Η “έξοδος” της μικρής ασθενούς…

Κυριακή 29 Απρίλη. Καθώς το ελλαδιστάν μετά από 8 χρόνια αποτυχημένης (απ’ την άποψη της καπιταλιστικής / κρατικής αναδιάρθρωσής του) διεθνούς επιτήρησης ετοιμάζεται για την παράσταση «έξοδος», διάφοροι τεχνοκράτες αλλά και πολιτικοί στας ευρώπας ξύνουν το κεφάλι τους. Ξαναέμαθαν την ελληνική «οργανωτική αρχή», είδαν πόσο ακλόνητη και αδιαπραγμάτευτη είναι, και αναρωτιούνται: και τώρα; Σε αντίθεση με αυτά που πιστεύουν (;) και σίγουρα διαδίδουν οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες περί «εξόδου» με μπόλικο απορρυπαντικό (δηλαδή: «καθαρής»), οι έμποροι χρήματος είναι πολύ πιο σκληροί απ’ τους τρισακατάρατους «τροϊκανούς». Πολύ απλά: δεν διαπραγματεύονται.

Ένα κράτος που, χάρη στην εθνική οργανωτική αρχή του, χρωστάει πάνω από 260 δισεκατομύρια (το 170% ή το 180% του «λευκού» αεπ του;) και μάλιστα μετά από ένα δραστικό «κούρεμα» του χρέους του, είναι διπλά αναξιόχρεο στην «αγορά». Και λόγω μεγέθους χρωστούμενων, και λόγω της εθνικής οργανωτικής αρχής του. Όμως ακόμα κι αν το χρέος αυτό γινόταν 200 ή 150 δισεκατομύρια, και πάλι θα ήταν αναξιόχρεο (χάρη στην οργανωτική αρχή του). Πράγμα που θα εκφραζόταν στα επιτόκια δανεισμού.

Το πράγμα είναι τελεσίδικο, και θα πρέπει κανείς να στέκεται απέναντι στην πραγματικότητα και όχι σ’ αυτό που θα ήθελε να είναι η πραγματικότητα. Όταν το ελλαδιστάν μπήκε στην ευρωζώνη, οι διεθνείς έμποροι χρήματος δεν έδιναν σημασία στις «εθνικές οργανωτικές αρχές» κανενός, επειδή θεωρούνταν αδύνατο να χρεωκοπήσει κράτος / μέλος μιας νομισματικής ένωσης που είχε κεντρικό μέλος της την γερμανία. Αυτό επέτρεπε στην Αθήνα να θεωρείται αξιόχρεη περίπου όσο το Βερολίνο· και να δανείζεται φτηνά… Όχι πια! Μετά το 2010 κάθε κράτος / μέλος της ευρωζώνης αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Κατά περίπτωση. Και οι έμποροι χρήματος είναι αυτό: ύαινες με ζυγαριές ακριβείας…

Καθόλου παράξενο από καπιταλιστική άποψη: οι «εθνικές οργανωτικές αρχές» κοστολογούνται πια. Και ο ελληνικός πολιτικός προσοδισμός δεν πιάνει τίποτα σπουδαίο…

Comments are closed.