Κυριακή 11 Ιούνη.
Παραμονεύει στην πόρτα μου
ένα τούνελ
που καταλήγει στη θάλασσα.
Σε κάθε χορό μας
Αιωρείται ένας πνιγμός.
Χρόνια τώρα παζαρεύω
τον πνιγμό με τον χορό.
Κρατάω την αιώρηση…
Το σώμα μας για ανταλλακτικά.
Κι εγώ ελαττωματικό τεμάχιο.
Στα ράφια ενός φωταγωγημένου μαγαζιού.
Με πετάς στις αποθήκες.
Μούχλα κι ένα ποντίκι ροκανίζει το μυαλό μου.
Γι’ αυτό τρίζω
σαν πόρτα που ανοίγει
σε ένα σύμπαν
που αυτοκτονεί κάθε μέρα.
Πώς δεν το βλέπεις;