Tag: θρησκεία

Ακράδαντες αποδείξεις

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Και, για να γελάσει το χειλάκι σας, να ένα παλιό ανέκδοτο (του γερμανικού «χώρου»):

Ερώτηση: Ποιοί είναι οι 5 λόγοι που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός ήταν έλληνας;

Απάντηση: Α) δεν έφυγε ποτέ απ’ το σπίτι του·

Β) δούλεψε πρώτη φορά στα 30 του·

Γ) όταν αποφάσισε να δουλέψει έκανε την δουλειά του πατέρα του·

Δ) πίστευε ότι η μάνα του είναι παρθένα· και

Ε) η μάνα του πίστευε ότι είναι θεός….

(φωτογραφία: O γνωστός φασίστας πλασιέ παρεξηγήθηκε επειδή ο Χριστούλης χαρακτηρίστηκε «μετανάστης»… Που να μάθαινε και το άλλο: ότι ήταν “αγνώστου πατρός”…)

Ένας σαφής ορισμός

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Οι πτωματολάγνοι στη μέση της (προχτεσινής) φωτογραφίας κουβαλάνε ένα κουτί που έχει μέσα (έτσι λένε…) το κεφάλι ενός πτώματος. Όχι, δεν είναι του Khashoggi! Οι άλλοι στα δεξιά δίνουν μορφή σ’ αυτό που διάφοροι κανάγιες προσπαθούν να πουλήσουν σαν «χωρισμό κράτους εκκλησίας», «κρατική θρησκευτική ουδετερότητα», κλπ. Δεν είναι σαφής ο ορισμός του πράγματος;

Κανονικά δεν θα χρώσταγαν τίποτα τα φαντάρια. Η απόδοση τιμών σε κομματιασμένα ιερά “σκηνώματα” είναι κουλτούρα πολύ σκληροπυρηνικών φονταμενταλιστικών θρησκευτικών καθεστώτων.

Αλλά το ελληνικό είναι ένα απ’ αυτά. Τι είναι που δεν καταλαβαίνεις; Τι πάει να πει «κάρα»;

Τι δεν μπορείς να καταλάβεις; Ότι μια θρησκεία που έχει σαν top σύμβολο ένα όργανο βασανιστηρίων (τον “σταυρό”) δεν μπορεί παρά να είναι μια θρησκεία μίσους και κανιβαλισμού; Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτοί οι τύποι έχουν στήσει βιομηχανία εμπορίου κεφαλιών, χεριών, ποδιών, δακτύλων – ό,τι μπορούν τέλος πάντων;

(Μήπως, κατά βάθος, δεν καταλαβαίνεις επειδή είσαι λιγάκι “πιστός”;)

Προσοχή! 21th century somewhere near you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Είναι ένα είδος πραγματικής εκδίκησης της ιστορίας το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σαν θεσμοί, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν «δημόσιος λόγος», σαν κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί, είναι καταδικασμένο να παριστάνει ότι προσπαθεί να «λύσει» ένα ζήτημα που ανήκει στο ρεπερτόριο των αρχών του 20ου (και πολύ λέμε), την ώρα που φιλοξενεί – πρακτικά μόνο για τους ελάχιστους φανατικούς – ένα διήμερο συνέδριο με επικεφαλίδα την singularity.

Το μπαγιάτικο ζήτημα που διάφοροι καθεστωτικοί παριστάνουν ότι θα «λύσουν» είναι η επιχειρησιακή, πολιτική ενότητα ανάμεσα στο κράτος (που, υπό νορμάλ συνθήκες, θα έπρεπε να εννοείται και να είναι από ανέκαθεν σαν «δημόσια civil διοίκηση») και στους εμπόρους της σωτηρίας της ψυχής (γνωστούς σαν «ορθόδοξη εκκλησία»). Είναι βαθιά γελοία η παράσταση: η μόνη λύση με την κυριολεκτική έννοια της λέξης «λύση» είναι η καταστροφή και των δύο, και του ελληνικού κράτους και της ελληνο-ορθόδοξης εκκλησίας… Κανείς δεν θα τολμούσε καν να το πει… Ωστόσο, χωρίς αυτήν την καταστροφή, κατά περιόδους απλά θα παίζεται η ίδια φάρσα: οι συνέταιροι εργολάβοι θα παριστάνουν ότι θέλει ο καθένας το δικό του μαγαζί, «αλλά»…

