Tag: νόμοι σχέσεις

Λάθος υπολογισμός…

Τρίτη 18 Φλεβάρη. Φορτώσαμε μηδενικά έναν υπολογισμό χθες (Η επιδημία 1). Διορθώνουμε τώρα το λάθος (αντί να πειράξουμε τα χθεσινά νούμερα – ας μείνουν σαν υπενθύμιση των λαθών μας). Το σωστό είναι:

… Αν, όμως, επρόκειτο η θνησιμότητα του covid-19 να βρεθεί στο επίπεδο της θνησιμότητας της ελληνικής εποχικής γρίπης την περίοδο 2018 – 2019, θα έπρεπε να έχουν πεθάνει (ή να πεθάνουν τους επόμενους 2 μήνες) 130 χιλιάδες άνθρωποι – στην κίνα. Επαναλαμβάνουμε τον αριθμό: 130.000….

(Τα υπόλοιπα ισχύουν…)

… Και σωστός!

Τρίτη 18 Φλεβάρη. …Θα πρέπει να υπάρξουν περισσότερες οδηγίες και ρυθμίσεις απ’ τα κράτη πάνω στο βασικό ζήτημα του τι συζητήσεις επιτρέπονται – πάρτε την πολιτική διαφήμιση για παράδειγμα… Ή, στην ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία της έκφρασης και κάποια πράγματα που ο κόσμος θεωρεί επιβλαβείς εκφράσεις, πού θα χαράζατε το όριο;…

Αφού η υποτιθέμενη «ελευθερία στον κυβερνοχώρο» πέρασε την σύντομη άνοιξή της, μπαίνει τώρα στον μακρύ χειμώνα της. Τα πιο πάνω είναι κουβέντες ενός καθόλου τυχαίου (του αφεντικού του επικοινωνιακού conglomerate facebook Zuckerberg) σε καθόλου τυχαίους (τις πολιτικές βιτρίνες που συμμετείχαν στο «συνέδριο ασφαλείας του Μονάχου»), πριν λίγες ημέρες.

Σαν αφεντικό της κλίμακάς του ο Zuckerberg διαπραγματεύεται την θέση των επικοινωνιακών επιχειρήσεών του στις post νεοφιλελεύθερες (για εμάς νεοκρατικές) συνθήκες του καπιταλιστικού κόσμου τις επόμενες δεκαετίες. Απ’ την μια μεριά αποδέχεται τα εγχειρήματα φορολόγησης των δραστηριοτήτων των επιχειρήσεών του ανά κράτος (ή ενότητα κρατών, του είδους ε.ε.) αντί να μεταφέρει τα κέρδη του σε φορολογικούς παραδείσους. Δέχεται να χάσει κάτι λίγο, όχι απλά για να κρατήσει αυτά που έχει ήδη αλλά, κυρίως, για να επεκταθεί στον γαλαξία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης… Απ’ την άλλη μεριά ζητάει κρατικές οδηγίες για το τι «επιτρέπεται» και το τι «απαγορεύεται» να διακινείται μέσα απ’ τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις του: θα συμμορφωθεί με χαρά….

Είναι η εκκλησή του μια μορφή έμμεσης κρατικοποίησης των περιβόητων “social media»; Μια πρόταση για ΣΔΙΤ σ’ αυτόν τον τομέα που έχει γίνει πια καθολικός; Ακριβώς! Είναι αυτό που ορίστηκε κάποτε επίσημα σαν ο ορισμός του φασισμού (: η οργανική σύμφυση κράτους και επιχειρήσεων) και έκτοτε ξεχάστηκε επειδή θεωρήθηκε κοινοτοπία…

Ξέρουμε ότι θα μας θεωρήσετε υπερβολικούς (μόνιμη αντίδραση όσων ελπίζουν ότι απωθώντας τις καπιταλιστικές τάσεις αυτές θα εξαφανιστούν και «όλα θα πάνε καλά»…). Η ιδέα της κρατικής ρύθμισης, ακόμα και της καθαρής κρατικοποίησης των social media έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια – και δεν θα σας πούμε εδώ περισσότερα. (Αλλού, με άλλη αφορμή…) Προσέξτε λοιπόν, και διαβάστε σωστά τις γραμμές και πίσω απ’ τις γραμμές (αν, βέβαια, δεν ασκείστε στο σπορ των απωθήσεων) αυτές τις κουβέντες του αφεντικού του facebook, πάντα στο ίδιο συνέδριο ασφάλειας:

… Υπάρχουν πολλές αποφάσεις σ’ αυτούς τους τομείς που στην πραγματικότητα είναι η ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνικές αξίες. Το ζητούμενο είναι μια απάντηση που η κοινωνία να θεωρεί νόμιμη, που να μπορεί να την δεχτεί και να καταλάβει ότι έχετε τραβήξει μια γραμμή εδώ στην ισορροπία ανάμεσα στην ελεύθερη έκφραση και την ασφάλεια. Δεν φτάνει να είναι η σωστή απάντηση. Πρέπει ο κόσμος να νοιώσει «Εντάξει, αρκετοί άνθρωποι την υποστηρίζουν, οπότε γι’ αυτό η απάντηση είναι αυτή, και πρέπει όλοι να στοιχηθούμε πίσω της»….

