Tag: ypg

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Πιθανότατα έχει διαβάσει ή θα διαβάσετε διάφορες (διεθνείς) αναλύσεις για τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. (Η ασταμάτητη μηχανή το κάνει υποχρεωτικά). Δεν θα μπούμε στον κόπο μιας γενικής αποτίμησής τους – δεν θα είχε νόημα. Πρέπει όμως να έχετε υπόψη δυο τρία απλά και βασικά στοιχεία αυτών των εξελίξεων που είναι τόσο «ταπεινά» ώστε είναι εύκολο να αγνοούνται. Κι αυτό συμβαίνει συστηματικά.

Το πρώτο είναι αυτό που λέγεται «συριακός στρατός» – του Άσαντ. Παρότι τώρα, εκ των υστέρων, διαφημίζεται σαν εξαιρετικά αξιόμαχος, δεν είναι ακριβώς έτσι. Το βασικό του πρόβλημα είναι η λειψανδρία. Με τον μισό περίπου πληθυσμό της συρίας να έχει φύγει, και ειδικά στην αρχή του πολέμου, όταν ξεκίνησε σαν «εμφύλιος», με μεγάλο αριθμό στρατιωτών και αξιωματικών να έχουν λιποτακτήσει, ο στρατός του Άσαντ δεν έχει το μέγεθος να αναλάβει μόνος του την «περιφρούρηση» της συριακής επικράτειας.

Σ’ όλη την διάρκεια της αντεπίθεσης του μπλοκ της Αστάνα, δηλαδή απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά, οι ένοπλοι της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ και οι ιρανοί φρουροί της επανάστασης (κυρίως σαν αξιωματικοί) μαζί με τους μισθοφόρους της Τεχεράνης, συν τους μισθοφόρους της ρωσικής wagner group, συμπλήρωσαν σε μεγάλη έκταση την έλλειψη σύρων στρατιωτών· πέρα απ’ το να εκπαιδεύουν αυτούς που ήταν διαθέσιμοι για κατάταξη σαν «φιλο-Άσαντ».

Τα όρια του συριακού στρατού φάνηκαν στην πρόσφατη επιχείρηση για την ανακατάληψη του νότιου τμήματος του θύλακα του Idlib, το περασμένο καλοκαιρι. Οι σκληροτράχηλοι αντικαθεστωτικοί της HTS τον καθήλωσαν στο έδαφος, παρότι η ρωσική αεροπορία τους βομβάρδιζε συστηματικά. Χρειάστηκε να στείλει η Μόσχα όχι μόνο «υλικό» (όπλα, τεθωρακισμένα…) αλλά και στρατιώτες (πιθανόν μισθοφόρους) και να ξανασχεδιαστεί η επιχείρηση από ρώσους αξιωματικούς, για να ξεπεραστεί η χερσαία άμυνα των αντικαθεστωτικών.

Στο νότο, στα σύνορα με το ιράκ γύρω απ’ τον Ευφράτη, έχει χρειαστεί κάμποσες φορές να περάσουν στο συριακό έδαφος οι έμπειρες ιρακινές πολιτοφυλακές pmu για να αντιμετωπίσουν κάποιους μικρούς πυρήνες του isis που δρουν εκεί. Και στην ευρύτερη περιοχή της Deir ez Zor οι «φρουροί της επανάστασης» εκπαιδεύουν αυτόν τον καιρό ντόπιους σιίτες εθελοντές, για την δημιουργία έμμισθων πολιτοφυλακών που θα συμπληρώσουν τον συριακό στρατό αντικαθιστώντας τον εκεί που δεν χρειάζεται οπωσδήποτε η παρουσία του.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η Άγκυρα αναδιπλωνόταν στο έδαφός της, ο συριακός στρατός / αστυνομία μόνος του δεν αρκεί για να φυλάει τα συροτουρκικά σύνορα· ειδικά όταν εκκρεμεί το ζήτημα του Idlib, που απορροφά εξοπλισμό και αρβύλες. Είναι αμφίβολο αν τα επόμενα χρόνια θα καταφέρει ο συριακός στρατός να φτάσει στο μέγεθος που θεωρείται απαραίτητο. Όχι μόνο θα χρειαστεί να επιστρέψει μεγάλος αριθμός προσφύγων, αλλά θα πρέπει επίσης τα νεαρά αρσενικά άτομα αυτών των προσφύγων να δέχονται να υπηρετήσουν τον στρατό του Άσαντ. Πράγμα αμφίβολο…

Ερχόμαστε έτσι στο δεύτερο «ταπεινό» ζήτημα.