Την ίδια ακριβώς στιγμή κάπου στην Αθήνα μαζεύτηκαν εκείνοι που δεν τολμάνε να διαολοστείλουν δημόσια το παπαδαριό και την θρησκευτική πρέζα, για να διαλαλήσουν το δικό τους smart drug: Singularity. Αιώνες χωρίζουν την “ιερά σύνοδο” και τα κόλπα του εξοχότατου τενεκεδένιου πρωθυπουργού απ’ τις δοξασίες των ειδικών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Κι ωστόσο η γεωγραφική (και σε τελευταία ανάλυση: πολιτική) σύμπτωσή τους μας δίνει ένα πρώτης τάξης ερέθισμα για να καταλάβουμε όχι μόνο τη νέα τεχνοεπιστημονική θεολογία, αλλά και τις γενεαλογικές σχέσεις της με την παλιά.

Τεχνολογική “μοναδικότητα” (singuarity) είναι η ιδέα ότι η εφεύρεση της τεχνολογικής υπερ-ευφυΐας θα προκαλέσει μια “αλυσιδωτή αντίδραση” διαδοχικών κύκλων “τεχνολογικής αυτο-βελτίωσης”, όπου διαδοχικά κύματα όλο και “εξυπνότερων μηχανών” θα κατασκευάζονται όλο και πιο γρήγορα προκαλώντας μια έκρηξη της “τεχνικής ευφυΐας” που θα ξεπεράσει κατά πολύ οτιδήποτε έχει εννοηθεί ποτέ σαν ανθρώπινη σκέψη και εξυπνάδα.

Αυτό (λένε οι θιασώτες της singularity) θα δημιουργήσει την απόλυτη τομή στον “ανθρώπινο πολιτισμό”… Αυτό επανέλαβαν χτες και σήμερα στο summit τους στην Αθήνα… Οι έλληνες «εκπρόσωποι», φίλοι της εκκλησίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήταν όχι «πρώτη γραμμή» αλλά οι φτωχοί συγγενείς ενός καπιταλιστικού αιώνα (του 21ου) που τους έχει, απλά, χεσμένους.

Προσοχή! 19th century inside you!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Ποιοί είναι αυτοί που προωθούν την singularity, δηλαδή την τεχνική υπερ-ευφυία (ή ό,τι ονομάζουν έτσι); Μια χούφτα διεθνείς επιχειρηματίες, διαφόρων ειδών ασφαλίτες, και λίγο περισσότεροι «προφήτες» (λακέδες τους) που ελπίζουν και εύχονται όχι μόνο να βγάλουν τρελά κέρδη απ’ τις «υπερ-έξυπνες» τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά και να ελέγξουν στο μέγιστο βαθμό ανθρώπινους πληθυσμούς που θα έχουν ξεπέσει (εθελοντικά, δυστυχώς…) σε κατάσταση «υπερ-ηλιθιότητας»!…

Εδώ είναι που θα έπρεπε να αρχίσει το πανηγύρι της εργατικής κριτικής – και, σε ότι αφορά εμάς, το τιμούμε, ακόμα κι αν σολάρουμε (υποχρεωτικά…) Η καινούργια μεγάλη έφοδος της εργατικής κριτικής βρίσκεται στην αποκάλυψη της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στην μηχανοποίηση της σκέψης και της αίσθησης (και της ευφυίας, υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα οριστούν με συγκεκριμένους θετικιστικούς τρόπους…) και την μαζική αποβλάκωση των χρηστών των «έξυπνων μηχανών» της καθημερινής ζωής.

Ιστορικά ειδικοί της αποβλάκωσης / αποκτήνωσης έχουν υπάρξει οι «εκπρόσωποι του μεγαλοδύναμου». Αιώνες know how που, ακόμα κι αν ξεπερνιούνται από τεχνική άποψη, είναι απαράμιλλοι ως προς την πολιτική τους αποτελεσματικότητα.

