Month: March 2019

Προσοχή, ξανάρχονται οι εκπρόσωποι!

Τετάρτη 27 Μάρτη. Δεν ψηφίζουμε (θέμα αρχής), οπότε δεν μας πέφτει λόγος για τους συλλέκτες ψήφων. Όμως ο κυρ Πέτρος (ο νεώτερος) κτύπησε πρώτα την πόρτα των οικολόγων – για μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιό τους… Η πόρτα δεν άνοιξε επειδή (μάλλον) σκέφτηκαν πιο σοβαρά απ’ ότι αποδείχθηκε ότι σκέφτεται το διπλανό διαμέρισμα.

Της Κουμουνδούρου η πόρτα άνοιξε διάπλατη – να το αποδώσουμε στην κυβερνο«λιγούρα»; Φαίνεται, πάντως, ότι από τότε που οι ροζ σιγουρεύτηκαν ότι είναι καραδεξιοί, δεν έχουν αναστολές. «Μαζεύουμε προσωπικότητες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και φτιάχνουμε ψηφοδέλτια» – τι άλλο εκτός από πολιτικές προσόδους θα πρότειναν;

Αν ο λαός θέλει θεάματα, γιατί όχι;

(Ποιά είναι η πιο διάσημη διεθνώς τρέχουσα ελληνική λέξη; Μαλακία! Θα έπρεπε να γίνει το νούμερο 1 εθνικό εξαγώγιμο προϊόν! Διότι αυτοί του φαιορόζ γκουβέρνου είναι ικανοί να πιστεύουν ότι με τον κυρ Πέτρο στο ψηφοδέλτιό τους κοντράρουν τον asset 1 και τον ρημαδοΚούλη…)

Απ’ τα υψώματα του Golan στο Idlib

Τρίτη 26 Μάρτη. Όταν το ψόφιο κουνάβι δηλώνει ότι «ο isis τελείωσε στη συρία» βιάζεται απλά να διαφημίσει μια νίκη (του). Πολύ σημαντικότερος από μερικούς θύλακες του isis στις ανατολικές όχθες του Ευφράτη είναι αυτός του Idlib. Για τον οποίο το μπλοκ της Αστάνα έχει προσπαθήσει διάφορα, όχι με τα αναμενόμενα αποτελέσματα· και ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ επένδυσε επίσης διάφορα, χωρίς τις επιτυχίες που επιδίωκε. Ο θύλακας του Idlib και οι αντικαθεστωτικοί της Hayat Tahrir al Sham (που έχει υπερισχύσει έναντι των υπόλοιπων οργανώσεων) αποτελεί ένα είδος «μαύρης τρύπας» στη συριακή επικράτεια – και στους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα. Μήπως έχει έρθει η στιγμή να αλλάξει κάτι σοβαρά;

Είχαμε εκτιμήσει ότι η Άγκυρα θα είναι αντίθετη με την αμερικανική παραχώρηση των υψωμάτων του Golan στο ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, αλλά δεν θα το φωνάξει δυνατά. Πέσαμε έξω στο δεύτερο μισό της εκτίμησης: η Άγκυρα το φώναξε τόσο ώστε να ακουστεί καλά. Και – μέσα στην ομίχλη της διεθνούς διπλωματίας – ανέλαβε να προωθήσει καταδικαστικό ψήφισμα του οηε.

Από μόνες τους αυτές οι κινήσεις είναι συμβολικές· αλλά για την μέση Ανατολή όχι μόνο. Ήδη ακούγονται (τουρκικές) φωνές που υποστηρίζουν ότι εν όψει της κλιμακούμενης αμερικανο-ισραηλινής επιθετικότητας στη μέση Ανατολή, όπως αυτή εκδηλώθηκε πρώτα με την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» και τώρα με την παραχώρηση των υψωμάτων του Golan, η Άγκυρα πρέπει να αποκαταστήσει ανοικτά τις σχέσεις της με την Δαμασκό. Έτσι κι αλλιώς θα το κάνει από θέση ισχύος.

Ξέρετε βέβαια ότι η ασταμάτητη μηχανή έχει υποστηρίξει σταθερά ότι τέτοιες σχέσεις υπάρχουν ήδη τα τελευταία χρόνια – υπόγειες και ανεπίσημες. Αν δεν έχουν εκδηλωθεί ανοικτά αυτό οφείλεται στο πως (και αν) μπορεί η Άγκυρα να κουμαντάρει τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους (αυτούς που τώρα είναι συγκεντρωμένοι στο Idlib). Δεν μπορείς απ’ την μια να συμπεριφέρεσαι σαν φίλος και προστάτης τους και απ’ την άλλη να έχεις ανοικτά σχέσεις με το καθεστώς Άσαντ – ειδικά όσο παραμένουν ενεργές οι σαουδαραβικές μυστικές υπηρεσίες.

Τώρα όμως, η προσάρτηση συριακού εδάφους στο ισραηλινό κράτος (και οπωσδήποτε η αμερικανική ευλογία σ’ αυτήν) προσφέρει στην Άγκυρα ένα επιχείρημα απέναντι στους σύριους αντικαθεστωτικούς «φίλους» της: ότι υπάρχει ένας πολύ χειρότερος εχθρός / αντίπαλος απ’ το καθεστώς Άσαντ, και ότι για λόγους «πατριωτισμού» θα πρέπει η προσοχή (των αντικαθεστωτικών) να επικεντρωθεί στους «πραγματικούς κινδύνους» (Ουάσιγκτον συν Τελ Αβίβ) αφήνοντας στην άκρη την έχθρα στο καθεστώς Άσαντ. Απέναντι σε μια τέτοια διαχείριση οι υπηρεσίες του τοξικού και των εμιράτων δεν (θα) έχουν πολλά να αντιπροτείνουν, από ιδεολογική άποψη: υποστηρίζουν, άραγε, την κατάκτηση αραβικού εδάφους απ’ το ισραήλ ή/και τις ηπα; Υποστηρίζουν, μήπως, και την «ισραηλινοποίηση» της Δυτικής Όχθης;

Την στιγμή που η Άγκυρα θα εμφανιστεί δημόσια να αποκαθιστά, έστω «με μούτρα» (!!!), επίσημες σχέσεις με την Δαμασκό, θα έχει πριν λύσει το «πρόβλημα του Idlib». Η Μόσχα μπορεί (και λογικά έχει κάθε λόγο να θέλει) να βοηθήσει, είτε στρατιωτικά (κτυπώντας τους αντικαθεστωτικούς παραδειγματικά) είτε «πολιτικά» (οι περισσότεροι βρίσκονται εκεί προερχόμενοι από άλλα σημεία της συρίας, ύστερα από ρωσική μεσολάβηση και ρωσικές εγγυήσεις εδώ και 2 χρόνια).

Εκτιμάμε ότι αν η εκστρατεία πειθούς «για τον πραγματικό εχθρό» προχωρήσει, μια οριστική λύση για το Idlib και μια κάποια «αποκατάσταση σχέσεων» του τουρκικού με το συριακό καθεστώς, σαν “δίδυμες” κινήσεις δεν θα αργήσουν. Θα πάμε μισό βήμα πιο πέρα: αυτές οι εξελίξεις είναι επειγόντως αναγκαίες έτσι ώστε να απομείνει στην συριακή επικράτεια μόνο το «ζήτημα των ypg»…

Αυτό ενόσω στο γειτονικό ιράκ η εκεί κυβέρνηση θα ψάχνει το αποτελεσματικότερο τρόπο για να ξεφορτωθεί τις αμερικανικές βάσεις…

(φωτογραφίες. Πάνω, το ψόφιο κουνάβι, με τον Netanyahou όρθιο πίσω του, υπογράφει το αυτοκρατορικό διάταγμά του για την αλλαγή συνόρων μεταξύ ισραήλ και συρίας. Προσέξτε την παρουσία του βασιλικού γαμπρού Kushner πίσω και στο πλάι του Netanyahou· ο τύπος αυτός δεν έχει επίσημο κυβερνητικό αξίωμα. Σα να πρόκειται για οικογενειακή υπόθεση διευθέτησης κληρονομικών…

Κάτω, ο όλο και πιο κοντά στον παράδεισο Pompeo, το ομολογεί: είναι «θεού θέλημα» τόσο το ψόφιο κουνάβι όσο και ωμή έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Ο Pompeo, όπως και ο αντιπρόεδρος Pence, δηλώνει με κάθε ευκαιρία πολύ θεοσεβούμενος. Είναι κι αυτός hard core «ευαγγελιστής»… Που σημαίνει: τα παράπονά σας στον μεγαλο-ανύπαρκτο!)