(φωτογραφία: Στρατιώτες του συριακού αντι-Άσαντ πεζικού της Άγκυρας ποζάρει σε πλατεία της Ras al-Ain, στα συρο-τουρκικά σύνορα…)

Πέμπτη 24 Οκτώβρη. Εδώ έχει την θέση του το ζήτημα των σύρων κούρδων. Αν είναι αληθινός ο αριθμός των 11.000 νεκρών κούρδων στη διάρκεια των 3 – 4 τελευταίων χρόνων, τότε πρόκειται για ένα αιματηρά κολοσσιαίο ζήτημα αναζήτησης και απόδοσης των ευθυνών απ’ τους πληβείους κούρδους της συρίας γι’ αυτό το μακελιό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis! Σκοτώθηκαν πολεμώντας τον isis με τον τρόπο που βόλευε τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ! Σκοτώθηκαν, δηλαδή, για να έχει η Ουάσιγκτον βάσεις στο συριακό έδαφος!! Πόσες μανάδες θρήνησαν; Τόσες όσες χρειαζόταν η λίπανση των σχεδίων του άξονα…

Ο έντιμος πόλεμος κατά του isis, δηλαδή ο έντιμος πόλεμος κατά του σχεδίου μόνιμης διάλυσης και αποσταθεροποίησης της “εύφορης ημισελίνου”, επέβαλε ότι οι ένοπλοι κούρδοι θα έπρεπε να πολεμήσουν δίπλα δίπλα με τον συριακό στρατό ‘n’ friends. Αν έκαναν αυτό, αν έκαναν το σωστό, τότε δεν θα γίνονταν «κρέας για τις σφαίρες» του isis ούτε στη Raqqa ούτε στην Manbij. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα τους αντιμετώπιζε σαν αναλώσιμους. Το μπλοκ της Αστάνα δεν θα έβγαζε την ουρά του απέξω αφήνοντας τους κούρδους ένοπλους να σκοτωθούν μόνοι τους στις αντι-isis εκστρατείες του. Το μπλοκ της Αστάνα, και ειδικά η Χεζμπ’ αλλάχ και οι καραβάνδες plus μισθοφόροι της Τεχεράνης, μάτωσαν δίπλα στον συριακό στρατό του Άσαντ – δεν έψαχναν να βρουν “πρόθυμους” για τον πάγκο του χασάπη με υποσχέσεις για “ημικράτος”…

Και, φυσικά, αν έκαναν το σωστό, οι ένοπλοι κούρδοι δεν θα γίνονταν στόχος τουρκικών εκστρατειών ούτε στην Afrin ούτε στην Ras al-Ayn. Με δυο λόγια αν δεν θα είχαν δράσει σαν κατοχικός στρατός στη βορειοανατολική συρία δεν θα είχαν υπογράψει συμβόλαιο θανάτου με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ με το αίμα 11.000 δικών τους – άδικα χαμένων!

Υπάρχει λοιπόν κι εδώ ένα καίριο πολιτικό ζήτημα. Το ένα σκέλος του αφορά τις ίδιες τις κουρδικές κοινότητες, και το κατά πόσο μπορούν να ξεφορτωθούν τον σωβινισμό (μαζί με τους πολιτικούς εκφραστές του) όπως κι αν μασκαρεύεται, που οδηγεί τη νεολαία τους στο σφαγείο, σαν ενεργούμενο της Ουάσιγκτον, με φτηνό αντάλλαγμα το λαθρεμπόριο πετρελαίου. Το άλλο σκέλος του αφορά όμως τις δύσκολες ισορροπίες στη συρία συνολικά. Γιατί αν αυτοί που πουλήθηκαν στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στο Ριάντ παραμείνουν στις θέσεις τους, αν συνεχίσουν να αναγνωρίζονται (ή να επιβάλλονται) σαν «οι ηγέτες των κούρδων της συρίας», όσο κι αν τώρα παριστάνουν τους «προδομένους» και τους «εγκατελειμένους», θα ξαναπουληθούν. Μια φορά τσάτσος, πάντα τσάτσος!!! Ο «τουρκικός μπαμπούλας» για λογαριασμό του μπλοκ της Αστάνα θα χρειάζεται απέναντί τους όσο δεν θα υπάρχει «συριακός μπαμπούλας»· και για όσο καιρό αυτοί θα νοσταλγούν φανερά ή κρυφά να γίνουν μια ακόμα αμερικανική πολιτεία…

