Τρομοκράτες;

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Αν η νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ απ’ το ισραήλ μπορεί να αποδοθεί “προσωπικά” στο ψόφιο κουνάβι (λαθεμένα: πρόκειται για απόφαση του αμερικανικού βαθέος κράτους) η καταγγελία ότι η Άγκυρα και η Ντόχα χρηματοδοτούν τους “τρομοκράτες” στη συρία (τον isis και την al-Nusra) είναι, ίσως, ακόμα πιο δηλωτική του στριμώγματος του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Επειδή δεν ήταν το ψόφιο κουνάβι που την έκανε. Ήταν ο ένας απ’ τους τρεις σωματοφύλακές του (αυτούς που κυβερνούν πραγματικά), ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας αρχικαραβανάς Herbert Raymond McMaster, σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον πριν δυο μέρες. Κατά τον “σύμβουλο” και η σαουδική αραβία υποστήριζε τέτοιες οργανώσεις πριν δεκαετίες (!!!!! ωωωω! πως περνάει ο καιρός στο αμέρικα…) – αλλά τώρα τις υποστηρίζουν η τουρκία και το κατάρ.

Είναι αλήθεια ότι και τα δύο καθεστώτα συμμετείχαν στο αμερικανικής έμπνευσης σχέδιο για την διάλυση και την μοιρασιά της συρίας, υποστηρίζοντας αντι-Άσαντ ενόπλους, είτε θεωρήθηκαν αυτοί “τρομοκράτες” είτε “moderate”. Ωστόσο μετά την ρωσική εμπλοκή και τις πρώτες επιτυχίες της άλλαξαν «γραμμή» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διέκοψαν κάθε σχέση με τους μισθοφόρους τους. Έγινε μάλλον αυτό: οι περισσότεροι απ’ τους proxies τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα άλλαξαν κι αυτοί στόχους· προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», σαν επιλογή των ηπα υπέρ της διατήρησης της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, τέλειωσε. Όχι επειδή η «τρομοκρατία ηττήθηκε»! Αλλά επειδή τον ίδιο πόλεμο κάνουν πλέον και οι ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον· για τα δικά τους συμφέροντα. Πράγμα που σημαίνει ότι το αμερικανικό θεώρημα κυριαρχίας «πολεμάμε τους τρομοκράτες σ’ όλο τον πλανήτη» εκπυρσοκρότησε.

Μια μορφή αυτού του τέλους είναι η γελοιοποίηση του θεωρήματος απ’ τους ίδιους τους εφευρέτες του. Η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει πλέον «κρατικούς σπόνσορες της τρομοκρατίας» όπου ζορίζεται (Τεχεράνη, Άγκυρα, Ντόχα) και τους κουκουλώνει όπου την βουλεύουν (Ριάντ) – αλλά αυτή η ενοχοποίηση είναι πια εντελώς αδιάφορη διεθνώς. Ανακαλύπτει «σπόνσορες της τρομοκρατίας» αλλά δεν μπορεί να τους «πατάξει», όπως προσπάθησε κάποτε πρώτα εναντίον της Καμπούλ και ύστερα εναντίον της Βαγδάτης. Κρατάει ψηλά την σημαία της «αντιτρομοκρατίας», επειδή δεν έχει βρει κάτι άλλο στη θέση της· αλλά ακολουθούν ελάχιστοι…

Ο παλιός αυτοκράτορας γέρασε, «τα έχασε», και παραμιλάει…

(Υ.Γ. Η τελευταία παράγραφος ενός χθεσινού άρθρου σχετικού με τις καταγγελίες του McMaster στην καθεστωτική τουρκική daily sabah τελειώνει έτσι:

… Για χρόνια ο τουρκικός λαός αναρωτιόταν αν οι ηπα είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος. Τώρα η ερώτηση είναι αν οι ηπα είναι σύμμαχος καν και καν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομόνωση της Ουάσιγκτον εντάθηκε τον τελευταίο χρόνο…)

(φωτογραφία: ισραηλινός με διδακτορικό στα παιδαγωγικά εν ώρα εργασίας…)

Ο επόμενος παρακαλώ!

