Ιράκ – συρία: τέλος και αρχή…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Ο ιρακινός στρατός και οι pmu ανακατέλαβαν την συνοριακή, δίπλα στον Ευφράτη, πόλη al Qa’im. Και απ’ αυτή τη θέση, στα συρο-ιρακινά σύνορα, βρίσκονται μόνο 5 χιλιόμετρα νότια της συριακής συνοριακής πόλης Abu Kamal.

Ο συριακός στρατός ‘n’ friends απ’ τη μεριά του τέλειωσε με την πλήρη ανακατάληψη (δηλαδή σχεδόν ισοπέδωση) της Deir ez-Zor και συγκλίνει «με πλήρεις δυνάμεις» από βόρεια (περίπου 60 χιλ.) και δυτικά (περίπου το ίδιο, 60 χιλ.) προς την Abu Kamal. Εν τω μεταξύ η ρωσική αεροπορία και οι ρωσικοί κρουζ από υποβρύχιο στη Μεσόγειο βομβαρδίζουν μέσα και γύρω απ’ την Abu Kamal «προετοιμάζοντας το έδαφος».

Αν δεν προχωρήσουν οι ypg (που βρίσκονται πιο κοντά σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, απ’ τα ανατολικά του Ευφράτη, περίπου στα 40 χιλ.) η Abu Kamal θα ανακαταληφθεί σε λίγες ημέρες. Αν, πάλι, κινηθούν οι ypg ο ιρακινός στρατός και οι pmu πιθανόν να περάσουν τα σύνορα· θα φτάσουν έτσι πρώτοι στα περίχωρα της πόλης.

Αυτό είναι το επίδικο της επόμενης εβδομάδας. Είναι, επίσης, ό,τι έχει απομείνει απ’ το «χαλιφάτο του isis» στη μέση Ανατολή σαν αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικό σχέδιο. Στο τέλος αυτής της χρονιάς ή στις αρχές της επόμενης αυτό το σχέδιο θα έχει τελειώσει και τυπικά· ουσιαστικά έχει λήξει εδώ και πολλούς μήνες.

Συνεπώς όσοι / όσες ασχολούνται με τα έργα και τις ημέρες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (η Αθήνα είναι σύμμαχός του, μην το ξεχνάτε…), θα πρέπει να λογαριάσουν σοβαρά: πέρα απ’ τον αν, που και μέχρι πότε το αμερικανικό πεντάγωνο θα κρατήσει βάσεις στο ιράκ και στη συρία, έχει απέναντί του νικήτρια (σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης) εκείνη την στρατιωτική και όχι μόνο συμμαχία της οποίας την δημιουργία προσπάθησε για πολύ καιρό να εμποδίσει.

Το επόμενο δευτερεύον πεδίο μάχης που η ίδια συμμαχία (υποθέτουμε με πιο φανερή συμμετοχή και του Πεκίνου) θα προσπαθήσει να κλείσει σε βάρος της Ουάσιγκτον λέγεται αφγανιστάν…

(φωτογραφίες: πάνω, η επικράτεια του isis το φθινόπωρο του 2015· κάτω η ίδια στα τέλη του 2017)

Ιστορία (;) 1…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Ας θυμηθούμε ότι οι άνθρωποι εναντίον των οποίων πολεμάμε σήμερα είναι οι ίδιοι που χρηματοδοτήσαμε πριν 20 χρόνια. Και τους χρηματοδοτήσαμε επειδή είχαμε μια αναμέτρηση με την σοβιετική ένωση. Εισέβαλλε στο αφγανιστάν, κι εμείς δεν θέλαμε να τους δούμε να ελέγχουν την κεντρική ασία. Οπότε πιάσαμε δουλειά. Ήταν ο πρόεδρος Ρέιγκαν, που συνεργάστηκε με το κογκρέσσο όπου είχαν πλειοψηφία οι δημοκρατικοί, που είπαν, «ω, είναι καλή ιδέα, ας συνεργαστούμε με τις μυστικές υπηρεσίες και τον στρατό του πακιστάν, κι ας στρατολογήσουμε αυτούς τους μουτζαχεντίν, αυτό είναι σπουδαία δουλειά… Ας έρθουν κι άλλοι απ’ τη σαουδική αραβία και από άλλα μέρη, να φέρουν την ουαχαβίτικη εκδοχή τους για το ισλάμ, έτσι ώστε να κτυπήσουμε την σοβιετική ένωση». Και μαντέψτε: η σοβιετική ένωση υποχώρησε, έχασε δισεκατομμύρια δολάρια, κι αυτό την οδήγησε στην κατάρρευση. Οπότε υπάρχει ένας ισχυρισμός ότι «κοιτάξτε, ήταν μια καλή επένδυση αυτό, οδήγησε στην διάλυση της σοβιετικής ένωσης».

