Tag: υγεία

I heard it from WHO…

Παρασκευή 8 Μάη. …Δεν πρόκειται για επινόηση δικιά μου. Η επιστημονική κοινότητα της χώρας ακολουθεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες, την επιστημονική πρακτική, δεν εξυπηρετούμε καμιά σκοπιμότητα… Οι οδηγίες του ΠΟΥ σχετικά με την ταξινόμηση των θανάτων με συγκεκριμένα κριτήρια είναι σαφείς. Οποιοσδήποτε θάνατος με θετική PCR (μοριακό έλεγχο για τον κορωνοϊό) δεν θα πρέπει να αποδίδεται σε άλλη αιτία χωρίς ξεκάθαρη αιτιολόγηση…

Τάδε έφη ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00», μιλώντας προχτές προφανώς και εκ μέρους της επιτροπής σοφών (κάτι σαν η «ιερή σύνοδος του Μεγάλου Φόβου»…) για να δικαιολογήσει … την «κοινή δεξαμενή»….

Καμμία έκπληξη εκ μέρους της ασταμάτητης μηχανής. Απ’ την αρχή αυτό υποστήριζε: ότι πρόκειται για διεθνή συμμορία!! Το ότι ο κυρ Σωτήρης λέει «ο π.ο.υ. μας το είπε» βοηθάει. Είναι γνωστό ότι ο θρυλικός «παγκόσμιος οργανισμός υγείας» είναι παραπάγαζο των big pharma, όπως επίσης και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος· σίγουρα της φράξιας που εκπροσωπεί ο κυρ Βασίλης, ο άρχοντας των Θυρών. (Ψηφιακών και μη…)

Βοηθάει και για άλλο λόγο. Επειδή ο π.ο.υ. είναι αυτό που είναι, αξιοποιεί μια σοβαρή τεχνική αδυναμία του PCR: όπως έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά, αυτός ο τρόπος εντοπισμού του covid-19, «βγάζει κόκκινο» ακόμα κι αν ο ιός είναι νεκρός· ακόμα κι αν έχει αρχίσει να διαλύεται. Ευαισθητοποιείται το PCR ακόμα και με νεκρά υπόλοιπα του covid-19· πράγμα που οδηγεί σε «λάθος θετικά» αποτελέσματα· κάτι που επιστημονικά είναι βαρύ ολίσθημα, επιχειρησιακά όμως είναι ταμάμ για «χρεώσεις θανάτου»….

Βέβαια το συγκεκριμένο παραμάγαζο δεν έχει εξουσία να επιβάλλει την «σωστή εκδοχή» για το θανατόμετρο του covid-19. Καμμία εξουσία δεν έχει, για τίποτα. Συμβουλές δίνει, προτάσεις κάνει… το μάτι κλείνει… Αν σε κάποιον δεν αρέσουν αυτά τα κόλπα ή αν κάποιος βρίσκει τις ιδέες του π.ο.υ. ανήθικες, απλά δεν τις εφαρμόζει. Που πάει να πει πως αν θέλεις μπαίνεις στη διεθνή συμμορία… Αν δεν θες, δεν μπαίνεις…

Kι αν στα πολυζαλίζει ο world health organization, αλλάζεις σταθμό και ακούς… The Who!

Δεν θα μας ξανακοροϊδέψετε!!! (We won’t get fooled again…)

What are you talking about?

Παρασκευή 8 Μάη. Το τελευταίο και, από κάποιες απόψεις, το πιο δυνατό κτύπημα του αρχι-ιερέα ήταν αυτό (η ίδια δήλωση), που δείχνει – μέσα στην τιμιότητα / ωμότητά του… – τι ακριβώς είναι η τεχνοεπιστημονική αντίληψη:

… Ο θάνατος είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο…. Ωστόσο για να μην εμπίπτει στη λίστα των θυμάτων κορωνοϊού κάποιος ασθενής θα πρέπει να βγει αρνητικός στον ιό, να περάσει καιρός και τότε ο θάνατός του να αποδοθεί σε άλλη αιτία…

Για δυο λεπτά! Για ποιό πράγμα γίνεται η κουβέντα; Για έναν ιό που μπορεί, υπό ορισμένες συνθήκες, να δημιουργεί επιπλοκές τέτοιες που το επιβαρυμένο ανοσοποιητικό κάποιου ασθενούς δεν μπορεί να κουμαντάρει; Ή για την Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν; Τι πάει να πει ότι «για να μην σε πετάξουν στη κοινή δεξαμενή» (αυτήν την τόσο χρήσιμη για τα πραξικοπήματα και την αναδιάρθρωση δεξαμενή θανάτου…) πρέπει:

Α) Να σου γίνει τεστ και να βγει «αρνητικό»…

Β) Να περάσει καιρόοοοοοος…

Γ) Να πεθάνεις (διάολε!) αλλά να σου κάνουν την χάρη να σε δηλώσουν όχι σαν «πιθανός covid-19, δεν τον τσεκάραμε, βάλτον στο σωρό» αλλά… τον σκότωσε ο γείτονας για κτηματικές διαφορές… γκαραντί!

… ενώ ΔΕΝ πρέπει:

απλά, πολύ απλά, να διαγνωστεί υπεύθυνα και έγκυρα ότι πέθανες από τις επιπλοκές που προκάλεσε ο covid-19 και μόνον αυτός;

Αυτό το «αν δεν έρθεις με ανοιγμένο κεφάλι» – και δεν ζήσεις – θα σε ρίξουμε στην «κοινή δεξαμενή» είναι ιατρική ή πόκερ ανάμεσα σ’ έναν νεκροθάφτη κι έναν στατιστικολόγο;

Τελικά πρέπει νάχεις «χοντρό μέσο» για να γλυτώσεις την «κοινή δεξαμενή»!