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Η “ευρασιατική ένωση”, ένα είδος “ενιαίου οικονομικού / εμπορικού χώρου” με κοινές προδιαγραφές και ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων, χρήματος και εργατών μεταξύ των κρατών μελών του, ήταν η αφορμή που η ουκρανία “σπρώχτηκε” στο χάλι που βρίσκεται τώρα. Θα μπορούσε να είναι μέλος, ήθελε όμως και την συμμετοχή στην ε.ε., και τα δύο μαζί δεν γίνονταν, τελικά δεν έγινε τίποτα…

Όμως σύντομα τα 5 μέλη (ρωσία, αρμενία, κιργιζιστάν, λευκορωσία και καζακστάν) θα γίνουν 6: στις αρχές του 2018 αναμένεται η υπογραφή της συμφωνίας προσχώρησης του ιράν στην ευρασιατική ένωση. Ο Πούτιν το είχε αναγγείλει απ’ τον περασμένο Αύγουστο, σαν μια κίνηση που πέρα απ’ τα υπόλοιπα θα ενισχύσει την στρατηγική συμμαχία ανάμεσα στη Μόσχα και στην Τεχεράνη.

Υπάρχει κάποιος άλλος στα πέριξ που θα μπορούσε να ενδιαφερθεί στο όχι μακρινό μέλλον για κάποια “αμοιβαία επωφελή” σχέση με την ε.α.ε., κάποιος που το είχε πάντα ξεκάθαρο ότι δεν σκοπεύει να ενταχθεί στην ε.ε.; Μάλλον ναι – ή κάνουμε λάθος;

Βόρεια κορέα

Πέμπτη 14 Δεκέμβρη. Έχοντας αποκτήσει καλά πατήματα στη μέση Ανατολή (πατήματα που είχε χάσει απ’ τις αρχές των ‘90s…) η Μόσχα αρχίζει να στρέφεται στο κυριότερο τωρινό πεδίο του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου: στην κορεατική χερσόνησο.

“Σπάζοντας” την πολεμοχαρή αμερικανική ρητορική (και αδιαφορώντας για τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον) η Μόσχα ανακοίνωσε ότι έστειλε χτες στρατιωτική αντιπροσωπεία στην Πγιονγκγιάνγκ, για συνομλίες με το βορειοκορεατικό καθεστώς μέχρι το ερχόμενο Σάββατο. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας είναι ο Viktor Kalganov, υποδιευθυντής του εθνικού κέντρου διαχείρισης κρίσεων του ρωσικού καθεστώτος. «Είμαστε γείτονες. Θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις μ’ αυτή τη χώρα και ο πολιτικός διάολογος είναι πολύ σημαντικός» δήλωσε ο ρώσος υφ.υπ.εξ. Sergei Ryabkov αιτιολογώντας την επίσκεψη.

Η Μόσχα πατάει μάλλον έξυπνα πάνω στις «αντιφάσεις» (;) των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών. Η συγκεκριμένη αποστολή νομιμοποιείται απ’ τις δηλώσεις του (υπό απόλυση;) αμερικάνου υπ.εξ. Rex Tillerson ότι οι ηπα διατίθενται να ξεκινήσουν απευθείας συζητήσεις με την βόρεια κορέα χωρίς προϋποθέσεις· μια άποψη που είναι διαμετρικά αντίθετη με όσα δηλώνουν και απειλούν το ψόφιο κουνάβι και οι 3 σωματοφύλακές του εδώ και πολλούς μήνες. Είναι διαμετρικά αντίθετη και με τα διαρκή στρατιωτικά γυμνάσια που κάνει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην περιοχή. Είναι, όμως, ακόμα υπ.εξ.· οπότε ποιο είναι το «κακό» αν και η Μόσχα κουβεντιάζει με την Πγιονγκγιάνγκ χωρίς προϋποθέσεις;

Το Πεκίνο έχει μόνιμες σχέσεις με το βορειοκορεατικό καθεστώς, όντας ένα είδος «προστάτη» του. Οι διερευνητικές (;) κινήσεις της Μόσχας έχουν, προφανώς, την κινεζική έγκριση. Ίσως να είναι δύσκολο να δημιουργηθεί κάτι ανάλογο με το «μπλοκ της Αστάνα» για την βορειοκορεατική περίπτωση, σαν πολιτική συμμαχία, εφόσον θα πρέπει να συμπεριλάβει όχι μόνο τη νότια κορέα αλλά και τη νεο-μιλιταριστική ιαπωνία. Όμως θεωρούμε εύλογο ότι Μόσχα και Πεκίνο (με την διακριτική υποστηρίξη της τωρινής κυβέρνησης της Σεούλ) ευχαρίστως θα έσπρωχναν την Ουάσιγκτον στην άκρη αν επρόκειτο το βορειοκορεατικό καθεστώς να συζητήσει…

