Σάββατο 12 Μάη. Ο φασίστας υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avigdor Lieberman κορδώθηκε μετά την πυραυλική επίθεση πριν λίγες ημέρες: «Καταστρέψαμε σχεδόν όλες τις υποδομές του ιράν στη συρία» είπε, για να συμπληρώσει: «Ελπίζουμε ότι τελείωσαμε μ’ αυτό το θέμα και όλοι κατάλαβαν»…
Ισχύει αυτό που γράψαμε χτες: θεωρούμε το γεγονός (της επίθεσης) δευτερεύοουσας σημασίας· και τον μιλιταριστικό ναρκισσισμό του Lieberman τριτεύουσας. Η αιτία είναι απλή· μόνο που χρειάζεται ιστορική μνήμη, γνώση και κρίση για να καταλαβαίνει κανείς την πραγματικότητα πίσω απ’ τους καπνούς και την ομίχλη της παραπληροφόρησης, απ’ όπου κι αν προέρχεται (και στους πολέμους προέρχεται από παντού!).
Πριν περίπου 12 χρόνια, το καλοκαίρι του 2006, ο ισραηλινός στρατός επιτέθηκε στο λίβανο με διακηρυγμένο στόχο την «καταστροφή του πυραυλικού οπλοστασίου της Χεζμπ’ αλλάχ». Την δεύτερη ημέρα εκείνης της επίθεσης, ο ισραηλινός αρχιστράτηγος Halutz δήλωσε όλο καμάρι ότι «όλοι οι μεγάλου βεληνεκούς πύραυλοι της Χεζμπ’ αλλάχ καταστράφηκαν». Αμερικάνοι «παρατηρητές» (σύμμαχοι του Τελ Αβίβ) δήλωσαν όλο θαυμασμό ότι αυτή η «κατάρρευση της Χεζμπ’ αλλάχ» επιτεύχθηκε μέσα σε 39 μόνο λεπτά. Η Χεζμπ’ αλλάχ (είπαν ισραηλινοί και αμερικάνοι) πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο… Ήταν μια υπερπανηγυρική απόδειξη της απόλυτης υπεροχής του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών του· όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί!… (Αν ήταν αλήθεια…)
Δεν ήταν. Τις επόμενες ημέρες και βδομάδες κατά μέσο όρο τουλάχιστον 100 πύραυλοι της Χεζμπ’ αλλάχ κτυπούσαν καθημερινά το ισραήλ – και μάλιστα σε μεγάλο βάθος, μακρυά απ’ τα λιβανο-ισραηλινά σύνορα. Μετά από 31 ημέρες όπου το Τελ Αβίβ βομβάρδιζε αεροπορικά με λύσσα ό,τι μπορούσε στο νότιο λίβανο, και η Χεζμπ’ αλλάχ απαντούσε με ανάλογη λύσσα με πυραύλους, (δηλαδή: ύστερα από πάνω από 3.000 πυραύλους εναντίον του…) το Τελ Αβίβ ζήτησε ανακωχή…
Είχε ηττηθεί: η «πετυχημένη καταστροφή των πυραύλων της Χεζμπ’ αλλάχ μέσα σε 39 λεπτά» ήταν οφθαλμάτη, αφού η λιβανέζικη οργάνωση καθόλου δεν κοιμόταν όταν οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες «κατέγραφαν τις βάσεις εκτόξευσης»… Απλά, αφού άφησε τους ισραηλινούς πράκτορες να τις καταγράψουν τις μετέφερε χωρίς να το πάρουν χαμπάρι οι δαιμόνιες υπηρεσίες του Τελ Αβίβ. Κι έτσι και η ισραηλινή αεροπορία θριάμβευσε βομβαρδίζοντας ομοιώματα ή και τίποτα…
Η ήττα του 2006 ήταν σοκ για τον ισραηλινό μιλιταρισμό, πρώτον επειδή είχε συμβεί σαν τέτοια ενώ η εκστρατεία κατά του λιβάνου είχε αναγγελθεί σαν περίπατος / επίδειξη δύναμης, και δεύτερον επειδή γιατί είχε προέλθει από έναν σαφώς υποδεέστερο (τεχνικά) αντίπαλο… Αυτός όμως ο αντίπαλος ήταν εξυπνότερος: όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων η αντικατασκοπεία της Χεζμπ’ αλλάχ «είχε πάρει τις ταυτότητες» των πρακτόρων της μοσάντ, και ήξερε πολύ περισσότερα απ’ όσα έδειχνε… Πρακτικά, αν έγινε γνωστή παγκόσμια η Χεζμπ’ αλλάχ και μνημονεύται εδώ και πάνω από μια δεκαετία, είναι ακριβώς επειδή νίκησε το 2006 τον “καλύτερο στρατό του κόσμου”. Και επρόκειτο για πολιτοφυλακή (τώρα, πια, είναι κανονικός στρατός, και μάλιστα μπαρουτοκαπνισμένος όσο δεν γίνεται…). Πριν το 2006 η Χεζμπ’ αλλάχ φαινόταν να είναι κάτι σαν την Χαμάς… Μετά την νίκη της έγινε υπολογίσιμη δύναμη και “μοντέλο”.
Μπορεί το 2018 να μην είναι 2006 απ’ την άποψη των τεχνικών μέσων, αλλά επίσης ο ιρανικός στρατός δεν είναι Χεζμπ’ αλλάχ (που επίσης έχει ανέβει πολλές πίστες). Είναι ο κατά καιρούς εκπαιδευτής της, και σίγουρα αυτός που την εξοπλίζει…
Εκείνο που παραμένει ίδιο και απαράλλακτο είναι η μιλιταριστική αλαζονεία του Τελ Αβίβ, όπως άλλωστε και του μεγάλου συμμάχου του (της Ουάσιγκτον). Αυτό που έκανε το 2006 το έκανε επί πολλές δεκαετίες πριν (κι έτσι οδηγήθηκε σε μια τυχοδιωκτική επίθεση και σε μια κυριολεκτικά ντροπιαστική ήττα, ακόμα χειρότερα όταν τις τελευταίες ημέρες πριν την «άσπρη σημαία» τα πιο special κομμάντο του δεν κατάφεραν να νικήσουν τους πολιτοφύλακες της Χεζμπ’ αλλάχ): υποτιμάει τους άλλους. Η εθνικιστική μυθολογία του Τελ Αβίβ (η ιδεολογία του «ιερού κράτους») έχει ποτίσει τα πάντα, εδώ και δεκαετίες, σ’ αυτήν την κοινωνία. Υπήκοους, θεσμούς, ακόμα και την “αντιπολίτευση”: το ισραηλινό κράτος είναι (και δεν μπορεί παρά να είναι, αφού αποτελεί θεϊκή απόφαση!) αήττητο…. Και επειδή είναι αήττητο (έτσι νομίζει) δεν μπορεί παρά να επιβάλλει δια της βίας την θέλησή του.
Έχει αποτύχει ήδη εδώ και χρόνια απέναντι στους ουσιαστικά άοπλους παλαιστίνιους· όμως τι σημασία έχει; Η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία…