Tag: τεχνολογία

Η πίσω όψη (του παγκόσμιου πολέμου)

Δευτέρα 11 Μάη. Σε χρόνο καθόλου ανύποπτο, το αντίθετο, πολύ ζόρικο, στις 29, στις 30 και στις 31 Μάρτη σας παρουσιάσαμε (με την βοήθεια του συμβούλιου για την εργατική αυτονομία) σχολιάζοντάς το το Event 201. Δεν ήταν η μοναδική άσκηση υγιεινιστικού τρόμου τα τελευταία χρόνια. Ήταν η πιο πρόσφατη και η πιο προβεβλημένη. Η τρέχουσα υποχωρητικότητα θα συμβούλευε να μην το κάνουμε: ταΐζουμε έτσι (θα έλεγε) την συνωμοσιολογία… Εμείς όμως το κάναμε. Και το κάναμε επιδιώκοντας κάτι με ειδική αξία: να δοκιμάσουμε εμάς κι εσάς ως προς την πραγματική κατανόηση των πραγματικών γεγονότων, μέσα στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό, διακρατικό ανταγωνισμό, χωρίς να παριστάνουμε πως αγνοούμε τις «εστίες συνωμοσιολογίας»!

Το γράψαμε άλλωστε: Προσέξτε!!! Αυτοί δεν είναι καθόλου συνωμότες! Είναι εκπρόσωποι του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, που πιστεύουν ότι μπορούν να κυριαρχήσουν με «υγιεινιστικά» επιχειρήματα σ’ όλον τον πλανήτη – και το δείχνουν! Και προσθέσαμε εμφατικά: Έχουν αποτύχει! Έχουν ηττηθεί! Η υπόθεση covid-19 είχε απρόσμενη (γι’ αυτούς) αφετηρία, και απρόσμενη εξέλιξη…

Όμως – κι αυτό είναι μια εργατική αναλυτική / θεωρητική δοκιμασία που οφείλει ο καθένας να περάσει, αν θέλει να είναι σοβαρός στην κριτική του – είναι ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ η αποτυχία ενός σχεδιασμού «επωνύμων» που ορμούν καβάλα στο κύμα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ η εξέλιξη αυτής καθ’ αυτής της 4ης βιομηχανικής επανάστασης! Θέλετε παράδειγμα; Ο φορντικός μιλιταρισμός του γερμανικού (aka Χίτλερ) και του ιταλικού (aka Μουσολίνι) κεφάλαιου ηττήθηκαν στον Β παγκόσμιο πόλεμο· ο γενικός φορντικός μιλιταρισμός του κεφάλαιου ΝΙΚΗΣΕ όμως! Έχει μια κάποια σημασία το ποιός ανάβει το φυτίλι κάθε φορά· αλλά για τον καπιταλισμό σαν απρόσωπο σύστημα είναι αδιάφορο αν ο εμπρηστής θα νικήσει τελικά ή θα χάσει, αν θα αποθεωθεί ή θα τον κρεμάσουν!

Επιχειρήσαμε να σας δείξουμε πιο πάνω ότι η «αμερικανική παρακμή» όπως αυτή εκδηλώνεται με τον covid-19 δεν είναι … το ψόφιο κουνάβι! Αυτός απλά την εικονογραφεί. Η παρακμή αυτή είναι καπιταλιστική, και αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι τα καλοπληρωμένα think tank του ψοφιοκουναβιστάν και οι δισεκατομμυριούχοι του αμερικανικού κεφάλαιου αδυνατούν πλέον να παράξουν μια ψύχραιμη «εκτίμηση για τον κόσμο» που να ταιριάζει κάπως στην πραγματικότητα! Με βάση τον μόλις πριν 6 μήνες GHS Index το Πεκίνο, η Μόσχα και η Τεχεράνη θα έπρεπε να έχουν καταστραφεί απ’ τον covid-19· χάος και πρωτόγονη βία θα έπρεπε να έχουν απλωθεί παντού στις επικράτειες των εχθρών· τα «θωρακισμένα» συστήματα υγείας της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου θα έπρεπε να στέλνουν «ανθρωπιστική βοήθεια» μαζί με πεζοναύτες για να την μοιράσουν δίκαια, ενώ drones και στρατηγικά βομβαρδιστικά θα αναλάμβαναν να «εξουδετερώσουν τις εστίες της μόλυνσης»· εν τω μεταξύ οι ηπα και οι γενναίοι κολλητοί τους θα ανακαταλάμβαναν, με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια υγιεινιστικά επιχειρήματα (με χρηματοδότηση απ’ τους εμβρόντητους «συμμάχους υποτελείς» της ευρώπης και της ανατολικής ασίας) την αφρική και τη λατινική αμερική, που επίσης θα είχαν κυλήσει στο χάος της πανδημίας….

Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα… Και δεν μπορούν να αλλάξουν (τα αμερικανικά αφεντικά των big pharma, των big tech, των big insurance και το αμερικανικό βαθύ κράτος) αυτήν την εξέλιξη. Τώρα προσπαθούν, αναγκαστικά, να επωφεληθούν απ’ την εξέλιξη. Μεταξύ άλλων φτιάχνοντας «πρώτοι» το σωτήριο εμβόλιο· παίρνοντας δηλαδή την καλύτερη θέση σε μια αρένα κοινωνικού ελέγχου και κερδοφορίας όπου έχουν σοβαρούς ανταγωνιστές (π.χ. το Πεκίνο, τη Μόσχα ή το Βερολίνο…), ενώ πίστευαν ότι θα την καταλάβουν εξ εφόδου…

Θα τα καταφέρουν; Κάτι μας λέει πως «όχι», αλλά είναι ενστικτώδικο, οπότε δεν θα επιμείνουμε. Το σίγουρο όμως είναι άλλο. Ο κυρ Βασίλης, ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων έχει καεί πια! Κάηκε επειδή έχασε την πρωτοβουλία των υγιεινιστικών κινήσεων απ’ την κίνα· δηλαδή απ’ το ευρασιατικό μπλοκ… Η «εθνική σημαία» του, η σημαία που θα του εξασφάλιζε τους καλύτερους πεζοναύτες “γιατρούς” και τα καλύτερα μεταγωγικά “φαρμάκων”, έκανε πειρατείες για να βρει τα απαραίτητα υλικά προστασίας έναντι του covid-19, την ώρα που οι αντίπαλοι χάριζαν παρτίδες και ειδικούς σε όποιον τα ζητούσε!