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον, μόνο του κάθε καθεστώς, σε συνδυασμό, ή το ένα μέσω του άλλου, έκαναν μεγάλο κόπο εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες για να απονευρώσουν, πρώτα ουσιαστικά και μετά ακόμα και τυπικά (λέγε με toxic prince…) την υποστηρίξη των αραβικών καθεστώτων στους παλαιστίνιους. Η επιχείρηση αυτή μια δυσκολία είχε μόνο: το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα των πληβείων αυτών των καθεστώτων, απ’ τον Ατλαντικό (μαρόκο) ως και την Μεσοποταμία (ιράκ), δύσκολα (if ever) θα ακολουθούσαν τον «ρεαλισμό» των αφεντικών τους. No problem: χωρίς στιβαρή ηγεσία θα σώπαιναν…

Εν έτει 2017 αποδεικνύεται ότι τα κατάφεραν μεν εν μέρει, όμως με πολύ ακριβό και δυσάρεστο τίμημα: η υπόθεση της Παλαιστίνης, μετά την τοξική απόφαση της Ουάσιγκτον, δεν είναι πια μόνο (ή, ίσως καν και καν) «αραβική». Έχει γίνει μουσουλμανική – με δεδομένα 21ου αιώνα. Και οι εγγυητές της «μουσουλμανοποίησης» (αντί της χρεωκοπημένης «αραβοποίησης») της κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι δευτεράτζες. Δύο μη αραβικά καθεστώτα: το τουρκικό και το ιρανικό. Σουνιτικό το ένα, σιϊτικό το άλλο, στη συμμαχία τους απαντούν επιπλέον και στον σεχταριστικό σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ, να κρατήσουν μόνιμα «ζεστό» το θέαμα της αντίθεσης σουνιτών – σιιτών.

Η Ιστορία θα αποφανθεί ότι η έμπνευση του αμερικανικού βαθέος κράτους όπως μεθοδεύτηκε απ’ τον ανεπίσημο μεν υπ.εξ των ηπα, γαμπρό δε του ψόφιου κουναβιού (τον Jared Kushner – αμάν η οικογένεια / παλάτι!) για την “αναγνώριση” της ισραηλινής ιδιοκτησίας πάνω στην Ιερουσαλήμ έγινε την χειρότερη στιγμή που θα ήταν δυνατόν τα τελευταία 30 χρόνια: όταν ένα κράτος μέλος του νατο και ένα κράτος πρώην παρίας είχαν ήδη νικήσει, από κοινού με το αιώνια διαβολικό καθεστώς της Μόσχας (στο συριακό πεδίο μάχης). Σε μια στιγμή, επιπλέον, που όχι μόνο οι ριζοσπάστες παλαιστίνιοι αλλά οι όποιοι ριζοσπάστες στα υπόλοιπα αραβικά κράτη, έχουν κουραστεί απ’ την ενδοτικότητα των αφεντικών τους, πριγκήπων, σεΐχηδων, κλπ. – εξού και η σχετικά εύκολη επιρροή του project isis… (Το ότι θα επιτραπούν οι σινεμάδες στο Ριάντ απ’ τον ερχόμενο Μάρτη, προφανώς με ανδρωνίτες στην πλατεία και γυναικωνίτες στον εξώστη, είναι συγκινητικό για τους έμμισθους δυτικούς υποστηρικτές του τοξικού πρίγκηπα του Ριάντ· αλλά δεν θα λύσει τις κοινωνικές και ιδεολογικές εντάσεις σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου που βουλιάζει στην ιστορική παρακμή της…)

Η υπεράσπιση της Ιερουσαλήμ είναι το ιδανικό “δωρεάν γεύμα” που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν περίμεναν η Άγκυρα και η Τεχεράνη. Το τουρκικό καθεστώς έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, με πιο εμπρηστικό ανάμεσά τους την δίκη που έχει αρχίσει στη Ν. Υόρκη για το κατά παράβαση των αμερικανικών κυρώσεων εμπόριο φυσικού αερίου με το ιράν· και τις συνακόλουθες μίζες. Το ιρανικό καθεστώς έχει, επίσης, ανοικτούς λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον, για την πυρηνική του τεχνολογία, το πυραυλικό του πρόγραμμα, και την επιρροή του στη μέση Ανατολή. Τι καλύτερο και πιο πιασάρικο λοιπόν απ’ το να πετάνε στα μούτρα του αμερικανικού καθεστώτος, όποτε χρειάζεται, την νομιμοποίηση της κατοχής της Ιερουσαλήμ; Τι καλύτερο από μια γραμμή επίθεσης (εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της μαστόρευαν το πρέσινγκ τους…) που θα απευθύνεται με μια ιδιαίτερη συναισθηματική γλώσσα στο ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού;

Κάποιος αποφάνθηκε ότι τα διαδοχικά στραβοπατήματα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής δεν πρέπει να αποδωθούν στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (τον θεωρεί ξεπερασμένο ο δόλιος…) αλλά στην ψοφιοκουναβική γελοιότητα. Έτσι είναι για όποιον κάτι τέτοιο τον βολεύει!!! Κατά τα άλλα δεν θα υπήρχε χώρος για «γελοία ψόφια κουνάβια» ούτε για «στραβοπατήματα» αν δεν υπήρχε ενδοκαπιταλιστική «πίεση» λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των αφεντικών στον καπιταλιστικό πλανήτη.