Αν, τώρα, η αποβλάκωση / αποκτήνωση είναι μια διαδικασία καθαρά καπιταλιστική (με την έννοια τόσο του engineering of everything όσο και της κερδοφορίας απ’ την ανάπτυξη νέων αγορών κοινωνικού ακρωτηριασμού) τι έχουν να πουν, άραγε, οι ειδικοί του παλιού (θρησκευτικού) μαγαζιού; Οι ειδικοί του παλιού διανοητικού, ηθικού και συναισθηματικού ακρωτησιασμού, στο όνομα της “πίστης”; Υπάρχει, μήπως, ένας τεχνολογικός παράδεισος για την απομείωση της ζωής πριν τον θάνατο, που θα είναι η εισαγωγή στον «άλλο» παράδεισο; Μήπως πρέπει να ευλογηθεί ο τεχνολογικός υποβιβασμός του ανθρώπινου μιας και τέτοιος ήταν πάντα ο στόχος του χριστιανισμού, αν και με “άλλα μέσα”;

Ακόμα κι αν δυσκολευτεί η παλιά αλλά πάντα κραταιή αποβλακωτική μηχανή (η θρησκεία, ο χριστιανισμός) να εντάξει στη θεολογία της την «μοναδικότητα / singularity», έχει να καταθέσει δύο υψηλής πολιτικής αξίας παραμέτρους στην 4η βιομηχανική επανάσταση. Τον φόβο του θανάτου, που φετιχοποιήθηκε εμπορευματικά και, τώρα πια, πλανιέται σαν «ο φόβος του θανάτου εξαιτίας της δικτυακής αποσύνδεσης». Και, μαζί, τον φετιχισμό, που μπορεί να κατέβηκε απ’ τους άγγελους στα εμπορεύματα και απ’ τα εμπορεύματα στις «επικοινωνιακές μηχανές», μόνο για να επαναλαμβάνει σταθερά και άγρια εκείνο που είχε παρατηρήσει έγκαιρα και προειδοποιητικά ο κυρ Κάρολος για την ιστορική εξέλιξη του φετιχισμού: η «υπερ-ευφυία» των μηχανών δεν θα πρέπει να είναι καθόλου ξένη στους ιεραπόστολους, εφόσον επιβεβαιώνει την ύπαρξη «όντων» (των «έξυπνων μηχανών») ανεξάρτητων απ’ τις γνώσεις της μεγάλης μάζας των υποτελών.

Ο.Κ. Οι «έξυπνες μηχανές» δεν έχουν φτερά και καραμούζες. Αλλά αυτό δεν είναι σπουδαίο πρόβλημα…

(φωτογραφία: Τα αμάξια – με ανοικτό το καπώ.. – και τα μηχανάκια ευλογούνται ήδη. Άιντε να ευλογηθούν και τα ρομπότ, οι αισθητήρες παντού, μαζί με τα τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…)

Έχε το νου σου!

Τρίτη 20 Νοέμβρη. Αντιλαμβανόμαστε, μεν, την τωρινή ματαιότητα του να το υποδεικνύουμε· όμως κανείς δεν ξέρει πόση επιμονή χρειάστηκε για να…

Καθώς η 4η βιομηχανική επανάσταση, ακόμα και σαν απόνερα, θα φτάνει στα μέρη μας (έχει αρχίσει…) θα ενισχύεται εκείνο που είναι δομικά εγγεγραμμένο σε κάθε άξια λόγου «επανάσταση» του κεφάλαιου: το σοκ, ο φόβος, το δέος των υποτελών μαζών. Αυτό είναι ο μοχλός της παράλυσης… Κι όπως βρέθηκαν ιδεολογικές ή/και χημικές «απαντήσεις» στη διαχείρισή του σε προηγούμενες φάσεις της καπιταλιστικής εξέλιξης, έτσι τώρα θα προστεθούν οι γενετικές και οι μηχανικές.