Αλλά θα έπρεπε να προσέχουμε τι σπέρνουμε, γιατί ανάλογα θα θερίσουμε.

Αν αυτά τα λέγαμε εμείς, θα ήταν μια τετριμένη άποψη. Αλλά όχι. Αυτά είναι λόγια της Hillary Clinton, το 2010, σε μια απ’ τις ακροάσεις της «επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων» των ηπα, όταν ήταν υπ.εξ. της πρώτης κυβέρνησης Ομπάμα…

Δεν θα έλεγε ποτέ ότι «τότε τους χρηματοδοτούσαμε εμείς, τώρα τους χρηματοδοτούν οι σύμμαχοί μας»! Η «επιχειρήση κυκλώνας», η μυστική επιχείρηση της cia για τον εξοπλισμό και την χρηματοδότηση του αντάρτικου πολέμου κατά της Μόσχας απ’ το 1979 ως το 1989 (όταν η Μόσχα ηττημένη πια αποχώρησε απ’ το αφγανιστάν), θεωρητικά τουλάχιστον είχε τελειώσει το 2001 (την 11η Σεπτέμβρη) όταν το σύμπαν έμαθε την ύπαρξη μιας (ανύπαρκτης ουσιαστικά) οργάνωσης με το όνομα «αλ Κάιντα».

«Αλ Κάιντα» στα αραβικά σημαίνει «η βάση». Εκ των υστέρων μάθαμε ότι τέτοια οργάνωση δεν υπήρξε ποτέ. Το τμήμα προπαγάνδας της Ουάσιγκτον έδωσε αυτό το όνομα σε έναν μικρό αριθμό ολιγομελών ένοπλων οργανώσεων με ιδεολογική συγγένεια αλλά χωρίς σπουδαία οργανωτική σχέση, με αντιαμερικανική δράση στη μέση Ανατολή… Έδωσε αυτό το όνομα επειδή οι «νονοί» εμπνεύστηκαν απ’ την βάση δεδομένων που είχαν απ’ τους μουτζαχεντίν των ‘80s· και επειδή το «αλ Κάιντα» ήταν εύκολο να λέγεται στις λατινογενείς δυτικές γλώσσες, σε σχέση με τα δύσκολα αληθινά ονόματα των οργανώσεων. Μ’ άλλα λόγια το «αλ Κάιντα» ήταν, απλά, το εμπορικό όνομα που διάλεξε η Ουάσιγκτον για τον «προληπτικό και μακρύ πόλεμό της κατά της τρομοκρατίας»…

 

Ιστορία (;) 2…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Το αφγανιστάν παρέμενε εκεί, στη θέση του, στην κεντρική ασία, χωρίς να απασχολεί πια ούτε την cia ούτε το αμερικανικό καθεστώς. Μέχρις ότου ο σκληρός «ιστορικός» πυρήνας των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών ανακατέλαβε την εξουσία στη Μόσχα (: Πούτιν), εκπαραθυρώνοντας τον Γιέλτσιν και τους εκλεκτούς του – στα τέλη των ‘90s. Αυτό οι ειδικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού το εξέλαβαν (μάλλον σωστά) σαν την αφετηρία μιας πιθανής ανασυγκρότησης της ρωσίας. Και άρα σαν επερχόμενη απειλή.