Το «μαλακία έγινε» ποτέ δεν συμβαίνει σε κενό… To «οι μαλακίες πληρώνονται» είναι κοινότοπα γνωστό…

(φωτογραφία: απ’ την “δεύτερη” ιντιφάντα, 2000 – 2004).

Ένα και μόνο ένα κράτος: Παλαιστίνη

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Όταν το υποστηρίξαμε δημόσια το θεωρούσαμε ακραία μειοψηφικό. Ίσως δεν είναι. Ίσως είναι κάτι δύσκολο μεν που μπορεί όμως να κατακτηθεί μετά από σκληρό, πολύ σκληρό, αλλά μαζικό αγώνα. Κι αν οι πληβείοι στην Παλαιστίνη υποδείξουν αυτό θα πρέπει να θέσουμε εαυτούς σαν απλούς στρατιώτες στην υποστηρίξη ενός τέτοιου αγώνα. Αναφερόμαστε στη μόνη δίκαιη και λογική απαίτηση απ’ τη μεριά των αράβων παλαιστινίων, μετά από χρόνια ψευδαισθήσεων περί “λύσης δύο κρατών”: ένα και μόνο ένα κράτος, για όλους, άραβες και ισραηλινούς, με ίσα δικαιώματα· και διοίκηση απ’ την (αραβική) πλειοψηφία, όπως προβλέπουν τα πρωτόκολλα των δυτικών δημοκρατιών…

Σκόρπιες, από δω κι απο κει, ακούγονται παρόμοιες γνώμες. Προφανώς η δημιουργία του ενιαίου πολυεθνικού και διαθρησκευτικού κράτους της Παλαιστίνης συνεπάγεται τον τερματισμό της αποικιοκρατικής εκστρατείας των πρωτοκοσμικών, που είχε την μορφή της δημιουργίας του “προχωρημένου στρατιωτικού φυλακίου” που είναι διαχρονικά το ισραηλινό κράτος. Συνεπάγεται, επίσης, το ξεπέρασμα όλων των “εκπροσώπων”, των “φίλων” και των “συμμάχων” που προώθησαν και στήριξαν την λύση / παγίδα των “δύο κρατών”. Αλλά, το ξαναλέμε: δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει μια τέτοια ανατροπή. Και τώρα είναι η (έσχατη) ιστορική στιγμή για να πολεμηθεί και να επιβληθεί ο τερματισμός της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας στην Παλαιστίνη.

Τα αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντι-απαρτχάιντ κινήματα στον πρώτο κόσμο σε ότι αφορά την μέση Ανατολή (και πολλά είναι που την αφορούν…) έχουν τώρα έναν συγκεκριμένο στόχο για να συγκλίνουν με τον αγώνα των παλαιστίνιων… Αν, φυσικά, αυτοί επιλέξουν έναν τέτοιο προσανατολισμό.

Κι αν πρόκειται να γίνει αυτή η επιλογή, πρέπει να γίνει γρήγορα…

Ηλεκτρικό χρυσάφι;

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Έχει την πλάκα του: άνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται σοβαροί (κάποιοι, μάλιστα, “ειδικοί”) υποδεικνύουν με κάθε βεβαιότητα ότι το bitcoin (όπως και τα υπόλοιπα «κρυπτονομίσματα») είναι… «χρυσός»! Ψηφιακός βέβαια, αλλά πάντως χρυσός.

Πέρα και έξω απ’ το τεχνο-μυστήριο που καλλιεργείται γύρω απ’ τα «κρυπτονομίσματα», δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέσα συναλλαγής. Στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών έχουν υπάρξει τα πιο παράξενα τέτοια: από πέτρες (ενδεχομένως «πολύτιμες») μέχρι τα τσιγάρα στις φυλακές. Έχει σημασία πως από ιστορική άποψη τα περισσότερα μέσα συναλλαγής δεν είχαν πίσω τους κάποια «κεντρική τράπεζα» με την έννοια που την μάθαμε στον σύγχρονο καπιταλισμό. Είχαν όμως πάντα αυτόν τον απαράβατο κανόνα: την «αξία» τους (τα μέσα συναλλαγής / νομίσματα) την αποκτούσαν απ’ τον συνδυασμό της εμπιστοσύνης στις συναλλαγές με την ποσότητα / σπανιότητά τους.

