Τετάρτη 18 Απρίλη. Τώρα που οι σχεδιασμοί της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της δεν είναι μόνο εκτιμήσεις της ασταμάτητης μηχανής αλλά πολύ πιο «χειροπιαστοί», μπορούμε να βάλουμε στις πυραυλικές επιθέσεις της 14ης Απρίλη μέσα στα «πολιτικά» τους συμφραζόμενα.
Η Ουάσιγκτον και οι υπόλοιποι, μ’ αυτήν την επίθεση, διεκδίκησαν (και θεωρούν ότι κατέκτησαν) το «δικαίωμά» τους να έχουν «λόγο», δηλαδή νομιμοποίηση πολεμικών ενεργειών, για το σύνολο της συριακής επικράτειας· ενόσω κρατούν στον μονοπωλιακό δικό τους αποκλειστικά έλεγχο το 25% του εδάφους της. Η πρόφαση (τα «χημικά» στην Douma) τους ήταν τόσο αδιάφορη ώστε την έφτιαξαν όσο πιο πρόχειρα γινόταν. Η βασική «λογική» είναι ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της σκοπεύουν να κρατήσουν το 25% της συρίας για λογαριασμό τους απευθείας (μετά την αποτυχία του κόλπου isis) και, προκειμένου να μην έχουν σοβαρές ενοχλήσεις σ’ αυτήν την ζώνη, σκοπεύουν να κρατήσουν το υπόλοιπο 75% σε ομηρία. Υπό το πρόσχημα της «χρήσης χημικών», που είναι η μόνη δικαιολογία προς το παρόν που μπορεί να παίξει το ρόλο της (διάτρητης) μάσκας του ιμπεριαλισμού τους.
Μπορεί να δουλέψει αυτό το κόλπο; Η αλήθεια είναι ότι έχει μερικά «υπέρ» του. Η ριζική αντιμετώπιση, η απόλυτη αρνησικυρία απέναντι σε μελλοντικές ενδεχόμενες «τιμωρίες» του Άσαντ, με παρόμοιες «χημικές» προφάσεις, τιμωρίες «αβλαβείς» ίσως όπως εκείνη της 14ης Απρίλη αλλά πάντως ισχυρές ως προς το ποιος αποφασίζει και κάνει τι, δεν περνάει απ’ τα χέρια (και τα όπλα) της Δαμασκού, ούτε καν απ’ τα χέρια της Τεχεράνης. Θέλουμε να πούμε ότι το ζήτημα δεν είναι απλά θέμα ανάσχεσης πυραύλων από αντιαεροπορικά συστήματα. Γιατί ακόμα και δεν ξαναφτάσει κανένας αμερικανικός, γαλλικός, αγγλικός ή ισραηλινός πύραυλος στο στόχο του (ας πούμε λόγω αρκετών S-300…), κάτι που θα χρειαστεί αρκετό καιρό για να συμβεί, θα βρεθούν άλλες «λύσεις».
Απ’ το μπλοκ της Αστάνα είναι μόνο (ή κυρίως) η Μόσχα που θα μπορούσε να επιβάλλει το να ξεχάσουν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της αυτό το πολεμικό «laissez passer» που επιδιώκουν για το 75% της συριακής επικράτειας. Για να το πούμε διαφορετικά: έχοντας βγάλει «αυτοπροσώπως» τα μαχαίρια τους η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, μόνο αν ξέρουν πως οτιδήποτε κι αν κάνουν θα αντιμετωπίσουν τον ρωσικό στρατό, άμεσα, σαν αντίπαλο, κι όχι σαν παριστάμενο παρατηρητή, μόνο τότε θα σταματήσουν – σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… Όμως για να το πετύχει αυτό η Μόσχα θα έπρεπε να κουβαλήσει στη συρία (και να διασπείρει) πολύ περισσότερα όπλα, «συμβούλους» αλλά και στρατό απ’ ότι ως τώρα· πράγμα που με τα ως τώρα δεδομένα δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει. Η ρωσική γραμμή «αν κτυπήσετε δικόν μας θα απαντήσουμε» ξεπεράστηκε ήδη, στις 14 Απρίλη: ο.κ., κάνουμε τις δημόσιες σχέσεις μας και τις ασκήσεις μας χωρίς να πειράξουμε ούτε τρίχα… Υπάρχει αρκετός χώρος για ‘μας…
Απ’ την αντίθετη μεριά, αυτό το 25% της pkk/ypgκρατούμενης βορειοανατολικής συρίας δεν είναι εξασφαλισμένο για την Ουάσιγκτον. Και θα μας φαινόταν λογικό αντί το μπλοκ της Αστάνα να επιδιώξει μια ακριβή και δύσκολη λύση (του είδους να διώξει οριστικά τα αμερικανικά κλπ αεροπλάνα και πυραύλους απ’ την δυνατότητά τους να στοχοποιούν το 75% της συρίας) να δοκιμάσει έναν φτηνότερο (αλλά και πιο μακρόχρονο) σταδιακό περιορισμό της κατοχής του 25% απ’ το pkk/ypg. Πάντως, το μακελιό στα ανατολικά της Deir ez-Zor πριν λίγο καιρό, δείχνει ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να γίνει ίσως μόνο με «ανορθόδοξα» μέσα (με αντάρτικο δηλαδή) και όχι με τακτικό στρατό και αυτό το είδος πολέμου που δεν έχει άμαχους γύρω γύρω. Υπέρ της μια τέτοια εκστρατεία θα έχει το γεγονός ότι θα αντιμετωπίζει μισθοφόρους διαφόρων ειδών. Κατά της θα έχει το γεγονός ότι θα είναι αμφίρροπη.
Συμπέρασμα της ασταμάτητης μηχανής; Το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει πεπερασμένες δυνατότητες έμμεσης αναμέτρησης. Και τείνει να τις εξαντλήσει, απ’ την στιγμή που «τέλειωσε ο isis». Το αφγανικό πεδίο μάχης, στην ίδια γραμμή αντιπαράθεσης, δεν τις έχει εξαντλήσει όμως. Δεν θα μας ξαφνιάσει αν η «απάντηση» για τα όσα συμβαίνουν και μεθοδεύονται στη συρία δουλευτεί αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα….
Στο ινδοκούς. Ή ακόμα και πιο ανατολικά… (Αντίστροφα η Ουάσιγκτον μπορεί να προσπαθήσει να «κτυπήσει» στην ουκρανία…)
(φωτογραφία: Σ’ έναν απ’ τους ερειπωμένους δρόμους της Douma…)