Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Η σφικτή ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, συμμαχία σταθερά στρατιωτική (αλλά και “τεχνοεπιστημονική”, και “τουριστική”, και “golden visa”, και “μηντιακή”, και “επιχειρηματική”…), η συμμαχία στην οποία το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βοηθάει στην εκπαίδευση της ισραηλινής αεροπορίας ώστε να … σκοτώνει όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, να τους διώχνει και να τους καίει… επιβάλλει συγκεκριμένα καθήκοντα σε όποιαν / όποιον αυτοχαρακτηρίζεται σαν αντι-. Ενάντια στο κράτος, στο κεφάλαιο, στον στρατό, στον μιλιταρισμό, στην πατριαρχία, στον ρατσισμό, στον φασισμό. Τα περιθώρια του στυλ «μα…», «μου…», «δεν ξέρω…» είναι σκέτη συνενοχή. Δεν πρέπει να τα ανεχόμαστε.
Όμως δεν είναι μόνο αυτή η επείγουσα και κρίσμη διάσταση του ζητήματος. Ούτε το γεγονός ότι η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης είναι οργανικό στοιχείο της κινηματικής ανταγωνιστικής ιστορίας σ’ όλο τον πρώτο κόσμο, ήδη απ’ την δεκαετία του ’60. Υπάρχει κάτι καινούργιο, στρατηγικής σημασίας: ο ιδεολογικός πόλεμος, σαν τέτοιος. Η αντιστροφή των λέξεων, των εννοιών, η στρατιωτικοποίησή τους για λογαριασμό των αφεντικών, η μεταστροφή τους εναντίον μας, εναντίον της σύνθεσης και της εσωτερικής αλληλεγγύης της σύγχρονης παγκόσμιας εργατικής τάξης. Με άλλα λόγια η αποικιοποίηση / διατροφή της ανταγωνιστικής ιστορίας- ακόμα και της γλώσσας.
Την ξέρουμε καλά αυτήν την επιχείρηση αντιστροφής και στα μέρη μας. Τόσο απ’ την «κορυφή», το γκουβέρνο, όσο και απ’ «τα κάτω» – απ’ τους φασίστες, οργανωμένους ή όχι. Ρατσιστές – λένε αυτοί οι τελευταίοι – είναι εκείνοι που υπερασπίζονται τους μετανάστες αντί για τους έλληνες… Είναι «ρατσιστές κατά των ελλήνων»…
Είναι γελοίο – αλλά δουλεύει μέσα στα μικροαστικά σκατά. Όπως γελοία είναι η κατηγορία του «αντισημιτισμού» εναντίον των ξεκάθαρα αντιρατσιστών και αντιφασιστών – δουλεύει όμως κι αυτή μέσα στα ίδια μικροαστικά σκατά. Εκείνοι που έχουν σχεδιάσει αυτές τις αντιστροφές δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν σε τι στηρίζονται, όπως επίσης ξέρουν ότι χρειάζονται σταθερές και μεγάλες δόσεις χειραγώγησης για να κάνουν τις «αντιστροφές» μια νέα κανονικότητα της συνειδησιακής υποδούλωσης.
Άλλο παράδειγμα ιδεολογικής αντιστροφής: η μικροαστική σαπίλα του πρώτου κόσμου, οι φασίστες, οι εθνικιστές, οι ρατσιστές, ανακηρύχτηκαν μηντιακά / προπαγανδιστικά «αντισυστημικοί»! Τα κόπρανα του συστήματος βαφτίστηκαν εχθροί του!!! Προφανής ο στόχος της αντιστροφής: να ακυρωθούν / βραχυκυκλωθούν / προβοκαριστούν οι εν δυνάμει πραγματικές αντισυστημικές (δηλαδή: αντικαπιταλιστικές / αντικρατικές) δυνατότητες της τάξης μας.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που απαιτεί η Ιστορία (με κεφαλαίο το γιώτα) απ’ τις συνειδήσεις μας; Να αναγνωρίσουμε την Παλαιστίνη και την παλαιστινιακή αντίσταση σαν ένα απ’ τα βασικά σημεία / ζητήματα σύγκρουσης. Σύγκρουσης πολιτικής, σύγκρουσης ηθικής, σύγκρουσης ιδεολογικής, με τα αφεντικά και την κυριαρχία τους. Στην Παλαιστίνη συμπυκνώνονται εκρηκτικά, βίαια, αιματηρά πολλά απ’ όσα συμβαίνουν «διάσπαρτα» σε διάφορα επιμέρους «μέτωπα»: στο μέτωπο του ρατσισμού· στο μέτωπο του ιμπεριαλισμού· στο μέτωπο του νεοκρατισμού και του μιλιταρισμού… Η Παλαιστίνη είναι τόπος, είναι εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, είναι ιστορία 70 χρόνων.
Όμως είναι πια και κάτι επιπλέον, κάτι σύγχρονο, απόλυτα μέσα στον 21ου αιώνα: είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο θεαματικό κυριαρχικό, χειραγωγικό δόγμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» (δηλαδή των αέναων και υπόδουλων φαντασιώσεων), στις «επαυξήσεις» και στα “virtual” και στην υλικότητα των σωμάτων και των σκέψεων που πολεμούν, που ματώνουν για την απελευθέρωσή τους. Η σύγκρουση ανάμεσα στον κόσμο των drones και των avatars, τον κόσμο του ιμπεριαλιστικού θανάτου και της εικονικής καπιταλιστικής ζωής απ’ την μια, τον κόσμο της νέας κανονικότητας της ψηφιακής μεσολάβησης· και τον κόσμο που έχει ακόμα σάρκα, αίμα, αισθήματα, αξιοπρέπεια, και πολεμάει για να ζήσει η μια γενιά μετά την άλλη – με πέτρες, με αλληλεγγύη, με αντιφάσεις, με εφευρετικότητα…