Φέρνει κάτι ρηξικέλευτα καινούργιο το bitcoin και γενικά τα «κρυπτονομίσματα» σ’ αυτήν την κοινωνική / οικονομική λειτουργία του οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σα νόμισμα, δηλαδή σαν μέτρο της αξίας; Απολύτως τίποτα. Η «τεχνολογική υπόστασή» του(ς) είναι, απλά, σημάδι της εποχής και καθόλου ένας νεωτερισμός. Αυτό που κάνει η τεχνολογία των «κρυπτονομισμάτων» είναι να εξασφαλίζει (;) την περιορισμένη ποσότητά του(ς)· δηλαδή την σπανιότητά του(ς). Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Όπως συμβαίνει με κάθε άλλο εμπόρευμα, έτσι και τα νομίσματα, όταν γίνονται τα ίδια εμπορεύματα, υπόκεινται στους κανόνες «προσφοράς και ζήτησης». Το bitcoin δεν είναι εξαίρεση. Επειδή είναι «σπάνιο», στο βαθμό που υπάρχει μεγάλη ζήτηση γι’ αυτό, θα ανεβαίνει η τιμή του (σε σχέση με άλλα νομίσματα / μέτρα της αξίας / μέσα συναλλαγών).

(φωτογραφία: Η αναπαράσταση των «κρυπτονομισμάτων» με την μορφή χρυσών λιρών είναι εξόφθαλμη απάτη. Που πιάνει στους επιεικώς ηλίθιους· δυστυχώς γι’ αυτούς είναι πολλοί, έτσι ώστε να σιγουρεύονται μεταξύ τους ότι είναι τέρατα ευφυίας…)

Ηλεκτρικό κάρβουνο

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Ως εδώ όλα είναι γνωστά από πολύ παλιά: η υψηλή ζήτηση ενός «μέσου συναλλαγών» για λόγους αποθησαυρισμού ή/και κερδοσκοπίας είναι παλιά όσο η συσσώρευση η ίδια. Αυτά είναι γνωστά και με άλλη μορφή: την μεγάλη ζήτηση μετοχών για τους ίδιους λόγους. Το bitcoin δεν είναι διαφορετικό απ’ τα «χαλυβδόφυλλα» και τον «τασόγλου – delongi», «χαρτιά» για τα οποία έπεφταν κορμιά κάποτε στα μέρη μας (απ’ την … λατρεία) – χωρίς οι φανατικοί μικροαστοί πιστοί να έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται… Στο τέλος πλήρωσαν, δεν κατάλαβαν, και το βούλωσαν…

Υπάρχει περίπτωση να πέσει η «ζήτηση» για το bitcoin ρίχνοντας την τιμή του στα τάρταρα; Θεωρητικά ναι· όπως συμβαίνει με όλα τα εμπορεύματα. Υπάρχουν, όμως και άλλα ενδεχόμενα. Το στατιστικά πιθανότερο είναι εκείνο που συμβαίνει και με τις μετοχές, όταν οι τιμές τους έχουν γίνει αερόστατο: κάποιοι αρχίζουν να πουλάνε προκειμένου να μετατρέψουν την (υψηλή) τιμή σε κάτι πιο στέρεο· σε κανονικό νόμισμα… Αυτό λέγεται «κερδοσκοπία», αλλά είναι συνυφασμένο με τις λειτουργίες της «αγοράς». Αν οι πωλητές περάσουν ένα όριο που δεν είναι ποτέ προκαθορισμένο, τότε είναι πολύ πιθανό να αυξηθούν οι μιμητές τους, ρίχνοντας κι άλλο την τιμή (εφόσον η «προσφορά» ξεπεράσει την «ζήτηση»). Τότε δημιουργούνται συμπεριφορές πανικού (καθόλου άγνωστες στο είδος μας, αν και χρήσιμες μόνο στη σαβάννα…): όλο περισσότεροι πουλάνε ενώ όλο λιγότεροι αγοράζουν. Στο τέλος δεν σωριάζεται μόνο η τιμή. Σωριάζεται, κυρίως, η βασική προϋπόθεση: η εμπιστοσύνη στην «αξία» του εμπορεύματος. Που, επειδή είναι νόμισμα, δεν έχει καν το πλεονέκτημα του «φυσικού μονοπωλίου», του εμπορεύματος δηλαδή χωρίς το οποίο δεν μπορεί να ζήσει κανείς.

