Τρίτη 23 Απρίλη. Όποιος, μετά την σφαγή πρώτα στο τζαμί στη νέα ζηλανδία και πρόσφατα στις χριστιανικές εκκλησίες στη Σρι Λάνκα, σκέφτεται «ευτυχώς, δεν ήμουν εκεί» νομίζοντας ότι καθαρίζει, κάνει τραγικό λάθος.
Η σκληροπυρηνική «θρησκειοποίηση» διάφορων πληθυσμών δουλεύεται απ’ την δεκαετία του ’90. Σαν συστατικό στοιχείο της postmodern δυτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας – ή, έστω, σαν η ύστατη «ελπίδα» της. Κοντεύει, δηλαδή, να είναι 30 χρονών συστηματική δουλειά. Ο κίνδυνος και, κυρίως, το πως θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί απ’ την εργατική, ανταγωνιστική μεριά, δεν έγιναν κατανοητά ούτε μετά την 11η/9ου στο αμέρικα, ούτε μετά τις διαδοχικές βόμβες / σφαγές στο ψαχνό στην ευρώπη (αγγλία, ισπανία, γαλλία, γερμανία). Τα στοιχειωδώς αντιρατσιστικά τμήματα των κοινωνιών είτε στις χριστιανικές είτε στις μουσουλμανικές κοινωνίες προσπάθησαν τίμια να αντιμετωπίσουν την θρησκευτική δαιμονοποίηση – «τρώγοντας», όμως, τα δικά τους αποθέματα πολιτισμικής ανοχής.
Το ζήτημα εξ αρχής, όπως το καταλάβαμε εμείς σαν αυτόνομοι εργάτες, ήταν αυτό: αν δεν θες να υποδείξεις με ένταση, μαζικότητα και διάρκεια τους πραγματικούς ενόχους αυτών των σφαγών, τους καθεστωτικούς μηχανισμούς δηλαδή (μυστικές υπηρεσίες, μήντια, δημαγωγούς γενικά), τότε, ελλείψει πραγματικού υπεύθυνου και ένοχου σαν εχθρού απέναντι, περιορίζεσαι – στην καλύτερη των περιπτώσεων – στην ανθρωπιστική άμυνα του give tolerance a chance.
Μ’ όλη της την καλωσύνη, αυτή η γραμμή άμυνας δεν μπορεί να αντέξει επ’ αόριστον τις διαρκείς εκατόμβες που προκαλεί ένας αντίπαλος που έχει σχέδιο, πόρους, και συγκεκριμένους σκοπούς. Ενώ είναι γνωστό ότι την “ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση” σε όλη την ζώνη των μουσουλμανικών πληθυσμών, απ’ το μαρόκο ως τις φιλιππίνες, την οργάνωσε και την χρηματοδότησε απ’ την δεκαετία του ’90 το ουαχαβίτικο σαουδαραβικό καθεστώς (στέλνοντας, μεταξύ άλλων, τους κατάλληλα εκπαιδευμένους παπάδες σε πάμπολλα τζαμιά), σε συνεργασία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, και πιθανότατα το Παρίσι και το Λονδίνο, καμμία μα καμμία σφαγή στο ψαχνό δεν είχε (για το μυαλό της μάζας των υπηκόων…) κρατικό αυτουργό. Αν, όμως, βγάλεις το “βασιλικό ζευγάρι” από μια παρτίδα σκάκι, εκείνο που απομένει είναι η ανεξήγητη αλληλεξόντωση των πιονιών, των αλόγων και των “αξιωματικών”… Κι αυτό το “ανεξήγητο”, που προκαλεί ζωώδικες αντιδράσεις (ή ζωώδικη υποστηρίξη σε ζωώδικες αντιδράσεις) ήταν απ’ την αρχή το επιδιωκόμενο!…
Δεν θα έπρεπε κανείς να αγνοεί το από που προήλθε η θεωρία “πόλεμος πολιτισμών”. Απ’ το αμέρικα ήρθε… Ούτε θα έπρεπε να αγνοεί κανείς τι επεδίωκε (από κάθε άποψη) εκείνη η θεωρία. Εμφανίστηκε σαν “διαπίστωση” – αλλά ήταν προκαταβολική υπόδειξη. Που τώρα έχει ξεχαστεί επειδή αφομοιώθηκε, ενσωματώθηκε μαζικά, έτσι ώστε να μην χρειάζεται πια η υπενθύμισή της. Ακόμα και για την θεωρία της “πολιτισμικής ασυμβατότητας” στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες δεν θα έπρεπε να ξεχνάει κανείς την προέλευση και τους στόχους της.