Καράκας

Τρίτη 26 Μάρτη. Που πήγαν εκείνες όλες οι «options on the table»; Πού πήγε το table; Ο «πομπηίας» (εξέχον μέλος, σαν «special one», της συμμορίας 3 + 1, για να μην ξεχνάμε την «φαμίλια» της περιοχής) τηλεφώνησε χτες στον ρώσο υπ.εξ. Lavrov. Με αφορμή την μικρή φανερή στρατιωτική απόβαση της Μόσχας στο Καράκας. Για να τον απειλήσει; Για να τον τρομάξει;

Μάλλον για να κλαφτεί. Η ρωσία πρέπει να σταματήσει την όχι εποικοδομητική στάση της – είπε. Κι ύστερα, στην επίσημη ανακοίνωση του αμερικανικού υπ.εξ.:

…Ο υπουργός είπε στον ρώσο υπ.εξ. Lavrov ότι οι ηπα και τα κράτη της περιοχής δεν θα μείνουν παθητικά καθώς η ρωσία κλιμακώνει την ένταση στη βενεζουέλα….

Συγκλονιστικό! Οι ηπα και τα κράτη της περιοχής θα έπρεπε να έχουν κάνει ήδη κάτι για το γεγονός ότι η Μόσχα στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια στο Καράκας και το καθεστώς Μαδούρο την δέχεται! Δεν είναι «ρατσισμός» αυτό; Δεν θα έπρεπε να έχουν καταγγείλει ήδη στη διεθνή κοινότητα τον Μαδούρο για «αντισημίτη» (μια κατηγορία γενικής χρήσης, που μπορεί να πιάσει), ε;

Ενώ ένας ένας οι δημαγωγοί που είχαν προεξοφλήσει την επιτυχία της ανατροπής του Μαδούρο έχουν αρχίσει να ξεχνούν τον κομμήτη Guaido, η «όχι εποικοδομητική στάση» της Μόσχας και του Πεκίνου βρίσκει αρκετό χώρο για να προχωρήσει. Στη διάρκεια του προηγούμενου γενικού black out στη βενεζουέλα το κινεζικό καθεστώς είχε δηλώσει δημόσια ότι «προβληματίζεται σοβαρά» γι’ αυτή την εξέλιξη, και προσφέρεται να στείλει ειδικούς του στο Καράκας. Το πιθανότερο είναι να βρίσκονται ήδη εκεί, καθώς ο «σοβαρός προβληματισμός» του Πεκίνου είναι λογικό να σχετίζεται με την εκτίμηση ότι πρόκειται για cyber σαμποτάζ – το οποίο θα ήθελε να μελετήσει από κοντά.

Αν κινέζοι, ρώσοι και ιρανοί «κατσαβιδάκηδες» αρχίσουν να μαζεύονται στο Καράκας παρέα με καραβανάδες, έχουν πολλές πιθανότητες να γίνουν περιζήτητοι στην περιοχή. Κι άντε μετά να τους βγάλεις από ‘κει – λόγω «μη εποικοδομητικότητας»…

Δόλια κυρά May

Τρίτη 26 Μάρτη. Να πεις ότι η κυρά May δεν τίμησε ξανά και ξανά το house of commons ρωτώντας το, ξαναρωτώντας το, και βάλε; Όχι, θα ήταν ατιμία μια τέτοια άρνηση! Τότε τι τρώγεται αυτό το house και ψήφισε χτες αργά το βράδυ «να πάρει περισσότερο έλεγχο των αποφάσεων, ψηφίζοντας και για διάφορα εναλλακτικά ενδεχόμενα» (την άλλη Τετάρτη, 3 Απρίλη), ε; Μόνο για να σπρώξει την πρωθυπουργό του ακόμα περισσότερο στην (συγκρατημένη) απελπισία;

Δεν βγαίνει νόημα. Η συμφωνία που έκανε η δόλια κυρά May με την ε.ε. δεν προχωράει (και η 12 Απρίλη πλησιάζει). Άλλες ιδέες είτε δεν υπάρχουν είτε είναι ανεφάρμοστες. Τι είδους είναι αυτά τα «εναλλακτικά ενδεχόμενα» που το πολιτικό προσωπικό του Λονδίνου θέλει να εξετάσει την ώρα που βουλιάζει;

Υπάρχει μια όχι μικρή λεπτομέρεια που τραβάει την προσοχή της ασταμάτητης μηχανής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα απο ‘δω κι απο ‘κει το «ενωμένο βασίλειο» δεν μπορεί να πάρει μια μεγάλη (αντάξια του μεγέθους του!) «παράταση εξόδου», μια extension της προκοπής τέλος πάντων, επειδή αν την πάρει θα πρέπει να συμμετάσχει στις ευρω-εκλογές στα τέλη Μάη. Που σημαίνει ότι η 12η Απρίλη είναι η τελευταία των τελευταίων ημερών (τότε κλείνουν οι κατάλογοι των ευρω-υποψηφίων). Κι αν, λέμε αν, το house of commons αποφάσιζε ότι (υπό τις παρούσες συνθήκες) ΔΕΝ πρόκειται ο λαός να ευρω-ψηφίσει ζητώντας, με βάση αυτή τη δέσμευση, μια παράταση κάποιων μηνών, πού θα ήταν το πρόβλημα;

Η ε.ε. θα ήταν ευχαριστημένη. Το «ενωμένο βασίλειο» θα συνέχιζε να εφαρμόζει όλους τους νόμους της (αφού θα συνέχιζε να είναι τυπικά μέλος) χωρίς καμμία πολιτική εκπροσώπηση και συνδιαμόρφωση οποιασδήποτε απόφασης (αφού ψάχνει τρόπο να φύγει). Οι βρετανοί εθνοπατέρες απ’ την άλλη μεριά θα είχαν χρόνο για να κάνουν ότι νομίζουν: εκλογές, νέο δημοψήφισμα, κυνήγι αλεπούς, εξερεύνηση «εναλλακτικών δεδομένων», κηδεία της αυτού μεγαλειότητας… Οτιδήποτε. Αν σχεδόν 3 χρόνια αποδείχθηκαν λίγα στον βρετανικό λέοντα για να ξεφρακάρει απ’ την πόρτα εξόδου, ας πάρει κάμποση παράταση ακόμα. Μήπως χάσει λίπος και τα καταφέρει να κάνει είτε μπρος είτε πίσω…

Τα νομικά αυτού του ενδεχόμενου δεν τα ξέρουμε. Όμως έτσι κι αλλιώς όλοι οι εκπρόσωποι της αυτού μεγαλειότητας αποχώρησαν απ’ τα όργανα της ε.ε. την επόμενη ημέρα του δημοψηφίσματος· παρότι τυπικά το Λονδίνο παρέμενε ακόμα μέλος. Είναι ένα limbo που μπορεί να μην αρέσει στους προτεστάντες (καθότι είναι έμπνευση των καθολικών) αλλά έχει κρατήσει ήδη σχεδόν 3 χρόνια. «Λίγο πάνω λίγο κάτω» τι θα αλλάξει;

Ενώ, λοιπόν, η δόλια κυρά May (: Νικίας…) θα σχολάσει μάλλον ατιμωτικά, δεν βλέπουμε ποιον συμφέρει τελικά μια μαλλιοκούβαρα (: χωρίς συμφωνία) αγγλική έξοδος όπου νάναι. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν η προβληματική αγγλία συνεχίσει να την βγάζει στην «αυλή» της ε.ε., στο «σπιτάκι του σκύλου» (μιλώντας από «πολιτική άποψη» πάντα…). Θα τρώει εκεί, θα κάνει τα κακάκια της εκεί, θα γαυγίζει και κανάν περαστικό – cool δηλαδή…

(φωτογραφίες: Δεν είναι δύσκολο να πέσει κανείς «θύμα των εντυπώσεων» – είναι και πειρασμός! Πάνω το βρετανικό house of commons. Πρόκειται για το παλιότερο κοινοβούλιο στο πλανήτη. Και οι πράσινες ταπετσαρίες στα καθίσματα μοιάζουν να είναι χοντρικά το ίδιο παλιές. Από αισθητική άποψη σίγουρα (: δερματίνη…) Στριμωγμένο, με 650 βουλευτές να κάθονται σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, λίγο καλύτερο απ’ του Γκίνη, έχει μια πατίνα παλιών και περασμένων μεγαλείων – ή δικαστικής αίθουσας του 19ου αιώνα. Διακρίνεται όρθια η δόλια κυρά May, κι αυτή είναι όλη κι όλη η θέση του / της πρωθυπουργού όταν αγορεύει: μπροστά σ’ έναν πάγκο κάπως καλύτερα τακτοποιημένο απ’ το τραπέζι μου… Μ’ ένα επίχρυσο ματσούκι στην άκρη, που δεν αποκλείεται να είναι αυτό που δίνει η βασίλισσα στον καθε φορά εκλεγμένο πρωθυπουργό, για να του δείξει την εύνοιά της… (Όποιος ξέρει σίγουρα μας λέει…)

Κάτω το γερμανικό κοινοβούλιο (bundestag), χωρητικότητας 709 βουλευτών. Άλλος αέρας. Πρωτευουσιάνικος, τεχνοκρατικός, λουσάτος…

Θα πείτε: ναι, αλλά το πάνω κοινοβούλιο φαίνεται πιο άμεσο, πιο δημοκρατικό. Σωστά: φαίνεται…)

Sadino Rockers, Anita Tijoux, Shadia Mansour

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πίσω στο αγαπημένο μουσικό χρυσωρυχείο του στούντιο el la makinita. Οι ska χιλιανοί Sadino Rockers και η γαλλο-χιλιανή ράπερ Anita Tijoux (Anamaria Tijoux Merino) σε μια ηχογράφηση πριν 5 χρόνια.

