Πέμπτη 9 Αυγούστου. Μέσα στην μεταμοντέρνα παραζάλη των ημερών, οι ειδικοί του ισραηλινού καθεστώτος έχουν καταλάβει τι είναι αυτό που ωριμάζει διεθνώς, κινηματικά αλλά και «θεσμικά»: το τέλος του απαρτχάιντ και η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα, με αραβική / παλαιστινιακή πληθυσμιακή πλειοψηφία και εβραϊκή μειοψηφία (όπως ακριβώς συμβαίνει ήδη), με κατοχυρωμένη την πολιτική ισότητα των δύο συνιστωσών κοινοτήτων, με επιστροφή των 2 εκατομμυρίων παλαιστινίων προσφύγων… Όπως έγινε πριν όχι άπειρο καιρό σ’ ένα άλλο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, το νοτιοαφρικανικό.
(Τείνει, για παράδειγμα, το συριακό κράτος να αποκτήσει μια πολυ-εθνική – ή πολυ-θρησκευτική – δομή, και το ισραηλινό θα συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό σαν αυτό που είναι τώρα, ένα κατοχικό καθεστώς;)
Γι’ αυτό ακριβώς προσπαθούν να απαντήσουν εντείνοντας την ρατσιστική βία τους, με κάθε διαθέσιμο τρόπο. «Ένα κράτος απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο; Ο.Κ… – Θα είναι καθαρόαιμα ισραηλινό! – έξω οι παλαιστίνιοι!»