(φωτογραφία: Χάρτης με τα υποθέματα υδρογονανθράκων στη συριακή επικράτεια. Εντελώς συμπτωματικά το pkk/ypg έχει ανακηρύξει «δικές του περιοχές» όχι απλά εκείνες που κατοικούνται από κούρδους στον βορρά αλλά κυρίως εκείνες που έχουν κοιτάσματα. Τα οποία, ακόμα, το ψοφιοκουναβιστάν δηλώνει υποχρεωμένο να «προστατεύει»…)

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Για πάνω από έξι ώρες συζήτηση (μεταξύ Putin και Erdogan) τα 10 σημεία της συμφωνίας που ανακοινώθηκαν είναι πολύ λίγα. Μπας και μετά το φαγητό έριξαν και κανάν υπνάκο; Μήπως έπαιξαν μπιρίμπα, σε ζευγάρια με τους υπ.εξ. τους; Ή μήπως συζήτησαν και άλλα που τα κράτησαν για τον εαυτό τους;

To «μνημόνιο κατανόησης μεταξύ τουρκίας και ρωσικής ομοσπονδίας – Sochi, 22 Οκτώβρη 2019» (να άλλο ένα «μνημόνιο» που σίγουρα θα συγκεντρώσει τις κατάρες πολλών ντόπιων «αντιμνημονιακών»!!!) απλά επισημοποιεί από πολιτικο-στρατιωτική άποψη την ως τώρα «κρυφή σχέση» ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Δαμασκό. Απομένει, βέβαια, μια χειραψία μπροστά σε φακούς…

Το σημείο 3, για παράδειγμα, που αναγνωρίζει (προσωρινά προφανώς) την παρουσία τουρκικού στρατού (και πολύ περισσότερων σύρων αντικαθεστωτικών – να τους λέμε από τώρα «πρώην»;) στη λωρίδα ανάμεσα στην κωμόπολη Tel Abyad και την κωμόπολη Ras al-Ayn (μια περιοχή κατοικούμενη κυρίως από σύρους άραβες) σημαίνει πως η Δαμασκός επίσημα δεν θεωρεί την Άγκυρα εχθρό, κατακτητή κλπ. Ότι κι αν λέει ο Άσαντ. Απλά αφήνει τον Putin να κάνει αυτά που ακόμα δεν επιτρέπεται να κάνει ο ίδιος… Μάλιστα, το έδαφος που “παραχωρείται” κατά κάποιον τρόπο μ’ αυτήν την συμφωνία είναι περισσότερο απ’ όσο έχει “κατακτηθεί” πρακτικά απ’ τον τουρκικό στρατό και το συριακό πεζικό του. Είναι μια συνεχής περιοχή με πολλές δεκάδες χωριά, πράγμα που σημαίνει πως αν βρεθούν τα λεφτά, η επέκταση αυτών των χωριών με την κατασκευή επιπλέον κατοικιών και λοιπών υποδομών είναι εφικτή – σημείο 8 της συμφωνίας. (Το αν θα είναι και επιθυμητή απ’ τους σύρους πρόσφυγες στην τουρκία μένει να φανεί, όταν και αν…)

Παρά την ως τώρα επιτυχία, η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τη συρία εξακολουθεί να είναι μερική. Αν καταλάβουμε ότι ένα μέρος απ’ αυτά που κουβεντιάστηκαν και δεν ανακοινώθηκαν είναι το πως και πότε θα απαγορευτεί στον αμερικανικό στρατό “να φυλάει πετελαιοπηγές” στη συρία, δεν θα ξαφνιαστούμε.

(φωτογραφία κάτω: Η περιοχή του σημείου 3 εκτείνεται απ’ το σημείο όπου στον χάρτη αριστέρα φαίνεται το όνομα της τουρκικής συνοριακής Ceylanpinar – απέναντι και δίπλα απ’ την Ras al-Ayan – ως το σημείο στα δεξιά της επίσης συνοριακής τουρκικής Akcakale – απέναντι απ’ την Tel Abyad. Σ’ όλη την συροτουρκική μεθόριο απ’ τον Ευφράτη ως το τριεθνικό με το ιράκ, δεν υπάρχουν άλλες τουρκικές πόλεις ή κωμοπόλεις εκτός απ’ την Nusaybin, που βρίσκεται απέναντι και δίπλα απ’ την συριακή Qamishly.

Η εξαίρεση αυτής της τελευταίας απ’ τις κοινές τουρκο-ρωσικές συνοριακές περιπολίες σε βάθος 10 χιλιομέτρων οφείλεται στο ότι ήδη ελέγχεται απ’ τον επίσημο συριακό στρατό).