Κι εδώ η Anita Tijoux με την παλαιστίνια Shadia Mansour:

Επειδή κι ο δικός μας κόσμος είναι Ένας. Και είναι καλύτερος…

Μόσχα – Καράκας, ένας πόλεμος δρόμος

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πηδώντας τον Ατλαντικό, σε μια επίδειξη ιμπεριαλιστικής αυτοπεποίθησης, η Μόσχα το έκανε: έστειλε στο Καράκας τον αρχιστράτηγο Vasily Tonkoshkurov (αρχηγό του ρωσικού στρατού) μαζί με 100 πεζοναύτες. Μετά από αίτημα του Μαδούρο φυσικά!

Δεν είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να πανηγυρίσει κανείς, όσο εχθρικός κι αν είναι απέναντι στο ψοφιοκουναβιστάν. Παρότι 100 πεζοναύτες δεν είναι σπουδαία στρατιωτική δύναμη (μπορούν, πάντως, να γίνουν περισσότεροι…), και παρότι ο Tonkoshkurov πήγε στο Καράκας για την έμφαση στη ρωσική κίνηση και όχι για να στρατοπεδεύσει, είναι η πρώτη φορά που ρωσικός στρατός πατάει επίσημα στην “πίσω αυλή” της Ουάσιγκτον απ’ το 1962 και την τότε “κρίση της κούβας”.

Ακόμα κι αν στους 35 τόνους φορτίο που πήραν μαζί τους στο Καράκας ο στρατηγός και οι 100 πεζοναύτες του δεν περιλαμβάνονται πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές (όπως το 1962) η πρόκληση της Μόσχας προς την Ουάσιγκτον δεν είναι απλά επιδεικτική. Μόνο να οξύνει τις αντιθέσεις μπορεί: το ψοφιοκουναβιστάν αναγόρευσε την ανατροπή του Μαδούρο σε μείζονα στόχο του· και μετά από 2 μήνες, όχι μόνο ο στρατός της βενεζουέλα δεν στράφηκε κατά του Μαδούρο, αλλά το καθεστώς ενισχύεται ανοικτά απ’ την Μόσχα. Πράγμα που σημαίνει ότι το «κόλπο Guaido» τελειώνει αφού η ρωσία δείχνει διατεθειμένη να απλωθεί (στρατιωτικά και όχι μόνο) πολύ μακρύτερα απ’ όσο υπολόγιζε ενδεχομένως το ψοφιοκουναβιστάν: ως κάτω απ’ τη μύτη του…

Παρότι το ψοφιοκουναβιστάν δεν θα απειλήσει πυρηνικό πόλεμο εναντίον της Μόσχας γι’ αυτήν την πρώτη “απόβαση” ρωσικού στρατού στην Καραϊβική (όπως στην “κρίση της κούβας”) δεν πρόκειται να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια.

Σε κάθε περίπτωση επαναλαμβάνουμε την παρατήρηση που είχαμε κάνει απ’ την αρχή γι’ αυτήν την υπόθεση. Πρώτα το ψοφιοκουναβιστάν και στη συνέχεια το καθεστώς Μαδούρο έβαλαν (και) την βενεζουέλα στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο… Πράγμα που σημαίνει ότι απο ‘δω και στο εξής θα υπάρχουν ανοικτές συνδέσεις της καραϊβικής (και όχι μόνο) με τα υπόλοιπα επιμέρους μέτωπα…

