Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Όσοι βιάζονται να απονείμουν στο ψόφιο κουνάβι το νόμπελ ειρήνης (επειδή ανακοίνωσε μια μισοαπόσυρση του στρατού του απ’ το συριακό πεδίο μάχης και επειδή «κουβεντιάζει» λίγη ειρήνη στα αφγανικά υψίπεδα) ας θυμηθούν ότι πρόκειται για δύο θέσεις της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός στις οποίες ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός δέχεται σοβαρές «πιέσεις». Γράφουμε «σχεδιασμός» και όχι «στρατός» επειδή, πράγματι, ούτε στη συρία ούτε στο αφγανιστάν (ούτε στο ιράκ) οι αμερικανικές βάσεις / εγκαταστάσεις βρίσκονται σε άμεση απειλή. Σε κάθε περίπτωση δεν βρίσκονται στις παραμονές μιας αναγκαστικής φυγής όπως τους συνέβη στο βιετνάμ.
Πρακτικά το μόνο πλεονέκτημα της «γραμμής» που υποτίθεται ότι εκφράζει το ψόφιο κουνάβι είναι ότι οι αντίπαλοί του εντός ηπα (και είναι πολλοί και σημαντικοί) δεν μπορούν να προτείνουν ανοικτά και καθαρά το αντίθετο: μια μεγάλη στρατιωτική συγκέντρωση και στα δύο αυτά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Πιθανόν να είναι να ανέφικτο κάτι τέτοιο όταν έχουν ανοικτά τόσα επιμέρους μέτωπα. Δεν προτείνουν, δηλαδή, ότι μετά τον isis πρέπει να «διαλυθεί» και το καθεστώς Άσαντ (σαν κρίκος του μπλοκ της Αστάνα…) με την στρατιωτική κατάληψη της Δαμασκού· ούτε προτείνουν ότι πρέπει και είναι εφικτό να νικηθούν οι ταλιμπάν αρκεί να πάνε εκεί 150.000 αμερικάνοι πεζοναύτες.
Πρόκειται, εν τέλει, για μια περίοδο τακτικής ασάφειας για την Ουάσιγκτον που έχει προκληθεί απ’ την διπλή πίεση του μπλοκ της Αστάνα (στη συρία) και του μπλοκ του Ινδοκούς (στο αφγανιστάν). Για την συρία ο σχεδιασμός ήταν μια “φτηνή λύση”, μέσω proxies – ειδικά εφόσον πλήρωνε και ο τοξικός… Δεν πέτυχε.
Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο πίεσης: η κορεατική χερσόνησος. Αν θυμάστε κι εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίστηκε σαν «ειρηνοποιός» – μέχρι που φρέναρε (ή τον φρέναραν) κρατώντας το ζήτημα στον «αέρα». Κι εκεί το μπρος – πίσω προκλήθηκε απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· το πάγωμα ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει ως τώρα ο αμερικανικός σχεδιασμός.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τόσο η 11η Σεπτέμβρη του 2001 (σαν πρόσχημα εισβολής στο αφγανιστάν και στο ιράκ) όσο και ο isis (σαν πρόσχημα ενίσχυσης της στρατιωτικής δράσης του άξονα στη μέση Ανατολή) ήταν πρωτοκοσμικές κατασκευές. Αμερικανικές και όχι μόνο. Η “απάντηση” ονομάστηκε «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» – ένας πόλεμος που βοήθησε μεν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αυξήσει κατά πολύ τις βάσεις και τις δράσεις του όχι μόνο στην ασία αλλά και στην αφρική· αλλά έχει ξεπεραστεί πια απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.
Το 2018 δεν ήταν «καλή χρονιά» για τις ηπα και τους συμμάχους τους… Ακόμα και ο πιο πολεμοκάπηλος δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί: χρειάζεται ένας κάποιος (έστω εν μέρει) ανασχεδιασμός. Γι’ αυτό ο «ειρηνοποιός» δεν αποσύρει τον στρατό του ούτε απ’ την ανατολική Ευρώπη ούτε απ’ τον δυτικό Ειρηνικό· ούτε, βέβαια, απ’ την αφρική· και από καμμία θάλασσα και κανέναν ωκεανό.
Επιπλέον το ψόφιο κουνάβι είναι εύκολο να αποδειχθεί προσωρινό στην καρέκλα του.