Κάηκε επίσης επειδή η εφαρμογή των πραξικοπημάτων στον πρώτο κόσμο (των πραξικοπημάτων που είχαν / έχουν στόχο να εμποδίσουν την φυσική ανοσία πληθυσμού εν αναμονή της τεχνητής) απέκτησε απ’ την αρχή αντίπαλους πρώτης γραμμής μεταξύ των super «ειδικών»: η φονικότητα του covid-19 ήταν μια δημαγωγική φάρσα, κι αυτό δεν έμεινε μυστικό της «επιστημονικής κοινότητας»! Τέτοιου επιπέδου τεκμηριωμένη αμφισβήτηση δεν προβλεπόταν στο σενάριο καμμίας άσκησης τύπου Event 201, ή 202 ή 203… Τώρα πια αυξάνονται εκείνοι που, ξεπερνώντας γρήγορα το αρχικό σοκ, έχουν χαμπαριάσει ότι η «φονικότητα» φουσκώθηκε, ότι η φυσική ανοσία του πληθυσμού είναι ο πιο απλός και γρήγορος τρόπος για να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτή την ιστορία, και ότι οι απαγορεύσεις, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ήταν / είναι ομηρία για να πάρουν τα λύτρα οι συνεταίροι του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Κάηκε, τέλος, επειδή τον υιοθέτησαν οι συνωμοσιολόγοι: απ’ την μια τον κολακεύουν αναγορεύοντάς τον σε παντοδύναμο «διάβολο», αλλά απ’ την άλλη αυτός είναι ανίκανος ακόμα και να μιλήσει και να πείσει με κάπως έξυπνο τρόπο. Έχει πολλά λεφτά, είναι σίγουρο. Αλλά περιφέρεται μηντιακά κινδυνολογώντας και απειλώντας – κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να κάνει πια… Δεν πείθει για την καλωσύνη του. Εκνευρίζει, προκαλεί με την βαθύπλουτη ωμότητα και με τις εμβολιο-εμμονές του. Αναγκάστηκε να βγει στο μεϊντάνι, και να κυκλοφορεί σαν “εκπρόσωπος τύπου” του συμπλέγματος. Κι εκεί κάποια στιγμή πριν λίγες ημέρες του υπέδειξαν δημόσια να μην διαφημίζει το εμβόλιό (του) σαν “τελική λύση”, γιατί προκαλεί άσχημους συνειρμούς: έτσι αποκαλούσε το όποτε ερχόμενο εμβόλιο ο Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων!..”Τελική λύση”! Τον έκαναν ρόμπα, εν ολίγοις…

Διάφορες πολιτικές βιτρίνες τον «γλύφουν» – στην πραγματικότητα τον «ψειρίζουν»… Του δίνουν φρούδες ελπίδες ζητώντας τα λεφτά του, για να τα χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Κάνουν αυτό που έχει προσπαθήσει να κάνει το ψόφιο κουνάβι με τα λεφτά του σαουδάραβα τοξικού… Αλλά όσο πιθανό είναι ο bin Salman να γίνει παγκόσμιος ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου, άλλο τόσο πιθανό είναι να στεφτεί ο κυρ Βασίλης αυτοκράτορας της παγκόσμιας high tech υγιεινής! Λεφτά έχουν άπειρα και οι δύο· κι εκεί τελειώνει η περίπτωσή τους…

Όμως η 4η βιομηχανική επανάσταση θα προχωρήσει. Κι όχι απλά θα προχωρήσει. Θα κάνει άλματα. Κάνει ήδη. With him – or without him… Θα βρεθούν άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι… Οι πιο πολλοί θα είναι ασιάτες.

Να ένας σοβαρός λόγος να εξοπλιστούμε όχι έναντι φανταστικών «κυρίαρχων» όπως δόλια και αποπροσανατολιστικά υποδεικνύει η συνωμοσιολογία· αλλά εναντίον όλων των απρόσωπων εκφάνσεων κράτους και κεφάλαιου. Συμπεριλαμβανόμενων, εννοείται, εκείνων που σερβίρονται και επιβάλλονται «για το καλό της υγείας μας»…

 

Το διπλό αφεντικό 6

Κυριακή 10 Μάη. Υποστηρίξαμε (το διπλό αφεντικό 5) ότι η εμπλοκή της μορφής – κράτος ως παράγοντα ελέγχου και ρύθμισης της “αγοράς εργασίας” έχει ήδη μια ιστορία σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη. Ποιό είναι το πολιτικό νόημα εκείνου που έχει (προ covid-19) ονομαστεί ενεργητική διαχείριση της εργασίας;

Το πρώτο και ίσως το λιγότερο φανερό είναι η εισαγωγή ενός συστήματος «διαφορικής πληρωμής» της εργασίας. Ένας κάποιος μισθός απ’ τον φυσικό ιδιώτη εργοδότη και ένα κάποιο «συμπλήρωμα» (που μοιάζει με επίδομα) απ’ το κράτος. Έτσι διαλύεται η έννοια του (άμεσου) μισθού σαν της υλικής εκδήλωσης της ανταγωνιστικής σχέσης ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά. Ο ιδιώτης εργοδότης πληρώνει τον «συγκεκριμένο χρόνο εργασίας» εκ μέρους του εργάτη. Το κράτος όμως τι πληρώνει; Πληρώνει την «γενική διαθεσιμότητα» του εργάτη να δουλέψει στην μία ή στην άλλη δουλειά που θα του υποδειχθεί· κάτι που είναι ιστορικά πρωτότυπο και είναι αμφίβολο αν έχει γίνει κατανοητό απ’ την σύγχρονη εργατική τάξη.

Για να το κάνουμε πιο παραστατικό, μπορούμε να το περιγράψουμε ως εξής: είναι ως εάν το κράτος να είναι το αφεντικό του συνόλου της εργατικής δύναμης / εργασίας μέσα σε μια επικράτεια. Συνεπώς «πληρώνει» κάτι τις για να μπορεί είτε να μετακινεί εργατική δύναμη από εδώ εκεί σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του (τις “ανάγκες της οικονομίας”…), είτε να την κρατάει «δεμένη» εδώ ή εκεί, σε συγκεκριμένους ιδιώτες εργοδότες.

Απ’ αυτή τη σκοπιά η μορφή – κράτος εμφανίζεται σαν ελεγκτής του κοινωνικού εργοστάσιου συνολικά – κάτι που δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο μεμονωμένος ιδιώτης εργοδότης ούτε οι κλαδικές ενώσεις εργοδοτών. Η περίπτωση του 58χρονου άνεργου μηχανικού στη γερμανία (το διπλό αφεντικό 2) είναι χαρακτηριστική. Κανένας ιδιώτης εργοδότης και καμμία κλαδική ένωση ιδιωτών εργοδοτών δεν θα μπορούσε να τον αναγκάσει α) να δουλέψει σαν βοηθός κηπουρού, και β) να δουλέψει με 1,5 ευρώ την ώρα (το 2005). Ο μόνος που θα μπορούσε να επιβάλλει κάτι τέτοιο ήταν / είναι η μορφή – κράτος, μέσω της πληρωμής (ή της μη πληρωμής) εκείνου που μοιάζει με επίδομα ανεργίας αλλά ουσιαστικά είναι υποτυπώδης αμοιβή για την πλήρη και χωρίς όρους διαθεσιμότητα της εργασίας. Ή, για να γίνει ακόμα πιο καθαρό: υποτυπώδης αμοιβή / χαλκάς για την παραίτηση της εργατικής δύναμης απ’ το δικαίωμά της (αναγνωρισμένο ακόμα και απ’ τους νεοφιλελεύθερους!) να διαπραγματεύεται την τιμή της χωριστά με κάθε εργοδότη. Δεν είναι “στρατόπεδο εργασίας”. Είναι το μεταμοντέρνο και ψευδοελευθεριακό ανάλογό του.

