Κυριακή 15 Απρίλη. Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν ότι μετά απ’ την χθεσινή «δήθεν επίθεση» (ο όρος δεν είναι δικός μας) η Ουάσιγκτον είναι σα να παραδέχεται την πλήρη ήττα της στο συριακό πεδίο μάχης. Δεν συμφωνούμε: πλήρης ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν ισχύει για όσο καιρό η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της διατηρούν τις βάσεις τους στην βόρειο-ανατολική συρία, στην ypg-κρατούμενη ζώνη.
Η παρατήρηση ότι η πυραυλική επίθεση «δεν άλλαξε τα δεδομένα στο έδαφος» είναι σωστή, αρκεί να υπολογιστεί όλη η συριακή επικράτεια. Η Ουάσιγκτον έχει καταλάβει (μέσω των proxies της του pkk) το ¼ περίπου της συρίας, και δεν φαίνεται στον ορίζοντα στρατιωτικός τρόπος για να διωχθεί. Μπορεί να ήθελε περισσότερα· όμως κι αυτό το ¼ που ελέγχει δεν είναι λίγο. Ειδικά αν συνυπολογιστεί πως το κατέλαβε με σχεδόν μηδέν απώλειες – σε αντίθεση με τις απώλειες του μπλοκ της Αστάνα, για να ελέγξει τα υπόλοιπα ¾ (κι αυτά όχι ακόμα εντελώς…).
Ωστόσο και αυτοί οι proxies των ηπα, το pkk/ypg, έχουν λόγους να είναι απαγοητευμένοι. Όχι με το μέγεθος ή τους στόχους της επίθεσης, αλλά απ’ το γεγονός ότι η Άγκυρα, παρότι μέλος του μπλοκ της Αστάνα, βρέθηκε εκτός κάδρου, ακόμα κι αν επρόκειτο για το κάδρο των φραστικών απειλών της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού (κατά της Μόσχας και της Τεχεράνης).
Υπάρχει, τέλος, κι εκείνη η δήλωση του ψόφιου κουναβιού περί «γρήγορης αποχώρησης απ’ την συρία». Η χθεσινή επίθεση δεν δείχνει διάθεση αποχαιρετισμού· και είναι αρκετοί και αρκετά ισχυροί εκείνοι, μέσα κι έξω απ’ τις ηπα (: ισραήλ) που την αποκλείουν. Ωστόσο η απώλεια του θύλακα της Afrin έχει δημιουργήσει μια κάποια σύγχυση στις τάξεις των απλών κούρδων, που δεν καταλαβαίνουν την «υψηλή πολιτική» της υποτέλειας στην Ουάσιγκτον ή/και στο Τελ Αβίβ.