Τετάρτη 10 Μάη. Το γεγονός ότι “η συμμετοχή των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων” εφαρμόστηκε σε όλα τα υπόλοιπα ελληνικά πανεπιστήμια, δηλαδή σχεδόν παντού, επί δεκαετίες, έκανε την κριτική μας του 1982 μάλλον “απονήρευτη” σε σχέση με τα πολύ χειρότερα που έγιναν. Διαμορφώθηκε ένα στρώμα όχι απλά γραφειοκρατών φοιτητοπατέρων αλλά σκληρά προσοδικών μηχανισμών, ιμάντων εξυπηρέτησης ατομικών συμφερόντων, από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω, στη δομή των ιδρυμάτων. Οι φοιτητικές ψήφοι (στις διάφορες εκλογές στα “όργανα”) έγιναν “περιουσία” των φοιτητοπατέρων, που πουλιόταν και αγοραζόταν (απ’ το καθηγητικό σώμα) με διάφορα ανταλλάγματα: από προσλήψεις σε (άμισθα ίσως αλλά ελπιδοφόρα για καριέρες) πόστα “βοηθών”, μέχρι προώθηση σε master και διδακτορικά, αμοιβόμενα ερευνητικά προγράμματα, κλπ κλπ. Οι μείζονες φοιτητικές παρατάξεις έγιναν «μηχανισμοί εξυπηρέτησης» (όταν δεν ήταν προσοδοφόρες κλίκες οργανωμένης διασκέδασης). Κλπ κλπ.
Με δυο λόγια: η περιβόητη «συνδιοίκηση» του «σοσιαλιστικού» 1982 έγινε πολύ γρήγορα το μόνο που θα μπορούσε να γίνει στο ελλαδιστάν: αμοιβαίος (μεταξύ καθηγητών και φοιτητών) προσοδικός προσπορισμός, αμοιβαία «διαφθορά» και ξεφτίλα!
Τόσο πολύ, όχι, είναι αλήθεια, δεν το είχαμε προβλέψει!!