Ο «αμερικανικός 21ος αιώνας» ξεκίνησε απ’ το γεωγραφικό σημείο που είχε τελειώσει ο «αμερικανικός 20ος» έχοντας πυροδοτήσει την διάλυση της ε.σ.σ.δ.: το αφγανιστάν. Η 11η Σεπτέμβρη «χρεώθηκε» στην «αλ Κάιντα» και στον μπιν Λάντεν, αυτός ήταν στο αφγανιστάν, άρα… Ο έλεγχος της κεντρικής ασίας είχε χαθεί το ’89 για την Μόσχα· όμως το 2001 έπρεπε να κερδηθεί «αυτοπροσώπως» απ’ την Ουάσιγκτον. Καλού κακού… Προληπτικά…

Κι έτσι έγινε. Εύκολα. Ύστερα έπρεπε να κατακτηθεί «αυτοπροσώπως» και η μέση Ανατολή. Όχι μόνο το ιράκ αλλά και η συρία με το ιράν. Το σχέδιο κόλλησε έως βραχυκύλωσε στο ιράκ· η Τεχεράνη έβαλε το χέρι της στο βραχυκύκλωμα, ίσως και η Μόσχα. Αλλά σιγά σιγά «ξανάπιασαν δουλειά» οι ειδικοί, για ένα καινούργιο σχέδιο: αυτό που δεν μπορούσε πια να κάνει ο αμερικανικός στρατός «αυτοπροσώπως» θα το επιχειρούσε μια καινούργια, αναβαθμισμένη «τρομοκρατική» επιχείρηση, ο isis. Ο οποίος, σε αντίθεση με την «αλ Κάιντα», θα καταλάμβανε εδάφη και θα δημιουργούσε κράτος – στη συρία και στο ιράκ κατ’ αρχήν.

Αυτό το σχέδιο θα πετύχαινε (χάρη και στην δήθεν «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» εναντίον του απ’ τις ηπα και τους συμμάχους τους!…)· ως τα μέσα του 2015 τα πράγματα πήγαιναν καλά… Το χάλασε ένας απ’ τους ανταγωνιστές: η «ανεβασμένη» Μόσχα. Και στην αρχή κρυφά κι ύστερα φανερά ένας «παρίας» που ήταν στο στόχαστρο: η απελευθερωμένη απ’ την διεθνή δυτική απομόνωση (χάρη στην 5+1 συμφωνία για το πυρηνικό της πρόγραμμα) Τεχεράνη.

Ακόμα κι αν κρατήσει βάσεις στην περιοχή η Ουάσιγκτον έχει ηττηθεί σε σχέση μ’ αυτό που σκόπευε. Ακολουθώντας την ανάποδη τροχιά από γεωγραφική άποψη, οι αντίπαλοί της έχουν προετοιμάσει υπέρ τους το έδαφος και στα υψίπεδα του ινδοκούς: σε μια «θεαματική» στροφή οι ταλιμπάν τώρα εξοπλίζονται απ’ την Μόσχα· στηρίζονται διακριτικά και απ’ το Πεκίνο.

Βάσεις στο αφγανιστάν διαθέτει ακόμα ο αμερικανικός στρατός. Αλλά την κεντρική ασία δεν την κατέχει πια… Και οι πραγματικοί συσχετισμοί είναι πολύ χειρότεροι, σε βάρος της Ουάσιγκτον, από ότι πριν 16 χρόνια, όταν ξεκινούσε τον «μακρύ και προληπτικό» 4ο παγκόσμιο πόλεμο…

Σοφία…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Οι «δυτικοί», με το κόμπλεξ ανωτερότητας που τους εξασφαλίζει η ιστορία τους (πρώτα αποικιοκρατία και δουλεία και μετά 2 + 1 παγκόσμιοι πόλεμοι) τείνουν να σνομπάρουν την ανατολή· εκτός απ’ την ιαπωνία, που θεωρείται ένα «δυτικό καθεστώς» στον ειρηνικό. Συνεπώς η επανεκλογή του Xi Jinping στην ηγεσία του κινεζικού “κομμουνιστικού” κόμματος (και κατά συνέπεια στην ηγεσία του κράτους) και, ειδικά, η τρισίμισυ ωρών ομιλία του, πέρασαν, γενικά, σαν τρίτης σημασίας ζήτημα (ενώ, κάθε τιτίβισμα του ψόφιου κουναβιού, γίνεται θέμα… ).