Τετάρτη 23 Οκτώβρη. Κάλλιο αργά παρά ποτέ; Ή «να δούμε πως θα την βγάλουμε»; Συνεντευξιαζόμενος στην λιβανέζικη al Akhbar ο Riad Hammoud Darar, συμπρόεδρος της πολιτικής πτέρυγας του ypgκρατούμενου στρατού στην βορειοανατολική συρία, δήλωσε χτες ότι πάντα συζητούσαμε τις μελλοντικές σχέσεις μας με την Δαμασκό με σκοπό μια πραγματική συνεργασία για το καλό όλων των συριακών εθνικών και θρησκευτικών ομάδων.

«Πάντα»… Πάντα; Θα υπήρχε, τότε, μια αδικαιολόγητη συστολή που κατέληγε πάντα στο να απορρίπτουν τις προτάσεις του καθεστώτος Ασσαντ… Τώρα (και όχι «πάντα»…), εξαιτίας του βίαιου «σπρωξίματος» απ’ τον βορρά, ο Darar δηλώνει στη συνέντευξή του ευτυχής που με την ρωσική μεσολάβηση αναδεικνύεται ο δημιουργικός ρόλος του συριακού στρατού για την προστασία των συνόρων… Τόσα χρόνια του είδε διαφύγει η δημιουργικότητα του στρατού του Άσαντ… Έστω. Βρήκε το φως του – θα έλεγε κάποιος.

Ένας άλλος κούρδος αξιωματούχος δήλωσε ωστόσο στην ίδια εφημερίδα, πως η απόφαση των ηπα να κρατήσουν ένα μέρος του στρατού τους στο συριακό έδαφος μας ενθαρρύνει να μην κάνουμε πολλές παραχωρήσεις στη Δαμασκό. (Χρειάζεται «θάρρος» για να σε ενθαρρύνει η Ουάσιγκτον…)

Είναι σαφές ότι οι σχέσεις της ypg/pkk γραφειοκρατίας, πολιτικής και στρατιωτικής, τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Τελ Αβίβ είναι πολύ πιο οργανικές από μια απλή, συγκυριακή συμμαχία. Κατά την al Akhbar η συρο-κουρδική εξουσία ελπίζει ότι η συμφωνία Μόσχας – Άγκυρας θα αφήσει τον αμερικανικό στρατό να ελέγχει τα πετρελαιοπήγαδα στην ανατολική όχθη του Ευφράτη απ’ την Deir ez Zur  και προς το νότο (και στο pkk να συνεχίσει το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα προσέθετε η ασταμάτητη μηχανή). Αν το pkk συνεχίζει να κάνει τέτοιους λογαριασμούς, και αυτό κάνει, τότε είναι άξιο της ιστορίας του… Όχι, όμως, άξιο των κούρδων πληβείων.

Το ότι αυτές οι περιοχές δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ κουρδικούς πληθυσμούς χαλάει βέβαια το ροζ συννεφάκι της «αναρχοκομμουνιστικής Rojava». Και το χαλάει πολύ άσχημα. Γιατί φαίνεται πως περισσότερο απ’ όλα αυτό που νοιάζει το pkk/ypg είναι τα έσοδα απ’ το λαθρεμπόριο… Γι’ αυτό και «δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτά»…

Τα υπόλοιπα, περί ευτυχίας για τον «δημιουργικό ρόλο του συριακού στρατού» ανήκουν προφανώς στην κατηγορία «νάχαμε να λέγαμε»…

(φωτογραφία: 2017, οι ypg τρέχουν απ’ τα βόρεια να προλάβουν την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends απ’ τα ανατολικά. Οι μαύρες κουκίδες είναι οικισμοί, χωριά και κωμοπόλεις. Τα κοιτάσματα στην ανατολική όχθη του Ευφράτη φαίνονται – είναι αυτά που θέλουν να “φυλάνε” απο κοινού ypg και αμερικανικός στρατός..)

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Αν το ιράκ είναι αποθήκη αμερικάνων πεζοναυτών, τότε το «φεύγουμε απ’ την βόρεια συρία» σημαίνει πρακτικά «παραμένουμε εκεί δίπλα». Σε ιρακινό έδαφος. Φυσικά οι πολιτικές συνέπειες της αποχώρησης απ’ την βόρεια συρία είναι πραγματικές. Αλλά πέρα απ’ τις εντυπώσεις, το ψόφιο κουνάβι δεν θα φέρει «τους στρατιώτες μας στο σπίτι», ακόμα κι αν όντως θα το ήθελε. Πίσω απ’ την βιτρίνα με το καροτί μαλλί, οι σωματοφύλακες φροντίζουν τον αντικειμενικό στόχο. Που δεν είναι ούτε η φιλία ούτε η προστασία του pkk/ypg, ό,τι κι αν νόμιζε ή νομίζει ακόμα η προσοδική ηγεσία του. Ο βασικός αντικειμενικός στόχος ήταν και παραμένει το να εμποδιστούν οι συνέχειες των «δρόμων του μεταξιού» ως τις όχθες της ανατολικής Μεσογείου. To pkk/ypg είναι απλά ένα μέσο.

