Ο «αιώνιος εχθρός»

Τετάρτη 7 Μάρτη. Η τουρκία δεν έχει διαλυθεί ακόμα (όπως θα ήθελαν τα ελληνικά όνειρα), δεν έχει σπάσει τα στρατιωτικά μούτρα της στην εισβολή στην Afrin (μάλλον εκπαιδεύει τον στρατό της σε πραγματικές συνθήκες πολέμου, και ξανά μάλλον με επιτυχία ως τώρα…), δεν έχει μπει στην παγκόσμια απομόνωση (το αντίθετο: «τα βρίσκει» με το Βερολίνο, όπως είχαμε εκτιμήσει έγκαιρα, πολύ καιρό πριν), και σε γενικές γραμμές, πέρα απ’ την εσωτερική απολυταρχία, δεν παθαίνει τίποτα απ’ αυτά που θα έδιναν μια έστω μικρή χαρά στον ελληνικό εθνικισμό.

Αντίθετα, στις 16 Μάρτη, ο τούρκος υπ.εξ. Mevlut Cavusoglu θα ξανασυναντηθεί στην Astana με τους Sergei Lavrov (υπ.εξ. ρωσίας) και Mohammad Javad Zarif (υπ.εξ. ιράν), για να κουβεντιάσουν “κεκλεισμένων των θυρών” για την συρία· υποθέτουμε όχι μόνο γι’ αυτήν. Σίγουρα για το σύνολο της μέσης Ανατολής· γιατί όχι και για την ανατολική Μεσόγειο; Δίπλα είναι… (Το γεγονός ότι δεν θα συμμετέχουν στη συνάντηση εκπρόσωποι του Άσαντ δεν σημαίνει κάτι περισσότερο απ’ το ότι «εκπροσωπείται» απ’ τους φίλους του, όσο και όπως μπορεί να εκπροσωπηθεί κάποιος που ήταν μισοπεθαμένος και σώθηκε απ’ αυτούς).

Ως τις 16 Μάρτη μένουν 9 ημέρες. Είναι αρκετός καιρός για να αποφασίσουν οι έλληνες ότι οι δύο καραβανάδες («το δίδυμο της Edirne») έπιναν καφέ στην Κατερίνη όταν τους απήγαγαν τουρκικά κομμάντο μεταμφιεσμένα καρναβαλίστικα, τους μετέφεραν κρυφά μέσα σε νταλίκα / ψυγείο, και τους άφησαν ζαλισμένους 253,7 μέτρα μέσα στο τουρκικό έδαφος, στον Έβρο, για να τους δέσουν αμέσως μετά με την ησυχία τους (και τα λοιπά και τα λοιπά…)

Φαίνεται, όμως, ότι αυτές οι 9 ημέρες είναι ικανός χρόνος και για τα εξής: να έχει «καθαρίσει» ο Άσαντ ‘n’ friends την ανατολική Ghouta (με το γνωστό σύστημα: σκοτώστε τους όλους), και να έχει προχωρήσει ο τουρκικός στρατός και το fsa πεζικό του ως τα περίχωρα της πόλης της Afrin.

Αν δεν κάνει ο ογκόλιθος τις σωστές κινήσεις (προς την Μόσχα, να θυμίσει ας πούμε τα παλιά του πονήματα για την δικτατορία στην πολωνία…) μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι σ’ αυτήν την συνάντηση ο Lavrov δεν θα ζητήσει από τον Cavusoglu την απελευθέρωση των 2 «παιδιών μας»… Κατά τα υπόλοιπα, η ιστορία της περιοχής θα συνεχίσει τον δρόμο της, χωρίς να ασχολείται με τα ελληνικά ψυχοδράματα…

(φωτογραφία: οι 3 του «μπλοκ της Αστάνα» σε μια προηγούμενη συνάντησή τους, στην Antalya, στις 19 Νοέμβρη του 2017. Οι εκφράσεις τους είναι χαρακτηριστικές καθεστώτων που τρέμουν μην τα λιώσει το ελλαδιστάν και οι σύμμαχοί του… Αν έσκαγε ο ογκόλιθος παρέα με τον ψεκασμένο, θα έπεφταν στα γόνατα!)

Κοτζάμ αεροπλανοφόρο

Τετάρτη 7 Μάρτη. Επειδή τα cookies του ρωσικού καθεστωτικού site sputnik (και δεν είναι το μόνο) καταγράφουν μια κάποια αυξημένη επισκεψιμότητα από ελλάδα μεριά (ξέμεινε απ’ την εποχή των μαχών στο Donbass…) πότε πότε «βγάζει» και κάποια «είδηση» ελληνικού ενδιαφέροντος. «Είδηση»; Χμμμμ…. Όπως συμβαίνει διεθνώς έτσι και τα ρωσικά καθεστωτικά μήντια (και το sputnik είναι διαμάντι στο στέμμα…) παίζουν στα δάκτυλα το να σερβίρουν μισές αλήθειες / ολόκληρα ψέμματα.

Αλλά οι έλληνες χάνοι ψοφάνε: οι αμερικάνοι στέλνουν αεροπλανοφόρο για να περιφρουρήσει το γεωτρύπανο της Exxon, όταν θα πάει να κάνει τρύπα στο νοτιοκυπριακό οικόπεδο 10!!!.. Σωθήκαμε πατριώτες, σωθήκαμε!!!! Έρχεται ο (6ος) στόλος!!!