Σα συνέπεια αυτού του αρχικού, βασικού πολιτικού στοιχείου, έρχεται το επόμενο και εξίσου σημαντικό: η δυνατότητα της μορφής –κράτος να συν-ορίζει (μαζί με τα ιδιωτικά αφεντικά) αυτήν την τιμή του εμπορεύματος εργασία μονομερώς. Ή, για να το πούμε διαφορετικά: να συγκρατεί ένα μέρος της «θάλασσας» της εργατικής δύναμης που διαχειρίζεται, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω απ’ το «όριο επιβίωσης». Εδώ είναι η μορφή – κράτος και όχι μόνο του το «αόρατο χέρι της αγοράς» που εγγυάται την υποτίμηση της εργασίας. Απ’ την ιστορική φάση όπου ο «εφεδρικός στρατός των ανέργων» λειτουργούσε, υποτίθεται, πιέζοντας προς τα κάτω μισθούς και μεροκάματα με όρους «αγοράς εμπορευμάτων» (μεγάλη προσφορά εργασίας – μικρότερη ζήτηση), η εισβολή της μορφής – κράτος σ’ αυτήν την αγορά φτιάχνει (σιγά σιγά και μεθοδικά απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα) μια καινούργια ιστορική φάση μετατρέποντας αυτόν τον «εφεδρικό στρατό των ανέργων» σε «εφεδρικό στρατό υποχρεωτικά εργατών» με τρόπο που να εγγυάται την υποτίμηση και την διατίμηση της εργασίας.

Η διάλυση του μισθού σε δύο μέρη, ένα που αφορά την «ενοικίαση χρόνου και γνώσεων εργασίας» στον κάθε φορά συγκεκριμένο εργοδότη, κι άλλο ένα που αφορά την «παροχή στο κράτος της ελευθερίας μονομερούς διαχείρισης του συνόλου της κοινωνικής εργασίας» διασπά τον ταξικό αντίπαλο και δημιουργεί μια κάποια σύγχιση στην εργατική υποκειμενικότητα. Δεν πρόκειται για δύο ιδιώτες εργοδότες! Αυτό το διπλό αφεντικό είναι «ανορθόδοξο» και σαν μέθοδος ελέγχου της εργασίας ιστορικά πρωτοφανής. Για παράδειγμα απέναντι στον ιδιώτη εργοδότη μπορεί κανείς να απεργήσει· αλλά το κράτος «εργοδότης» μπορεί να τιμωρήσει «κόβοντας» το δικό του μερίδιο! Ή, ακόμα κι αν δεν το κάνει, είναι ένας αντίπαλος που δεν γίνεται στόχος της απεργίας· κι ωστόσο είναι εκεί, μπροστά, δίπλα…

Κατ’ αυτόν τον τρόπο θολώνει και η εννόηση (απ’ την εργατική σκοπιά) της εργασίας αυτής καθ’ αυτής. Παραμένει άραγε η εργασία η μόνη πηγή πλούτου και άρα, σαν τέτοια, η βάση του εργατικού ανταγωνισμού απέναντι στον σφετερισμό της απ’ τα αφεντικά; Ή μήπως γίνεται και η πειθαρχία (στο κόμμα των αφεντικών, στο κράτος) πηγή «εισοδήματος» που «συμπληρώνει» τον υποτυπώδη μισθό, την σημαία δηλαδή της εκμετάλλευσης, βάζοντας στην άκρη την αντίθεση κεφάλαιου – εργασίας; Πώς μπορεί να συρθεί από πολιτική / ανταγωνιστική άποψη η μορφή-κράτος στο κέντρο της αντίθεσης ΜΑΖΙ με το/τα αφεντικό/ά όταν το κράτος εμφανίζεται σαν «πατέρας» που φροντίζει να μην πεθάνουν οι εργάτες από πείνα δουλεύοντας; Ο «εργαζόμενος φτωχός» τί είναι; Εργάτης που του αποσπούν υπεραξία ή φουκαράς που ελπίζει στην (κρατική) φροντίδα / ελεημοσύνη;

Ευτυχώς έχει υπάρξει 110% εργατική απάντηση απέναντι σ’ αυτόν τον δυισμό / εκβιασμό! Αλλά γι’ αυτήν αργότερα.

 

Πιστοποιητικά ανοσίας;

Σάββατο 9 Μάη. Το σκέφτονται. Το ψάχνουν. Στην αγγλία για παράδειγμα η κυβέρνηση το συζητάει με την (αγγλική) Onfido. Η εταιρεία ειδικεύεται στα (ψηφιακά) facial biometrics (όχι απλά αναγνώριση αλλά και απόσπαση «βιομετρικών data» απ’ το πρόσωπο, π.χ. θερμοκρασία…) και παρουσίασε αναλυτικά σχέδια για το πως θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και να κυκλοφορήσουν τα ατομικά διαβατήρια ανοσίας. Θα είναι απαραίτητα κάποια τεστ ανίχνευσης (είτε αντισωμάτων είτε αντιγόνου). Έτσι, πάντως, λένε ότι θα χωρίσει «η ήρα απ’ το σιτάρι». Όσοι έχουν ανοσία θα έχουν free pass, όχι μόνο στις δουλειές αλλά και στην κατανάλωση, στα ταξίδια, στον «συγχρωτισμό». Οι υπόλοιποι; Θα έχουν περιορισμούς. Μια σιδερένια μπάλα στο πόδι ίσως…

Αν πάρει κανείς αυτές τις προετοιμασίες τοις μετρητοίς, δεν είναι δύσκολο να φτάσει στην άρρωστη επιφάνεια της υγιεινιστικής δικτατορίας· μόνο, όμως, στην επιφάνεια. Η ερώτηση που ξεγυμνώνει την ιδέα σ’ αυτήν την τωρινή φάση είναι απλή: κάποιος που δεν έχει «μολυνθεί» απ’ τον covid-19 και ΔΕΝ έχει αντισώματα… Αυτός τί είναι; Άρρωστος; Όχι… Υγιής; «Ναι μεν αλλά…» Ανήκει σ’ αυτήν την τρίτη κατηγορία που κατασκευάστηκε χάρη στα πραξικοπήματα, την υγιεινιστική τρομοκρατία, τις γενικευμένες απαγορεύσεις: τυπικά μπορεί να είναι υγιής αλλά πρέπει να θεωρείται εν δυνάμει επικίνδυνος, είτε να αρρωστήσει είτε να μεταδώσει…

Σ’ αυτήν την παρανοϊκή κατηγοριοποίηση τελειώνει, μάλλον, η ιδέα περί «διαβατηρίων ανοσίας» αν με την τελευταία λέξη, την λέξη «ανοσία», εννοεί κανείς την φυσική τέτοια… Αν, όμως, το θέμα είναι η τεχνητή; Αν η μόνη επιτρεπτή ανοσία είναι εκείνη που προκαλείται από εμβόλιο; Αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμα ωμά, αλλά υπονοείται όλο και πιο συστηματικά.

Τότε τα πράγματα αλλάζουν!!! Τότε το «διαβατήριο ανοσίας» γίνεται «πιστοποιητικό εμβολιασμού»! Κι αυτός δεν συνδέεται υποχρεωτικά με την αρρώστια (ή την μετάδοση) του covid-19. Μάλλον το αντίθετο: η τεχνητή παραγωγή αντισωμάτων αφορά κυρίως εκείνους που δεν τα απέκτησαν με φυσικό τρόπο!

Το να πει ένα κράτος ότι κάντε το εμβόλιο για να πάρετε το «διαβατήριο» και να κυκλοφορείτε κανονικά – αν δεν το κάνετε θα σας επιβάλλονται περιορισμοί είναι το όχι μακρινό βάθος της τωρινής κονσομασιόν περί «διαβατηρίων ανο(η)σίας». Δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια· είναι ο σκληρός πυρήνας. Φυσικά υπάρχουν όλοι αυτοί που έχουν ήδη ανοσία επειδή αρρώστησαν, ήπια ή όχι… Ωστόσο είναι πολύ ευκολότερο να «πεισθούν» ότι η φυσική ανοσία που απέκτησαν είναι ατελής, αδύναμη, ή ότι θα είναι προσωρινή, κι άρα χρειάζεται οπωσδήποτε να κάνουν κι αυτοί το εμβόλιο· σε σύγκριση με το να πεισθουν άνθρωποι υγιείς ότι θα αντιμετωπίζουν περιορισμούς και απαγορεύσεις επειδή … δεν αρρώστησαν….

Εξαπολύθηκε απίστευτος τρόμος για να εξασφαλιστεί η πελατεία γι’ αυτήν την τεχνητή ανοσία… Έγιναν απίστευτα πραξικοπήματα για να κατασκευαστεί η ιδέα του «κοινωνικά υπεύθυνου» που ακόμα κι αν είναι υγιής πρέπει να συμπεριφέρεται σαν άρρωστος… Η απλή, κοινή λογική δολοφονήθηκε άπειρες φορές απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς για να κατασκευαστεί η προσμονή μιας κάποιας «λύτρωσης»…. Ο υγιεινισμός ξέρασε (και νομιμοποίησε) μια χωρίς προηγούμενο πολιτική καταστολής για να εξασφαλιστεί ότι τα data υγείας θα ρέουν άφθονα και for ever…

Ε, «δεν θα τα χαλάσουμε τώρα» – έτσι δεν είναι;

Πιστοποιητικά επιστημονικότητας;

Σάββατο 9 Μάη. Όταν κάποιος ακούει “αν δεν πάρουμε αυτά κι αυτά τα μέτρα οι νεκροί θα είναι χιλιάδες”, όπου τα “μέτρα” είναι η κατάργηση του τυπικού συντάγματος και οι χιλιάδες νεκροί είναι σαν αυτόν, μπορεί να κάνει το τραγικό λάθος να παραλείψει την επίμονη ερώτηση: Ποιός το λέει αυτό; Με τι στοιχεία;

Οι Αρμαγεδωνικές “προβλέψεις” δεν είναι κάτι “φυσικό”, όπως ας πούμε μια δυνατή βροχή και μια τοπική πλημμύρα τον χειμώνα…. Οι “ειδικοί” (των Αρμαγεδωνικών προβλέψεων) μπορούν να εμφανίζονται πολύ βλοσυροί, μπορούν να παίζουν τον ρόλο του “μόλις ανακάλυψα ότι σε μια βδομάδα ο πλανήτης γη θα ανατιναχτεί και θα γίνει κομμάτια επειδή στο κέντρο του έχει αρχίσει μια πυρηνική αντίδραση”, αλλά όλα αυτά τα θεατρικά κόλπα είναι φτηνή προπαγάνδα και τίποτα περισσότερο. Μπορούν επίσης να υπαινιχτούν οι “ειδικοί” πως διαθέτουν μια άπαιχτη γνώση “μοντελοποίησης” σε υπολογιστές· αλλά αυτό είναι ψηφιακή μαγεία. Μοντέλα και αλγόριθμους φτιάχνουν πολλοί, με ό,τι κριτήρια γουστάρουν. Κι αν τους ταΐζουν σκουπίδια, σκουπίδια θα είναι και το output.

Η ολέθρια «πρόβλεψη» ότι αν δεν σας κλειδώσουμε στα σπίτια σας θα πεθαίνουν κάθε μέρα 150 ή 250 άτομα – που ακούστηκε απ’ το στόμα του αρχι-ιερέα της «προσευχής των 6.00», εκφράζοντας προφανώς όλη την «ιερή σύνοδο» / επιτροπή πίσω του – θεωρήθηκε «επιστημονική» και «ακριβής». Απο πού ως πού; Ποιός «(έστω) ουδέτερος ειδικός» εξέτασε ποτέ την ποιότητα των μοντέλων και των δεδομένων με τα οποία τα ταΐζουν οι προφήτες του σκοινιού και του παλουκιού το παραλυμένο και παραδομένο κοινό τους; Και ποιός είναι τόσο αφελής ώστε να νομίζει πως τέτοια ηλεκτρονικά μοντέλα είναι αντικειμενικά;

Έχουμε υποδείξει ότι το ελληνικό ιερατείο σε διάφορες φάσεις «έπαιρνε γραμμή» απ’ το imperial college του Λονδίνου (το ρημαδογκουβέρνο, απ’ την μεριά του, έπαιρνε γραμμή απ’ το Παρίσι…). Αυτό είναι εκτίμηση (από δηλώσεις του αρχι-ιερέα) και όχι κάτι για το οποίο έχουμε στοιχεία. Δεν θα ήταν παράξενο πάντως να συμβαίνει έτσι: το imperial college εμφανίζεται να έχει μακροχρόνια παράδοση στην «μοντελάτη» αναγγελία του Τέλους του Κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένας μηχανισμός μεγα-εξαπατήσεων. Που κρατάει το «κύρος» του επειδή είναι παραμάγαζο του κυρ Βασίλη, του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων. Σε κάθε περίπτωση αυτό το μαγαζί έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στις δυτικές «προγνώσεις» που ήταν κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της νομιμοποίησης των πραξικοπημάτων. Και είτε άμεσα (αυτό είναι γνωστό) είτε έμμεσα (προσφέροντας υπόγεια «εθνικές προγνώσεις») έχει υπάρξει σημαντικός παράγοντας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση

Πέμπτη 7 Μάη. Ποιοί είναι οι πιο αρμόδιοι να προτείνουν λύεσεις για το post-covid μέλλον; Ο κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Andrew Cuomo, που πρόλαβε να φορέσει κι αυτός το φωτοστέφανο του «πολεμιστή» κατά του ιού (που κτύπησε, κυρίως, τις υποβαθμισμένες γειτονιές της πόλης, και κόσμο περιθωριοποιημένο…), δεν αμφιταλαντεύτηκε. Επικεφαλής της σχετικής «blue ribbon commision» που θα αναδιαρθώσει τα συστήματα υγείας και παιδείας στην πολιτεία, είναι οι κ.κ. Mike Bloomberg (δισεκατομμυριούχος, πρώην δήμαρχος της Ν. Υόρκης, φιλάνθρωπος), Bill Gates (δισεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης της microsoft, φιλάνθρωπος, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υγεία του πλανήτη) και Eric Schmidt (δισεκατομυριούχος, πρώην ceo της google).

Θα σκεφτείτε: Αυτά είναι χοντροκομμένες αμερικανιές… Το παραχοντραίνουν φόρα μόστρα… Σωστά. Απλά, την επόμενη φορά που κάποιοι θα παραστήσουν πως δεν έχουν ιδέα ποιά αφεντικά (ή ποιοί καπιταλιστικοί κλάδοι…) ωφελούνται απ’ τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα (επιμένοντας, ακόμα και τώρα, ότι αυτά τα πραξικοπήματα ήταν αναγκαία επειδή χωρίς αυτά ο covid-19 θα είχε εξολοθρεύσει τον πλανήτη…) ας ρίξουν μια ματιά και στις «αμερικανιές».

Μπορεί κάτι να ψυλλιαστούν… (Μπορεί και όχι…)

Μα “αυτοκαταστρέφεται” ο καπιταλισμός;

Δευτέρα 4 Μάη. Υπάρχουν διάφοροι που από απόλυτη άγνοια της ιστορίας (κι αυτό είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να τους προσάψουμε) έχουν πεισθεί για την μεγάλη φονικότητα του covid-19 με την «εις άτοπον απαγωγή»: αφού έχουν τόσο μεγάλο οικονομικό κόστος τα υγιεινιστικά πραξικοπήματα και οι απαγορεύσεις, για ποιόν λόγο να το έκανε αυτό ο καπιταλισμός στον εαυτό του (μέσω των κρατών) αν όχι επειδή η απειλή είναι όντως φοβερή;

Το πιο στοιχειώδες που θα έπρεπε να γνωρίζουν και να αναγνωρίζουν είναι ότι η φράση ο πόλεμος είναι η υγεία της (καπιταλιστικής) μηχανής δεν είναι υπερβολική. Αντίθετα, είναι ακριβέστατη. Ένας αιώνας (ο 20ος) αίματος, θανάτου, τεράστιων καταστροφών πλανητικής κλίμακας, δεν δείχνει άραγε ποιά είναι αυτή η καπιταλιστική υγεία; Αν τα πιο δυναμικά ανάμεσα στ’ αφεντικά είχαν πρόβλημα με την «καταστροφή κεφαλαίου» θα έκαναν πολέμους; Όχι. Ένα περίεργο πράγμα όμως: όχι μόνο δεν τους αποφεύγουν· τους επιδιώκουν κιόλας. Ξέροντας ότι και δικά «τους» κεφάλαια θα καταστραφούν.

Ακόμα και από στοιχειώδη εμπειρική / ιστορική άποψη, ο ισχυρισμός ότι «οι οικονομικές ζημιές αποδεικνύουν την σοβαρότητα της απειλής» είναι το ίδιο λαθεμένος και εκτός πραγματικότητας όπως σε κάθε οργανωμένη (απ’ τα αφεντικά) καταστροφή κεφαλαίου – και εργασίας· σ’ αυτήν θα επανέλθουμε στη συνέχεια.

Το να θυμίσουμε τον Κάρολο θα ήταν προφανώς άχρηστο για ανθρώπους που σκέφτονται σα να ήρθαν μόλις χτες από κάποιο πλανήτη αγάπης και ειρήνης. Ωστόσο θα το κάνουμε, λιγότερο για να πείσουμε μυαλά με τόση πρωταρχική άγνοια και περισσότερο για να υπενθυμίσουμε το είδος του πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στο «κομμουνιστικό μανιφέστο» λοιπόν, γραμμένο το 1848, διορατικά οι Μάρξ και Έγκελς έβλεπαν εκείνο που τώρα μοιάζει αόρατο: την οργανική σχέση ανάμεσα στην καπιταλιστική «τεχνολογική ανάπτυξη» και στην υποχρεωτική καταστροφή μεγάλης κλίμακας – «δημιουργική» την λένε τώρα.

Για τους καλοπροαίρετα αρχάριους κάποιες επεξηγήσεις. Οι «καταχθόνιες δυνάμεις» στο παρακάτω απόσπασμα είναι, ακριβώς, η επιστήμη και οι τεχνολογίες… Η «ανταρσία των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων» είναι το γεγονός (που μπορούσαν όχι απλά να το παρατηρήσουν αλλά και να το θεμελιώσουν θεωρητικά ήδη απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα…) ότι σε κάθε σοβαρό βήμα τεχνολογικής αναδιάρθωσης η καπιταλιστική παραγωγή γίνεται υποχρεωτικά πιο κοινωνική. Με την έννοια ότι ο νέος μηχανολογικός εξοπλισμός, πάντα πιο σύνθετος, «βάζει» μέσα σε κάθε συγκεκριμένο τόπο παραγωγής, την εργασία και την γνώση πολλών ακόμα εργατών, ειδικευμένων και ανειδίκευτων: απ’ αυτούς που εξορύσσουν και επεξεργάζονται τις πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για την κατασκευή των μηχανών· ως τους σχεδιαστές, τους κατασκευαστές, και τους μεταφορείς των μηχανημάτων. Για τον Μαρξ αυτή η de facto «κοινωνικοποίηση» της καπιταλιστικής παραγωγής είναι που έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την (ατομική) ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής· μια σύγκρουση που κατά την (αισιόδοξη) ανάλυσή του μόνο να οξύνεται μπορεί, μέχρι να φτάσει στο σημείο της έκρηξης, που δεν είναι άλλη απ’ την αντικαπιταλιστική επανάσταση / απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής.

