Μια εποχή στην (ανθρώπινη) ζούγκλα

Δευτέρα 29 Νοέμβρη>> Την πρώτη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Την δεύτερη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Την τρίτη μέρα δεν έγινε ρινόκερος. Ούτε την τέταρτη ούτε την πέμπτη. Την πρώτη βδομάδα δεν είχε γίνει ρινόκερος. Οι ελπίδες ότι θα γινόταν από Δευτέρα αποδείχθηκαν φρούδες. Ούτε την Τρίτη ούτε την Τετάρτη είχε γίνει ρινόκερος. Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας δεν ήταν ρινόκερος. Και στο τέλος της τρίτης και της τέταρτης. Μετά από έναν ολόκληρο μήνα δεν είχε γίνει ρινόκερος. «Όπου νάναι θα γίνει, δεν μπορεί, δεν θα αντέξει το pressing» είπαν στο γραφείο της Unicorn… αλλά πέρασε η πρώτη βδομάδα του δεύτερου μήνα και τίποτα. Πέρασε η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη, πέρασαν δυο ολόκληροι μήνες, κι αυτός δεν είχε γίνει ρινόκερος. Και τρεις μήνες πέρασαν, και τέσσερεις, και τίποτα. Τα ίδια.

Οι ρινόκεροι του γραφείου και όλη η ιεραρχία της Unicorn θύμωσαν. «Δεν το κρύβει τουλάχιστον;» είπαν προσβεβλημένοι. Ακόμα και οι ρινόκεροι / μονόκεροι ενδιαφέρονται για τα προσχήματα. Αλλά τίποτα. Μετά από πέντε μήνες εξακολουθούσε να μην γίνεται ρινόκερος, λες και όλες οι τεχνικές ρινοκερίασης έπεφταν σε τοίχο. «Μα τι στο διάολο;» αναρωτήθηκε ο κεντρικός βιδοσφίκτης turbo2021. «Χριστιανός είναι ή αναρχοκομμουνιστής;» Αδιάφορο. «Κοίτα να δεις» του είπαν με τα πολλά. «Αν δεν βγάλεις κέρατο ως στο τέλος του επόμενου μήνα, μάζεψέ τα και δίνε του».

Έτσι έγινε. Τα μάζεψε. Ένα μέρος του κοινού (των ρινόκερων) λύσσαξε που η παράσταση (των ρινόκερων) δεν θα γινόταν και που, ω αγαθή φιλεργατική καούρα!, θα έμεναν άνεργα τόσα μονά κέρατα. Αλλά είναι μάθημα παλιό: μόλις το ανθρώπινο είδος ανακαλύψει την «χαρά της ζούγκλας» το ποιος είναι τι και το τι επιτρέπεται να είναι ποιος είναι ζήτημα συσχετισμών δύναμης.

Στο κάτω κάτω ο Ιονέσκο αλλού γίνεται αντιληπτός σαν θέαμα («ξέρεις χρυσή μου, χτες πήγαμε στο θέατρο και είδαμε μια ωραία παράσταση… της ουνέσκο…») κι αλλού σαν επιχειρηματική ευκαιρία. «Το μέλλον είναι στ’ αυγά» έγραψε ένα θεατρικό ο Ευγένιος, δηλαδή στα ωάρια είναι το μέλλον – λέμε. Δεν θα βρεις τώρα πια («χρυσέ μου»…) βιοτεχνολόγο που να διαφωνεί.

Και ζήσαμε εμείς καλά και οι ρινόκεροι χειρότερα…

(φωτογραφία: Οι ρινόκεροι έχουν ένα μοναδικό κέρατο στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού τους, λίγο πάνω απ’ τα ρουθούνια. Στην ασιατική (ινδική και κινέζικη) μυθολογία υπάρχει όμως και κάτι ίσως συγγενικό, ο μονόκερος. Συνήθως πρόκειται για άλογο, με ένα σουβλερό ευθύ κέρατο στο κούτελο.

“Μονόκερους” (unicorn) ονομάζει η σύγχρονη χρηματοπιστωτική μηχανική τις startups που στηρίζονται σε ιδιωτική χρηματοδότηση αλλά, χάρη στον τζόγο των χρηματιστηρίων, έχουν “αξία” πάνω από 1 δισεκατομύριο δολάρια. Είναι, δηλαδή, “πολλά υποσχόμενες”. Θα πρέπει να είναι σύμπτωση που την εποχή των ρινόκερων οι σημαίες της “νέας εποχής” έχουν κι αυτές κέρατο…)

Όχι, όχι, όχι!

Δευτέρα 19 Απρίλη>> Δεν είναι διαδήλωση. Είναι απ’ τις δράσεις μιας κοινότητας καλλιτεχνών απ’ την Avinion. Το πιο κάτω video είναι απ’ τις 8 Απρίλη, στο Παρίσι. Κι ωστόσο έχει κάτι πρωτόγονα ενθαρρυντικό. Ή, ίσως, κάτι αδιόρατα μελαγχολικό.

Κάνει ήδη διεθνή (ευρωπαϊκή) καριέρα. Κι έχει εντάξει στίχους:

Αμάξι, μετρό, δουλειά, κατανάλωση, αυτόματες βεβαιώσεις, οδηγίες, παραλογισμοί με συνταγή γιατρού, και δυστυχία σε αυτόν που σκέφτεται. Και δυστυχία σε αυτόν που χορεύει.

Κάθε αυταρχικό μέτρο, κάθε βρωμιά σχετική με την ασφάλεια, κάνει την εμπιστοσύνη μας να εξαφανίζεται. 

Επιδεικνύουν τόση επιμονή για να έχουν σε καραντίνα την συνείδησή μας. 

Όχι όχι όχι όχι όχι!

Εμείς θέλουμε να συνεχίσουμε να χορεύουμε, οι σκέψεις μας να τυλίγουν τα σώματά μας, να περνάμε την ζωή μας πάνω στα τάστα μιας κιθάρας.

Ας μην ξαφνιαζόμαστε από όλους αυτούς τους παράλογους ανθρώπους, πωλητές φόβου σε αφθονία, που μας τρομοκρατούν χωρίς τσίπα.

Ας μάθουμε να τους κρατάμε σε απόσταση. Και για την ψυχική μας υγεία, την κοινωνική και την περιβαλλοντική, για τα χαμόγελά μας, για την εξυπνάδα μας, ας μην μένουμε χωρίς αντιστάσεις απέναντι στα όργανα της τρέλας τους!