Ειδικά όμως για τα ηλεκτρονικά νομίσματα υπάρχουν κι άλλοι κίνδυνοι απότομης κατάρρευσης της τιμής τους. Μια εκτεταμένη και μεγάλης διάρκειας διακοπή ρεύματος – για παράδειγμα. Χωρίς ηλεκτρισμό δεν υπάρχει (ούτε σαν φαντασίωση) κανένα «κρυπτονόμισμα» (ενώ, αντίθετα, υπάρχει το κανονικό χρυσάφι ή το παραδοσιακό χρήμα με την φυσική του υπόσταση). Οπωσδήποτε μια γενική, εκτεταμένη και μεγάλης διάρκειας διακοπή ρεύματος (εξαιτίας, ας πούμε, της χρήσης ηλεκτρομαγνητικών όπλων σ’ έναν πόλεμο…) θα προκαλέσει πολύ σοβαρότερα προβλήματα στις ανθρώπινες κοινωνίες του καπιταλιστικού βορρά… Όμως ακριβώς γι’ αυτό, εξαιτίας των πολύ σοβαρότερων προβλημάτων, η εξαφάνιση των κρυπτονομισμάτων θα γίνει την στιγμή που τα όποια (συσσωρευμένα) μέσα συναλλαγής θα ήταν απαραίτητα παρά ποτέ!

Κάρβουνο: καπιταλιστικό και εμπρηστικό

Τετάρτη 13 Δεκέμβρη. Η μόδα (και ο τζόγος) με τα «κρυπτονομίσματα», το bitcoin σα ναυαρχίδα τους και άλλα (όπως το litecoin) να ακολουθούν με ακόμα μεγαλύτερες φιλοδοξίες “απόδοσης”, δεν είναι παρά υποκεφάλαιο της μόνιμης καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης που ξέρασε στα 2007 – 2008 τον σπασμό της. Της κρίσης / αναδιάρθρωσης που (έχει αναγγελθεί…) προετοιμάζει έναν ακόμα σπασμό, πολύ χειρότερο!… Είναι η “γραμμή” το χρήμα γεννάει χρήμα. Στην περίπτωση των “κρυπτονομισμάτων” δεν είναι οι στραμπουληγμένοι αλγόριθμοι των blockchain που “παράγουν αξία” (πως θα ήταν δυνατόν;;;) αλλά αυτό το πάθος / λάθος που συναντάει κανείς στην ιστορία σαν ανομολόγητη πραγματικότητα: η αρπαχτή. Η “αξία” που μετατρέπεται σε τιμή σπάνιων εμπορευμάτων (είτε είναι τουλίπες, είτε είναι είναι χαλυβδόφυλλα, είτε είναι ηλεκτρικά νομίσματα) είναι μία, και μόνο μία: η αξία του να βγάλεις τον 5ο άσσο απ’ το μανίκι πριν προλάβουν οι υπόλοιποι να δουν τον 4ο – κι αν χρειαστεί (που θα χρειαστεί) να τραβήξεις πρώτος το εξάσφαιρο για να κάνεις πειστικό το χαρτί σου…

Από έναν σχετικά αξιόπιστο αρθρογράφο (Κώστας Καλλίτσης) αντιγράφουμε (10/12/17, καθεστωτική “καθημερινή”):

… Όλος ο κόσμος είναι περισσότερο υπερδανεισμένος από όσο ήταν πριν από 10 χρόνια. Θυμίζω ότι το παγκόσμιο χρέος, που ήταν ίσο με το 174% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 2008, αυξήθηκε στο 212% το 2014 και έφτασε στο εκπληκτικό ποσοστό 324% του παγκόσμιου ΑΕΠ τον Ιούλιο φέτος… Έτσι, το παγκόσμιο χρέος έχει εκτοξευτεί στα 226 τρισ. δολάρια.

Βασικά, δύο παράγοντες στήριξαν την παγκόσμια (και ευρωπαϊκή) ανάκαμψη:

Πρώτος, η άφθονη, φθηνή ρευστότητα που παρέχουν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το συνδυασμένο ενεργητικό [σ.σ.: τα δάνεια] των κεντρικών τραπεζών ΗΠΑ, Ευρωζώνης, της Αγγλίας και Ιαπωνίας, το 2008 ήταν 3 τρισ. δολάρια. Τώρα είναι 14 τρισ. δολάρια. Από αυτά, μόνο το 25% πήγε στην “πραγματική” οικονομία. Το 75% φουσκώνει τις αγορές κεφαλαίου και ομολόγων – πλουτίζει τους πλούσιους και τροφοδοτεί ακραίο τυχοδιωκτισμό…

Σ’ αυτό το αναπόδραστο καπιταλιστικό περιβάλλον τα κρυπτονομίσματα δεν είναι ο “νέος χρυσός”. Είναι μόνο το πιο πρόσφατο “χρύσωμα του χαπιού”…