Γι’ αυτό υποστηρίζει (στο πιο κάτω απόσπασμα) ότι αυτές οι «νεώτερες παραγωγικές δυνάμεις» (οι νέοι τεχνικοί σα να λέμε αλλά και η εργατική τάξη που χρησιμοποιεί το νέο εξοπλισμό) έχοντας επίγνωση της όλο και μεγαλύτερης κοινωνικότητας της παραγωγικής διαδικασίας, «ανταρτεύουν» κατά των σχέσεων ατομικής ιδιοκτησίας, προκαλώντας κατά καιρούς «εμπορικές κρίσεις» (η ανταρσία τους εκδηλώνεται π.χ. με την απαίτηση σοβαρών αυξήσεων στους μισθούς και στα μεροκάματα, ή λιγότερων ωρών δουλειάς, κλπ). Πάντα αισιόδοξοι, οι Μαρξ και Έγκελς θεωρούν το 1848 πως η κάθε φορά τεχνολογική αναδιάρθρωση αυξάνει τον παραγόμενο πλούτο, φέρνοντας τις παραγωγικές σχέσεις (την ατομική ιδιοκτησία) αντιμέτωπες με τις παραγωγικές δυνάμεις (την εργασία και την δημιουργικότητά της). Για να καταλήξουν πως για να ξεπεράσουν τα αφεντικά αυτήν την αντίθεση, προχωρούν σε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (κι εδώ περιλαμβάνονται και «μηχανές» αλλά και ζωντανή εργασία…) και σε ταυτόχρονη επέκταση της εμπορευματοποίησης (δημιουργώντας «νέες αγορές») και πιο εντατική εκμετάλλευση των παλιών αγορών.

Όχι βέβαια… Καταστρέφει δημιουργικά….

Δευτέρα 4 Μάη. Να το απόσπασμα:

… Μπροστά στα μάτια μας … οι αστικές συνθήκες της παραγωγής και της ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η νεώτερη αστική κοινωνία που παρουσίασε με τα μάγια της τόσο τεράστια μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με τον μάγο που δεν μπορεί να υποτάξει τις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος να τον βοηθήσουν.

Εδώ και κάμποσες δεκαετίες η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ιστορία της ανταρσίας των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που είναι οι ζωτικοί όροι της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της. Φτάνει ν’ αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις, που καθώς παρουσιάζονται κάθε τόσο καταντούν πάντα προβληματικότερη την ύπαρξη ολόκληρης της αστικής τάξης. Το καιρό που ξεσπούν οι εμπορικές κρίσεις καταστρέφεται κανονικά ένα σημαντικό μέρος όχι μόνο από τα έτοιμα προϊόντα μα κι απ’ τις δημιουργημένες κιόλας παραγωγικές δυνάμεις. Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που σε όλες τις περασμένες εποχές θα φαινόταν παραλογισμός: η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία έξαφνα βρίσκεται πισωδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας.

Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Η βιομηχανία και το εμπόριο φαίνονται νεκρωμένα. Και γιατί; Επειδή η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει στη διάθεσή της δεν ευνοούν πια την ανάπτυξη των σχέσεων της αστικής ιδιοκτησίας… οι αστικές σχέσεις έχουνε στενέψει πολύ για να χωρέσουν τον πλούτο που δημιούργησαν.

Με ποιόν τρόπο ξεπερνά η μπουρζουαζία τις κρίσεις; Απ’ τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά ένα σωρό παραγωγικές δυνάμεις και απ’ την άλλη με το να κατακτά νέες αγορές και να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά, πιο πλατιά όλες τις παλιές αγορές.

Η θέση αυτή αποδείχθηκε σωστή ξανά και ξανά. Διάφοροι ειδικοί των αφεντικών μιλούν άλλωστε ξετσίπωτα για «δημιουργική καταστροφή», εννοώντας τις «ευκαιρίες» καπιταλιστικής ανάπτυξης που δημιουργούνται μετά από κάθε σκόπιμη καταστροφή (κεφαλαίου και εργασίας).

Ένα βασικό σημείο μόνο δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτό το απόσπασμα (περιλαμβάνεται ωστόσο σε ποιο αναλυτικές δουλειές του κυρ Κάρολου, κι οπωσδήποτε στις πολιτικές αναλύσεις του Λένιν και της Λούξεμπουργκ πριν και κατά την διάρκεια του Α παγκόσμιου). Δεν είναι μόνο η ανταρσία των παραγωγικών δυνάμεων κατά των παραγωγικών σχέσεων που προκαλεί κρίσεις και, τελικά, οδηγεί τ’ αφεντικά σε μεγάλης κλίμακας καταστροφή αν, εν τω μεταξύ, δεν έχουν κρεμαστεί. Είναι και ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός! Που περνάει υποχρεωτικά μέσα απ’ την όλο και πιο έντονη και «εφευρετική» επιστράτευση των «καταχθόνιων δυνάμεων» (της επιστήμης και της τεχνικής), άρα μέσα απ’ την όλο και πιο μεγάλη εντατικοποίηση του δίπολου κρίση / αναδιάρθρωση.

Μόνο που η τεχνολογική υπεροχή του ενός καπιταλιστικού μπλοκ έναντι ενός άλλου και η «οικονομική νίκη / κυριαρχία» του πρώτου σε βάρος του δεύτερου, 1) δεν είναι μια «ειρηνική» διαδικασία, και 2) καθόλου δεν κλείνει το δρόμο προς την αναγκαία μεγάλης έκτασης καταστροφή (τον «κανονικό πόλεμο» δηλαδή), που είναι πάντα η υγεία της μηχανής. Δηλαδή εκείνο που δίνει ώθηση σε ακόμα εντονότερη και πλατύτερη μηχανοποίηση.