Διότι, όποιος δεν το έχει καταλάβει, ας το πάρει χαμπάρι: γι’ αυτό τα έχουν τα αεροπλανοφόρα τους οι αμερικάνοι! Για προστασία σε τρυπάνια! Δέκα ή δώδεκα αεροπλανοφόρα, δέκα ως δώδεκα τρυπάνια. Αν είναι για κυπριακά οικόπεδα, μπορεί να στείλουν (οι αμερικάνοι) και όλα τους τα carriers να φυλάνε τσίλιες…

Τι άλλο; Τα παιδιά καλά; Η δουλειά; Με την εφορία όλα εντάξει;;;

Απ’ τα ίμια … στα ίμια…

Τρίτη 6 Μάρτη. Ερώτηση (εθνικόφρονα δημαγωγού): Με βάση τις διεθνείς συνθήκες είναι ελληνικά τα Ίμια;

Απάντηση: Δεν μπορώ να απαντήσω σε βλακώδη ερώτηση κατά μη βλακώδη τρόπο. Απλά σας επαναλαμβάνω αυτό που περιλαμβάνεται στη συμφωνία [σ.σ.: των αρχών του 1996]. Στη συμφωνία περιλαμβάνεται η επιτροφή στο status quo ante. Στο υφιστάμενο πραγματικό καθεστώς το οποίο και οι δύο χώρες είχαν αποδεχθεί. Εν τη πράξει.

Ερώτηση: Το οποίο ποιό ήταν;

Απάντηση: Το οποίο ήταν ότι επί των Ιμίων υπήρχε κοπάδι το οποίο ανήκε σε καλύμνιο, ο οποίος πήγαινε και συντηρούσε τα ζώα του, τα πότιζε και τα έτρεφε, και ότι γύρω απ’ τα Ίμια ψάρευαν παράκτιοι αλιείς από την Κάλυμνο.

Ερώτηση: Το οποίο όμως δεν υπάρχει τώρα.

Απάντηση: Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει. Εσύ το λέτε. Εγώ δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει.

Ερώτηση: Εσείς ξέρετε ότι δεν βόσκουν πρόβατα στα Ίμια και ότι δεν μπορούν να πλησιάσουν ελληνικά πλοία.

Απάντηση: Αυτό το λέτε εσείς… Εγώ δεν έχω μηχανισμό…

Ερώτηση: Εσείς, όχι προσωπικά, είσασταν κυβέρνηση τότε, στην κριτική ότι εκείνη τη νύχτα έγιναν «γκρίζα ζώνη» τα Ίμια τι απαντάτε;

Απάντηση. Όχι, όχι! Γκρίζα ζώνη ήταν πάντα τα Ίμια, διότι η τουρκία δεν είχε δεχτεί ότι μας παρεδόθησαν από την ιταλία. Όπως θυμάστε η Δωδεκάνησος ανήκε στην ιταλία.

Ερώτηση: Εγώ άλλα γνωρίζω. Γνωρίζω τα όσα λέει η ελληνική πλευρά, ότι η συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου περιελάμβανε και τα Ίμια, η οποία περιλαμβάνει και χάρτες.

Απάντηση: Οι τούρκοι απαντάνε ότι αυτό που λέτε είναι η ελληνική θέση…. Τους χάρτες που επικαλείστε τους έχω βρει εγώ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι τούρκοι τους αποδέχονται…. Η τουρκία θεωρεί ότι είναι η κληρονόμος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και πως όσα εδάφη δεν έχουν παραχωρηθεί ρητά αλλού είναι δικά της…. Δεν το γράφει πουθενά σε καμία συνθήκη για τα Ίμια… Λέει [σ.σ.: η συνθήκη παραχώρησης των Δεδεκανήσων] η Κάλυμνος, και η Λέρος, και τα λοιπά…. Αυτό λέει η σύμβαση…

Ερώτηση: Εννοείται η συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα.

Απάντηση. Ναι. Αυτήν επικαλούνται οι τούρκοι, και έχουν δίκιο. Από την πλευρά τους έχουν δίκιο…. Η θέση μου δεν είναι πως ότι λέει η ελλάδα είναι αυτομάτως σωστό. Δεν παίζουμε ποδόσφαιρο εδώ! Στο ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός έχει πάντα δίκιο. Για μένα. Αλλά δεν είναι σωστό, όπως ξέρετε. Συμβαίνει ορισμένες φορές να μην έχει δίκιο ο Ολυμπιακός….

Σαφές είναι αυτό που θα σας πω. Ότι η ελλάδα δεν έχασε τίποτα το βράδυ των Ιμίων, διότι δεν υπήρξε καμία αμφισβήτηση της υφισταμένης καταστάσεως. Και υφιστάμενη κατάσταση είναι αυτή που ήτανε, και επομένως αυτός που δεν υποστηρίζει τις εθνικές θέσεις, είναι αυτός που υποστηρίζει ότι άλλαξε το βράδυ των Ιμίων το status quo ante, και υπήρξε μια γκρίζα ζώνη… Η οποία υπήρχε πάντα…

Είναι πάντα τουρκοφάγος. Ήταν υπουργός εξωτερικών το 1996. Και, για να γίνουν τα πράγματα σοβαρά όσο η πραγματικότητα, δεν είναι η πρώτη φορά που τα λέει αυτά το τελευταίο διάστημα. Πρόκειται για τον γνωστό Πάγκαλο. Κι αυτό που λέει πιο πάνω (χτες, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον εθνοκαθεστωτικό real fm) είναι απλό: το τι είναι ελληνικό, κινέζικο ή κογκολέζικο, σαν έδαφος ή νερό, καθορίζεται από διεθνείς συνθήκες· και δεν υπάρχει καμία τέτοια διεθνής συνθήκη που να ονοματίζει τα Ίμια σαν παραχώρηση της Ρώμης προς την Αθήνα, πακέτο με τα (υπόλοιπα) Δωδεκάνησα.