(φωτογραφία: Πλάνο απ’ την Έβδομη Σφραγίδα (The Seventh Seal).

Μαύρος άρχοντας (δεξιά): – Ρε συ, δεν φαντάζομαι να έχεις κανάν covid-19 και με κολλήσεις στα καλά καθούμενα εδώ που παίζουμε με τον δικό σου θάνατο…

Αντώνιος Μπλοκ, ιππότης (αριστερά): – Όχι ρε, μαλάκας είσαι; Έχω μόνο πανούκλα, σύφιλη και λέπρα…

Μαύρος άρχοντας: – Α, εντάξει. Έχε το νου σου να σου βάλουν την σωστή σφραγίδα, γιατί το έχουν κάνει μπουρδέλο εκεί επάνω, και είναι ικανοί να σε πετάξουν σε λάθος σωρό…

Αντώνιος Μπλοκ: – Άσε τις κουβέντες και χάσε τον πύργο σου…

Μαύρος άρχοντας: – Εγώ θα χάσω τον πύργο μου, κι εσύ την ζωή σου…)

Το διπλό αφεντικό 4

Παρασκευή 8 Μάη. Τα λίγα αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα απ’ το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο (δες το διπλό αφεντικό 1 έως 3, χτες) δείχνουν πως η μετάβαση απ’ την “παθητική” πολιτική επιδότησης των ανέργων στην “ενεργητική” πολιτική διαχείρισης του εφεδρικού στρατού (των ανέργων), μια μετάβαση που ήδη εξελίσσεται (με διαφορετικούς ρυθμούς αλλά εξελίσσεται) σε διάφορα δυτικά κράτη, δεν είναι η ηθικοπλαστική εκστρατεία κατά των “τεμπέληδων” που κάνουν “κατάχρηση του κράτους πρόνοιας”. Είναι Αλλαγή Παραδείγματος.

Ακόμα και υπό κεϋνσιανές προδιαγραφές (και όμοια υπό νεο-φιλελεύθερες), τα λεγόμενα “δημοκρατικά” καθεστώτα της δύσης αναγνώριζαν ότι το υποκείμενο εργάτης / εργάτρια, μισθωτός / μισθωτή, είναι ελεύθερος (έστω σε εισαγωγικά αν συνυπολογίσουμε τους ενδημικούς καταναγκασμούς του καπιταλισμού…) να επιλέγει το είδος της δουλειάς που μπορεί (ή θέλει) να κάνει· και τον εργοδότη. Το σχήμα ότι δύο ελεύθεροι παράγοντες, δηλαδή αυτός που θέλει να αγοράσει εργατική δύναμη κι αυτός που θέλει να πουλήσει την εργατική του δύναμη, συναντιώνται και διαπραγματεύονται την τιμή του “εμπορεύματος εργατική δύναμη” είναι το βασικό συστατικό εκείνου που ονομάζεται “αγορά εργασίας”.

Υπό νεοφιλελεύθερες προδιαγραφές μάλιστα (τις τελευταίες δεκαετίες) η ύπαρξη συνδικάτων που διαπραγματεύονται αυτήν την τιμή (και τα υπόλοιπα: συνθήκες εργασίας, κλπ) θεωρήθηκε ανάθεμα για την ομαλή λειτουργία μιας πλήρως ελεύθερης “αγοράς εργασίας”. Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί και πολιτικοί υποστήριζαν ότι η ύπαρξη των συνδικάτων εμποδίζει την “ένας προς έναν” διαπραγμάτευση για την τιμή και τους όρους αξιοποίησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη, που είναι η μόνη εντελώς ελεύθερη διαδικασία, δημιουργώντας καρτέλ (εργατικό)…. Πάνω στην ίδια σύλληψη της “ελευθερίας πώλησης της εργατικής δύναμης” στήθηκε και όλη η ρητορική περί Ανθρώπινου Κεφαλαίου, που έχει υπάρξει το διαμάντι στο στέμμα του νεοφιλελευθερισμού… Και, ως γνωστόν, έγινε με ενθουσιασμό δεκτή απ’ τους πάντες. “Δεξιούς” κι “αριστερούς”…

Το να εμφανίζεται, λοιπόν, στη σκηνή η μορφή – κράτος σαν ο αποφασιστικός μηχανισμός διαχείρισης των ανέργων σημαίνει, επίσης, ότι η μορφή – κράτος αναλαμβάνει να γίνει εσωτερικό δομικό στοιχείο της “αγοράς εργασίας”. Όχι σαν κανονικός εργοδότης· όχι με “προσλήψεις στο δημόσιο”. Αλλά σαν “στρατηγός” που έχει βρει τρόπο να κατευθύνει τμήματα του “εφεδρικού στρατού” προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, συμπεριλαμβανόμενης οπωσδήποτε της καθαρά ιδιωτικής σφαίρας του καπιταλισμού.

Ποιός είναι ο τρόπος; Και ποιό είναι το βαθύτερο πολιτικό νόημα αυτής της κρατικής “ενεργητικής διαχείρισης”;

Το διπλό αφεντικό 5

Παρασκευή 8 Μάη. Η υπαρκτή ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι ο τρόπος με τον οποίο η μορφή – κράτος έχει υλοποιήσει ήδη σε κάποιο βαθμό αυτήν την Αλλαγή Παραδείγματος (και ετοιμάζεται για πολύ περισσότερα) είναι κάτι που μοιάζει σε επιδόματα. Ενώ όμως η λέξη “επίδομα” θυμίζει το παλιό μοντέλο, την οικονομική στήριξη δηλαδή εκείνων που έχουν βρεθεί εκτός “αγοράς εργασίας”, η λειτουργία είναι ανάποδη. Τώρα (εδώ και καιρό σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη) το κρατικό επίδομα δίνεται υπό τον όρο της εργασίας· της εργασίας, μάλιστα, που πιθανότατα υποδεικνύει η ίδια η μορφή – κράτος.