Αλλά το παπαδαριό, σαν παλιοί μπακάληδες, θα έχει και πάλι δουλειά. Θα κουλιαρντίζει εκείνα τα (όχι αμελητέα απ’ την άποψη του μεγέθους) κοινωνικά τμήματα των λαχανιασμένων, των καθυστερημένων, των τελευταίων «βαγονιών» του «τραίνου της καπιταλιστικής εξέλιξης». Θα φροντίζει να μένουν λαχανιασμένα, καθυστερημένα, γεμάτα φοβίες, χυδαία και επιθετικά στον μικρομεγαλισμό τους. Θα τα εξοπλίζει με παρανοϊκές ιδέες και «ελπίδες» ώστε να τα κάνει «στρατιώτες» για επιλεγμένες σφαγές («για του χριστού την πίστη την αγία»). Και, κυρίως, θα ανανεώνει τον κρίσιμο πολιτικό βάρος του καρτέλ των παλιών και αιώνιων τσοπαναρέων στην άσκηση της πραγματικής εξουσίας. Εν τέλει, για να το πούμε ωμά, υπάρχει και η singularity των ανθρωποποιμένων… Παμπάλαιη αλλά δοκιμασμένη και πάντα σε ισχύ.

Αφού συμβαίνει σ’ όλους τους συμμάχους του ελλαδιστάν, απ’ την Ουάσιγκτον ως το Τελ Αβίβ, γιατί να μην συμβαίνει εδώ;

Οπότε: παρότι το real estate είναι μια βασική μπίζνα των εκπροσώπων του θεού και στα μέρη μας (αλλά καθόλου μόνο εδώ), μην λαθέψει κανείς: η σωτηρία της ψυχής, μιας «ψυχής» κατασκευασμένης έτσι ώστε να είναι μόνιμα ανάπηρη και υποτελής, είναι πολύ μεγαλύτερη και διαχρονικότερη επιχείρηση!

Κι όταν ο κάθε ψοφοδεής τενεκεδένιος παζαρεύει τα κουκιά του παπαδαριού, αυτό αναγνωρίζει: την πολιτική του αξία· την πολιτική αξία του σταβλισμού κάτω από είδωλα.

(Δεν είναι «αριστερό»· αλλά ποιος σας είπε ότι αυτό το κυβερνότσουρμο υπήρξε ποτέ «αριστερό» με οποιαδήποτε συμβατική έννοια της λέξης; Αν διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo έγκαιρα θα ξέρατε…)

Γαμήλια έθιμα 1

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. «Φυσιολογικά» ο γάμος μιας τηλεπαρουσιάστριας και ενός ηθοποιού θα έπρεπε να είναι στις ρουτίνες του Θεάματος. Ίσως αλλού – όχι, όμως, στην αυτοαποκαλούμενη «μόνη δημοκρατία στη μέση Ανατολή». Δεν είναι «αντιθεαματική δημοκρατία» – είναι ρατσιστικό καθεστώς.

Όχι, λοιπόν, τέτοιες ερωτικές σχέσεις δεν επιτρέπονται, στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του Τελ Αβίβ. Όχι, επί ποινή κατακραυγής, όταν η νύφη (Lusy Aharish) είναι υπήκοος μεν του ισραήλ αλλά παλαιστίνια και μουσουλμάνα· και ο γαμπρός (Tzahi Halevy) ισραηλινός υπήκοος κι αυτός· αλλά εβραίος.

Οι δυό τους είχαν «παράνομη» σχέση επί τρία χρόνια – για να αποφύγουν την κατακραυγή της καθώς πρέπει κοινωνίας της «μόνης δημοκρατίας…». Δεν είναι μια σύγχρονη εκδοχή «Ρωμαίου και Ιουλιέτας»… Επειδή, απλά, στη «μόνη δημοκρατία», ο έρωτας εγκρίνεται ή απαγορεύεται με βάση το εθνικό / φυλετικό / ρατσιστικό συμφέρον· και όχι απ’ τις συγκρούσεις μεταξύ «οίκων».

Ο συγκεκριμένος γάμος έγινε σε μια παραλία· και δεν αναγνωρίζεται απ’ το ισραηλινό κράτος. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι «ψευτοπαντρεμένοι»: οι απαγορευμένοι γάμοι στην «μόνη δημοκρατία» γίνονται κάπου / κάπως για τους συγγενείς και τους φίλους… Και ύστερα κανονικά εκτός ισραήλ. Αλλά ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Αρκετές (με την έννοια του ποια είναι η «γραμμή») ήταν αντίθετα οι δηλώσεις αξιωματούχων του καθεστώτος μόλις έγινε γνωστός ο γάμος Aharish-Halevy. Ο κοτζάμ υπουργός εσωτερικών (και μέλος της επιτροπής εθνικής ασφάλειας) Aryeh Deri (ένας απ’ τους πολλούς που είναι χωμένοι στις λοβιτούρες των πολιτικών προσόδων / “σκανδάλων”) είπε την καλή εθνική / ρατσιστική κουβέντα του:

