Κυριακή 2 Ιούλη. Η ελληνική πατριωτική δημαγωγία έχει καταπιεί την γλώσσα της: η Άγκυρα διαπραγματεύεται την αγορά αντιαεροπορικών πυραύλων S-400 απ’ την Μόσχα και ο ελληνικός εθνικισμός (και οι συνεργάτες του) συνεχίζουν να μουρμουρίζουν τον σκοπό «η τουρκία πάει για διάλυση».
Η αγορά δεν έχει κλείσει ακόμα εντελώς. Εκκρεμεί το θέμα της χρηματοδότησής της. Και όπως συμβαίνει με τέτοιες δουλειές ακόμα και μετά την τελική υπογραφή της μπορεί να χαλάσει. Όμως η συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα («πραγματιστική» για πολλούς – τι άλλο θα ήταν, όμως;) είναι πολύ πιο πλατιά. Ένα deal σαν την εγκατάσταση στην τουρκία των ρωσικών S-400 δεν είναι σαν αγορά τανκς: πάρτα, δουλεύουν, έφυγες. Θα χρειάζεται μόνιμη (ακόμα κι αν είναι επί μέρους) συνεργασία μεταξύ των δύο επιτελείων σε ζητήματα πληροφοριών και κατόπτευσης απ’ το διάστημα (από δορυφόρους). Κι ας αφήσουμε το ζήτημα της συντήρησης.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν η συγκεκριμένη αγορά δεν προχωρήσει, ο ελληνικός μιλιταρισμός θα έπρεπε να βλέπει εφιάλτες. Ο αντίπαλός του τουρκικός «αναπτύσσει» διαρκώς δικές τους τεχνολογίες και εφαρμογές σε όπλα. Από στρατιωτική άποψη η μπαλάτζα είναι μονόμπαντη. Το ίδιο σοβαρό είναι πως ενώ η τουρκία έχει απ’ την άποψη μεγέθους τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του νατο, η τεχνολογική αναβάθμισή του δεν θα χρειάζεται παρά ένα μόνο μέρος του. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές ιδέες ότι «ο Ερντογάν δεν έχει στρατό μετά το πραξικόπημα και τις εκκαθαρίσεις» (ή οι ελπίδες για ένα καινούργιο) είναι άλλη μια μορφή απώθησης της πραγματικότητας.
(Το ότι ο οποιοσδήποτε στο ελλαδιστάν μπορεί σήμερα να φαντασιώνεται ‘περικύκλωση της τουρκίας’, όπως στα ‘90s, ανήκει στην αρμοδιότητα της ιατρικής.)