Ήταν, άραγε, αναγκαστική αυτή η λειτουργική αντιστροφή επειδή οι άνεργοι / ες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα είχαν γίνει τεμπελχανάδες που την κουτσοέβγαζαν με τα “επιδόματα ανεργίας” αράζοντας στα πάρκα; Τέτοια ήταν η ρητορική απ’ την μεριά των κράτων στη διάρκεια της μετάβασης απ’ το ένα Παράδειγμα (την “επιδότηση της ανεργίας”) στο άλλο (την “επιδότηση της εργασίας”). Και έμοιαζε πειστική, ταΐζοντας τον κοινωνικό δαρβινισμό: γιατί εμείς που δουλεύουμε να πληρώνουμε, μέσω των κρατήσεων που γίνονται στους μισθούς μας, αυτά τα κοπρόσκυλα που βαριούνται να δουλέψουν;

Παρότι η ηθική της εργασίας (σε καπιταλιστικές, εμπορευματικές συνθήκες) χρησιμοποιείται πράγματι και απ’ τα αφεντικά και απ’ το κόμμα τους (το κράτος), δεν ήταν “ανήθικα” τα κράτη όταν επιδοτούσαν-τους- ανέργους! Εκείνο που άλλαξε ήδη απ’ τα τέλη του 20ου αιώνα, κι εκείνο που διείδε το γερμανικό κράτος έγκαιρα, δεν ήταν η αύξηση της “ανηθικότητας” μεταξύ των (πιθανών, μελλοντικών) μισθωτών… Ήταν η αλλαγή της σύνθεσης της (νέας) εργατικής τάξης. Ήταν η επιτυχία της μαζικής μικροαστικοποίησής της! Όλο και πιο “φορτωμένοι” με πτυχία, σπουδές και πιστοποιητικά γνώσεων νεαροί και νεαρές, όλο και περισσότεροι τέτοιοι, που αρνούνταν να δουλέψουν σε τομείς που θεωρούσαν υποτιμητικούς για τα προσόντα τους.

Για να το πούμε διαφορετικά. Αυτή η μυθικά ελεύθερη “αγορά εργασίας”, όπου δήθεν ελεύθερα συναντιούνται αυτοί που πουλάνε κι αυτοί που αγοράζουν εργατική δύναμη (συμπεριλαμβανομένων των γνώσεων, των ταλέντων, των διαθέσεων…) για να διαπραγματευτούν ένας προς έναν την τιμή της, άρχισε να γίνεται “προβληματική” για την πραγματική ταξική διαστρωμάτωση του post-industrial, τριτογενοποιημένου καπιταλισμού, απ’ την στιγμή που μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσα στις «προσδοκίες» των εκατομμυρίων Εαυτών Κεφάλαιο και την παραγωγική δομή και πραγματικότητα. Μέσα στον εφεδρικό στρατό, μέσα στους επιδοτούμενους ανέργους, δεν ήταν πια μόνο ανειδίκευτοι ή μισο-ειδικευμένοι βιομηχανικοί εργάτες των οποίων τα αφεντικά είχαν βαρέσει κανόνι. Ήταν, όλο και περισσότερο, skilled ή και high skilled εν δυνάμει καλοπληρωμένοι μισθωτοί του τριτογενούς, που προτιμούσαν τα όποια επιδόματα ανεργίας απ’ την εμπλοκή σε «βρώμικες», «κουραστικές», «σωματικές» δουλειές, που υποτιμούσαν τα προσόντα και την ιδέα που είχαν διαμορφώσει για τους Εαυτούς τους. Η μηχανή της εκπαίδευσης, έχοντας γίνει η ίδια ένας εμπορευματικός κύκλος ανεξάρτητος απ’ τις “ανάγκες της αγοράς εργασίας”, ξέρναγε και ξερνάει πολλοί περισσότερους Εαυτούς-Κεφάλαια απ’ όσους μπορούν να αξιοποιηθούν σαν τέτοιοι…

Αυτή η ανισορροπία έμελλε να γίνει εντονότερη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’00 εξαιτίας εκείνου που ονομάστηκε τεχνολογική ανεργία. Πρακτικά, εκείνος ή εκείνη που αποφασίζει να σπουδάσει το Α ή το Β, κάνει τις επιλογές του με βάση τα κριτήρια που έχει (ή νομίζει πως έχει) απ’ την γνώση που έχει (ή νομίζει πως έχει) για την αγορά εργασίας την στιγμή που αποφασίζει. Μετά από 8 ή 10 χρόνια, όταν πια θεωρεί εαυτόν/ήν «έτοιμο για την επαγγελματική εκτόξευση» τα δεδομένα της αγοράς εργασίας μπορεί να έχουν αλλάξει. Αλλάζουν, μάλιστα, όλο και πιο γρήγορα…

Ο όρος «τεχνολογική ανεργία» λοιπόν δεν θα έπρεπε να εννοηθεί με την στενή έννοια του οι μηχανές πετούν τους ανθρώπους έξω απ’ τις δουλειές. Αλλά υπό την ευρεία έννοια του η διαρκής τεχνολογική αναδιάρθρωση δημιουργεί μόνιμη ρευστότητα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της (καπιταλιστικής) αγοράς εργασίας· και αυτή η ρευστότητα είναι πάντα μεταγενέστερη, ετεροχρονισμένη σε σχέση με την στιγμή που το Εγώ Κεφάλαιο επιλέγει τις γνωσιολογικές επενδύσεις που θα κάνει.