Λάθος από κάθε άποψη. Αν προσέξει κανείς, για παράδειγμα, τα τεχνολογικά άλματα που κάνει ο κινεζικός καπιταλισμός, σε συνδυασμό μάλιστα με την τεράστια οικονομική και πληθυσμιακή βάση του, καταλαβαίνει ότι έρχεται με μεγάλη ταχύτητα να “σπρώξει” όλους τους άλλους, τους “παλιούς”, απ’ τα βάθρα τους. Πράγμα που σημαίνει ότι στον οξυνόμενο παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό το Πεκίνο είναι παράγοντας πρώτης γραμμής. Το να έχει λοιπόν κανείς ανοικτά τ’ αυτιά του όχι στο τι λένε οι αντίπαλοι του Πεκίνου γι’ αυτό αλλά στο τι λέει το ίδιο το καθεστώς για τον εαυτό του, έχει την σημασία του.

Ο Xi Jinping, που θα έχει θητεία άλλων 5 χρόνων, δεν έκρυψε την προοπτική της παγκόσμιας «επιρροής» του Πεκίνου για τις επόμενες δεκαετίες. Φυσικά την παρουσίασε σαν «αγαθή», υπέρ της win – win συνεργασίας των κρατών, της ευημερίας των πολιτών, της ελευθερίας του εμπορίου, της δημοκρατίας, κι άλλα τέτοια ωραία. Δεν έχει σημασία. Από συμβολική άποψη, η διαφορά του «οράματός» του σε σχέση με το αγχωμένο «america first» του ψόφιου κουναβιού, είναι η αναμενόμενη διαφορά ανάμεσα σε μια υπερδύναμη σε παρακμή και υποχώρηση και σε μια καινούργια, σε άνοδο, με αυξημένη αυτοπεποίθηση. Φυσικά ο κινεζικός ιμπεριαλισμός, κατά τον Xi Jinping, δεν είναι ιμπεριαλισμός. Είναι μεταστάλαξη του “κινέζικου παραδείγματος” (και του “σοσιαλισμού” φυσικά!) σε όλο τον κόσμο, αν ο κόσμος θελήσει…

Ο Xi Jinping προσδιόρισε στις βασικές τους γραμμές δύο δεκαπενταετή (!!!) πλάνα. Το ένα απ’ το 2020 ως το 2035, το δεύτερο απ’ το 2035 ως το 2050. Είναι πολύ πιθανό ότι ο 64χρονος σήμερα Xi Jinping δεν θα ζήσει να δει το τέλος του δεύτερου· φαίνεται όμως ότι οι διάδοχοί του θα ακολουθήσουν την γραμμή, που δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη στη σύλληψή της: “καταπολέμηση των ανισοτήτων” στο εσωτερικό του κινέζικου καπιταλισμού, πρώτη θέση σ’ όλες τις τεχνολογίες αιχμής, και ακόμα πιο συστηματική οικονομική / εμπορική επέκταση. Οι “δρόμοι του μεταξιού” είναι ένα βασικό εργαλείο κινεζικών επενδύσεων, δηλαδή ενός νέου κύματος καπιταλιστικής αξιοποίησης, για επιλεγμένες ζώνες του συνόλου της ασίας· σίγουρα και της κεντρικής… Και ο “δρόμος των big data” είναι το βασικό εργαλείο για τον ασφυκτικό έλεγχο του πληθυσμού.

Ο Xi Jinping κάλεσε τον πλανήτη να υιοθετήσει την “σοφία” του κινεζικού καπιταλιστικού μοντέλου. Ξέρει πάντως κι αυτός, όπως ξέρουν και οι ανταγωνιστές του, πως η “σοφία βρίσκεται στην κάννη του όπλου”…

Όπλα…

Σάββατο 4 Νοέμβρη. Τα «στρατηγικά βομβαρδιστικά» είναι πολεμικά μεγάλης εμβέλειας και ύψους πτήσης, σχεδιασμένα ειδικά για μαζικούς βομβαρδισμούς – «στόχων στρατηγικής σημασίας». Με ατομικές ή συμβατικές βόμβες, ή με πυραύλους. Τρία καπιταλιστικά κράτη διαθέτουν «καθαρόαιμα» στρατηγικά βομβαρδιστικά: οι ηπα, η ρωσία και η κίνα.