Αυτή η αμερικανική αναδίπλωση, εξάλλου, δεν είναι πλήρης. Το ψόφιο κουνάβι ανακάλυψε (;) πως υπάρχουν κάτι σημαντικές πετρελαιοπηγές στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, στην ακόμα ypg/αμερικανοκρατούμενη ανατολική συρία, ανάμεσα στη Deir ez Zor και στην Abu Kamal (υποδείξαμε αυτές τις περιοχές έγκαιρα, απλά μαθήματα γεωγραφίας για νοήμονες 1, Τρίτη 15 Οκτώβρη…), τις οποίες ο αμερικανικός στρατός θα «εξακολουθήσει να προστατεύει» …για να μην πέσουν στα χέρια των τρισκατάρατων του isis… Περιέργως πως αυτές οι πετρελαιοπηγές ΔΕΝ εμπίπτουν στον ψοφιοκουναβικό συλλογισμό ότι «εμείς νικήσαμε τους τρομοκράτες, αν έχει μείνει κάτι ας το φροντίσουν αυτοί που έχουν πρόβλημα». Περιέργως πως το «πρόβλημα μην πέσουν στα χέρια τρομοκρατών οι συριακές πετρελαιοπηγές» δεν είναι, κατά το ψόφιο κουνάβι (που λύσσαξαν να το καταγγέλουν σαν «προδότη των κούρδων»…) της αρμοδιότητας ούτε της συρίας, ούτε της ρωσίας, ούτε της τουρκίας (λέγε με μπλοκ της Αστάνα..) αλλά του αξιολάτρευτου αμερικανικού στρατού· χιλιάδες μίλια far away… Που, άρα, δεν πρέπει να βιάζεται να γυρίσει σπίτι.

Απ’ τις 18 Οκτώβρη το ψόφιο κουνάβι μιλάει για το oil σε συριακό έδαφος που προστατεύει ο αμερικανικός στρατός· αλλά αυτό ξέφυγε απ’ τους αναλυτές, επικριτές ή υποστηρικτές του…. Ένας απ’ τους διάσημους συντηρητικούς γερουσιαστές, ονόματι Lindsey Graham, που συχνά αναλαμβάνει δουλειά σαν το γραφείο τύπου του αμερικανικού βαθέος κράτους, δήλωσε χτες:

… Όχι μόνο θα εμποδίσουμε το να πέσουν αυτά τα κοιτάσματα σε ιρανικά χέρια, αλλά πιστεύω ότι βρισκόμαστε στο σημείο να οριστικοποιήσουμε μια κοινή επιχείρηση μεταξύ των ηπα και των syrian democratic forces [το αγαπημένο στις ηπα ψευδώνυμο του pkk/ypg] για να εκσυγχρονίσουμε την εκμετάλλευση τους και να εξασφαλίσουμε ότι αυτοί θα παίρνουν τα κέρδη, κι όχι οι ιρανοί ή ο Άσαντ…

(φωτογραφία κάτω: Σημαίες της «διεθνιστικής κομμούνας της Rojava» και ενός βασικού συμμάχου της. Κομπλέ!! Ως γνωστόν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ είναι ο καλύτερος υποστηρικτής του «προλεταριακού διεθνισμού»…

Ε; Τι; Δεν είναι; Ποιά «διεθνιστική κομμούνα»; Τι μαλακίες είναι αυτές που λέει ο Ocalan;

Ελάτε τώρα! Στον παράδεισο των εθνικών αληθειών και του ενσωματωμένου θεάματος τίποτα δεν έχει σημασία…)