Ακριβώς γι’ αυτό η ενεργητική διαχείριση της ανεργίας / εργασίας απ’ την μορφή – κράτος εμφανίστηκε μαζί με επιπλέον εξαρτήματα. Όπως η δια βίου εκπαίδευση… Τίποτα δεν κρύφτηκε απ’ την μεριά των κρατών / αφεντικών. Το γεγονός ότι τα περισσότερα παρανοήθηκαν απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των ενδιαφερόμενων, αφορά δυστυχώς αυτούς κι αυτές. Εμάς δηλαδή…

(συνέχεια στα επόμενα…)

Εναλλακτική ιατρική…

Πέμπτη 7 Μάη. Αν κάτι εμποδίζει την αναπνοή και καίει τα πνευμόνια είναι φίλος ή εχθρός του covid-19; Φίλος είναι, σύμμαχος αληθινός!!! Εξάλλου το έχει πει κι ο ίδιος (ο covid-19): όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ασφυξιογόνο!

Ο covid-19 αντέχει στη μεγάλη θερμοκρασία; Όχι βέβαια! Συνεπώς η φωτιά είτε τον απομακρύνει είτε τον καίει.

Μ’ αυτά τα απλά και γνωστά δεδομένα, αν κριτήριο είναι το δίπολο covid-19 / anti-covid-19, τότε είναι σαφές ότι η κρατική καταστολή είναι νοσηρή, νοσηρότατη· και τα μπάχαλα θεραπευτικά.

Τί μπορεί όμως να περιμένει κανείς απ’ το κράτος; Να αναγνωρίσει τις τολμηρές μεν αλλά καίριες εμπνεύσεις της ιατρικής – απ’ – τα – κάτω;

Καλύτερα μιας ώρας αγάπη και φιλιά, παρά 40 μέρες TV και Χαρδαλιά! Αναρχικό σύνθημα, γραμμένο κοντά στην πλατεία Πρωτομαγιάς. Ωραίο, με ρυθμό, εύστοχο και ευρηματικό.

Αυτό είναι «διασάλευση πολιτεύματος» – σίγουρα!

Ζήτω το πλεξιγκλάς!

Πέμπτη 7 Μάη. Γράψαμε πριν 2 μέρες για την ιταλική πρόταση για την προστασία των χρυσοφόρων επιχειρήσεων “παραλιακής ξάπλας” και των πελατών τους απ’ τον αιμοβόρο covid-19.

Αλλά και οι έλληνες επιχειρηματίες δεν πάνε πίσω. (Ευχαριστούμε τον Α. για την ενημέρωση). Η συγκεκριμένη περίπτωση συμπυκνώνει αυτό που είναι η καρδιά του έλληνα επιχειρηματία της αρπαχτής (σε οποιονδήποτε τομέα), και περιγράφεται με μια μονάχα λέξη: παράγκα!

Τί κάνεις για να πολεμήσεις τον αιμοβόρο covid-19 παρά θίν’ αλός; Πας σε μια μάντρα οικοδομών κι αγοράζεις φτηνά κουφώματα / κάσες παραθύρων… Βάζεις κι ένα καδρονάκι στην κόντρα για να στερεώσεις κάπως τον μπερντέ… Και ιδού: ξαπλώστε κόσμε!

Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση

Πέμπτη 7 Μάη. Ποιοί είναι οι πιο αρμόδιοι να προτείνουν λύεσεις για το post-covid μέλλον; Ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Andrew Cuomo, που πρόλαβε να φορέσει κι αυτός το φωτοστέφανο του «πολεμιστή» κατά του ιού (που κτύπησε, κυρίως, τις υποβαθμισμένες γειτονιές της πόλης, και κόσμο περιθωριοποιημένο…), δεν αμφιταλαντεύτηκε. Επικεφαλής της σχετικής «blue ribbon commision» που θα αναδιαρθώσει τα συστήματα υγείας και παιδείας στην πολιτεία, είναι οι κ.κ. Mike Bloomberg (δισεκατομμυριούχος, πρώην δήμαρχος της Ν. Υόρκης, φιλάνθρωπος), Bill Gates (δισεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης της microsoft, φιλάνθρωπος, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υγεία του πλανήτη) και Eric Schmidt (δισεκατομυριούχος, πρώην ceo της google).

Θα σκεφτείτε: Αυτά είναι χοντροκομμένες αμερικανιές… Το παραχοντραίνουν φόρα μόστρα… Σωστά. Απλά, την επόμενη φορά που κάποιοι θα παραστήσουν πως δεν έχουν ιδέα ποιά αφεντικά (ή ποιοί καπιταλιστικοί κλάδοι…) ωφελούνται απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα (επιμένοντας, ακόμα και τώρα, ότι αυτά τα πραξικοπήματα ήταν αναγκαία επειδή χωρίς αυτά ο covid-19 θα είχε εξολοθρεύσει τον πλανήτη…) ας ρίξουν μια ματιά και στις «αμερικανιές».