Συνεπώς; Συνεπώς υπάρχει “ασάφεια ιδιοκτησίας”. Η Άγκυρα λέει ότι αφού δεν σας δόθηκαν ρητά είναι δικά μας, η Αθήνα λέει μας δόθηκαν αλλά ανώνυμα, σαν “και τα λοιπά”… Και, στην κοινωνία όπου ακόμα και σήμερα γίνονται φόνοι για “κτηματικές διαφορές”, δηλαδή για το αν το όριο της ιδιοκτησίας του ενός (σε βάρος της ιδιοκτησίας του άλλου) ήταν μετά απ’ αυτή την πέτρα ή πριν, στην κοινωνία που μόλις στα τέλη του 20ου αιώνα άρχισε να γίνεται δεκτό ότι “για ιδιοκτησιακές διαφορές” δεν πυροβολιόμαστε αλλά πάμε στα δικαστήρια, ε, σ’ αυτήν την χώρα οι “εθνικές ιδιοκτησιακές διαφορές” με άλλα γειτονικά κράτη ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΣΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ. Είναι μια μαζική εθνική καθήλωση στα ήθη του 19ου αιώνα: που θα πάει, θα του ρίξω, θα τον φάω, και θα του πάρω το χωράφι…

Η εθνική τουρκοφαγία

Τρίτη 6 Μάρτη. Είναι αναγνωρισμένος τουρκοφάγος, και το φωνάζει. Υπήρξε υπουργός εξωτερικών τότε. Στην “κρίση των Ιμίων”, το ’96. “Ξέρει από μέσα”. Και κανείς δεν τολμάει να τον αμφισβητήσει. Λέει: τα Ίμια ποτέ δεν ήταν “ελληνικά” με βάση οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη! Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση “τότε” προσπάθησε να τα ελληνοποιήσει με τσαμπουκά, με την προβοκάτσια των σημαιών, και τα υπόλοιπα – αυτό δεν το λέει… (Όσοι / όσες υποστηρίζετε τις αόρατες πόλεις μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά τι, πως και γιατί στο Sarajevo 125a). Με δυο λόγια: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος συμπεριφέρθηκε με τον μόνο τρόπο που ξέρει και του ταιριάζει: προσπάθησε να κάνει καταπάτηση μέσω τσαμπουκά (με εφεδρεία μια αόριστη χρησικτησία βοσκής…) Προσπάθησε και απέτυχε… Αλλά κέρδισε στην ιδεολογική παπάρα – χωρίς αντίπαλο.

(Προφανώς το ίδιο ισχύει και για άλλες ξέρμπαρκες ξέρες στην ευρύτερη περιοχή…)

Τα Ίμια, λοιπόν, δεν είναι ούτε ελληνικά, ούτε τουρκικά. Είναι “ορφανά” με βάση τις διεθνείς συνθήκες!!! Ναι, αλλά επί 22 χρόνια μας έχουν ζαλίσει τα γεννητικά όργανα για την “ελληνικότητα των Ιμίων”!!! Και ξέρουν – στο βαθύ κράτος / κεφάλαιο, στο ελληνικό παρακράτος – ότι λένε ψέμματα! Ξέρουν ότι λένε τερατώδη ψέμματα για εσωτερική κατανάλωση, λένε τερατώδη ψέμματα για να συντηρείται ο εθνικόφρονας οίστρος, λένε τερατώδη ψέμματα για να εμφανίζεται ο “αιώνιος εχθρός” (το τουρκικό κράτος) σαν αυτό που τους βολεύει. Με δυο λόγια: ΛΕΝΕ ΤΕΡΑΤΩΔΗ ΨΕΜΑΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ – κι εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές – ΚΡΕΑΣ! Σκέτο κρέας! Βλαμμένους, βόδια, κοπάδι. Αυτό θα ήταν αρκετό για να προσβάλει εξοργιστικά τους πάντες· αν είχαν αξιοπρέπεια…

Εκατόν ογδόντα χρόνια ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους, και η επίσημη ιδεολογία του, η επίσημη μηχανή εσωτερικής συνοχής και κοινωνικής πειθάρχησης, είναι η ίδια (με το διάλειμμα τριών δεκαετιών αντικομμουνισμού): να φάμε οικόπεδα απ’ την (οθωμανική αυτοκρατορία αρχικά και στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα απ’ την) τουρκία. Έχει ποτίσει τόσο πολύ η εθνική ιδεολογία τους πόρους και τα μυαλά των υπηκόων, ώστε ακόμα κι όταν ένας Πάγκαλος βγαίνει και λέει (εμμέσως πλην σαφώς): σας κοροϊδεύουμε ρε μαλάαααακεεες!, το εθνικό κοπάδι συνεχίζει να ακολουθεί το “φωτεινό ψέμα”. Αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται…

(φωτογραφία: Ο ψεκασμένος, τις προάλλες. Σε μια περιοχή που ονομάστηκε “θαλάσσιος χώρος των Ιμίων”. Έριξε στεφάνι, και παραλίγο να κάνει μακροβούτι. Με βάση τον χάρτη του προηγούμενου σχολίου, ο “θαλάσσιος χώρος” μιας διάσημης ξέρας μπορεί προσφέρεται ακόμα και για γεωτρύπανα. Μήπως να αρχίζουν να τον χωρίζουν – τον “θαλάσσιο χώρο” – σε τίποτα οικοπεδάκια;)