Δύο τέτοια έστειλε το αμερικανικό πεντάγωνο χτες στον εναέριο χώρο της βόρειας κορέας. Συνοδευόμενα από γιαπωνέζικα και νοτιοκορεατικά «μαχητικά». Ήταν άσκηση είπαν οι αμερικάνοι καραβανάδες.

Το καταλάβαμε… «Άσκηση» ήταν και η επιθέωρηση που έκανε την ίδια ημέρα ο υπ.αμ. Jim Mattis «τρελός σκύλος» στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ανάμεσα στη βόρεια και τη νότια κορέα…

Ασκήσεις… Για ξεμούδιασμα. Και για το καλό της ειρήνης…

Καταλωνία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Το ισπανικό καθεστώς «τραβάει το σκοινί», προφυλακίζοντας διάφορα μέλη της πρώην καταλανικής κυβέρνησης. Το κάνει επειδή το παίρνει. Και το παίρνει επειδή φαίνεται ότι οι εθνικιστές καταλανοί, μην έχοντας κανένα σχέδιο αντιμετώπισής του, έχουν καταφύγει στην έσχατη άμυνα. Την θυματοποίηση. Το να υπάρξουν καταλανοί «πολιτικοί κρατούμενοι» μοιάζει πως είναι πια το βασικό στήριγμα της υπόθεσης «κρατική ανεξαρτησία της Καταλωνίας», μετά απ’ την αλυσίδα τραγικών λαθών μέχρι σήμερα.

Η διαφυγή του Puigdemont και άλλων 5 υπουργών του στις Βρυξέλες επιβάρυνε σημαντικά την θέση όσων έμειναν· ή, αυτό μπορεί να λέει το δικαστικό σκέλος του ισπανικού καθεστώτος: προφυλάκισε τους 8 θεωρώντας τους ύποπτους φυγής… Και τώρα, αφού με την στάση του (υπήρξε κάποια συλλογική απόφαση να φύγουν αυτοί οι 5+1; ή ήταν ατομική τους επιλογή; ψύλλοι στ’ άχυρα…) έδωσε πάτημα στην ισπανική «δικαιοσύνη», έχει να αντιμετωπίσει (ο Puigdemont) το “διεθνές ένταλμα σύλληψης” που εξέδωσε η Μαδρίτη: ένας απ’ τους βέλγους δικηγόρους του δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να εμποδίσει την εκτέλεσή του. Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει μέσω κατάθεσης αίτησης πολιτικού ασύλου. Θα φανεί.

Η «συναισθηματική ικανοποίηση» σαν ζητούμενο και η «πολιτική αξιοποίησή» των συνεπειών μιας σειράς διαδοχικών πολιτικών αποτυχιών, δεν είναι στέρεο έδαφος. Είναι μαζικός μαζοχισμός. Η πρώην πια καταλανική κυβέρνηση αναγνώρισε ουσιαστικά την εφαρμογή του άρθρου 155, καθώς τα κόμματά της αποδέχτηκαν τις εκλογές που όρισε η Μαδρίτη, και τα συνδικάτα του καταλανικού δημόσιου τομέα δεν έκαναν ούτε μια συμβολική στάση εργασίας απ’ την προηγούμενη Δευτέρα. Αυτό που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει τώρα είναι η αναζήτηση «ηρώων» εν όψει των εκλογών του Δεκέμβρη.

Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Μαδρίτη δεν αρνείται να προσφέρει αυτούς τους «ήρωες» δείχνει ότι κατ’ αρχήν δεν φοβάται. Μέρα με την ημέρα, ως τις 21 Δεκέμβρη, το πιο επείγον ζήτημα της καταλανικής μεσαίας τάξης και των μικροαστών συμμάχων της δεν θα είναι η «μονομερής ανεξαρτησία» … αλλά η «σταθερότητα».