Μπορεί κάτι να ψυλλιαστούν… (Μπορεί και όχι…)

Το διπλό αφεντικό 1

Πέμπτη 7 Μάη. Στα κλασσικά στρατιωτικά πραξικοπήματα του 20ου αιώνα την αρχική καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτειαν την ακολουθούσαν περιορισμοί και έλεγχοι της κυκλοφορίας: το καινούργιο καθεστώς θα έπρεπε να φροντίσει όχι μόνο για την «λειτουργία της οικονομίας» αλλά και την διαμόρφωση κάποιας «ομαλότητας», ταιριαστής με τις προδιαγραφές του πραξικόπηματος…

Το τωρινό διαφέρει μεν ως προς τον «στόχο» του, αλλά σαν τυπική μορφή «έκτακτης ανάγκης» (ή «κατάστασης πολιορκίας») ακολουθεί τον παλιό, γνωστό δρόμο. Η «νέα κανονονικότητα» έχει αναγγελθεί αλλά δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα σ’ όλο της το μεγαλείο. Είναι υπό διαμόρφωση, είναι στην αρχή. Σε κάθε περίπτωση η μορφή-κράτος πρέπει να αναλάβει (και αναλαμβάνει) την «ανασυγκρότηση της οικονομίας», την «υποστήριξη της επιχειρηματικότητας», την «προστασία της εργασίας»· όλα αυτά πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της «εθνικής σωτηρίας»… της «δημόσιας υγείας», κλπ.

Τα περισσότερα και οπωσδήποτε τα πιο αμφιλεγόμενα συστατικά της αναδιαρθρωτικής διαδικασίας (περί αυτού πρόκειται) που θα είναι μακρόχρονη, με διακυμάνσεις, ακόμα και ασυνέχειες, θα στηριχτούν για καιρό πάνω στα πραξικοπήματα, στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και στην πλατιά (και πάντως «πειθαρχημένη») αποδοχή τους απ’ τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους. Παρότι σε κάποιες πλευρές τους τα «μέτρα κατά του covid-19» ήταν σπασμωδικά, άλλες – που ήταν / είναι οι κυριότερες – εκδήλωσαν την συμπυκνωμένη ωριμότητα διαδικασιών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και 10, ακόμα και 20 χρόνια.

Εν τέλει, όσοι στήριξαν την α λα σοκ και δέος «προστασία της δημόσιας υγείας» απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη ενώ θα όφειλαν να κάνουν το αντίθετο, είναι – και θα είναι – πολιτικά και ηθικά συνυπεύθυνοι για την «διαχείριση των συνεπειών». Λυπούμαστε, αλλά τα λάθη (ή τις επιλογές) της σοσιαλδημοκρατίας (γιατί περί αυτού πρόκειται, ξεπλυμένο – ό,τι όνομα κι αν χρησιμοποιείται…), ειδικά η βασική, δομική συμφωνία της στην «κήρυξη του πολέμου» (;;;;) δεν τα συγχωρεί ούτε ο θεός ούτε ο διάολος… Παρότι, το ξέρουμε, τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού θα ανθίσουν οι συνδικαλιστικές τρίπλες, ακόμα και οι «αγωνιστικές γυμναστικές επιδείξεις», για να θολώσουν τα νερά…

Για να περιγράψουμε τις αλλαγές που μεθοδεύουν τα αφεντικά σε σχέση με την «οργάνωση της εργασίας» (: απόσπαση της υπεραξίας) αλλά και την «λογική» αυτών των αλλαγών, θα ξεκινήσουμε γυρνώντας για λίγο πίσω. Σε αναφορές που έγιναν στο χάρτινο Sarajevo όταν έπρεπε. Μην ανησυχείτε, δεν είναι αρχαιολογία…

Τελευταίο: αυτή η σειρά σχολίων, με γενικό τίτλο «το διπλό αφεντικό», θα κρατήσει κάπως. Μπορεί να διακόπτεται αν χρειάζεται, αλλά θα συνεχιστεί για κάποιες ημέρες. Αυτό σημαίνει πως αν κάποιος διαβάσει (για πρώτη φορά) την 10η συνέχεια (π.χ.) ας μην μας απευθυνθεί πριν κάνει τον κόπο να διαβάσει και τις 9 προηγούμενες, με την σειρά τους.

Το διπλό αφεντικό 2

Πέμπτη 7 Μάη. Γενάρης 2012 (λίγο πριν διάφορα «θαύματα»…), Sarajevo νο 58, τίτλος άρθρου one euro jobs. Αποσπάσματα:

… Γερμανία, 2005, κυβέρνηση συμμαχίας σοσιαλδημοκρατών – πράσινων. Ανάμεσα σε άλλα, και για να δοθεί η δυνατότητα “καλύτερης προσαρμογής των ανέργων στην αγορά εργασίας”, με “φιλεργατικά” κίνητρα σα να λέμε, ο νόμος Hartz (IV) προβλέπει περικοπές στο ποσό του ταμείου ανεργίας, και μια “ενεργητική ενίσχυση της εργασίας”. Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική – που στα μέρη μας, τότε, ακούστηκε σαν μακρινή και εξωτική – οι άνεργοι δεν πρέπει να βολεύονται με τα επιδόματα, κι ούτε πρέπει να χάνουν την επαφή τους με την δουλειά και την “αγορά” της. Γι’ αυτό τον σκοπό η “κοκκινοπράσινη” κυβέρνηση θα νομοθετήσει (πάντα το 2005) ότι οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται προτάσεις εργασίας που τους έρχονται απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες· διαφορετικά χάνουν σταδιακά το επίδομα ανεργίας.