Εξωτερική πολιτική και εθνική ιδεολογία

Τρίτη 6 Μάρτη. Ο αστικός ορθολογισμός, στη βάση του οποίου δημιουργήθηκαν τα δικαστήρια και σταμάτησε το “όποιος πυροβολεί γρηγορότερα κερδίζει”, συμβουλεύει πως όταν υπάρχουν “κτηματικές διαφορές”, οι αντίδικοι καταφεύγουν στα δικαστήρια· και δεν στήνουν καραούλι οι μεν στους δε. Εκθέτουν τα στοιχεία και τα επιχειρήματά τους, υπερασπίζονται ο καθένας το δίκιο του, και στο τέλος αποδέχονται την δικαστική απόφαση. Όχι επειδή βολεύει και τις δύο πλευρές· αυτό σπάνια θα συμβεί στις “κτηματικές διαφορές”. Αλλά επειδή έχουν αποκτήσει την συνείδηση ότι ακόμα κι αν χάσουν μερικά μέτρα γης λόγω της όποιας δικαστικής απόφασης, αυτό α) είναι προτιμότερο από μια αιώνια βεντέτα που θα γεμίσει νεκροταφεία, χωρίς να είναι σίγουρο ότι δεν θα χαθούν αυτά τα μέτρα γης, και β) ότι η προσφυγή στη δικαστική ρύθμιση των ορίων των οικοπέδων, ακόμα κι αν σήμερα σημαίνει χασούρα για μένα, αύριο θα σημαίνει όφελος· επειδή, πράγματι, θα έχω κάπου αλλού ένα αποδείξιμο και υπέρτερο δίκιο.

Αυτό συμβαίνει στις κοινωνίες όπου η αστική επανάσταση καθιέρωσε (όχι εύκολα και όχι γρήγορα, τα κατάφερε πάντως) θεσμούς και ήθη που δεν επιτρέπουν “φόνους για κτηματικές διαφορές”. Παρότι στις καθημερινές “περιουσιακές διαφορές” (όχι μόνο σε χωράφια αλλά και σε κτίρια) αυτές οι θεσμίσεις φαίνεται να έχουν υπερισχύσει και στα μέρη μας (γενικά μιλώντας έχουν λιγοστέψει οι φόνοι για “κτηματικές διαφορές”…) σ’ ότι αφορά τα εθνικά περιουσιακά ζητήματα…. ααααα!!!! Εκεί είναι άλλο!!!! Εκείνο που ξεπεράστηκε γενικά στα οικογενειακά μικροαστικά ήθη, κεφαλοποιείται σαν “εθνική ταυτότητα” και “εθνική πολιτική”!!! Εκείνο που θεωρείται πρωτογονισμός έναντι των υποθηκοφυλακείων, αποθεώνεται σαν πατριωτισμός έναντι των “απαράγραπτων εθνικών δικαίων” – κι ας είναι αυτά γραμμένα στο χιόνι…

Εκείνο που θα περίμενε κανείς, αν το ελληνικό κράτος ήταν αστικό με την ιστορική σημασία της λέξης, θα ήταν ότι προκειμένου να χάνει ελικόπτερα, πιλότους και οτιδήποτε άλλο διεκδικώντας ξέρες που ποτέ δεν θα κερδίσει, είτε θα έκανε μια διαπραγμάτευση με τον αμφισβητία γείτονα, μπας και βρεθεί συναινετική λύση / μοιρασιά, είτε – αν αυτό αποτύγχανε – θα κατέφευγε σε κάποιο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, για να βρει το όποιο δίκιο του.

Αμ δε!!!! Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα στήσει καραούλι στον γείτονα ή/και στο συγγενή του και θα τον φάει, μαζί με όλους τους κληρονόμους του· έτσι ώστε να στρογγυλοκαθήσει πάνω στην περιουσία του. Για τους βράχους της θάλασσας· για την “υφαλοκρηπίδα”· για την “αοζ”· για την “κύπρο”… Για όλες τις “κτηματικές διαφορές”, υπαρκές ή φανταστικές. Για όλα τα “κληρονομικά” – απ’ τον Περικλή, τον μεγΑλέκο, και τον γυιό του μεγαλοδύναμου τον ίδιο!

Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας ξυπνάει και κοιμάται βρίζοντας μέσα στο σπίτι του, στην κουζίνα, στη χέστρα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, τον γείτονα, ανακυκλώνοντας το “και τότε μούπε, και μετά τούπα, και μου λέει και του λέω, και ευτυχώς που μας χώρισαν γιατί θα τον είχα φάει” (κατά φαντασίαν). Ακόμα και στο ύπνο του τα ίδια βλέπει. Είναι πορωμένος. Είναι άρρωστος. Είναι ψυχάκιας. Δηλαδή: γνήσιος έλληνας!!!! Μια ανορθολογική φιγούρα που έχει καταφέρει να επιβιώσει (σαν κράτος, κοινωνία και οργανωμένο έγκλημα) με επιδοτήσεις και γεωπολιτικές προσόδους. Μέχρι να τελειώσουν.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας είναι μακράν περισσότερο (και μακράν πιο πετυχημένος) ορθολογιστής – από καπιταλιστική άποψη; Τι συμβαίνει, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας δεν κάνει κινήσεις με βάση το θυμικό του (όπως νομίζει ο εξ ιδίων κρίνων τ’ αλλότρια επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας) αλλά με βάση σχεδιασμό και ψυχρή λογική; Για να το πούμε διαφορετικά: στις όποιες “κτηματικές διαφορές”, όταν συγκρούονται ένας παράφορος έως εθνοπαράφρονας (δηλαδή: παρανοϊκός) τύπος που κάθε τόσο φωνάζει “θα τον σφάξω ρεεεε!!!” και ένας λογικός και μεθοδικός, ποιος περιμένετε ότι θα κερδίσει;