(φωτογραφία: το litecoin έτοιμο για το σεντούκι! Σα Ρικαρντιανοί του σκοινιού και του παλουκιού, οι οπαδοί των “κρυπτονομισμάτων” υποστηρίζουν ότι αυτά έχουν “πραγματική” και όχι συμβατική αξία: είναι ο χρόνος εργασίας που απαιτείται για την δημιουργία κάθε μονάδας τους, μέσω των blockchain. Λανσάρουν φρικτά κακοποιημένη μια εργασιακή θεωρία της αξίας των «κρυπτονομισμάτων»… Πως και δεν έχει δοκιμάσει κανένας τους μια ανάλογη “εργασιακή θεωρία” για το χέσιμο και την ανταλλακτική αξία των κοπράνων; Επειδή στην τουαλέτα δεν υπάρχουν blockchains; Υπάρχουν! Είναι τα εντερικά block-chains, που λέγονται δυσκοιλιότητα…

Τέλος πάντων, είναι μια φιλότιμη προσπάθεια εκ μέρους των bitcoiners. Αν καταφέρουν να εξηγήσουν το πως και γιατί αυτή η εργασία μπορεί να τιμολογείται από 5 μέχρι 25.000 δολάρια το κομμάτι, κι ύστερα 4.000, κι ύστερα άγνωστο τι και πόσο, όλα αυτά σε ιστορικό dt, θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε αυτόν τον μετριοπαθή στόχο των 900 ευρώ καθαρό βασικό, minimum μισθό για 30 ώρες δουλειά την εβδομάδα· και να εκτοξευτούμε στο πολυπόθητο 90.000 ευρώ για 3 ώρες δουλειά τον μήνα!!! Περιμένουμε με αγωνία… )

Ρωσία εξπρές

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Δεν κινδύνευε από jet lag. Ωστόσο η ταχύτητα της μονοήμερης περιοδείας του στη μέση Ανατολή αξίζει προσοχής. Προσγειώθηκε και απογειώθηκε τρεις φορές: το πρωί στη ρωσική αεροπορική βάση στο Khmeimin, στη συρία, έξω απ’ τη Latakia· το μεσημέρι στο Κάιρο· το απόγευμα στην Άγκυρα.

Ο Πούτιν έκανε έναν γρήγορο γύρο και σε κάθε στάση του είχε μια δικαιολογία. Στη βάση στη συρία ανήγγειλε την αποχώρηση (ενός μέρους) του ρωσικού στρατού (είδε και την παρέλασή του…). Στο Κάιρο υπέγραψε με τον φασιστοκαραβανά Σίσι την συμφωνία για κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού στην Dabaa, στον αιγυπτιακό βορρά, καμιά 150αριά χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας. Και στην Άγκυρα, πάλι συμφωνίες για δουλειές: πρώτα τις τελευταίες λεπτομέρειες για το deal με τους S-400, κι ύστερα ό,τι άλλο ενδιαφέρον…

Μα είναι δυνατόν κοτζάμ Πούτιν να έκανε, τέτοια εποχή, αυτό το αεροπορικό 400άρι σαν εμπορικός αντιπρόσωπος; Όχι – λέμε, κι ίσως φταίει η καχυποψία μας. Με τον Άσαντ θα πρέπει να υπήρχαν σοβαρότερα ζητήματα να κουβεντιαστούν απ’ την «αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων» (κι ενώ είχαν αγκαλιαστεί πριν 3 μόνο βδομάδες στο Sochi). Η οποία μπορεί να είναι και εικονική, χρήσιμη σαν «καλό παράδειγμα» απέναντι στην Ουάσιγκτον που επιμένει ότι έχει στρατιωτικές δουλειές στην ypgκρατούμενη συρία. Παρότι οι καθαρά επιθετικές δραστηριότητες του συριακού στρατού ‘n’ friends δείχνει να έχουν περιοριστεί (κυρίως) στο Idlib, εκείνος που επείγεται να μειώσει την στρατιωτική παρουσία του στο συριακό πεδίο μάχης είναι η Χεζμπ’ αλλάχ· όχι η Μόσχα.

Εν τω μεταξύ είναι γνωστό ότι ο συριακός στρατός δεν φτάνει μόνος του για να κρατήσει τις περιοχές που έχει ανακαταλάβει. Στο πεζικό οι ιρανοί (είτε σαν «φρουροί της επανάστασης» είτε σαν μισθοφόροι) και τμήματα των ιρακινών πολιτοφυλακών pmu είναι εντελώς απαραίτητοι. Αν, τώρα, αποσυρθούν κάποια αεροπλάνα ή μερικοί ρώσοι μισθοφόροι, ε, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ο κύριος λόγος για να προσγειωθεί ο Πούτιν στην Khmeimin και να συναντηθεί με τον Άσαντ.

