Σάββατο 28 Οκτώβρη. Αυτά συμβαίνουν ενόσω ακόμα και στους κύκλους του Rajoy είναι σαφές ότι το «πάγωμα» της ημι-ανεξαρτησίας της Καταλωνίας ελάχιστα μπορεί να δουλέψει – αν αυτός ήταν ο σκοπός. Υπάρχουν πάμπολλα πρακτικά προβλήματα, που δεν θα τα αναφέρουμε εδώ.
Για εμάς το ζήτημα είναι διαφορετικό. Εκτός απ’ το φασιστικό «δεν θα πληρώνουμε εμείς τις φτωχές περιφέρειες» και όλα τα παρόμοια, που ωστόσο διαμορφώνουν τις πολιτικές συμπεριφορές κάμποσων καταλανών, μια σειρά κοινωνικών απαιτήσεών τους μας φαίνονται δίκαιες. Ωστόσο (κοινότοπο) δεν είναι οι κρατικές «ανεξαρτησίες» που τις εγγυόνται. Ούτε τα καινούργια σύνορα. Για μια πλούσια καπιταλιστική επαρχία σαν την Καταλωνία η κρατική αυτάρκεια δεν θα ήταν ροζ για όλους. Για παράδειγμα: υπάρχουν πάνω από 1 μύριο εργάτες και εργάτριες στην Καταλωνία, μετανάστες από άλλες (φτωχές) περιοχές της ισπανίας. Από την Extremadura, την Navarre, ή την Asturias. Αυτοί κι αυτές δουλεύουν στην Καταλωνία σαν ισπανοί ανάμεσα σε ισπανούς. Γι’ αυτούς κι αυτές οι καταλανοί είναι εργοδότες. Αφεντικά. Η ταξική σχέση είναι η βασική εμπειρία τους.
Ένα ανεξάρτητο καταλανικό κράτος σημαίνει ότι «απ’ την μια μέρα στην άλλη» όλοι αυτοί μετατρέπονται σε ξένους. Ξαφνικά θα χρειάζονταν άδεια παραμονής και εργασίας… Ακόμα κι αν η πρώτη ανεξαρτησιακή κυβέρνηση ήταν «κοινωνικά ευαίσθητη», έχουν την επίγνωση: η ανεξαρτητοποίηση συνεπάγεται διαδικασίες επιπλέον «διαχείρισης της δουλειάς των ξένων». Δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητο που αυτή η «εργατική δύναμη» βλέπει την σκοτεινή μεριά της δημιουργίας καταλανικού κράτους, τον σοβαρότατο κίνδυνο να υποτιμηθεί· και είναι απόλυτα αντίθετη σε μια τέτοια προοπτική.
Για τους δεξιούς του Puigdemont αυτό δεν είναι “πρόβλημα”. Η άκρα αριστέρα τύπου cup απ’ την άλλη, που συμμετέχει σ’ αυτήν την ετερόκλητη, τύπου «αντιμνημονιακοί συριζα–ανελ», «ανεξαρτησιακή» κυβέρνηση, δεν μπορεί να πείσει ότι θα είναι ο φύλακας των δικαιωμάτων των (ξαφνικά) «ξένων εργατών», ακόμα κι αν ήθελε: ο εναγκαλισμός με τους καταλανούς δεξιούς στο όνομα της δημιουργίας κράτους δείχνει τις προτεραιότητες της οργάνωσης...
Το συμπέρασμά μας; Η ανακήρυξη καταλανικού κράτους δεν είναι εκβιασμός απέναντι στη Μαδρίτη· όχι, στο βαθμό, που το φασίζον ισπανικό καθεστώς κατάφερε να αξιοποιεί τον καταλανικό καιροσκοπισμό. Είναι πόλωση στο εσωτερικό της κοινωνίας στην καταλανική επικράτεια· κι αυτό δεν είναι καν και καν ένα «κόκκινο», εργατικό πραξικόπημα! Είναι ένα στρατηγικό λάθος με κεφαλαία γράματα: ο Rajoy είναι ένας φασίστας που προσπαθεί να γλυτώσει απ’ τα σκατά του (τις δωροδοκίες στελεχών του κόμματός του) και κάνει λάθη· όμως τόση και τέτοια βοήθεια απ’ τους καταλανούς εθνικιστές δεν θα την άφηνε χωρίς αξιοποίηση…