από το ανατολικομεσογειακό gas forum λείπουν η Άγκυρα, η Βηρυττός και η Δαμασκός (είναι, όμως, πηγή αισοδοξίας το ότι συμμετέχει η…. “παλαιστινιακή αρχή”!!!!). Το τετράγωνο του διαβόλου (Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ, Κάιρο) μπορεί να ονειρεύεται ότι θα συγκρατήσει την Άγκυρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για όνειρο-μπουρμπουλήθρα. Αν τα τουρκικά γεωτρύπανα κτυπήσουν γκάζι, τότε κάπου δίπλα τους θα βρίσκεται η ρωσική gazprom. Μόνη της, ή παρέα με την γαλλική total – γιατί όχι; Συνεργάζονται κι αλλού…

Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είναι σαφείς και γνωστοί. Αν, όμως, η ιδέα είναι ότι “θα φωνάξουμε τον σερίφη να καθαρίσει για πάρτη μας” τότε, πολύ απλά, θα σκάσουν πολλοί σερίφηδες. Κι όποιος πυροβολεί γρηγορότερα…

Μένει να δούμε (και να νοιώσουμε στο πετσί μας) όχι μόνο την ένταση αλλά και την αδιαλλαξία αυτών των ανταγωνισμών.

Mashrou’ Leila again

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Είναι, πράγματι, ταραχοποιά στοιχεία αυτοί οι τύποι. Δείτε, για παράδειγμα, το Roman:

Δεν είναι ένα “αθώο” pop τραγουδάκι. “Roman” σημαίνει “ρωμαίοι”, αλλά στην τρέχουσα χρήση του σημαίνει τους δυτικούς χριστιανούς. Οι στίχοι (και το video, της Jessy Mousallem) είναι αντιοριενταλιστικοί. Σημαδεύουν όχι μόνο τα δυτικά “φεμινιστικά” στερεότυπα περί κακομοιριάς των γυναικών στον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο (η φορτωμένη καρότσα είναι τα στερέοτυπα, ο πολεμικός χορός η απάντηση) αλλά προχωρούν πιο πέρα. Aleihum, aleihum  λέει το ρεφραίν, που σημαίνει “οπλίστε – είναι δικά σας”. Κι αυτό πάει να πει: η καταπίεση είναι το έδαφος της αντίστασης…

Πες μου (ρωμαίε) πριν με θάψεις, πόσο σου στοίχησα;