Τετάρτη 17 Ιούλη. Η πετροχούντα των εμιράτων είδε και αποείδε πως όχι μόνο οι μισθοφόροι της δεν μπορούν να νικήσουν στην υεμένη αλλά ότι έχουν αρχίσει να υποχωρούν, και ανακοίνωσε ότι τα μαζεύει και φεύγει. Ο άλλος «απελευθερωτής», ο τοξικός του Ριάντ (ή ο βασιλιάς πατέρας του), δεν έχει σαλπίσει ακόμα την υποχώρηση. Αλλά είναι σαφές ότι οι υεμενίτες Houthis έχουν περάσει σε μια αντεπίθεση αναβαθμισμένη: κτυπούν με πυραύλους και drones μέσα στο έδαφος της σαουδικής αραβίας, και κτυπούν «δυνατά».
Η εισβολή στην υεμένη άρχισε τον Μάρτιο του 2015, και ήταν βασικό μέρος του σχεδίου των δύο «αδελφών» πετροχουντών να ανεβάσουν την γεωπολιτική αξία τους εν όψει της μεταπετρελαϊκής εποχής. Η χρηματοδότηση των ουαχαβιτών στη συρία και στο ιράκ ήταν επίσης βασικό μέρος του ίδιου σχεδίου. Τέλος η συμμαχία τους με το Τελ Αβίβ (σε βάρος των παλαιστινίων) ήταν το «καπάκι» αυτής της σχεδιαζόμενης ηγεμονίας τους στον αραβικό κόσμο.
Δεν πέρασαν δα και αιώνες από τότε, και οι φιλόδοξοι τοξικοί σεΐχηδες έχουν ηττηθεί κατα κράτος· σε όλα εκτός απ’ την συμμαχία τους με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς. (Να συνυπολογίσουμε και τον αποκλεισμό / απειλές κατά της Ντόχα…) Ποιοί νικούν στον υεμενίτικο πεδίο μάχης; Οι ίδιοι που έχουν νικήσει (αν και όχι πλήρως) στο συριακό.
Στη φάση που θεωρούσαν πως έχουν το πάνω χέρι τόσο το Ριάντ όσο και το Αμπού Ντάμπι (μαζί με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) δεν έχαναν ευκαιρία να κατηγορήσουν την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ ότι συμμετέχουν στον πόλεμο στηρίζοντας τους Houthis, εξοπλίζοντας τους δια θαλάσσης. Πράγματι υπάρχει τέτοια υποστήριξη, και προφανώς αυτή περιλαμβάνει πολεμοφόδια. Ωστόσο το πιο βασικό στοιχείο της είναι το «δυνατό» σημείο τόσο της λιβανέζικης οργάνωσης όσο και του ιρανικού καθεστώτος: το τεχνικό know how της σημαντικής αναβάθμισης ξεπερασμένων ή αναξιόπιστων όπλων.
Φαίνεται αυτό που λέγεται ασύμμετρος πόλεμος έχει μελετηθεί πολύ καλά τόσο στην Τεχεράνη όσο και στην Βηρυττό. Οι μισθοφόροι της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων είχαν στην εισβολή τους στην υεμένη ολοφάνερη υπεροχή μέσων και, επιπλέον, άφθονο χρήμα, ανοικτές γραμμές ανεφοδιασμού και απεριόριστη επιμελητειακή υποστήριξη. Κι ωστόσο οι αδύναμοι της σύγκρουσης, οι Houthis (μαζί με τον υεμενίτικο στρατό), αποδείχθηκαν ικανοί να εξελίσσονται διαρκώς. Φτάνοντας πρόσφατα στο σημείο να μπορούν να κτυπούν αεροδρόμια και αγωγούς της σαουδικής αραβίας πολύ μακριά απ’ την «πρώτη γραμμή».
Οι επιτυχίες των Houthis και των συμμάχων τους είναι σημαντική ήττα για το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι, αλλά είναι επίσης καρφί στο μάτι τόσο της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ) όσο και του Παρισιού και του Λονδίνου που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι παρόντες στον πόλεμο για τον έλεγχο του κόλπου του Aden. Δεν εννοούμε μόνο τις πωλήσεις όπλων στους επιτιθέμενους· αλλά και την πιο άμεση συμμετοχή μέσω “ειδικών” καραβανάδων, ενδεχομένως και δικών τους μισθοφόρων.
Παρότι η σφαγή στην υεμένη (περί σφαγής πρόκειται: τουλάχιστον 20.000 υεμενίτες, στο μεγαλύτερο μέρος τους γυναίκες και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι εκείνοι που ζουν οριακά και μόνο μέσω της “ανθρωπιστικής βοήθειας” του οηε…) δεν θα τελειώσει αύριο, η έκβαση αυτού του “ξεχασμένου πολέμου” προστίθεται στους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλιστικούς πονοκεφάλους…