Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…
Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).
Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.
Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.
Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.
Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)