Παρασκευή 11 Μάη. Ενόψει των εγκαινίων της αμερικανικής πρωτεύουσας στην (δυτική) Ιερουσαλήμ / Quds (σε 3 ημέρες…) το ισραηλινό καθεστώς μοιράζει προσκλήσεις σε διεθνείς διπλωματικές αποστολές. Κάποιες (τις λιγότερες) τις έχουν αποδεχθεί, άλλες (τις περισσότερες) όχι… Αλλά πόσο μπορεί να διαρκέσει η ηχώ της συγκεκριμένης τελετής; Ίσια ίσια μέχρι να ακουστούν οι σειρήνες…
Η υλοποίηση μιας απόφασης ενός αμερικάνου προέδρου που είναι κάτι σαν παγκόσμιο ανέκδοτο, ο οποίος επιπλέον κουβαλάει τις διεθνείς συνέπειες της πολύ πρόσφατης και τυχοδιωκτικής απόφασής του να σκίσει την υπογραφή του σε μια διεθνή συμφωνία (για τα πυρηνικά του ιράν), θα έπρεπε να προσφέρει μια παγερή ικανοποίηση ακόμα και για το ισραηλινό καθεστώς· αν δεν καιγόταν τόσο για συμβολισμούς (επειδή χάνει ουσιαστικά).
Καταλαβαίνουμε: είναι πολύ δύσκολο για το προκεχωρημένο φυλάκιο της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στη μέση Ανατολή να υπάρξει σαν κάτι άλλο εκτός απ’ αυτό που ήταν πάντα, απ’ την δημιουργία του την ίδια: ένα κράτος φονιάς, ένας κράτος βασανιστής, ένα κράτος α λα λευκή νότια Αφρική άλλοτε. Είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι αδύνατο. ..
Όπως συμβαίνει σε πολύ πιο «αντι-ηρωϊκές» περιπτώσεις, το να σου κτυπάνε την πλάτη όταν έχεις πέσει στην πρέζα δεν είναι ο τρόπος για να ξεμπερδέψεις. Κι ύστερα, αυτό που μπορεί ο κάθε πρεζάκιας να πιστεύει για τον εαυτό του σαν superiority, έχει συνήθως μια κατάληξη που λέγεται overdose.