Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη. Όταν, στις αρχές του 2017, αμέσως μετά την ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού, ο ογκόλιθος έπαιρνε χάρτες παραπάσχαλα και έτρεχε ξανά και ξανά στην Ουάσιγκτον για να γλύψει τη νέα διοίκηση, δηλαδή για να «πουλήσει» τις ελληνικές ιδέες για περικύκλωση της Μεσογείου μαζί με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο (στο πλάι, φυσικά, του 6ου στόλου…) τονίζαμε μόνιμα (και με την απαραίτητη ειρωνεία) τις ελληνικές προσπάθειες να πουληθούν εκδουλεύσεις στην Ουάσιγκτον. Τότε το αμερικανικό καθεστώς δεν είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον· για δουλειές που μπορεί να κάνει μια χαρά και μόνο του.
Πάνω από 1,5 χρόνο μετά, ο αμερικάνος αρχιαρχικαραβανάς Joseph Dunford ήρθε στα μέρη μας πριν 2 βδομάδες λέγοντας «ήρθα να δω την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέσω της ελληνικής οπτικής γωνίας… Αν δούμε το χάρτη και τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία αλλά και τις πιθανές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ευκαιρίες εδώ είναι αρκετά σημαντικές».
Σε άλλες δηλώσεις του ίδιου αλλά και άλλων αμερικάνων καθεστωτικών προκύπτει σχεδόν ειπωμένο καθαρά: η ελληνική εθνική γραμμή (διακομματικά), δηλαδή το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, παρακαλάει την Ουάσιγκτον να της φανεί χρήσιμη. Προσδοκώντας σε ανταλλάγματα (των οποίων την εκτίμηση θα κάνουμε αναλυτικά· αλλά όχι απο εδώ…)
Ας θυμήσουμε, με την ευκαιρία, κι αυτό: εδώ και ένα ακριβώς χρόνο, απ’ τις 18 Σεπτέμβρη του 2017, έχει αεροπορική βάση μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ισραηλινού κράτους, στην έρημο Negev…