Από πρώτη ματιά, κι ως εδώ, θα έμοιαζε σαν μια τυπική προτεσταντική επιστράτευση στη δουλειά, κόντρα στην τεμπελιά και στο κουτσοβόλεμα των άλλοτε (πριν από εκείνες τις ρυθμίσεις) υπολογίσιμων παροχών του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Αλλά οι δουλειές που θα ήταν υποχρεωμένοι να αποδεχτούν οι γερμανοί άνεργοι χωρίς να χάνουν το επίδομα ανεργίας είχαν αυτό το χαρακτηριστικό: ήταν εξαιρετικά φτηνές. Για την ακρίβεια: σχεδόν τσάμπα. Ο Hartz IV προέβλεπε ότι αυτοί οι καλοπερασάκηδες άνεργοι θα έπρεπε να δέχονται δουλειές αμοιβόμενες με 1 ευρώ την ώρα (καθαρά), και ως 30 ώρες την εβδομάδα…. Για να μην κατηγορηθούν δε οι νομοθέτες ότι “σπάνε τους μισθούς” (λες και θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο στόχος τους…) προσδιόρισαν τους τομείς που θα προσφέρονταν τέτοιου είδους δουλειές στον, ας τον πούμε έτσι γενικά, “τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών”.

Αύγουστος 2005: ένας 58χρονος μηχανικός, που είναι άνεργος απ’ το 2001, καλείται απ’ τις υπηρεσίες ανέργων να δουλέψει για πέντε μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, για 30 ώρες την εβδομάδα, με αμοιβή 1,5 ευρώ την ώρα, σαν βοηθός κηπουρού. Η δουλειά που θα κάνει θα είναι να σκεπάζει δέντρα με πλαστικό, για προστασία στο χιόνι. Ο 58χρονος απορρίπτει την προσφορά υποστηρίζοντας ότι α) δεν μπορεί για σωματικούς λόγους να δουλεύει τόσες ώρες (6) κάθε μέρα σε τέτοια δουλειά· β) αν το κάνει δεν θα έχει χρόνο να ψάξει για κανονική δουλειά· και γ) έχει βρει ήδη μια άλλη δουλειά μερικής απασχόλησης με λιγότερες ώρες (και καλύτερα λεφτά). Οι υπηρεσίες ανέργων απορρίπτουν τις “δικαιολογίες” του, και τον καταδικάζουν με περικοπή του επιδόματος ανεργίας κατά 30%. Πριν ήταν 345 ευρώ τον μήνα· το ρίχνουν στα 241,5…. Ο 58χρονος καταφεύγει στα δικαστήρια, ζητώντας να αναιρεθούν τα σε βάρος του μέτρα των υπηρεσιών ανεργίας.

Δεκέμβρης 2008: η υπόθεση τελεσιδικεί στον ανώτατο δυνατό βαθμό, απορρίπτοντας την προσφυγή του 61χρονου πια μηχανικού, όπως άλλωστε είχε γίνει και σε χαμηλότερο βαθμό. Η ετυμηγορία είναι επιτομή της υποτίμησης της εργασίας – όχι στην περιφερειακή (όπως λένε διάφοροι) ελλάδα, αλλά στην καπιταλιστικά κεντρική γερμανία. Το δικαστήριο θα αποφανθεί λοιπόν ότι οι δουλειές με ωρομίσθιο 1 ευρώ είναι μια ειδική κατάσταση, ένα ιδιαίτερο μέτρο, που έχει στόχο την “επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας”, και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις κανονικές σχέσεις εργαζόμενων – εργοδοτών. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση, αυτό το ωρομίσθιο του 1 ευρώ (ή λίγο παραπάνω) δεν είναι αμοιβή για την δουλειά που εκτελείται, αλλά μόνο ένα “κίνητρο”. Χαρτζιλίκι – σαν να λέμε. Απ’ την άλλη όμως ο άνεργος απαγορεύεται να απορρίψει ένα τέτοιο “κίνητρο”, μια τέτοια “προσφορά”. Δεν θα το πει το δικαστήριο, αλλά το πράγμα ανήκει στην ιδιοσυγκρασία των μαφιόζικων λογαριασμών: θα σου κάνω μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς. Εν τέλει, ενώ η πρώτη απόρριψη είναι χωρίς συνέπειες και η δεύτερη με ποινή μείωσης κατά 30% του επιδόματος ανεργίας, στην τρίτη απόρριψη τόσο το επίδομα όσο και άλλα “βοηθήματα” κόβονται εντελώς.

Οπωσδήποτε η δικαστική απόφαση επιβεβαίωνε την ίδια τη νομοθεσία “ενεργητικής υποστήριξης της ένταξης των ανέργων”: γιατί στις δουλειές του ενός ευρώ την ώρα οι εργάτες δεν δικαιούνταν το μεροκάματο αν απουσίαζαν λόγω ασθένειας. Και παρά το 30ωρο την εβδομάδα, δεν δικαιούνταν μεροκάματο στις επίσημες αργίες· ούτε, φυσικά, πληρωμένες άδειες και τα λοιπά. Η ενδιάμεση απόφαση του ομοσπονδιακού εργατοδικείου της γερμανίας, είχε διευκρινίσει κι άλλες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι “απασχολούμενοι” του ενός ευρώ την ώρα θα πρέπει να πληρώνουν οι ίδιοι τα έξοδα μετακίνησής τους προς και από την δουλειά· και ότι η πρόβλεψη του νόμου για επιπρόσθετη προσαρμογή του ωρομίσθιου για τέτοιους λόγους αφορά εξαιρετικές περιπτώσεις.