Αν έχετε απορίες θυμηθείτε αυτό: ο τουρκικός καπιταλισμός (και ο Ερντογάν με το γκουβέρνο του είναι εκπρόσωπος του) δεν ανήκει μεν στην ε.ε. και στην ευρωζώνη (όπου το ελλαδιστάν αποτελεί ένα συνοριακό περιθώριο / πρόβλημα) ανήκει όμως στους g20. Όπου δεν μπήκε με μέσο. Όποιος καταλάβει πως είναι δυνατόν ένα κράτος (το τουρκικό) το οποίο, σύμφωνα με τους έλληνες εθνοπαράφρονες πρόκειται να διαλυθεί από Δευτέρα (κάθε Δεύτερα, 52 Δευτέρες τον χρόνο η τουρκία διαλύεται…) πετυχαίνει ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης 5%, 6%, 7% ενόσω κάνει πόλεμο (στη συρία), μπορεί να έχει και απάντηση στο εξής:

Αποφάσισαν, λοιπόν, οι έλληνες να «κυκλώσουν» την ανατολική Μεσόγειο, κάνοντας συμμαχίες στην περιοχή, για να αποκλείσουν την τουρκία… Και τότε κάποιος βγήκε και φώναξε: που πάτε ρε Καραμήτροι;

Διαχείρηση κοπαδιού

Τρίτη 6 Μάρτη. Κι αφού τίποτα δεν πάει “καλά” στο για 8ο χρόνο υπό διεθνή επιτροπεία ελληνικό κράτος / κεφάλαιο (όχι, σίγουρα, με εκείνη την βεβαιότητα που θα επέτρεπε στο γκουβέρνο να θριαμβολογεί) η δημαγωγία βογγάει πάλι “εθνικά”. Βογγάει, λυσσάει, βρίζει: το εθνικό καραβάνι βουλιάζει και τα σκυλιά του έχουν πιάσει μεροκάματο.

“Μας διεμβολίζουν τα ευρωλιμενικά μας στα Ίμια” (αφού μας έπιασαν στα πράσα να προσπαθούμε να στήσουμε καινούργια προβοκατσιούλα, για “εθνική ανάταση”). “Μας εμποδίζουν να τρυπήσουμε την κυπριακή αοζ μας” (αφού, φυσικά, σαν γνήσιοι απατεώνες, φροντίσαμε να τους το επιτρέψουμε πέρυσι στην ελβετία). “Μας φυλακίζουν τους συνορο-καραβανάδες μας” – μήπως τους απήγαγαν τελικά;

Αυτό το τελευταίο έχει κι αυτό το νόστιμο, που είναι κάτι σαν “η εκδίκηση της ιστορίας”. Παίρνει, λοιπόν, που λέτε (αυτά είναι αληθινά περιστατικά, όχι fiction!!) ο έλληνας γενικός αρχηγός στρατού τον αντίστοιχο τούρκο, λίγο μετά που έχει γίνει το δέσιμο στον Έβρο, και ο τούρκος τον καθησυχάζει: μην ανησυχείς φίλε, θα λυθεί γρήγορα.

Περνάνε μερικές ώρες, περνάει μια μέρα, το πράγμα δεν λύνεται, ξαναπαίρνει το «κόκκινο νούμερο» ο έλληνας αρχικαραβανάς, και τι του λέει ο τούρκος; Ναι, ξέρεις, το προσπάθησα… αλλά… δεν ξέρω τι γίνεται μ’ εσάς, αλλά εδώ η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτηση. Sorry φίλε…

«Sorry ρε συνάδελφε… Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στις δικαστικές αποφάσεις… Τις σεβόμαστε…. Καταλαβαίνεις, εεεε;»

(φωτογραφίες: Στιγμιότυπα απ’ την ανεξαρτησία της ελληνικής δικαιοσύνης…)

Ευτυχώς, αλλού «πάνε καλά»

Τρίτη 6 Μάρτη. Ένας ένας εκδηλώνονται (καιρός ήτανε!!) οι ντόπιοι φίλοι του ισραήλ, που, αναμφίβολα, πρέπει να εξαιρεθούν απ’ την λίστα των “αντισημιτών”, “αντισιωνιστών”, κλπ. Επειδή μία αφίσα πριν λίγο καιρό δημιούργησε μια ορισμένη σύγχυση (άλλο που δεν ήθελε…) ελπίζουμε σε μια επόμενη που θα αποκαταστήσει την αλήθεια!! Επίσης, υποθέτουμε, ότι τυχόντες “ανθέλληνες” θα γίνουν πια εκ των πραγμάτων φανατικοί φίλοι των παλαιστίνιων αγωνιζόμενων κατά του ισραηλινού απαρχάιντ / ρατσισμού / μιλιταρισμού. Θα γίνουν, δηλαδή, αποφασισμένοι αντι-σιωνιστές. Εκτός αν ο “αντιφασισμός” τους τελειώνει στα σύνορα του αποικιακού κράτους του Τελ Αβίβ και σε ότι σχετίζεται μ’ αυτά τα σύνορα (πράγμα που όντως συμβαίνει μέχρι και σήμερα…)

Τι πειράζει που αυτοί οι “ένας ένας φίλοι κι αδελφοί” εκτός από έλληνες καθεστωτικοί είναι και καραμπινάτοι φασίστες; Σιγά. Δεν είναι οι πρώτοι. Και οπωσδήποτε δεν είναι οι τελευταίοι… (Σίγουρα θα περισσέψουν άλλοι φασίστες που θα δουλεύουν για το ξεκάρφωμα. Οι υπηρεσίες δεν κάνουν τέτοια λάθη: να εξαφανίσουν εκείνους που τους βολεύουν!)