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Μην φάτε τα λεγόμενα του Graham – δεν τρώγονται!! Ο τύπος είναι επαγγελματίας προβοκάτορας. Πρώτον, η Τεχεράνη έχει τόσα πετρέλαια (και φυσικό αέριο) που το τελευταίο που θα την απασχολούσε θα ήταν να βάλει στο χέρι τα όποια κοιτάσματα στην συριακή ανατολική όχθη του Ευφράτη. Και δεύτερον, η “προστασία απ’ τον isis” μοιάζει με τον ατέρμονα στο κέντρο ενός δίσκου βινυλίου. Είναι η αναμενόμενη πολιτική κατάθλιψη όταν ένα σχέδιο για τη μέση Ανατολή έχει ηττηθεί, αλλά δεν υπάρχει άλλο, οπότε επαναλαμβάνονται χωρίς τέλος τα παλιά κλισέ. Διότι αν, λέμε «αν», τον έλεγχο αυτών των κοιτασμάτων τον απαιτήσει ο συριακός στρατός έχοντας εμπροσθοφυλακή ένα τάγμα του ένδοξου ρωσικού στρατού, τότε ο σκληροπυρηνικός Graham δεν θα μπορέσει (ούτε θα θελήσει καν) να προτάξει τα στήθια του αυτοπροσώπως υπέρ της «προστασίας»…. Υποψιαζόμαστε ούτε ο μέσος ένδοξος αμερικάνος πεζοναύτης θα έχει τέτοια όρεξη.

Όμως ο Graham (και το ψόφιο κουνάβι), πίσω απ’ την παρανοϊκή φιλολογία περί «προστασίας», λένε κάτι. Δύο πράγματα μαζί. Το πιο άμεσο είναι ότι απευθύνονται στο pkk/ypg με την υπόσχεση πως «μπορούμε να συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε, κι εμείς θα σας εξασφαλίσουμε τα έσοδά σας απ’ το λαθρεμπόριο των κλεμμένων συριακών πετρελαίων…» Το πιο σημαντικό είναι ότι το συριακό τρίγωνο που υποδείξαμε πριν 5 ημέρες (η πίσω όψη, 17 Οκτώβρη) είναι η τελευταία «γραμμή άμυνας» της συνεργασίας του pkk/ypg και του αμερικανικού πενταγώνου στη συριακή επικράτεια: μια περιοχή που δεν έχει καμμία σχέση με ντόπιους κουρδικούς πληθυσμούς· και επίσης μια περιοχή που βρίσκεται έξω απ’ την εμβέλεια των συνεπειών της εισβολής της τουρκίας (επιμένουμε, το ξέρουμε ότι φαίνεται υπερβολικό, αλλά κρατήστε το: του μπλοκ της Αστάνα μέσω της Άγκυρας…) στη βόρεια συρία.

Σημαίνουν αυτά τα δύο ότι εκεί, σ’ αυτό το τρίγωνο, ο αμερικανικός στρατός και οι κουρδικές βιτρίνες του είναι ασφαλείς; Η γεωγραφία, η πολιτική οικονομία, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός και (τελευταίο και καταϊδρωμένο το ένστικτο της ασταμάτητης μηχανής…) υποδεικνύουν πως όχι. Σημαίνουν όμως, και συγχωρείστε την επιμονή, ότι η τουρκική εισβολή στη βόρεια συρία ΔΕΝ είναι όλο το έργο όπως προσπαθεί να χώσει στα μυαλά η οργανωμένη καθεστωτική αποπληροφόρηση διεθνώς… Είναι μόνο ένα μέρος του.

Όταν θα έχει τελειώσει η «βρώμικη δουλειά» που ανέλαβε η Άγκυρα για λογαριασμό της και για λογαριασμό του συνόλου του μπλοκ της Αστάνα (συμπεριλαμβανομένης της Δαμασκού…) στη βόρεια συρία, θυμηθείτε μας: θα έρθει η σειρά μιας επόμενης ζόρικης αποστολής που δεν θα πέφτει στους ώμους των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και του στρατού τους…

Διαφορετικά η συριακή επικράτεια θα μείνει κολοβή· και, κυρίως, το αμερικανικο – ισραηλινο – σαουδαραβικό σχέδιο για τη μέση Ανατολή δεν θα έχει ηττηθεί ολοκληρωτικά. Θα έχει κρατήσει κάποια «φυλάκιά του»…

Τρίτη 22 Οκτώβρη. Η καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post ανακάλυψε (ή παριστάνει ότι ανακάλυψε τώρα…) ότι:

…Η τουρκία έχει μυστικές επαφές με την συριακή κυβέρνηση, για να αποφευχθεί η απευθείας [μεταξύ τους] σύγκρουση στην βορειοανατολική συρία όπου και οι δύο πλευρές έχουν αναπτύξει τους στρατούς τους δήλωσε ένας τούρκος αξιωματούχος, παρά την επί μακρόν εχθρότητα της Άγκυρας απέναντι στον πρόεδρο Bashar al-Assad.