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 1…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Υπάρχουν διάφορα σημεία του πλανήτη όπου οι εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (όχι του μοναδικού, αλλά του πιο “λαβωμένου” άρα και επικίνδυνου…) εκτοξεύουν απειλές του είδους “all options are on the table”. Για παράδειγμα η βόρεια κορέα (ως τα τέλη του 2017, και μπορεί μελλοντικά και πάλι) ή η βενεζουέλα.. Δεν υπάρχει, όμως, άλλο μέρος του κόσμου στο οποίο η Ουάσιγκτον να αναγνωρίζει, δυο φορές, την στρατιωτική κατοχή εδάφους. Αυτό το μέρος είναι η μέση Ανατολή. Πρώτα ήρθε η αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής της Ιερουσαλήμ· και τώρα η αναγνώριση της κατοχής των συριακών υψωμάτων του Golan. Σημαντικό: πρόκειται για εδάφη που επίσημα τουλάχιστον το αμερικανικό καθεστώς θεωρούσε ως σχετικά πρόσφατα σαν αυτό που είναι: εδάφη που έχουν κατακτηθεί στρατιωτικά (δηλαδή παράνομα) και θα πρέπει να επιστραφούν στους «κυρίους» τους με βάση την «διεθνή νομοθεσία».

Η «διεθνής νομοθεσία» δεν είναι ένα ενιαίο πολιτικό υποκείμενο. Υποθέτουμε ότι σας προκαλεί ειρωνικά χαμόγελα – κατ’ αρχήν σωστά. Αν, όμως, προσπαθήσετε να σκεφτείτε αυτές τις εξελίξεις «ουδέτερα», από κάποια απόσταση, θα διαπιστώσετε ότι αν αυτή η «διεθνής νομιμότητα» απαγόρευε την στρατιωτική κατάκτηση εδαφών έχοντας, ίσως σαν μοναδικό εργαλείο αυτής της απαγόρευσης την «μη αναγνώριση της κυριότητας» του κατοχικού στρατού (όχι, οπωσδήποτε, χωρίς τη συναίνεση της «οντότητας» που έχει χάσει την κατεχόμενη περιοχή) με ό,τι αυτή η «μη αναγνώριση» συνεπάγεται, αν λοιπόν αυτό είναι το «ψαχνό» της «διεθνούς νομιμότητας» απ’ το 1945 και μετά, τότε αυτή έχει τελειώσει οριστικά. Έχει τελειώσει οριστικά χωρίς «διάδοχη κατάσταση» ανάλογης αρμοδιότητας. Χωρίς, δηλαδή, μια καινούργια «διεθνή νομιμότητα»…

Κι αυτό το τέλος συμβαίνει εδώ δίπλα, με την συνειδητή (αν και όχι μεγάλου βάρους) υποστηρίξη και του ελληνικού κράτους…

(φωτογραφία: Δεν είναι ο «μυστικός δείπνος». Είναι η συμμορία των 3 plus 1…)

 

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 2…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Κάποιοι θα αναφέρουν, ίσως, το παράδειγμα της Κριμαίας – και της προσάρτησής της στη ρωσία. Η περίπτωση είναι αισθητά διαφορετική. Η Μόσχα είχε την στοιχειώδη ευφυία να κάνει ένα “ανεξαρτησιακό / ενωσιακό” δημοψήφισμα στην Κριμαία· και να αξιοποιήσει, έτσι, ένα κεφάλαιο της “διεθνούς νομιμότητας” που αφορά την αυτοδιάθεση των πληθυσμών. Έδειξε την περίπτωση του κοσόβου, που αποσχίστηκε απ’ την άλλοτε γιουγκοσλαβία, σαν προηγούμενο όπου η “λαϊκή θέληση” αποτελεί ισχυρό νομιμοποιητικό παράγοντα της αλλαγής συνόρων… Ακροβασία προφανώς· παρόλα αυτά εντός των ορίων της “διεθνούς νομιμότητας”…

Κάποιοι άλλοι θα αναφέρουν την εισβολή των ηπα και των πρόθυμων συμμάχων τους στο ιράκ. Πράγματι ήταν μια επιχείρηση “εκτός οηε” – για την οποία, ωστόσο, η τότε αμερικανική διοίκηση αναγκάστηκε να εφεύρει και να χρησιμοποιήσει διάφορα ψέματα ώστε να την ψευτο-νομιμοποιήσει…

Τώρα, τόσο στην περίπτωση της Ιερουσαλήμ / al Guds όσο και των υψωμάτων του Golan δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα: μετά από 50 χρόνια κατοχής (καταδικασμένης ξανά και ξανά στα λόγια απ’ την «διεθνή κοινότητα») μια παρακμιακή μεν αλλά ισχυρή στρατιωτικά «μεγάλη δύναμη» αναγνωρίζει την «χρησικτησία» στρατιωτικά κατεχόμενων εδαφών εκ μέρους ενός συμμάχου της – κόντρα στη θέληση των σύρων Δρούζων που ζουν στο Golan… Κι έτσι, απ’ την δική της μεριά, διαμορφώνοντας ένα εμφατικό «ιστορικό προηγούμενο», υποδεικνύει σε κάθε ενδιαφερόμενο (κράτος, συμμαχία αφεντικών) να πράξει τα ανάλογα – αν μπορεί… Η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να «λύσει τα σκυλιά». Το πρώτο «λύσιμο», το «παράδειγμα», είναι εδώ. Δίπλα…