… Ο πόνος της παγκόσμιας αφομοίωσης τρώει τον εβραϊκό λαό. Είναι προσωπική τους υπόθεση. Αλλά, σαν Εβραίος, πρέπει να σας πω ότι είμαι αντίθετος με τέτοια πράγματα, γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τον Εβραϊκό λαό. Τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν, θα πάνε στο σχολείο και αργότερα θα θέλουν να παντρευτούν, και θα έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολα προβλήματα. Αν η Aharish θέλει να ενταχθεί στον Ιουδαϊσμό, υπάρχουν διαδικασίες γι’ αυτήν την μεταστροφή…

Ο βουλευτής του κυβερνώντος likud Oren Hazan ήταν πολύ πιο προσβλητικός στις αναρτήσεις του στο facebook και στο twitter:

… Δεν κατηγορώ την Lucy Aharish που αποπλάνησε την ψυχή ενός Εβραίου με σκοπό να βλάψει το κράτος μας και να εμποδίσει περισσότερους Εβραίους απογόνους να συνεχίσουν την Εβραϊκή γενεαλογική γραμμή. Αντίθετα, είναι καλοδεχούμενη να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό. Κατηγορώ τον Tzahi που πήγε το show όπου παίζει (Fauda) πιο πέρα απ’ ό,τι έπρεπε. Αδελφέ, κόφτο. Lucy, δεν έχω κάτι προσωπικά μαζί σου, αλλά να ξέρεις ότι ο Tzahi είναι αδελφός μου και ο λαός του Ισραήλ είναι αδέλφια μου. Όχι άλλη αφομοίωση.

Και να σκεφτεί κανείς ότι η παλαιστινιακής καταγωγής τηλεπαρουσιάστρια κάθε άλλο παρά «αντάρτικο στοιχείο» είναι! Μάλλον το αντίθετο. Δηλώνει υπερήφανη που είναι «ισραηλινή». Αλλά τέτοιες πολιτικές «δηλώσεις πίστης» δεν είναι αρκετές για όσους αγρυπνούν υπέρ της φυλετικής καθαρότητας.

Αν σας θυμίσουν τη ναζιστική ρητορική περί «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος» δεν κάνετε λάθος. Απλά πρόκειται για την «μόνη δημοκρατία», στον 21ο αιώνα…

Της οποίας οι διεθνείς υποστηρικτές / τσατσορούφιανοι έχουν απύθμενο θράσος…

Γαμήλια έθιμα 2

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Στη νομοθεσία της «μόνης δημοκρατίας» (που, κατά άλλα, μπορεί να πουλάει διάφορους “φιλελευθερισμούς”…) δεν υπάρχουν πολιτικοί γάμοι. Όλοι οι κρατικά αναγνωρίσιμοι γάμοι στο ισραήλ είναι θρησκευτικοί. Και αρμόδιοι να τους κάνουν είναι οι αντίστοιχοι παπάδες. Οι ραβίνοι για τους γάμους μεταξύ εβραίων, οι παπάδες για τους γάμους μεταξύ χριστιανών, και οι ιμάμηδες για τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων. Υπάρχουν και δρούζοι παπάδες για τους γάμους μεταξύ δρούζων.

Κατά συνέπεια γάμος μεταξύ ατόμων με διαφορετικό θρήσκευμα είναι αδύνατος, ειδικά αν ο ένας απ’ τους δύο είναι εβραίος. Για να αναγνωριστεί επίσημα τέτοιος γάμος πρέπει ο άλλος (ή η άλλη) να αλλάξει θρήσκευμα, να ενταχθεί στην ιουδαϊκή θρησκεία. Αν δεν θέλει ή αν το ζευγάρι δεν γουστάρει θρησκευτικό γάμο, η πιο εύκολη λύση είναι γάμος στη νότια κύπρο· όπου ανθεί μια βιομηχανία τέτοιων «απαγορευμένων» τελετών. Η τσεχία επίσης είναι μια δημοφιλής επιλογή.