Στην αγγλική ηλεκτρονική έκδοση της ara.cat, μιας καταλανικής φιλο-ανεξαρτησιακής ιστοσελίδας, διαβάζουμε σ’ ένα χθεσινό άρθρο:

… Πρέπει να πάμε πίσω στις κάλπες, για να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα που θα μας επιτρέπει να ξαναφέρουμε την σταθερότητα στην Καταλωνία και να πάρουμε πίσω τους θεσμούς μας, ακούγοντας την φωνή όλων των ανθρώπων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλύσουμε το πως χάσαμε τον έλεγχο του σπιτιού μας και κερδίσαμε μια συμβολική ανακήρυξη που δεν ήταν μαγική, όπως λίγοι έκαναν τον κόπο να πουν δημόσια…

«Κάποια στιγμή θα πρέπει..» Δεν θα έπρεπε τους μήνες και τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, και καθ’ οδόν προς τα εκεί, να έχουν αποκλειστεί τα «μάγια» και οι ταχυδακτυλουργοί;

Μαγεία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Παράγει γεγονότα αλλά είναι αόρατη. Κι όμως, έχουμε την γνώμη ότι η μαγική σκέψη (του είδους: θα ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα ή στις εκλογές, ή θα κάνουμε αυτό ή εκείνο, και μετά… όλα θα πάνε καλά…) είναι το φάντασμα που απλώνεται διαρκώς όλο και περισσότερο πάνω απ’ τον πρώτο κόσμο. Με χαρά έως ενθουσιασμό! Η απόλυτη έλλειψη σχεδίου (και σχέδιο άξιο του ονόματός του είναι μόνο εκείνο που εκτιμάει και λαμβάνει υπ’ όψη εκ των προτέρων τις κινήσεις του όποιου αντιπάλου…) στην υπόθεση της κρατικής ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας μπορεί να ήταν ένα σχέδιο από μόνη της· είναι μια σοβαρή και ενδιαφέρουσα άποψη, καταλανικής προέλευσης, που αξίζει να εξετάσουμε μελλοντικά.

Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη σχεδίου είναι, επίσης, ένα κρίσιμο διανοητικό γεγονός, πολιτικό από μόνο του. Αποδεικνύεται και στην Καταλωνία (και σε πολλά άλλα μέρη του πρώτου κόσμου) αυτό που μάθαμε πολύ καλά αυτά τα χρόνια εδώ, στο ελλαδιστάν: ότι στη διάρκεια των χρόνων της ευδαιμονίας οι μάζες των υπηκόων, είτε οι «μεσαίες τάξεις» είτε οι μικροαστοί κολαούζοι τους (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτούς τους τελευταίους μεγάλων τμημάτων της τάξης μας), ξέχασαν οτιδήποτε σχετικό με τον πόλεμο – με – άλλα – μέσα, και ενσωμάτωσαν μια μαγική (δηλαδή: θεαματική σχέση) ανάμεσα σε αίτια και αποτελέσματα· ανάμεσα σε στόχους και πραγματικότητα. Συχνά τον κορπορατιβισμό της αντιπροσώπευσης και των πολιτικών προσόδων… Υιοθέτησαν επίσης την βεβαιότητα ότι «αγώνας» είναι η φαινομενικότητα της αντιπαράθεσης· όχι η τακτική της και, σε καμία περίπτωση, η στρατηγική της.

Απ’ αυτήν την εξαφάνιση της πραγματικότητας, της υλικότητας, των δυσκολιών του «πεδίου μάχης» προέρχεται όχι μόνο η εξαφάνιση της έγνοιας για κοντοπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό (: όλα είναι «επικοινωνία», δηλαδή εικόνες και social media) αλλά και κάτι χειρότερο. Αυτό που μας ειπώθηκε το καλοκαίρι του ’15 σε μια αίθουσα στην καταλανική επαρχία από μέλη του ακροαριστερού cup: η αριστερά στην ευρώπη χρειάζεται έναν ηγέτη / σύμβολο για να αναθαρρήσει!!! Το ότι σαν τέτοιο θεωρούσαν, στα σοβαρά, τον ψόφιο κοριό είναι κάτι χειρότερο από καταγέλαστο. Ωστόσο ήταν εφιαλτικά αληθινό – για τον τρόπο της σκέψης τους…