«Οι επαφές με την συρία γίνονται κυρίως μέσω της ρωσίας, αλλά αυτή η επικοινωνία γίνεται κατά καιρούς και απευθείας μεταξύ τουρκίας και συρίας για να αποφευχθεί να εμπλακούν σε απευθείας σύγκρουση σύριοι και τούρκοι στρατιώτες» είπε ο αξιωματούχος.

Α χα!!! Γίνονται τέτοια πράγματα; Τι ειρωνεία!!! Από το 2015 ή, το αργότερο, απ’ το 2016 υπάρχει «κρυφά» μόνιμος, ειδικός και έμπιστος εκπρόσωπος του Erdogan στη Δαμασκό…

Όμως αυτά δεν πρέπει να λέγονται… Το άλλο, δηλαδή το ότι ενόσω το δίδυμο Pence και Πομπηία συναντούσε τον Erdogan στην επίσημη σάλα του τουρκικού προεδρικού μεγάρου σ’ ένα άλλο δωμάτιο του ίδιου μεγάρου ο ειδικός απεσταλμένος της Μόσχας για την συρία Alexander Lavrentiev συναντούσε τούρκους αρχιασφαλίτες (ίσως για να ακούσουν μαζί τι κουβεντιαζόταν πιο κει…) και, την επόμενη μέρα, ο Lavrentiev ήταν στη Δαμασκό, αυτήν την αλληλουχία γεγονότων η jerusalem post την μαρτυράει.

Μην ανησυχείτε όμως. Υπάρχουν πολλοί που βολεύονται, για διάφορους λόγους, να διαδίδουν ότι Άγκυρα και Δαμασκός είναι αντίπαλοι…

(φωτογραφία στη μέση: Τον δεξιά ίσως τον αναγνωρίζετε. Είναι ο Guy Verhofstadt, άλλοτε επικεφαλής των φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο. Ο στα αριστέρα; Λέγεται Salim Idriss, είναι σύριος, και προέκυψε πρόσφατα «υπουργός άμυνας» της «εξόριστης συριακής κυβέρνησης»…. αντικαθεστωτικών οργανώσεων δηλαδή. Ο Idriss ήταν για χρόνια στην αυλή της Ουάσιγκτον – στην κάτω φωτογραφία με τον ανεπίσημο αμερικάνο υπ.εξ. John McCain, που αναπαύεται πια στα θυμαράκια. Τώρα ο Idriss είναι στην αυλή της Άγκυρας: σαν «πολιτικός επικεφαλής» των χιλιάδων σύρων ενόπλων που βρίσκονται στη βόρεια συρία, υπό την αιγίδα του τουρκικού στρατού.

Προκειμένου για την μάζα των σύρων αντικαθεστωτικών που αποτελούν το πεζικό της Άγκυρας είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για «εισβολή»…)

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Ακόμα και «μη εγκάθετοι» και, σε γενικές γραμμές, αξιόπιστοι αναλυτές διεθνώς γνωστοί προσπαθούν να εξηγήσουν τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης (την τουρκική εισβολή και όσα περιστρέφονται γύρω της)  κουβαλώντας στην πλάτη τους το φορτίο της ιστορίας του 20^ου αιώνα· της ιστορίας της μέσης Ανατολής. Είναι σίγουρο ότι το παρελθόν, όπως ζει είτε σαν επίσημες, καθεστωτικές ιδεολογίες είτε σαν αντι-αφηγήσεις των πληβείων, παίζει τον ρόλο του στις συνειδήσεις. Αλλά ο καπιταλισμός και η εξέλιξή του «δεν γυρίζει πίσω» ως προς τις πραγματικές διαδικασίες εξουσίας, εκμετάλλευσης, συσσώρευσης, πειθάρχησης που παράγει σαν ικανές και αναγκαίες· ακόμα κι αν αυτές περιστρέφονται γύρω από μια χούφτα βασικά μοτίβα.

Μία απ’ τις σπαζοκεφαλιές είναι το αν το τουρκικό καθεστώς σκοπεύει να «κρατήσει για δικές του», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις περιοχές του συριακού βορρά όπου έχει στρατό: τον θύλακα της Afrin και την τωρινή ζώνη δυτικά της Ras al-Ayn. Ή όχι. Στην προσπάθειά τους να «αποκωδικοποιήσουν» αυτήν την εξέλιξη, πάντα κάτω απ’ το βάρος του παρελθόντος, αυτοί οι αξιόπιστοι αναλυτές σκέφτονται σα να βρισκόμαστε στο πρώτο μισό του 20^ου αιώνα – και δεν αξιολογούν καν το γεγονός ότι στον «φυσικό κατακτητή» αυτής της περιοχής συμμετέχουν και πάνω από 10.000 σύριοι ένοπλοι, proxies της Άγκυρας βέβαια, αλλά οπωσδήποτε σύριοι. (Σα να λέμε: επανάσταση στον Μοριά και στη Ρούμελη το 1821, και οπλαρχηγοί που χρηματοδοτούνται έμμεσα απ’ το Λονδίνο, το Παρίσι και την Μόσχα – αλλά είναι ντόπιοι. Ξέρετε τι ακολούθησε· ακόμα το πληρώνουμε…)