Ήταν και είναι τα πρωτοκοσμικά καπιταλιστικά συμφέροντα που κατασκεύασαν, αμέσως μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου (και του “κομμουνιστικού κινδύνου”) αυτό το πεδίο “ερμηνειών” και πρακτικών, που προέρχεται κατευθείαν απ’ τις καλύτερες παραδόσεις της πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας: ανώτεροι πολιτισμοί εναντίον κατώτερων. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός (μεγάλη παράδοση του χριστιανισμού) αποδείχθηκε το καλύτερο, πιο εύκολα καλλιεργίσιμο και πιο εύκολα αξιοποιήσιμο “πολιτιστικό στοιχείο αντίθεσης / σύγκρουσης”, σ’ ένα παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικά (και συμβολικά) περιβάλλον όπου άλλα ιδεολογικά σημεία μπορούσαν να διαχεόνται, να συμπλέκονται· και πάντως δεν προσφέρονταν για την οργάνωση σταθερών και μεγαλομοριακών μετώπων αναμέτρησης. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “κατώτερων πολιτισμών” – αλλά, κυρίως, στον “θρησκευτικό φονταμενταλισμό” των “ανώτερων πολιτισμών” της δύσης· δηλαδή στον χριστιανισμό, και μάλιστα σε διάφορες σκληροπυρηνικές εκφάνσεις του.
Επειδή αυτό το σχήμα δουλεύτηκε και χρηματοδοτήθηκε συστηματικά εδώ και 30 χρόνια, ίσως δεν χρειάζεται πια να είναι οι δράστες των “θρησκευτικών πολέμων” (ασχέτως “πίστης”) πράκτορες της μίας ή της άλλης υπηρεσίας· αν και προφανώς είναι προτιμότερο να είναι τέτοιοι, για διάφορους λόγους. Η πίεση στην αμυντική γραμμή της tolerance είναι αθροιστική, σωρευτική. Ακόμα και μια τυχαία πυρκαγιά στη Νotre Dame μπορεί εύκολα να εγγραφεί στο κατακάθι της θρησκευτικής πόρωσης. Μαζί με τις εύκολα διαδόσιμες “θεωρείες συνωμοσίας”. Η “ανοχή” δεν θα εξαφανιστεί. Ξεδοντιάζεται όμως πολιτικά με συστηματικό τρόπο· ώσπου να γίνει (αν δεν έχει γίνει ήδη) εντελώς γραφική…
Ακόμα κι αν ματαιοπονούμε, θα το επαναλάβουμε και θα επιμείνουμε όσο μπορούμε: αν δεν μπορεί ή δεν θέλει ο καθένας να καταλάβει ποιοί οφελούνται και, κατά συνέπεια, ποιοί είναι οι οργανωτές αυτού του Θεάματος “θρησκευτικών σφαγών”, τότε καθόλου δεν την έχει γλυτώσει.
Είναι, απλά, ζήτημα ιδεολογίας. (Και πράγματι πολλοί περισσότεροι σκοτώνονται από τροχαία στον πλανήτη παρά από σφαγές στο ψαχνό. Από που, όμως, παράγεται η ιδεολογία του εμπόλεμου κοινωνικού μπετοναρίσματος; Απ’ την άσφαλτο ή απ’ τις εκκλησίες;)
(φωτογραφία: Αυτό το πλάνο απ’ την καμμένη Notre Dame ήταν σκόπιμα το μακράν πιο δημοφιλές των δυτικών καθεστωτικών μήντια, που σπρώχτηκε από άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη. Προκειμένου για την καταστροφή ενός κτιρίου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε το γιατί προβλήθηκε αυτό (ενώ τα μήντια των μουσουλμανικών κοινωνιών ήταν το μόνο που δεν “έπαιζαν”): ο «σταυρός» εδώ δεν είναι απλά «κάτι που διασώθηκε» (υπάρχουν πολύ περισσότερα και σημαντικότερα στο συγκεκριμένο κτίριο!). Είναι το «απόλυτο σύμβολο» – η θρησκευτική εκδοχή του θριαμβευτή φοίνικα που ορθώνεται πάνω απ’ τις στάχτες! Το “θαύμα της χριστιανικής πίστης”! Προβάλλεται «υπεράνω της καταστροφής», φωτισμένος κατάλληλα, καθαρά σαν απειλή, σαν ο μελλοντικός εκδικητής…
Αυτή η φωτογραφία έχει γίνει ήδη το «φυλαχτό» των πρωτοσμικών φασιστών / “στραυροφόρων”… Και γι’ αυτό, ακριβώς, κατασκευάστηκε και κυκλοφόρησε…)