Με 30 ώρες την εβδομάδα επί 1 ευρώ την ώρα, το “κίνητρο” συμποσούται σε 120 ευρώ στις 4 βδομάδες. Μαζί με τα 345 ευρώ του επιδόματος ανεργίας προκύπτει το εξαιρετικό ποσό των 465 ευρώ τον μήνα – για ανθρώπους που δουλεύουν, σχεδόν πλήρες ωράριο. Είναι αυτός (πιο σωστά: και αυτός) ο λόγος που κάθε φορά που το Βερολίνο κατηγορείται για την “εσωτερική υποτίμηση” (της εργασίας, όχι του κεφαλαίου) που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας (“για την έξοδο απ’ την κρίση”) σε διάφορα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, απαντάει: εμείς προνοήσαμε…
Τι έκταση είχε (και έχει) η εφαρμογή αυτού του κόλπου; Πολύ μεγάλη. Ειδικά σε επιμέρους κοινωνικές κατηγορίες ανέργων: νέους εργάτες, γυναίκες, ανατολικογερμανοί / ίδες, και από μια ηλικία και πάνω. Υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες (ακριβή νούμερα δεν γνωρίζουμε) οι μακρόχρονοι άνεργοι και άνεργες που δουλεύουν στον γερμανικό παράδεισο για 1 ευρώ την ώρα, προκειμένου να τσοντάρουν το κλαδεμένο επίδομα ανεργίας. Μιλάμε για ντόπιους· γιατί αν η κουβέντα έρθει σε μετανάστες και μετανάστριες, εκεί η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.

Και παρά τους όρκους ότι αυτά τα σκοτωμένα ωρομίσθια δεν πρόκειται να απειλήσουν “κανονικούς” εργαζόμενους, το αντίθετο ακριβώς συνέβη – και πως αλλιώς θα γινόταν; Ειδικά σε δήμους και κοινότητες των οποίων οι προϋπολογισμοί περικόπτονται άγρια (λόγω κρίσης – και στη γερμανία έχει απ’ αυτό…) οι κανονικές θέσεις πλήρους απασόχλησης και μισθού περιορίζονται· για να αντικατασταθούν από “απασχολούμενους ανέργους που επανεντάσονται”. Κάποτε πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους: απολύονται, μένουν ένα χρόνο στην κανονική ανεργία, και ύστερα υποχρεώνονται να δουλέψουν στις ίδιες δουλειές που δούλευαν πριν, αλλά πολύ πολύ φτηνότερα.

Το γερμανικό κράτος – αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί – έχει αναλάβει το ίδιο την διαχείριση του “εφεδρικού στρατού ανέργων”, για λογαριασμό της γενικής καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το γεγονός ότι ανέλαβε να οργανώσει (και μάλιστα εξαιρετικά έγκαιρα) την βίαιη υποτίμηση της εργασίας στους μη εμπορικούς τομείς των υπηρεσιών που είναι άμεσα ή έμμεσα υπό την εποπτεία του, σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα. Πρώτον, μεγάλης κλίμακας φτήνεια σ’ εκείνους τους τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής (συγκεκριμένες δημόσιες υπηρεσίες δηλαδή) που όντας μη εμπορευματικές δεν θα μπορούσαν να εισαχθούν απ’ την κίνα ή την ινδία… Και δεύτερον, κατέβασμα των μισθών και στους εμπορευματικούς τομείς του συνόλου της καπιταλιστικής παραγωγής στη γερμανία, αφού 465 ευρώ για σχεδόν πλήρη απασχόληση είναι ένας καλός δείκτης – προς – τα – κάτω. Εννοείται (αυτό είναι η τρίτη συνέπεια) πως χάρη σ’ εκείνες τις κοκκινο-πράσινες νομοθεσίες έχει σπρωχτεί ένα μέρος εργατών στη μαύρη δουλειά – όσο αυτή μπορεί να αναπτυχθεί σε γερμανικές συνθήκες.

Δεν θα πρέπει τώρα να παραξενευτεί κανείς για τις σπουδαίες ιδέες που γέννησαν οι κρατικά επιβεβλημένες one euro per hour δουλειές σε ευφάνταστους επιχειρηματίες. Ο Martin Lettenmeier για παράδειγμα έβαλε το 2010 μπροστά κάτι που μπορεί να μοιάζει ακραίο αλλά είναι χαρακτηριστικό: μια δουλειά  no euro per hour για την τσέπη του! Ίδρυσε στη Βαυαρία μια εταιρεία με το αξιαγάπητο όνομα friendly service, προσλαμβάνοντας νεαρούς και νεαρές 16 με 24 χρόνων για να δουλεύουν σα συσκευαστές σε σούπερ μάρκετ που θα δέχονταν να συνεργαστούν μαζί του. Συγκεκριμένα, να βάζουν τα ψώνια των πελατών σε σακούλες, στα ταμεία. Αυτοί οι νεαροί και νεαρές δεν πληρώνονται ούτε απ’ τον επιχειρηματία Lettenmeier ούτε απ’ τα σούπερ μάρκετ…. Κρατάνε τα φιλοδωρήματα που τους αφήνουν οι πελάτες – που, κατά τον ευφάνταστο επιχειρηματία (αλλά και τους ίδιους τους baggers) μπορεί να ξεπερνούν τα 10 ευρώ την ώρα… Ο επιχειρηματίας, φυσικά, πληρώνεται απ’ τα σούπερ μάρκετ με 3 ευρώ ανά ώρα το κεφάλι: για τα διοικητικά έξοδα και τα έξοδα εκπαίδευσης των baggers – λέει.