Είναι προφανές ότι η Ουάσιγκτον ΔΕΝ κινείται σαν παγκόσμιος πειρατής, και μάλιστα για λογαριασμό ενός συμμάχου της, έχοντας την εκτίμηση ότι αυτή η τωρινή «διεθνής νομιμότητα» θα συνεχίσει να υφίσταται, έστω και ξεδοντιασμένη, για τα επόμενα 10, 20 ή 50 χρόνια. Ακόμα και σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κράτος / κεφάλαιο σαν το αμερικάνικο υπάρχουν οι ειδικοί που καταλαβαίνουν ότι αν η πειρατεία μείνει τέτοια για καιρό, είναι πιθανό κάπου αλλού στον πλανήτη να στραφεί κατά των αμερικανικών συμφερόντων… Και, σε κάθε περίπτωση, το να μείνει «δακτυλοδεικτούμενη» για καιρό η Ουάσιγκτον σαν «rogue state» θα έχει διάφορες επιπτώσεις (αφού έχει και αντιπάλους…)

Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον προχωράει τώρα στη νομιμοποίηση της στρατιωτικής κατάκτησης εδαφών ενός συμμάχου της, είναι επειδή ξέρει (: δηλαδή σχεδιάζει) σύντομα αυτή η περίπτωση (η ισραηλινή…) να είναι μια μικρή λεπτομέρεια μέσα σε γενικότερες και ευρύτερες στρατιωτικές συγκρούσεις. Στέκεται δηλαδή συνειδητά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον αρμό ανάμεσα στην «παλιά διεθνή νομιμότητα» (αυτή που συμβολικά λέγεται «οηε») την οποία αποτελειώνει πανηγυρικά και στην άγνωστη «καινούργια», που θα προκύψει κάποτε, μετά, με άλλους συσχετισμούς δύναμης…

Μ’ άλλα λόγια: ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν φτύνει εκείνο που έφτιαξε πριν 70 χρόνια για την χαρά της ροχάλας!! «Κλείνει εκκρεμότητες» και ανοίγει λογαριασμούς, εν όψει…

Εν όψει τίνος; Εν όψει μια ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αναμετρήσεων.

(φωτογραφία: Διαδήλωση Δρούζων, χτες, ενάντια στην «ισραηλινοποίηση» του Golan…)

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 3…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Για την Ουάσιγκτον είνα σχετικά εύκολο να παίξει στην περιοχή τον ιστορικό της ρόλο, τον ρόλο του νεκροθάφτη της (παλιάς) “διεθνούς νομιμότητας”, υπό τον όρο, φυσικά, ότι μελλοντικά γεγονότα θα καταχώσουν την τωρινή πειρατεία. Είναι σχετικά εύκολο επειδή η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, ο πολεμικός της στόλος έχει ακόμα την υπεροπλία, και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ την υπογραφή “διαταγμάτων”…

Για το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς όμως δεν υπάρχει “νίκη” εδώ, άσχετα με τα όποια πανηγύρια στο Τελ Αβίβ. Όσες υπογραφές κι αν βάλει το ψόφιο κουνάβι, για να κρατήσει ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όντως την γη που τώρα του χαρίζει ο σύμμαχός του θα πρέπει να βρεθεί στη μεριά των τελικών νικητών του 4ου παγκόσμιου· όποτε υπάρξουν τέτοιοι. Για να κρατήσει τις “κτήσεις” του αυτό το καθεστώς χρειάζεται, οπωσδήποτε, μια κάποια “διεθνή νομιμότητα” που να τις αναγνωρίσει σαν έδαφός του· κι όχι τα διατάγματα του ψόφιου κουναβιού. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ισραηλινό καθεστώς θα βρεθεί με την μεριά των νικητών μελλοντικά. Δεν είναι βέβαιο αν θα έχει καν και καν αξία η τελική έκβαση: πρόκειται για ένα κράτος πολύ μικρό (εδαφικά) για να αναλαμβάνει τον ρόλο όχι του “προκεχωρημένου φυλακίου της δύσης” στη μέση Ανατολή, αλλά (πια) της “προπορευόμενης μπουλντόζας” της Ουάσιγκτον…