Το ψοφιοκουναβιστάν μαρσάρει…

Δευτέρα 5 Μάρτη. Είναι απίθανο ότι οι εφευρέτες του twitter σκέφτηκαν «να ένα καλό μέσο για να κηρύξει κάποιος πόλεμο». Ωστόσο αυτό γίνεται. Είτε την επαρχιακή κλίμακα διαγωνισμού βλακείας (στην ελληνική πολιτική σκηνή…) είτε στην παγκόσμια σκηνή, χάρη στον ένα και μοναδικό παλιάτσο: τον πρόεδρο των ηπα.

… Αν η ε.ε. θέλει ν’ αυξήσει κι άλλο τους μαζικούς δασμούς της και τα εμπόδια στις αμερικανικές εταιρείες που κάνουν δουλειές εκεί, εμείς απλά θα βάλουμε φόρο στα αυτοκίνητά τους που ελεύθερα εισάγονται στις ηπα. Το ‘χουν κάνει αδύνατο για τα αυτοκινητά μας (και πολύ περισσότερα) να πουληθούν εκεί. Μεγάλη εμπορική ανισορροπία…

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε θέση να πει περισσότερα· μπλοκάρει. Αλλά «τιτιβίζοντας»;

Πράγματι ο home made αμερικανικός καπιταλισμός λαχανιάζει μπροστά στον ευρωπαϊκό (εννοημένο σαν ε.ε.): το 2017 το εμπορικό έλλειμμα των ηπα στα νταραβέρια τους με την ε.ε. ήταν κάτι παραπάνω από 11 δις δολάρια· και δεν ήταν τα αμάξια η μόνη αιτία. Το δε συνολικό τους εμπορικό έλλειμμα, στο παγκόσμιο εμπόριο, ήταν την ίδια χρονιά 800 δις δολάρια. Αυτά παρά την σχετική υποτίμηση του δολαρίου.

Πως ο καπιταλισμός που στη δεκαετία του ’90 (πριν μόνο μια 20ετία δηλαδή) όχι μόνο ανέμιζε την αυτοπεποίθησή του για την παγκόσμια ανωτερότητά του αλλά, εξαιτίας της προωθούσε την φιλελευθεροποίηση του παγκόσμιου εμπορίου, τρικλίζει τώρα κάνοντας κόλπα που δεν πρόκειται να τον αναστήσουν; Όταν οι δύο διαδοχικές κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» (Κλίντον) σκόπευαν, για παράδειγμα, να κάνουν την ασία «εργοστάσιο του πλανήτη» για λογαριασμό του αμερικανικού κεφάλαιου έκαναν τόσο λάθος;

Όχι, δεν έκαναν τότε. Η αμερικανική καπιταλιστική ενδοχώρα θα μπορούσε να εισάγει οποιονδήποτε αριθμό αυτοκινήτων, ατσαλιού ή αλουμινίου, υπό δύο προϋποθέσεις: να έχει την πλήρη νομισματική (και χρηματοπιστωτική) κυριαρχία στον «απελευθερωμένο» πλανήτη, και να έχει μόνιμη πρωτοπορεία σ’ όλο το φάσμα των «νέων τεχνολογιών» και των εφαρμογών τους.

Όμως τα χάνει και τα δύο. Ειδικά μετά τον πιο πρόσφατο σπασμό της συνεχιζόμενης κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτόν που είχε αναπόφευκτα χρηματοπιστωτική μορφή και ξεκίνησε, επίσης αναπόφευκτα, από εκεί που ο χρηματοπιστωτισμός είχε την μεγαλύτερη «ανάπτυξη», τις ηπα δηλαδή) διάφορα άλλα καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής οργανώνουν τις άμυνες τους. Το δολάριο χάνει σταθερά την ακτίνα κυκλοφορίας του σα διεθνές νόμισμα, και μαζί χάνουν την ηγεμονική τους θέση οι αμερικανικές τράπεζες.

Όσο για την τεχνολογική πρωτοπορεία; Σε αντίθεση με την ακμή της 2ης βιομηχανικής επανάστασης πριν έναν αιώνα, της επανάστασης του ατσαλιού και της πετρελαϊκής διύλισης, όπου όποιος είχε τεχνολογικά πλεονεκτήματα μπορούσε να ελπίζει ότι θα τα κρατούσε για πολύ καιρό (αν, φυσικά, εξασφάλιζε τις πρώτες ύλες…), στην 3η και, ακόμα περισσότερο στην 4η τα τέτοιου είδους πλεονεκτήματα αλλάζουν γρήγορα «χέρια». Ήταν, για παράδειγμα, μια αμερικανική εταιρεία (η apple) που εμφανίστηκε κάποια στιγμή μ’ ένα εντυπωσιακό τεχνικό / εμπορικό πλεονέκτημα: το πρώτο smart phone… Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να αντιγραφεί, όχι μία αλλά πολλές φορές, και μάλιστα σε αξιόλογα χαμηλότερες τιμές; Ελάχιστο…