Φυσικά, αν μετά τον γάμο το ζευγάρι θέλει να ζήσει στη «μόνη δημοκρατία» πρέπει να επισημοποιήσει την σχέση του στα κρατικά κατάστιχα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις θρησκευτικής επιμειξίας, η ισραηλινή γραφειοκρατία κάνει τα στραβά μάτια. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι, βουδιστές, άθεοι, τελικά θα πάρουν τα χαρτιά, εφόσον δεν υπολογίζονται στη γενεαλογική συνέχεια και καθαρότητα…. Αν, όμως, το ένα απ’ τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι εβραίος / εβραία, η υπόθεση περνάει στην αρμοδιότητα του υπουργείου εσωτερικών. Αν το ταίρι του / της εβραίου / εβραίας τύχει να μην έχει επίσημη ισραηλινή υπηκοότητα, κάθε προσπάθεια επίσημης αναγνώρισης του γάμου θα καταλήξει στην απέλασή του / της «αλλόθρηκου» στοιχείου… Δεν χρειάζεται να επιχειρήσει το ζευγάρι τέτοια κρατική αναγνώριση· καλύτερα να μετακομίσει…

Ακόμα, όμως, κι αν κάποιος ή κάποια εκτός ιουδαϊσμού αποπλάνησε την ψυχή ενός εβραίου / μιας εβραίας αλλά έχει την ισραηλινή υπηκοότητα και θέλει να επανορθώσει προσχωρώντας στην μόνη σωστή θρησκεία, τα πράγματα είναι ζόρικα. Αν μεταπηδήσει σε κάποια μη-ορθόδοξη φράξια του ιουδαϊσμού τότε θα φτύσει αίμα μέχρι να αναγνωριστεί η «προσχώρηση». Αλλά κι αν διαλέξει την μόνη επίσημη και κρατικά αναγνωρισμένη εκδοχή, του ορθόδοξου εβραϊσμού, η αίτηση αναγνώρισης της μεταστροφής θα απορριφθεί αν αυτός / αυτή που την κάνει παραδεχτεί πως η αιτία της είναι ο έρωτας και ο γάμος. Ακόμα κι αν δοθεί η έγκριση κι αργότερα οι ισραηλινές υπηρεσίες ανακαλύψουν ότι τόσο ταπεινός και ιδοτελής ήταν ο λόγος της θρησκευτικής προσχώρησης, μπορούν να ανακαλέσουν την αναγνώριση.

Τελικά αυτές οι καφκικές συνθήκες εξυπηρετούν τα ειδικευμένα δικηγορικά γραφεία που ασχολούνται με τέτοιες υποθέσεις…

Γαμήλια έθιμα 3

Πέμπτη 18 Οκτώβρη. Είναι στο αλφάβητο του ρατσισμού (και της «ευγονικής») των τελευταίων δεκαετιών του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα η απαγόρευση της γαμήλιας «φυλετικής επιμειξίας». Με σκοπό την διατήρηση ενός φυλετικά «ισχυρού έθνους», το οποίο κυριαρχεί πάνω στους κατώτερους και τους μπάσταρδους. Εν προκειμένω πάνω σ’ εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται υπό κρατική / στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη.

Η ρατσιστική απαρτχάιντ κρατική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους κάνει έναν μοναδικό συνδυασμό του «μοντέρνου» ιστορικά ρατσισμού / φασισμού του αίματος και του σπέρματος με τον «μεταμοντέρνο» ρατσισμό / φασισμό της πολιτιστικής ανωτερότητας. Όπως όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες στην ευρύτερη περιοχή έτσι και ο ιουδαϊσμός δεν είναι φυλετικός· το αποδεικνύει η ύπαρξη αφρικανών, έγχρωμων εβραίων. Μάλιστα ο φυλετισμός και η φυλετική καθαρότητα ήταν ανέκαθεν ανάθεμα για τον πυρήνα των μονοθεϊστικών θρησκειών, είτε την ιουδαϊκή, είτε την χριστιανική, είτε την μουσουλμανική, είτε οποιαδήποτε άλλη εμφανίστηκε κατά καιρούς. Όλες είχαν global φιλοδοξίες, «αδελφοποίησης των πάντων»· και δεν έκαναν διακρίσεις πιστών, με κανένα εδαφικό ή φυλετικό κριτήριο.

Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν οι ιδεολογίες: για να φτιάχνουν και να επιβάλουν τέρατα. Η εθνικιστική / ιμπεριαλιστική ιδεολογία του ισραηλινού κράτους έχει κάνει πειρατεία πάνω στον ιουδαϊκό μονοθεϊσμό, μετατρέποντάς τον σε κρατική θρησκεία. Σαν τέτοια οφείλει να υπακούει σ’ αυτό το κράμα παλιού και νέου εθνικισμού / ρατσισμού / φασισμού: την «θρησκευτική καθαρότητα» σαν εγγύηση, σαν φύλακα της «καθαρότητας του αίματος και του σπέρματος». Ο πολιτιστικός ρατσισμός αφομοιώνει και αξιοποιεί τον ρατσισμό του αίματος / σπέρματος…

Και τι έγινε, λοιπόν, που μια τηλεπαρουσιάστρια κι ένας ηθοποιός παραβίασαν την εθνικιστική νόρμα; Σαν περσόνες του Θεάματος θα το τακτοποιήσουν. Σωστά. Το γεγονός, όμως, ότι ένα κράτος (και οι χιλιάδες λακέδες του) παρακολουθεί το κρεβάτι ακόμα κι όσων είναι επίσημα υπηκοοί του σημαίνει πολλά για τους πληβείους και τις πληβείες εκεί.

Το διεθνές πρωτοκοσμικό «απελευθερωτικό» κίνημα θα αναλάβει δράση – ε; Ακούμε ήδη τις οργισμένες αντιρατσιστικές / αντισεξιστικές ταξιαρχίες να συγκλίνουν γύρω απ’ το Τελ Αβίβ, οπλισμένες ως τα δόντια…

Ε;

Χριστέ και παναγία!

Τρίτη 16 Οκτώβρη. Το ότι διάφορα αρχιτραγάτα τα σπάνε μεταξύ τους, θα μπορούσε να είναι αδιάφορο θέμα· τουλάχιστον για την επι γης κόλαση. Ωστόσο το γεγονός ότι το αρχιτραγάτο Istanbul αποφάσισε να δώσει υπόσταση στην ακροδεξιά ουκρανική παπαδοδιάσπαση αφού πρώτα συμβουλεύτηκε το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (υπό την εμβληματική διεύθυνση του ογκόλιθου) live, στην Αθήνα, κάνει de facto το ελλαδιστάν συνένοχο σε εξελίξεις (στην ουκρανία) που μυρίζουν αίμα. Και η επι γης κόλαση δεν χορταίνει ποτέ…

Η αντίδραση του αρχιτραγάτου Μόσχας (που ως τώρα είχε το επίσημο εκκλησιαστικό μονοπώλιο στους χριστιανούς της ουκρανίας) ήταν αναμενόμενη. Προηγήθηκε, εννοείται, σύ-σκεψη με το Κρεμλίνο. Η δήλωση του πρώην καγκεπίτη Putin ότι «θα προστατέψει τους ορθόδοξους» είναι πολιτική· καθόλου θρησκευτική.

Όπως πολιτικά είναι τα αμερικανικά πανηγύρια για την έγκριση του αρχιτραγάτου Istanbul στην «αυτοκεφαλία» της εθνικιστικής ουκρανικής εκκλησιαστικής φράξιας (φωτογραφία επάνω).

Τι σύμπτωση!!! Στην ίδια πόλη, την Istanbul, έγιναν με μικρή χρονική απόσταση μια δολοφονία με διαμελισμό του πτώματος και ένας «θρησκευτικός» διαμελισμός ενός τίγκα στην πτωμαΐνη failed state…

Cui bono?