Όχι μόνο δεν “λύνει κανένα απ’ τα σοβαρά υπαρξιακά του προβλήματα” το ισραηλινό καθεστώς… αλλά μάλλον τα επιδεινώνει, έχοντας “βάλει όλα τα λεφτά του” στο αμερικανικό χαρτί / στις αμερικανικές κάνες και αρβύλες. Μπορεί, προς το παρόν, να ελπίζει ίσως σε κάποιου είδους “ανοχή” τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Όταν, όμως, επισημοποιείται η κατάκτηση εδαφών μέσα σ’ έναν εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο, η οποιαδήποτε “ανοχή” είναι, απλά, θέμα τακτικής. Και η τακτική είναι πάντα προσωρινή.

Το βασικό γεγονός είναι ότι σήμερα, με τα συγχαρίκια και τις αγκαλιές ψόφιου κουναβιού – Netanyahou, και τα δύο κράτη αποχωρούν απ’ τον οηε· με έναν «μεταμοντέρνο» τρόπο… Δεν θα το βροντοφωνάξουν· αυτά είναι «παλιές μέθοδοι». Ωστόσο περί αυτού πρόκειται.

Ιστορικό προηγούμενο

Δευτέρα 25 Μάρτη. Πριν έναν αιώνα, στις 25 Γενάρη του 1919 και στις 28 Ιούνη της ίδιας χρονιάς δημιουργήθηκε η “κοινωνία των εθνών”. Σαν ένας διεθνής θεσμός μεσολαβήσεων και διαπραγματεύσεων με σκοπό το “ποτέ ξανά” μετά το σφαγείο του Α παγκόσμιου πολέμου… Για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα η ελπίδα ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ πόλεμος όπως μορφοποιήθηκε με την δημιουργία της “κοινωνίας των εθνών” ήταν κάτι ιδιαίτερα προχωρημένο. Ήταν η πρώτη μορφή “διεθνούς νομιμότητας” στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.

Παρότι η “κοινωνία των εθνών” είχε μερικές επιτυχίες στην αποφυγή ή στον τερματισμό κάποιων περιφερειακών συρράξεων, ήταν αδύνατο – προφανώς – να κάνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό “ειρηνικό”. Το 1933 η φρεσκο-ναζιστική γερμανία και η μιλιταριστική ιαπωνία απλά αποχώρησαν απ’ την “κοινωνία” των εθνών. Το 1935 ο Μουσολίνι έστειλε 400.000 στρατιώτες να καταλάβουν την αβυσσηνία (αιθιοπία) – η “κοινωνία των εθνών” ανίκανη για οτιδήποτε άλλο επέβαλε “οικονομικές κυρώσεις” στο φασιστικό καθεστώς… Το 1937 ο Μουσολίνι απλά αποχώρησε απ’ τον διεθνή θεσμό…

Κι ωστόσο αυτές οι “αποχωρήσεις” δεν θεωρήθηκαν το τέλος της “κοινωνίας των εθνών” και της “διεθνούς νομιμότητας” που, υποτίθεται, επρόκειτο να εγγυάται. Τον Μάρτη του 1938 ο στρατός του γ ράιχ εισέβαλε στην τσεχοσλοβακία, και κατέκτησε την σουδιτία (suderenland) – ούτε κι αυτό, όμως, θεωρήθηκε το «τέλος της κοινωνίας των εθνών». Ενώ, ουσιαστικά, ο Β παγκόσμιος είχε ξεκινήσει, οι πάντες παρίσταναν πως «όχι»… «τίποτα δεν θα συμβεί»…

Τυπικά η «κοινωνία των εθνών» συνέχισε την ύπαρξή της ακόμα και σ’ όλη την διάρκεια του Β παγκόσμιου (!!!). Η έδρα της ήταν στη Γενεύη (στην ουδέτερη ελβετία…) και συνέχισε να συνεδριάζει ακόμα κι ως τις αρχές του 1946… Τότε αντικαταστάθηκε από μια καινούργια θεσμοθέτηση της «διεθνούς νομιμότητας», τον «οργανισμό ηνωμένων εθνών»… Που πήρε και τα όποια περιουσιακά στοιχεία της «κοινωνίας των εθνών»…

Η διάλυση τέτοιων θεσμών, που πάντα γίνεται παράλληλα με την εντατικοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων, μπορεί να κρατάει αρκετό καιρό. Όποιος, όμως, δεν την βλέπει ενόσω ξετυλίγεται είναι θεόστραβος…

(φωτογραφία: Ούτε μια επέτειο δεν αξίζει…)