Ή όταν, άλλο παράδειγμα, πριν ελάχιστες ημέρες, ο Πούτιν έκανε επίδειξη ενός τμήματος (όπως είπε, προειδοποιητικά) των νέων όπλων του, το σοκ θα πρέπει να ήταν ανάλογο με τα νέα της εκτόξευσης, απ’ τους σοβιετικούς, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου γύρω απ’ τη γη, του Sputnik, το 1957: τα αμερικανικά αφεντικά τρόμαξαν με την διαπίστωση πως έχαναν την τεχνολογική πρωτοπορεία… Με μια ουσιαστική διαφορά: ο καπιταλιστικός βορράς ήταν τότε ήδη μοιρασμένος· ενώ τώρα είναι όλος ο πλανήτης υπό διεκδίκηση…

Οι συντηρητικοί στις ηπα (και όχι μόνον αυτοί) αποδίδουν την ήττα τους στην καπιταλιστική αρένα στα “κόλπα” των ανταγωνιστών τους. Πράγματι, τέτοια κόλπα γίνονται· αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Η αιτία είναι η σχέση “ποιότητας προς τιμή” πολλών εμπορευμάτων. Κι όχι μόνο αυτό. Αν παρακολουθεί κανείς κάπως συστηματικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, είναι εύκολο να το διαπιστώσει: οι ειδήσεις για νέες εφευρέσεις και εφαρμογές, είτε αφορούν τις βιοτεχνολογίες είτε την κβαντική φυσική, έρχονται πια απ’ την ασία (και ειδικά την κίνα) κι όχι απ’ τις ηπα…

Αφού έχασε, λοιπόν, τις δύο προϋποθέσεις του, ο home made αμερικανικός καπιταλισμός (και το ψόφιο κουνάβι είναι απλά η γελοία έκφραση υπαρκτών προβλημάτων του), μέσα στην πλανητική ρευστότητα όπου το άλλοτε στήριγμα του made in usa (η τότε δυτική ευρώπη…) δεν υπάρχει πια σαν εμπορικό / τεχνολογικό δεκανίκι, «αναδιπλώνεται», προσπαθώντας να οχυρωθεί απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές του. Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική;

Κατά την γνώμη μας όχι. Στην Ουάσιγκτον έχει απομείνει ένα μόνο πλεονέκτημα, το οποίο κινδυνεύει να χάσει γρηγορότερα απ’ ότι φοβάται: η στρατιωτική ισχύ της. Τα «κακά νέα» που άκουσε προχτές απ’ την Μόσχα μπορεί αύριο – μεθαύριο να τα ακούσει το αμερικανικό υπουργείο πολέμου και απ’ το Πεκίνο… Κι αυτό το «πλεονέκτημά» του ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν το αναδιπλώνει. Το αντίθετο: το εξαπλώνει όσο περισσότερο μπορεί. Ξέρουν τα αφεντικά του (όπως και όλα τα υπόλοιπα…) την απόλυτη καπιταλιστική αλήθεια: η καταστροφή μπορεί να γίνει «παραγωγική»…

Πόσους και τι είδους πολέμους θα κηρύξει ακόμα, «σαν πουλάκι», το ψόφιο κουνάβι; Και πόσους θα χάσει πριν «αλέκτωρ λαλήσει»;

Το υπόλοιπο «κύπρος»

Δευτέρα 5 Μάρτη.Γίναμε αντικείμενο έντονης κριτικής, με τον ε/κ Τύπο να μας παρουσιάζει να ζητούμε ταυτόχρονα να είμαστε η ΤΔΒΚ στον βορρά και να ζητούμε δικαιώματα στο νότιο τμήμα της Κύπρου. Εκ πρώτης όψεως αυτό [σ.σ.: η κριτική του ε/κ τύπου..] μοιάζει λογικό, όμως, δεν είναι. Γιατί αν η ε/κ πλευρά χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το ότι εμείς έχουμε την ΤΔΒΚ, τότε ας το δεχτεί και να το συζητήσουμε. Αν λέτε πως υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία στην οποία είμαστε συνιδιοκτήτες, τότε ας συζητήσουμε για τους φυσικούς πόρους όλου του νησιού…

Αυτό λέει σ’ ένα σημείο ο Κουντρέτ Οζερσάι, διαπραγματευτής (επί 12 χρόνια…) απ’ την τουρκοκυπριακή πλευρά σε σχέση με την περιβόητη “λύση του κυπριακού”, σε μια μακριά και διαφωτιστική συνέντευξή του στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα “ο πολίτης” (http://politis.com.cy/article/sinentefxi-ozersai-ston-p-imaste-etimi-gia-tin-opia-lisi).

Εξαιρετικά διαφωτιστική επειδή δείχνει όχι μόνο πως αντιμετωπίζουν τους ελληνοκυπριακούς (και ελληνικούς) τυχοδιωκτισμούς περί την (κυπριακή) αοζ οι τουρκοκύπριοι (και ως ένα βαθμό η Άγκυρα)· αλλά και το γιατί τα ελληνικά κλαψουρίσματα είναι για εσωτερική κατανάλωση, με την έννοια ότι πέρα από κάποιες δηλώσεις κανείς δεν συγκινείται παραπάνω· εκτός αν έχει άλλη, άσχετη ατζέντα.