Κι ακόμα: όταν το μικρό και ασήμαντο αλλά πάντα πρόθυμο για θελήματα πανούργο ελληνικό βαθύ κράτος κληθεί να πληρώσει αυτά τα χρέη που φτάχνει τώρα (γιατί θα κληθεί, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, “δωρεάν γεύματα” δεν υπάρχουν στον καπιταλισμό!), θα κάτσουμε να ξαναπληρώσουμε σαν γνήσιοι μαλάκες; Ή θα έχουμε διαχωριστεί έγκαιρα και αδιαπραγμάτευτα;

Έλα ντε…

Ο καθένας έχει τον ψεκασμό που του αξίζει

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. Δεν υπάρχουν μόνο στα μέρη μας χιλιάδες ψεκασμένοι. Στην πραγματικότητα είναι σε ισχύ ένα «ενιαίο ψεκαστικό δόγμα» Έβρος – Λευκωσία.

Στις 9 Σεπτέμβρη η καθεστωτική δεξιά νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος», απ’ τις μεγαλύτερες εκεί, κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο θέμα κάτω απ’ τον τίτλο: «Η πυρκαγιά στο Μάτι και ο Άγιος Παΐσιος» (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.

Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησιάζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.

Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.

Εντυπωσιασμένη, τράβηκε από μακριά μια φωτογραφία με το κινητό της. Πλησιάζοντας, τράβηξε άλλη μία. Μόλις, όμως, προσήγγισε το παγκάκι, η μορφή εξαφανίστηκε αναπάντεχα και μυστηριωδώς μέσα στους καπνούς.

Τη στιγμή εκείνη, ο δαιμόνιος θυελλώδης άνεμος στραμάτησε ξαφνικά εντελώς να φυσά, με αποτέλεσμα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθεση πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα…

Η συνέχεια του ρεπορτάζ έχει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, εντελώς ακατάλληλες για άθεους και άθεες σαν εσάς! Μπορείτε να τις φανταστείτε πάντως: Η κυρία, λίγες ημέρες μετά επισκέφτηκε τον πατέρα Δωρόθεο… Ο οποίος αναφώνησε με δέος «μα αυτή είναι η μορφή του Αγίου Παΐσιου!»… Ο πατήρ έστειλε στον αδελφό του, μέσω viber, τις δύο φωτογραφίες…. Ο οποίος τις έστειλε στον Νίκο Κουλούρη, καθηγητή νομικής… Που έγραψε το άρθρο στον “φιλελεύθερο”.

“Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο…” (Πάλι καλά που δεν ήταν στο παγκάκι ο προστάτης της ελληνικής εκτόξευσης στο διάστημα, ο γνωστός Καψοκαλιβίτης!)

Κάτι άθεοι που διάβασαν το αποκαλυπτικό ελληνοκυπριακό ρεπορτάζ θύμωσαν: έπρεπε να σκοτωθεί τόσος κόσμος για να φιλοτιμηθεί ο «άγιος»; Τι έψαχνε; Το μαγικό του κάστανο ή τις παντόφλες του; (Ε, ναι!!!) Πιο ψύχραιμα αργότερα συμπέραναν: μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι…

Μακάριοι; Πάντως αποκλειστικές πληφορορίες της ασταμάτητης μηχανής δείχνουν ότι εκείνη την ημέρα, την ίδια ώρα, ένας τυφλός στην Καλαμαριά βρήκε το φως του!!! Θα πρέπει να οφείλεται στον αέρα, που άλλαξε κατεύθυνση – και ανέβηκε προς τα πάνω. Προσέξτε την σαδιστική άγια σύνδεση: ναι μεν κάηκε το Μάτι, αλλά μετά άνοιξαν τα μάτια ενός συνανθρώπου μας!…

Μακάριοι; Αποκαΐδια διαρκείας – μόνιμο προσάναμμα…

(φωτογραφία: Η φίλη των φωτογραφιών κυρία, μέσα στη φωτιά που ερχόταν πάνω της, δεν σκέφτηκε μήπως ο καλόγερος είχε πάθει καμιά αποπληξία και χρειαζόταν βοήθεια. Να τον φωτογραφήσει σκέφτηκε. Ε, τα πήρε κι αυτός στο κρανίο και εκτοξεύτηκε.

Που είναι το περίεργο; Έχετε δει ποτέ κυρία μέσα σε δασική πυρκαγιά να φωτογραφίζει καλόγερους;

Η μαμά του υιού του αφεντικού ήταν – χαζά!…)