Η δουλειά που πληρώνεται αποκλειστικά απ’ τους πελάτες μέσω φιλοδωρημάτων μοιάζει πολύ με ζητανιά· ιστορίες με ζητιάνους που έγιναν πάμπλουτοι είναι γνωστές, και μπορεί να έχουν βάση. Συνεπώς η ιδέα του γερμανού επιχειρηματία και η νομοθεσία του γερμανικού κράτους συμφωνούν στο ίδιο βασικό: η δουλειά δεν πρέπει να πληρώνεται υποχρεωτικά μ’ έναν μισθό τέτοιο ώστε να επιτρέπει την αξιοπρεπή ζωή εκείνου που δουλεύει και όσων έχει στη φροντίδα του· ούτε η δουλειά συνεπάγεται αυστηρές δεσμεύσεις και υποχρεώσεις για οποιονδήποτε άλλον πέρα απ’ αυτόν που δουλεύει. Η δουλειά αξίζει “ελεημοσύνη” (ένα γλισχρό επίδομα ανεργίας για όσους έχουν ήδη δουλέψει) + κάποιο “κίνητρο”· ή “φιλοδώρημα”· ή….

Το διπλό αφεντικό 3

Πέμπτη 7 Μάη. Οκτώβρης 2012, Sarajevo νο 66, τίτλος άρθρου τηλεφωνικοί πλασιέ και γραμμές συναρμολόγησης (α μέρος). Απόσπασμα:

… Το γραφείο ευρέσεως εργασίας βρήκε τη δουλειά ως τηλεφωνικό πωλητή όχι μόνο στη συνάδελφό μου από την CallOn, την κομμώτρια, αλλά και σε έναν από τους συναδέλφους μου στη ZIU-International. Μπορεί το γραφείο ευρέσεως εργασίας να μην ήξερε τι έκανε. Όταν όμως ο συνάδελφός μου στην ZIU-International παρατάει τη δουλειά, επειδή δεν συμβιβάζεται με τη συνείδησή του και καταγγέλει την όλη ιστορία στο γραφείο ευρέσεως εργασίας, δεν τον επαινούν στο ελάχιστο· το γραφείο ευρέσεως εργασίας δεν ενημερώνει ούτε την επιθεώρηση εργασίας ούτε την εισαγγελία. Τιμωρεί άμεσα όμως τον συνάδλεφό μου μια μια περίοδο αποκλεισμού ως επίπληξη. Πολύ γερμανικό: ούτε βοήθημα ανέργου, ούτε Hartz IV, ούτε φράγκο. Η ευθύνη για τον τερματισμό της εργασιακής του σχέσης ανήκει σ’ εκείνον και μάλιστα μ’ αυτή την αιτιολογία!

Αυτό δυστυχώς δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Σε πολλές περιπτώσεις τα τοπικά γραφεία ευρέσεως εργασίας δίνουν στους ανέργους δουλειές σε εταιρείες διαχείρισης τηλεφωνικών κλήσεων και οι δήμοι πληρώνουν από πάνω κονδύλια οικονομικής υποστήριξης. Ο κλάδος ακμάζει· πού αλλού να βρεθούν θέσεις εργασίας, πόσο μάλλον για ανειδίκευτους;

Το γραφείο εργασίας στο Χάλε κάλεσε νεαρούς ανέργους σε μια “ημερίδα ενημέρωσης”. Είχε τον εξής τίτλο: “Επιχειρήσεις ενημερώνουν τη νεολαία για ευκαιρίες εργασίας σε εταιρείες διαχείρισης κλήσεων”. Επειδή η δουλειά εκεί έχει αποκτήσει κακή φήμη, θέλουν να ανατρέψουν αυτήν την εντύπωση· επειδή “τώρα δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να ανελιχθούν και να κάνουν καριέρα σε αυτόν τον δυναμικό, καινοτόμο κλάδο, καθώς οι νέοι συχνά συγκεντρώνουν μέσω της εκπαίδευσής τους όλα εκείνα τα στοιχεία που ζητάει ο κλάδος”.

Και τα δύο κομμάτια (το τελευταίο απ’ το βιβλίο του Γκίνερ Βάλραφ, Από τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο – η αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος, γερμανική έκδοση 2009, ελληνική 2011 απ’ τις εκδ. Τόπος) υποδεικνύει κάτι που γενικά είναι άγνωστο (ή λίγο γνωστό) στο ελλαδιστάν: αυτό που είναι η “ενεργητική υποστηρίξη της εργασίας” – απ’ την μεριά των καπιταλιστικών κρατών.

Η «εφεύρεση» αυτού του μοντέλου ενεργητικής εμπλοκής του κράτους στην «αγορά εργασίας» είναι πιθανά γερμανική. Ωστόσο, με διάφορες παραλλαγές, αυτό το μοντέλο δουλεύει ήδη πέρα απ’ την γερμανία, στην αγγλία, στην γαλλία, στην ισπανία και στην ιταλία. Σε τι συνίσταται;

Η μορφή-κράτος, είτε κεντρικά είτε αποκεντρωμένα (π.χ. σαν «περιφέρεια», ή «δήμος») «καλύπτει» ένα μέρος του εργατικού μισθού με την μορφή «επιδότησης»· και άλλο μέρος το πληρώνει ο κάθε φορά συγκεκριμένος εργοδότης. Ωστόσο, σαν «συν-χρηματοδότης» του εργατικού μισθού η μορφή-κράτος αναλαμβάνει εντελώς διαφορετικές αρμοδιότητες απ’ αυτές του ιδιωτικού αφεντικού. Το ποιές είναι αυτές και τι σημασία είχαν εξαρχής βαζοντάς τες στην ημερήσια διάταξη της τωρινής «διάσωσης της οικονομίας», κλπ κλπ, θα το δούμε σε επόμενες συνέχειες.