Στο Κάιρο; Ο.Κ. με την συμφωνία για τον πυρηνικό σταθμό (την κατασκευή του οποίου θα χρηματοδοτήσει με δάνειο, στο 85% του κόστους, η Μόσχα). Όμως ρωσία και αιγυπτιακή χούντα έχουν κοινές δουλειές στην ανατολική λιβύη, με τον στρατηγό Haftar, που φέρεται να κατέχει τα 2/3 της συριακής επικράτειας και σημαντικά πετρελαϊκά κοιτάσματα. Είναι προφανές ότι το ρωσικό καθεστώς ενδιαφέρεται να ελέγξει («νόμιμα» ή μη δεν έχει πια σημασία στον τωρινό καπιταλιστικό κόσμο) την διακίνηση και των λιβυκών πετρελαίων (είναι μια προσέγγιση μέσα στην αλλαγή του καπιταλιστικού ενεργειακού παραδείγματος που θα πρέπει να παρουσιάσουμε κάποια στιγμή…)· και η χούντα του Σίσι δεν θα είχε αντίρρηση αν έπαιρνε το μερδικό της plus μια σχέση με την Μόσχα τέτοια που να ισορροπεί τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και το Παρίσι. Δεν θα είπαν δυο κουβέντες και για την Ιερουσαλήμ; Ε, κάτι θα είπαν. Αλλά το κράτησαν για τους εαυτούς τους…

Όσο για το ραντεβού με τον Ερντογάν; Το γεγονός ότι το άφησε για τελευταίο θα πρέπει να είχε και μια πληροφοριακή σκοπιμότητα· χωρίς να ξέρουμε τι μοιράστηκε ο Πούτιν με τον εκπρόσωπο του τουρκικού καθεστώτος. Πάντως κι εδώ, όπως και στο Κάιρο, οι δηλώσεις για την αμερικανική πολιτική στη μέση Ανατολή ήταν τόσο φειδωλές ώστε είμαστε σίγουροι ότι αυτό ήταν το κυρίως θέμα – μακρυά απ’ την έστω εθιμοτυπική τελετουργία φλύαρων κοινών δηλώσεων.

Μέση Ανατολή 1

Τρίτη 12 Δεκέμβρη. Με δεδομένη την “τριπλή συνεννόηση” ανάμεσα σε Μόσχα – Άγκυρα και Τεχεράνη η καλλιέργεια μιας ορισμένης ασάφειας στο “και τώρα τι κάνουμε;” μετά την στρατιωτική νίκη μπορεί να εκφράζει αφενός μια τακτική, και αφετέρου μια ορισμένη αβεβαιότητα για το πως θα κινηθεί ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Η τακτική (θα πρέπει να) έγκειται στο ότι δεν θα πρέπει να αποξενωθούν οριστικά (απ’ την “τριπλή συνεννόηση”) άλλα κράτη της περιοχής… Παρότι επιμένουμε ότι η Άγκυρα θα έβλεπε με χαρά την ανατροπή του Sisi· και, γιατί όχι; θα βοηθούσε σ’ αυτήν· και η Τεχεράνη ευχαρίστως θα απολάμβανε τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα κρεμασμένο (όχι ανάποδα) και θα υποστήριζε όποιον θα έφτιαχνε την θηλειά.

Με βάση τις κινήσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ η «σοφία – μέσα – στην – ρευστότητα» θα πρέπει να συμβουλεύει να μην χαριστούν εύκολα σύμμαχοι στον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. Θα μπορούσε να εικάσουμε ότι στην παρούσα φάση το «μπλοκ της Αστάνα» δεν έχει λόγο να βιάζεται στη μέση Ανατολή, εκτός αν βρεθεί μπροστά σε κάτι επικίνδυνα εκρηκτικό. Εκείνοι που βιάζονται δείχνουν να είναι οι αμερικάνοι, οι ισραηλινοί, οι σαουδάραβες.

Αν αυτά που υποστηρίζουμε έχουν βάση, τότε το ότι ο Πούτιν έκανε «ταξίδι για δουλειές» σε τρεις πρωτεύουσες μέσα σε μια μέρα είναι ένας γρήγορος αποπροσανατολισμός (δεν μας φαίνεται ο τύπος του πλανόδιου…). Όχι και ανεδαφικός πάντως. Σε τελευταία ανάλυση και οι δουλειές μέσα στο λογαριασμό είναι…

Εκτός αν ήθελε να αποδείξει ότι “μια χαρά κρατιέται” στα 65 του…

(φωτογραφία: Μην μου πεις ότι εκτός απ’ τη Λωζάνη σε απασχολεί και η Γιάλτα;)