Έτσι, οι «απαντήσεις» τώρα αναζητιούνται στο μυαλό του Erdogan, του Putin, του Άσαντ… Κι όταν δεν βρίσκονται εκεί, αναζητιούνται στους χάρτες της μοιρασιάς του νότου της άλλοτε οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταξύ γαλλικού και αγγλικού ιμπεριαλισμού, στα μυαλά του Sikes και του Picot, στη γενεαλογία του δυτικού ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή…. Αλήθεια: υπάρχει μήπως κάποιος κλάδος του φροϋδισμού που μπορεί να εξηγήσει τον 21^ο καπιταλιστικό αιώνα σαν «απωθημένη καθήλωση στο πρωκτικό στάδιο» των αρχών του 20^ου ή ακόμα πιο πίσω;

Δευτέρα 21 Οκτώβρη. Κατά την άποψη της περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής, οι απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν βρίσκονται ούτε στο παρελθόν ούτε στα πρόσωπα της εξουσίας· παρότι και το μεν και τα δε παίζουν πάντα έναν ρόλο, που ωστόσο δεν είναι υποχρεωτικά «ορατός δια γυμνού οφθαλμού»· κι ίσως ούτε καν σταθερός. Οι βασικές απαντήσεις βρίσκονται στα χαρακτηριστικά (κι ακόμα περισσότερο: στις τάσεις) του πραγματικού καπιταλισμού, τον οποίον υπηρετούν τα όποια πρόσωπα της εξουσίας. Όχι σαν συνωμοσία αλλά σαν ιστορική αναγκαιότητα – έννοια που έχει παραγραφεί απ’ την σκέψη των υπηκόων / δούλων.

Η ερώτηση, λοιπόν, της οποίας η απάντηση θα ήταν πολύ ασφαλέστερη απ’ την ονειρομαντεία, είναι η εξής: στον καπιταλισμό της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης είναι η προσάρτηση και η κατάκτηση εδαφών το ίδιο σημαντική όπως στη διάρκεια της 1^ης ή της 2^ης βιομηχανικής επανάστασης; Ή μήπως οι κρατικοί ιμπεριαλισμοί μπορούν να κινηθούν ανάμεσα σε περισσότερες, πιο λειτουργικές και πιο επίκαιρες επιλογές; Με άλλα λόγια: το τουρκικό καθεστώς «θέλει έδαφος» στη συρία; Ή θέλει επιρροή; Θέλει όντως την «επαναχάραξη των κρατικών συνόρων» και το σκίσιμο της «συνθήκης της Λωζάνης», ή θέλει την υπέρβασή τους; Θέλει να αυξήσει την έκτασή του ή θέλει να ενισχύσει την επιρροή του (οικονομική, ιδεολογική, πολιτισμική) πολύ μακρύτερα απ’ τα σύνορά του; Εν τέλει: μια περιφερειακή ή και global «υπερδύναμη» γίνεται τέτοια επειδή απλώνεται σαν κηλίδα λαδιού στον χάρτη, και επειδή φυτεύει στρατιωτικές βάσεις παντού (όπως, π.χ., οι ηπα) ή επειδή αναγνωρίζεται σταθερά σαν τέτοια, με διάφορους τρόπους, (όπως, π.χ., η κίνα);

Χρειάζεται έμφαση εδώ. Αν κάποιος «προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται στο συριακό πεδίο μάχης» βουτώντας μέσα σε ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτικά / εξουσιαστικά δεδομένα που αφορούν ΜΟΝΟ το συριακό πεδιο μάχης, αν δηλαδή «προσπαθεί να καταλάβει» αφήνοντας την αντι-καπιταλιστική ανάλυση «γι’ αργότερα», τότε έχει εδαφικοποιήσει την σκέψη του τόσο πολύ και τόσο σταθερά ώστε ουσιαστικά δεν ερευνά τίποτα: οι αναζητούμενες «απαντήσεις» είναι οι άρρητες προϋποθέσεις των συλλογισμών του. Βρίσκονται εκεί απ’ την αρχή!