Πέμπτη 15 Ιούνη. Σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή όπου το project europe πρέπει να αναβαθμιστεί, αν όχι σε όλες σίγουρα στις βασικές του παραμέτρους, η ευρωζώνη αποδεικνύεται de facto σαν ο «κεντρικός πυρήνας», παρόλες τις συγκρούσεις ή τις διαφορές συμφερόντων. Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία της αναβάθμισης (σίγουρα όχι το μοναδικό) είναι τα επόμενα βήματα στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού – παρότι αυτή είναι μια σύνθετη και, σε γενικές γραμμές, αργή διαδικασία.
Και τώρα η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ (το ελληνικό δημόσιο χρέος): πιστεύετε ότι σ’ αυτή την διαδικασία αναβάθμισης του project europe και, οπωσδήποτε, του «κεντρικού πυρήνα» του, υπάρχει περιθώριο να χωράει ένα κράτος του οποίου ο (βαθυκρατικός…) υπ.αμ. λέει και ξαναλέει «οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι και σύμμαχοί μας και οι γερμανοί εχθροί μας»; Κάτι που, by the way, δεν λένε τόσο ωμά ούτε τα σαφώς αμερικανόφιλα καθεστώτα της πρώην ανατολικής ευρώπης τύπου πολωνία ή ουγγαρία;
Δεν είναι άποψη ενός σκέτου ψεκασμένου αυτή. Ή, έστω, κάποιας ομάδας περιθωριακών που κατά τύχη έχουν υπουργικές καρέκλες. Είναι άποψη των ισχυρότερων μερίδων του ντόπιου κεφάλαιου. Γι’ αυτό κι όταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. βγαίνει και οριοθετεί τις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους, κανείς δεν τον καταγγέλει· ούτε απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση ούτε από οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή απόκομμα εξουσίας. Η πεποίθηση είναι κοινή, ενιαία, «εθνική»: οι αμερικάνοι είναι οι φίλοι μας… Σ’ αυτούς δίνουμε και γη και νερό…
Ξανά, λοιπόν, η ερώτηση των 300 τόσων δισεκατομυρίων ευρώ: ποιος και γιατί απ’ όσα ευρωπαϊκά αφεντικά ανήκουν στον «κεντρικό πυρήνα» θα ήθελε να συμμετέχει σ’ αυτόν ένα κράτος δηλωμένος τσατσορούφιανος της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ);
Τροφή για σκέψη…