Αυτός είναι ο πάτος της «μαγικής σκέψης» στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα: οι ηγέτες / σύμβολα που (άγνωστο με ποιες «μυθικές δυνάμεις») θα τα τακτοποιήσουν όλα… Υπάρχει μια κατάμαυρη γραμμή που συνδέει το «αριστερό πρόσημο» (για να χρησιμοποιήσουμε την άθλια ορολογία της «αριστεράς») αυτής μαγικής σκέψης με το δεξιό· έως και το ακροδεξιό. Ακόμα πιο καθαρά: αυτή η «αριστέρα» που το μόνο που ξέρει (κι αυτό μέτρια) είναι να στήνει επικοινωνιακά κόλπα παρουσιάζοντάς τα σαν «πολιτική», είναι πια τόσο δεξιά όσο δεν παίρνει. Φυσικά ορκίζεται στη «λαϊκή κινητοποίηση» – όπως, άλλωστε, κάνουν και οι φασίστες. Κυρίως, όμως, κάνει αυτό: ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα… Βουρ!!!

Το άθλιο υποκείμενο της postmodern «φιλοσοφίας», ο Ζίζεκ, είπε κάποτε: «δεν ξέρετε τι να κάνετε, αλλά κάντε το γρήγορα». Ήταν γελοίο. Όμως αποδεικνύεται, δυστυχώς, το ενσωματωμένο κοινωνικά «τιτίβισμα» της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης: στην ελλάδα, στην καταλωνία, στην αγγλία, στην ουγγαρία, στην αυστρία, στις ηπα…

Ιράκ

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Ο αμερικάνος υπ.εξ. Rex Tillerson, μαζί με τον υπ.αμ. Jim Mattis «τρελό σκύλο», κατέθεταν την περασμένη Δευτέρα στην επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων της γερουσίας· μια τακτική ρουτίνα.

Όταν ο γερουσιαστής Tom Udall ρώτησε τον Tillerson: στην περίπτωση που ζητηθεί απ’ τον αμερικανικό στρατό να φύγει [από το ιράκ] θα φύγουμε ή θα μείνουμε απρόσκλητοι όπως κάνουμε στη συρία, και πάνω σε ποια νομική βάση θα μείνουμε; ο αμερικάνος υπ.εξ. απάντησε: θα μείνουμε στο ιράκ μέχρι να ηττηθεί ο isis και να σιγουρευτούμε ότι ο isis έχει ηττηθεί.

Ο γερουσιαστής Udall επέμεινε στην ερώτηση σε ποια νομική βάση θα γίνει κάτι τέτοιο αν μας ζητηθεί να φύγουμε. Για να πάρει την απάντηση ότι η νομική βάση είναι οι αμερικανικές αποφάσεις του 2001 και του 2002 για την «χρήση του αμερικανικού στρατού» και στο ιράκ. Για να προσθέσει: έχουμε επίσης την πρόσκληση της ιρακινής κυβέρνησης, και ο πρωθυπουργός Haider al-Abadi δεν μου έχει δώσει την εντύπωση ότι βιάζεται να φύγουμε.

Η ερώτηση και οι απαντήσεις δείχνουν ένα κάποιο στρίμωγμα της Ουάσιγκτον. Έτσι ή αλλιώς οι αποφάσεις της Ουάσιγκτον του 2001 και του 2002 δεν αφορούσαν την «αντιμετώπιση του isis» – δεν υπήρχε τότε. Επιπλέον είχαν εκδοθεί για να «υποστηρίξει» (ή να εκβιάσει) η Ουάσιγκτον αποφάσεις του οηε που να νομιμοποιούν την στρατιωτική της εκστρατεία πρώτα στο αφγανιστάν και μετά στο ιράκ· εκεί εναντίον του «τρομοκράτη» (αν και πρώην σύμμαχου) Χουσεΐν. Εννοείται ότι εκείνες οι αποφάσεις δεν αφορούσαν την συρία…