Η θέση των τουρκοκυπρίων (ενδεικτικό το αρχικό απόσπασμα) απέναντι στο ελληνοκυπριακό κράτος, είναι απλή: α) έχουμε βαρεθεί με το “σούρσιμο” και το κάθε φορά βούλιαγμα των όποιων διαπραγματεύσεων εκ μέρους σας, και β) υπάρχουν δύο λύσεις: είτε υπάρχει – πρέπει να υπάρξει – στην κύπρο ένα δικοινοτικό, διζωνικό ομοσπονδιακό κράτος, οπότε προχωρείστε προς τα εκεί γρήγορα, στους επόμενους μήνες, οπότε αφήστε τα των γεωτρήσεων για αργότερα, όταν την ευθύνη τους θα την αναλάβει αυτό το ομοσπονδιακό κράτος· είτε υπάρχουν δύο κράτη, οπότε μπορείτε να έχετε την δική σας αοζ και τα δικά σας τρυπάνια, αλλά πριν θα πρέπει να μας αναγνωρίσετε επίσημα σαν “τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου”.

Οι τουρκοκύπριοι αντιλαμβάνονται τα «ερευνητικά project» των ελληνοκυπρίων σαν μια ακόμα προσπάθεια να κρατήσουν και την πίτα τους ολόκληρη και τα σκυλιά τους χορτάτα. Δεν έχουν άδικο: έτσι ακριβώς συμβαίνει! Το ξέρουν πολύ καλά και από πρώτο χέρι απ’ το 2004, όταν, παρότι η «λύση του κυπριακού» ήταν προϋπόθεση για να μπει η (ενιαία) κύπρος στην ε.ε., οι ελληνοκύπριοι, αν και ψήφισαν «όχι στο σχέδιο Ανάν» μπήκαν στην ε.ε. ενώ οι τουρκοκύπριοι, αν και ψήφισαν «ναι» έμειναν απ’ έξω. (Τους έσωσε απ’ την κατάρα της ε.ε. ο μαφιόζος και φασίστας Τ. Παπαδόπουλος, ε;)

Ο Οζερσάι εξηγεί και κάτι ακόμα. Με δεδομένο ότι ο κυπριακός βορράς δεν έχει διεθνώς αναγνωρισμένη νομική υπόσταση στηρίζει την υπεράσπιση των συμφερόντων του στην Άγκυρα – αν και θα προτιμούσε να μην έτσι τα πράγματα. Δεν είναι καθόλου παράξενο: ένα σημαντικό μέρος της τουρκοκυπριακής κοινωνίας, πιθανόν το μεγαλύτερο, καταλαβαίνει ότι η θέση του θα ήταν πολύ καλύτερη σαν τμήμα ενός ομοσπονδιακού κυπριακού κράτους παρά σαν μια μικρή επαρχία του τουρκικού.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Οζερσάι, επειδή «έχει ξεχυλίσει το ποτήρι» της υπομονής των τουρκοκυπρίων μπροστά στην ελληνοκυπριακή μόνιμα παρελκυστική τακτική, θα γίνει εκείνο που έλεγαν διάφοροι ντόπιοι «αναλυτές» πριν την στημένη «αποτυχία» των τελευταίων διαπραγματεύσεων, πριν κανά χρόνο στην ελβετία: η Άγκυρα θα επιχειρήσει να εξασφαλίσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ότι δεν πρόκειται να γίνουν εξορύξεις στις περιοχές που η Λευκωσία θεωρεί «θαλάσσια» οικόπεδά της, πριν οριστικοποιηθεί μία απ’ αυτές τις δύο εναλλακτικές για το κυπριακό οικόπεδο στο σύνολο του: είτε η τελική συμφωνία για ένα ομόσπονδο κράτος (μαζί με την έγκρισή της απ’ τις δύο κοινότητες) είτε η αναγνώριση απ’ το νότο της κρατικής ανεξαρτησίας του βορρά… (Ακόμα κι αν οι ελληνάρες νομίζουν ότι θα περάσει το δικό τους με “τζαρτζαρίσματα” στρατιωτικού τύπου στην ανατολική Μεσόγειο, αυταπατώνται: με φρεγάτες να σβουρίζουν γύρω γύρω κανείς δεν πάει να στήσει τρυπάνια… αλλά ακόμα κι αν το κάνει και “βρει πράμα”, δεν πρόκειται να στήσει αγωγούς για να το πουλήσει…)

Εννοείται ότι το ελληνικό και το ελληνοκυπριακό (βαθύ) κράτος δεν γουστάρουν καμία απ’ τις δύο λογικές εκδοχές που προτείνουν οι τουρκοκύπριοι. Γουστάρουν, μόνο, την κατάσταση να σέρνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να έχουν «και την πίτα… και τον σκύλο…». Όμως έχουν επιβαρύνει γεωπολιτικά τη νότια κύπρο σε μια συμμαχία με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, την έχουν εντάξει δηλαδή σ’ ένα πεδίο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου. Κι αυτό βρωμάει εθνικιστική παράνοια.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ / ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΗ!!! Κι αν την συνεχίσουν δεν θα λάβουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που της αναλογεί…

(Σήμερα ο ογκόλιθος θα τα πει με τον νοτιοκύπριο υπ.εξ. Χριστοδουλίδη, στην Αθήνα. Η γνωστή σοφία του ανδρός θα φωτίσει τον δρόμο της ειρήνης – γι’ αυτήν δεν ενδιαφέρεται και δαύτος;)