Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Παράγει γεγονότα αλλά είναι αόρατη. Κι όμως, έχουμε την γνώμη ότι η μαγική σκέψη (του είδους: θα ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα ή στις εκλογές, ή θα κάνουμε αυτό ή εκείνο, και μετά… όλα θα πάνε καλά…) είναι το φάντασμα που απλώνεται διαρκώς όλο και περισσότερο πάνω απ’ τον πρώτο κόσμο. Με χαρά έως ενθουσιασμό! Η απόλυτη έλλειψη σχεδίου (και σχέδιο άξιο του ονόματός του είναι μόνο εκείνο που εκτιμάει και λαμβάνει υπ’ όψη εκ των προτέρων τις κινήσεις του όποιου αντιπάλου…) στην υπόθεση της κρατικής ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας μπορεί να ήταν ένα σχέδιο από μόνη της· είναι μια σοβαρή και ενδιαφέρουσα άποψη, καταλανικής προέλευσης, που αξίζει να εξετάσουμε μελλοντικά.
Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη σχεδίου είναι, επίσης, ένα κρίσιμο διανοητικό γεγονός, πολιτικό από μόνο του. Αποδεικνύεται και στην Καταλωνία (και σε πολλά άλλα μέρη του πρώτου κόσμου) αυτό που μάθαμε πολύ καλά αυτά τα χρόνια εδώ, στο ελλαδιστάν: ότι στη διάρκεια των χρόνων της ευδαιμονίας οι μάζες των υπηκόων, είτε οι «μεσαίες τάξεις» είτε οι μικροαστοί κολαούζοι τους (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτούς τους τελευταίους μεγάλων τμημάτων της τάξης μας), ξέχασαν οτιδήποτε σχετικό με τον πόλεμο – με – άλλα – μέσα, και ενσωμάτωσαν μια μαγική (δηλαδή: θεαματική σχέση) ανάμεσα σε αίτια και αποτελέσματα· ανάμεσα σε στόχους και πραγματικότητα. Συχνά τον κορπορατιβισμό της αντιπροσώπευσης και των πολιτικών προσόδων… Υιοθέτησαν επίσης την βεβαιότητα ότι «αγώνας» είναι η φαινομενικότητα της αντιπαράθεσης· όχι η τακτική της και, σε καμία περίπτωση, η στρατηγική της.
Απ’ αυτήν την εξαφάνιση της πραγματικότητας, της υλικότητας, των δυσκολιών του «πεδίου μάχης» προέρχεται όχι μόνο η εξαφάνιση της έγνοιας για κοντοπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό (: όλα είναι «επικοινωνία», δηλαδή εικόνες και social media) αλλά και κάτι χειρότερο. Αυτό που μας ειπώθηκε το καλοκαίρι του ’15 σε μια αίθουσα στην καταλανική επαρχία από μέλη του ακροαριστερού cup: η αριστερά στην ευρώπη χρειάζεται έναν ηγέτη / σύμβολο για να αναθαρρήσει!!! Το ότι σαν τέτοιο θεωρούσαν, στα σοβαρά, τον ψόφιο κοριό είναι κάτι χειρότερο από καταγέλαστο. Ωστόσο ήταν εφιαλτικά αληθινό – για τον τρόπο της σκέψης τους…
Αυτός είναι ο πάτος της «μαγικής σκέψης» στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα: οι ηγέτες / σύμβολα που (άγνωστο με ποιες «μυθικές δυνάμεις») θα τα τακτοποιήσουν όλα… Υπάρχει μια κατάμαυρη γραμμή που συνδέει το «αριστερό πρόσημο» (για να χρησιμοποιήσουμε την άθλια ορολογία της «αριστεράς») αυτής μαγικής σκέψης με το δεξιό· έως και το ακροδεξιό. Ακόμα πιο καθαρά: αυτή η «αριστέρα» που το μόνο που ξέρει (κι αυτό μέτρια) είναι να στήνει επικοινωνιακά κόλπα παρουσιάζοντάς τα σαν «πολιτική», είναι πια τόσο δεξιά όσο δεν παίρνει. Φυσικά ορκίζεται στη «λαϊκή κινητοποίηση» – όπως, άλλωστε, κάνουν και οι φασίστες. Κυρίως, όμως, κάνει αυτό: ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα… Βουρ!!!
Το άθλιο υποκείμενο της postmodern «φιλοσοφίας», ο Ζίζεκ, είπε κάποτε: «δεν ξέρετε τι να κάνετε, αλλά κάντε το γρήγορα». Ήταν γελοίο. Όμως αποδεικνύεται, δυστυχώς, το ενσωματωμένο κοινωνικά «τιτίβισμα» της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης: στην ελλάδα, στην καταλωνία, στην αγγλία, στην ουγγαρία, στην αυστρία, στις ηπα…