Το ενδιαφέρον μας όμως τραβάει η ερώτηση: σύντομα, ίσως σε λίγους μήνες, δεν θα υπάρχει isis στο ιράκ· σίγουρα όχι με τέτοια μορφή και σε τέτοια έκταση που να δικαιολογεί την αμερικανική «αντιτρομοκρατία». Η ιρακινή κυβέρνηση θα πρέπει να ζητήσει την αποχώρηση· ανεπίσημα έχει αρχίσει να την ζητάει ήδη. Η ερώτηση, λοιπόν, δεν ήταν υπόθεση εργασίας…

Συρία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Μια μέρα μετά, την περασμένη Τρίτη, ο στρατηγός James B. Jarrard, επικεφαλής των αμερικανικών “ειδικών δυνάμεων”, συνεντευξιαζόμενος, μίλησε για τους 4.000 στρατιώτες που έχουμε στη συρία. Το νούμερο ήταν εντυπωσιακό, οπότε οι δημοσιογράφοι ξαναρώτησαν. Κι ο στρατηγός, εκεί, κατάλαβε ότι είχε «μαρτυρήσει» κάτι που δεν έπρεπε· το γύρισε λέγοντας, όχι, λάθος έκανα, περίπου 500 είναι…

Δεν είναι 500! Το μέγεθος του αμερικανικού στρατού («κατοχής» θα πρέπει να χαρακτηρίζεται) στη συρία είναι άγνωστο επίσημα. Δεν μπορούν επίσης να υπολογιστούν οι αμερικάνοι μισθοφόροι, ιδιωτικών εταιρειών, ειδικά αν πληρώνονται απ’ το Ριάντ και το Τελ Αβίβ.

Επίσημα υποτίθεται ότι «εκπαιδεύουν» τις ypg. Εμείς θεωρούμε δεδομένο ότι τις διοικούν κιόλας, σίγουρα σε κάποιες επιχειρήσεις που δεν είναι περίπατος ύστερα από συνεννόηση με τους «τρομοκράτες του isis». Όμως και στη συρία τελειώνει η δικαιολογία της «αντιτρομοκρατίας»· ουσιαστικά έχει τελειώσει.

Τι απομένει; Αυτό που επανέλαβε ο Mattis στην κατάθεση που μνημονεύσαμε νωρίτερα, σαν πιο ειδικός: ότι, στην «τελική», το άρθρο 2 του αμερικανικού συντάγματος επιτρέπει στον κάθε φορά πρόεδρο να χρησιμοποιεί τον στρατό σε συγκεκριμένες περιπτώσεις για να υπερασπιστεί σημαντικά εθνικά συμφέροντα των ηπα…

Πράγμα που «θυμίζει» ότι η πιο «καυτή» αιτία για να κάνει κάτι τέτοιο ο νυν αμερικάνος πρόεδρος δεν βρίσκεται στη μέση Ανατολή. Αλλά στην ανατολική ασία. Και λέγεται βόρεια κορέα…

Να θυμίσουμε, λοιπόν, δύο πράγματα. Πρώτον ότι η Ουάσιγκτον μαζεύει εκεί αυτές τις ημέρες όπλα και στρατό σε μέγεθος που δεν το είχε κάνει ως τώρα (ακόμα και στη διάρκεια “ασκήσεων”)· και, δεύτερον, ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δουλεύει πολύ συχνά με προβοκάτσιες.

Να ευχηθούμε “όχι ακόμα”; Θα είναι μια μαγική ευχή… Εκείνο που θα μπλόκαρε τις μηχανές του πολέμου (απ’ την τάξη μας…) ούτε έχει γίνει ούτε φαίνεται στον ορίζοντα… Όλα τα υπόλοιπα είναι προσευχές και κατάρες.

Αθήνα – Κάιρο ένα έγκλημα δρόμος

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση συνεχίζονται οι κοινές ελληνο-αιγυπτιακές στρατιωτικές ασκήσεις «μέδουσα 5». Με πλήρη εθνική ενότητα φυσικά, ε; Όχι σιγά μην κάτσουν να σκάσουν το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες για το αίμα…