Κυριακή 25 Μάρτη. Το υπουργείο εξωτερικών της θείας Λίτσας (και προφανώς όλο το γκουβέρνο) σχεδίαζε (στο βαθμό που μπορεί να σχεδιάσει…) μια τακτική ελιγμών που θα έβγαζε την κυβέρνηση των Σκοπίων στη σέντρα σαν υπαίτια της “αποτυχίας της διαπραγμάτευσης”: αυτό το οι άλλοι φταίνε, η αθάνατη ελληνική “εθνική γραμμή”, έχει ποτίσει ως το μεδούλι κυβερνήτες και κυβερνώμενους ώστε είναι αδιανόητο οτιδήποτε άλλο.
Όμως φαίνεται ότι αυτή η τακτική δεν δουλεύει. Πρώτον επειδή οι πάντες στο ηλιακό σύστημα έχουν καταλάβει το πόσο απατεώνες είναι οι έλληνες καθεστωτικοί. Και δεύτερον επειδή το πρόβλημα ΔΕΝ το έχει η δημοκρατία της μακεδονίας: είναι αναγνωρισμένη από καμιά 140 κράτη του πλανήτη με το συνταγματικό της όνομα. Το πρόβλημα το έχει το ελλαδιστάν, που παριστάνει την “τάπα” που εμποδίζει την “ένταξη” της δημοκρατίας της μακεδονίας εδώ ή εκεί με αυτό το συνταγματικό όνομα, παίζοντας με τις λέξεις. Το πρόβλημα, λέμε, το έχει ο επίδοξος νταβάς που όλοι τον κοιτάνε κουνώντας το κεφάλι τους…
Ενόσω η ελληνική τακτική του “σε κατηγορώ ως υπεύθυνο” δεν πιάνει, κι ενώ (θεωρούμε ότι) δεν έχει εγκαταλειφθεί οριστικά, ίσως παραφυλάει να αρπάξει κάποια ευκαιρία, μοιάζει σα να υπάρχει μια “εναλλακτική”: κάτι που θα μπορεί να σερβιριστεί στο εσωτερικό σαν “ρεαλιστικός εθνικισμός”, δηλαδή και λίγο “μακ” να υπάρχει δεν πειράζει, γιατί εμείς σημαδεύουμε ψηλά, στο σύνταγμά τους… Αυτό το “κάτι” δεν είναι ούτε θα μπορούσε να είναι πραγματική συμφωνία· θα μπορούσε όμως να είναι κάτι παρελκυστικό, κάτι που να μοιάζει με ελληνικό δημόσιο έργο, με “work in progress σε εθνική οδό”, νάχει να λέει το φαιορόζ γκουβέρνο, χωρίς να πολυκινδυνεύει απ’ τα εθνικιστικά φίδια που εκτρέφει στον κόρφο του.
Και τα Σκόπια; Έτσι κι αλλιώς μπορούν να μπουν και στο νατο και στην ε.ε. με το «προσωρινό» όνομα, αυτό το «(πρώην γιουγκοσλαβική) δημοκρατία της μακεδονίας» – η Αθήνα δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό… Θα την βόλευε μάλλον, εφόσον αναβάλλει επ’ αόριστο οτιδήποτε, αφήνοντας την θεία Λίτσα στην αιώνια φόρμα της.
Εκτός αν έχουν στραβώσει κάποιοι τόσο πολύ με την νταραβεριτζίδικη Αθήνα και αποφασίσουν ότι «αυτό είναι διμερές πρόβλημα» και δεν μας αφορά πλέον… (Για το «κυπριακό» μισολέγεται πλέον…)