Ραντεβού στην κόλαση 1

Δευτέρα 4 Μάη. Μια περίοδο διαδοχικών «οικονομικών κρίσεων», απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’90, την έχουμε περάσει ήδη. Όσοι απωθούν τις αιτίες τους κυνηγώντας ένα πρωθυπουργό εδώ ή ψάχνοντας «εθνικοαπελευθερωτικές συνταγές» στις παγκόσμιες καπιταλιστικές κρίσεις είναι βέβαια … (ας μην πούμε τι είναι…) Ποιός όμως είναι τόσο στραβός για να μην καταλαβαίνει στοιχειωδώς ότι αυτή η τελευταία 20ετία ως σήμερα ήταν «μια περίοδος κρίσεων» που διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επίσης (τι σύμπτωση!!!) μια «περίοδος εντατικοποίησης» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού; Η οποία έχει μάλιστα και επίσημη γενέθλια ημερομηνία, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, όταν το αμερικανικό βαθύ κράτος (σε συνεργασία με διεθνείς συμμάχους του) σκότωσε πάνω από 3.000 δικούς του υπηκόους για να εξασφαλίσει αφενός την συναίνεση όλων των υπόλοιπων σ’ έναν «μακρύ προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (what????) και αφετέρου την εφαρμογή στο εσωτερικό των ηπα νόμων έκτακτης ανάγκης;

Γιατί αυτά; Για να προλάβουν οι ηνωμένες πολιτείες να ξανα-απλωθούν στρατιωτικά σε διάφορα συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη, ώστε να εμποδίσουν την ανάδυση σοβαρών ανταγωνιστών… Το βέβαιο είναι ότι επί μια 20ετία έχει γίνει και γίνεται μεγάλη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (μόνο οι δολοφονίες αρκούν)· αλλά γίνεται σε δευτερεύοντα πεδία. Απ’ το αφγανιστάν στη μέση Ανατολή, κι ως την βόρεια αφρική… Δεν είναι «αναπτυγμένες» καπιταλιστικά παραγωγικές δυνάμεις αυτές… Αλλά δεν είναι και ο κυρίως πόλεμος, η κύρια συνταγή για την υγεία της μηχανής… Και – δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία – ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της είχαν καταφέρει να πετύχουν τους στόχους τους σ’ αυτόν τον προληπτικό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (που έμμεσα αλλά σαφώς ήταν πόλεμος κατά της Μόσχας και του Πεκίνου), ακόμα κι έτσι, δεν θα είχαν νικήσει. Η μεγάλης έκτασης καταστροφή «αναπτυγμένων» παραγωγικών δυνάμεων θα παρέμενε στο ορίζοντα. Όπως συμβαίνει τώρα…
Αλλά απέτυχε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της. Hττήθηκε. Εν τω μεταξύ όχι μόνο ο ρωσικός καπιταλισμός βγήκε απ’ τον γκρεμό που είχε πέσει στα ’90s με τεχνολογική στρατιωτική υπεροχή έναντι του αμερικανικού σε διάφορες κατηγορίες όπλων… Αλλά και ο κινεζικός καπιταλισμός, μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο, αναπτύχθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί ειδικοί των δυτικών αφεντικών να παραδέχονται, μέσα απ’ τα δόντια, ότι ο 21ος αιώνας δεν θα είναι τελικά ούτε αμερικάνικος ούτε ευρωπαϊκός. Θα είναι ασιατικός· και βασικά κινέζικος.

Ραντεβού στην κόλαση 2

Δευτέρα 4 Μάη. Θα αναρωτηθείτε τώρα τι δουλειά και σχέση μπορεί να έχει ένας ιός και μια πανδημία με όλα τα πιο πάνω. Έχει και παραέχει! Διότι πριν εμφανιστεί ο cοvid-19 τα δυτικά αφεντικά (για τα οποία προφανώς αδιαφορείτε, αφού η καθημερινότητα … κλπ… κλπ…) έλεγαν, κάποτε σχεδόν ανοικτά, πως χρειάζονται επειγόντως την αναδιάρθρωση των κοινωνιών / καπιταλισμών τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ελπίζουν πως δεν θα τρώνε την σκόνη της κινέζικης κοινωνίας / καπιταλισμού!

Οι έντιμοι (όσοι υπάρχουν, γιατί βέβαια υπάρχει και άφθονη ατιμία / αχαριστία) που διαβάζουν αυτές τις γραμμές από παλιότερα, έχουν μια γενική αίσθηση για το πόσο καιρό τώρα αναφερόμαστε στον νεο-κρατισμό που αναδύεται στους δυτικούς καπιταλισμούς σαν αναγκαστική «πολιτική αναδιάρθρωση», αναδιάρθρωση ταυτόχρονα στις κοινωνικές σχέσεις και στις σχέσεις και τις μορφές της κεντρικής εξουσίας, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί, όσο είναι δυνατόν, η εξελισσόμενη επέκταση / κυριαρχία του «κινεζικού παραδείγματος». (Έχει και ψαχτήρι το site, οπότε μπορείτε να βρείτε όλες τις σχετικές αναφορές στον νεοκρατισμό. Με τις ημερομηνίες τους…) Αυτό το παράδειγμα έχει κάτι που τρομάζει ως το μεδούλι τα δυτικά αφεντικά. Μια παραγωγική / καταναλωτική πληθυσμιακή / κοινωνική βάση 1.300.000.000 ανθρώπινων κεφαλαίων όλων των ηλικιών που είναι πειθαρχημένα κάτω απ’ την εξουσία ενός κόμματος – κράτους, διαθέτοντας ωστόσο απεριόριστα περιθώρια δημιουργικότητας!!!

Το κινεζικό καπιταλιστικό παράδειγμα είναι μια τόσο giga-μηχανή, τέτοιου παραγωγικού και καταναλωτικού δυναμισμού και τέτοιας σχεδιασμένης πειθαρχίας, ώστε κατάφερε (το επαναλαμβάνουμε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα γίνει κατανοητό) σε μια δεκαετία, απ’ το 2008 / 09 ως το 2018 / 19, χρονικό διάστημα ασύλληπτα σύντομο με βάση τις δυτικές ιστορικές εμπειρίες, να γίνει απ’ το «φτηνό εργοστάσιο για βασικά είδη κοινωνικής αναπαραγωγής» των εργατικών τάξεων της δύσης (μακουδάκια, παιχνιδάκια, σαγιονάρες και ηλεκτρικά σίδερα) ο πρωτοπόρος σ’ όλες τις τεχνολογικές αιχμές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Απ’ την κβαντομηχανική μέχρι την γενετική…

Αυτό το ασύλληπτο στην ένταση και στην ταχύτητά του ιστορικό γεγονός έδειξε τα (παραγωγικά / καταναλωτικά) όρια του νεο-φιλελευθερισμού. Η σημαία αυτού του νεο-φιλελευθερισμού σε σχέση με την «τεχνολογική ανάπτυξη» και την ανάλογη αναδιάρθρωση, ήταν οι νεαροί «κατσαβιδάκηδες», κάτι Jobs και κάτι Gates, που χάρη στην «ελευθερία του πνεύματος» των δυτικών κοινωνιών / καπιταλισμών, ξεκίνησαν απ’ τα γκαράζ των σπιτιών τους για να γίνουν Silicon Valley – και να κατακτήσουν τον κόσμο για λογαριασμό του αμερικανικού καπιταλισμού…

Ε, λοιπόν, οι κινέζοι «κατσαβιδάκηδες» είναι χιλιάδες φορές περισσότεροι, δεν χρειάζονται «τυχοδιωκτικά funds» για να χρηματοδοτήσουν τις εφευρέσεις τους αφού τους χρηματοδοτεί το κινεζικό κράτος, δεν χρειάζονται εικονικά κέρδη απ’ το χρηματιστήριο (δεν κινδυνεύουν δηλαδή από dot.coms…), και κάνουν την ίδια και καλύτερη δουλειά στις κινεζικές τεχνοπόλεις. Το πιο update (απ’ την άποψη της εκπαίδευσης) «ανθρώπινο κεφάλαιο» της ασίας (αλλά ακόμα και της ευρώπης ή/και της αμερικής) συγκλίνει στις Shenzhen της κινεζικής “ανατολικής ακτής”· το χρηματιστήριο της Σαγκάης συναγωνίζεται εκείνα της Ν. Υόρκης και του Λονδίνου· ενόσω πουλάει την 5G πρωτοπορεία της η Huawei (αλλά και η Samsung…) σχεδιάζει την 6G… Και σε λίγο το ψηφιακό yuan θα διατρέχει την ασία (και όχι μόνο) σα νόμισμα διεθνών συναλλαγών. Πώς να ανταγωνιστεί κανείς αυτό το πρωτοφανές θηρίο που κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα αν όχι με την πραγματική (κι όχι απλά την συμβολική) επιστράτευση όλων των «ανθρώπινων κεφαλαίων» που διαθέτει; Πόση «ελευθερία» να επιτρέψει αυτή η επιστράτευση όταν αυτή η «ελευθερία» δημιουργεί πάμπολλες «τριβές» στην πορεία-προς-το-επόμενο-μοίρασμα-του-κόσμου; Πώς να επιβάλεις σε πληθυσμούς μαθημένους αλλιώς ότι «θα κάνετε ό,τι σας λέμε» αν δεν τους φοβίσεις με έναν τρόπο που να τους αρπάζει απ’ το λαιμό, δηλαδή με «απειλή κατά της ζωής» τους;

Δοκιμάστηκε η «ισλαμική τρομοκρατία». Έβγαλε ό,τι έβγαλε, αλλά είχε όρια. Οι ιοί είναι υπερόπλο σε σχέση με τους τζιχαντιστές (στην πραγματικότητα, στα πρώτα βήματα της θεωρίας του «πολέμου 4ης γενιάς», τζιχαντιστές και ιοί ήταν στο ίδιο σενάριο! Αργότερα χώρισαν…). Δεν χρειάζεται καν να κατασκευαστούν σε εργαστήρια βιολογικού πολέμου. Υπάρχουν παντού… Αρκεί να τους γίνει η σωστή promotion. Η σωστή προβολή. Στην ανάγκη δίνεις και μια εντολή όποιος πεθαίνει από ‘δω και στο εξής θα μετριέται σαν θύμα του εχθρού… και ξεμπερδεύεις με το Θέαμα του Θανάτου…
Προβοκατόρικο… Τρομακτικά απλό. Τρομακτικά αποτελεσματικό….

Ραντεβού στην κόλαση 3

Δευτέρα 4 Μάη. Το ζητούμενο μιας εσωτερικής κοινωνικής / θεσμικής αναδιάρθρωσης στη δύση είναι σαφώς παλιότερο … απ’ τον covid-19. Καταλαβαίνουμε βέβαια (χωρίς να δικαιολογούμε στο ελάχιστο) όλους εκείνους που αδιαφορώντας για ό,τι είναι μακρύτερα απ’ την μύτη τους δεν μπορούν να συσχετίσουν την διαχείριση ενός ιού με τις απ’ τα πριν καπιταλιστικές αναγκαιότητες. Ωστόσο αυτήν την άμεση συσχέτιση την τεκμηριώνουμε (Sarajevo.pdf 147a, 148a). Και σε κάθε περίπτωση υποστηρίζουμε πως αυτές οι καπιταλιστικές αναγκαιότητες, που σε πιο περιορισμένη (και «κλαδική») μορφή είχαν εκδηλωθεί διαδοχικά το 2004/2005 και το 2009/2010, έφτασαν στα τέλη της δεκαετίας του ’10 σε μια ωρίμανση τέτοια που έγινε κατορθωτό εκείνο που δεν είχε γίνει στις προηγούμενες (αλλά πρόσφατες) πανδημίες: μια μικρής φονικότητας μολυσματική αρρώστια να αναγορευτεί, με κρατικά μέτρα και δράσεις, σε τέτοια απειλή ώστε να εκβιαστεί η μετάβαση των δυτικών κοινωνιών σ’ αυτό που έχει ονομαστεί ο καπιταλισμός της επιτήρησης. Μια μορφή, δηλαδή, που αξιοποιώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης αφαιρεί (θα προσπαθήσει να αφαιρέσει) τις “τριβές” του “ο καθένας κάνει ότι θέλει”, υπέρ της αύξησης της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Εδώ υπεισέρχεται το ζήτημα της τωρινής καταστροφής, που σε διάφορους είναι επιχείρημα … αθώωσής της, τελικά, ελέω της δήθεν φονικότητας του covid-19! Καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας. Με δεδομένο ότι αυτός ο συγκεκριμένος “πόλεμος κατά αόρατου εχθρού” είναι εκστρατεία ψηφιακής αποικιοποίησης / πειθάρχησης / αναδιάρθρωσης του κοινωνικού (με την απειλή / τιμωρία της αρρώστιας) δεν έχει ούτε κτήρια καμμένα από βόμβες ούτε αίματα. Έχει όλα τα υπόλοιπα ενός πολέμου, αρχίζοντας απ’ τον προπαγανδιστικό βομβαρδισμό διαρκείας. Έχει, επίσης, και κλείσιμο επιχειρήσεων και αύξηση της ανεργίας. Έχει (και θα έχει…) ενίσχυση της οικονομίας του εγκλήματος, αλλά και της “μαύρης” δουλειάς. Έχει καταστροφή μιας γκάμας του κοινωνικά σχετίζεσθαι! Η οποία έχει υπάρξει το ιστορικό υπόβαθρο και του εργατικού ανταγωνισμού… Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: όλοι όσοι (και δεν είναι καθόλου λίγοι…) καλούν την μορφή-κράτος να “λύσει” αυτά τα προβλήματα (ονομάζοντας αυτές τις απαιτήσεις “λαϊκό δίκιο”…), απλά βάζουν βούτυρο στο ψωμί των εξελίξεων.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά στην καπιταλιστική ιστορία που η σοσιαλδημοκρατία στραβώνει (και σκοτώνει): όταν αποδεχθείς τα επιχειρήματα της “κήρυξης του πολέμου” (ακόμα κι αν αυτός είναι ασυνήθιστος, πλην έγκαιρα αναλύσιμος – μιλήσαμε επ’ αυτού ήδη πριν 14 χρόνια…) δεν μπορείς να βγεις απ’ την γραμμή… Βάζεις πλάτη…