Διαταγές που να είναι (ή, ακόμα καλύτερα, να μοιάζουν πως είναι) «πλειοψηφικές» περιμένουν οι digital μεσολαβητές / έμποροι επικοινωνιών – και έχουν τα μέσα να τις εφαρμόσουν! Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στη μορφή κράτος επειδή αυτή μπορεί να ασκήσει το μονοπώλιο της βίας – μέσω του νόμου – ορίζοντας τι επιτρέπεται να εκτοξεύεται στον ελεγχόμενο κυβερνοχώρο και τι όχι.

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τον πραγματικό χαρακτήρα της γενικευμένης καπιταλιστικής μηχανικής μεσολάβησης, για το engineering of everything; Ή πρέπει να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα;

Η επιδημία 1

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Ενώ ο αντισινισμός (με «επιχείρημα» τον covid-19…) συνεχίζεται, αν και κάπως μουδιασμένα (δύσκολα βρίσκεται κάτι που θα μπορούσε να καταλογιστεί στο κινεζικό κράτος, εκτός απ’ το εύκολο και αυθαίρετο ότι «λέει ψέμματα»…) κανείς δεν αναφέρεται στο ανάποδο. Στο γεγονός δηλαδή ότι η πετυχημένη αντιμετώπιση μιας επιδημίας τέτοιου είδους (με αναλογικά πολύ μικρή θνησιμότητα αλλά εύκολη μετάδοση) είναι μια πρώτου μεγέθους άσκηση εφαρμοσμένης βιοπολιτικής απ’ την μεριά του κράτους.

Μια σύγκριση ίσως βοηθήσει. Τον χειμώνα 2018 – 2019 πέθαναν 154 άτομα στο ελλαδιστάν από επιπλοκές (: πνευμονία) της κοινής γρίπης. Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός νεκρών όπως προκύπτει απ’ την αιτιολόγηση των θανάτων στα ληξιαρχεία – μέθοδος που ακολουθείται μεν, αλλά που δεν θεωρείται καθόλου ακριβής. Τα στατιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί του εντόπιου «Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας» έδειξαν ότι η θνησιμότητα της συγκεκριμένης επιδημίας (πάντα για την περίοδο 2018 – 2019) ήταν 9,8 θάνατοι ανά 100.000 πληθυσμού (συνολικού και όχι προσβεβλημένου απ’ τον ιό). Πράγμα που οδήγησε τον ΕΟΔΥ στην εκτίμηση ότι οι νεκροί απ’ την εποχική γρίπη στο ελλαδιστάν εκείνο το χειμώνα ήταν πάνω από 1000. (Περισσότερα στην επίσημη έκθεσή του).

Η βασική μέθοδος αντιμετώπισης εκείνης της επιδημίας ήταν ο εμβολιασμός. Που είναι ατομική ενέργεια και, σε τελευταία ανάλυση ατομική επιλογή. Πέρα απ’ τις εκστρατείες υπέρ του εμβολιασμού, το ελληνικό κράτος δεν ανέλαβε άλλη δράση μεγάλης έκτασης. Σίγουρα: δεν μεθόδευσε κανέναν πανικό μεγάλης, μεσαίας ή μικρής έκτασης! Στο βαθμό που η δεσπόζουσα αντίληψη στα μέρη μας είναι ότι ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του, και ότι η δημόσια υγεία είναι απλά συμπληρωματική (οι δε μηχανισμοί της συχνά βασανιστικοί) το πράγμα ήταν ο.κ.

Πίσω στην κίνα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, και μετά από τουλάχιστον 1,5 μήνα επιδημίας, οι νεκροί απ’ τον θηριώδη civid-19 παγκόσμια είναι 1669. Οι 4 εκτός κίνας, οι 1665 εντός. Η αναγωγή στο σύνολο του κινεζικού πληθυσμού (έτσι ώστε να υπάρχει μια τίμια σύγκριση με το ελλαδιστάν) δείχνει ότι ως την Κυριακή 16 Φλεβάρη η θνησιμότητα του Αναμενόμενου (covid-19) ήταν 0,12 θάνατοι ανά 100.000 πληθυσμού. Πιθανότατα οι νεκροί να είναι περισσότεροι, κάποιοι που δεν έχουν καταγραφεί. Αν, όμως, επρόκειτο η θνησιμότητα του covid-19 να βρεθεί στο επίπεδο της θνησιμότητας της ελληνικής εποχικής γρίπης την περίοδο 2018 – 2019, θα έπρεπε να έχουν πεθάνει (ή να πεθάνουν τους επόμενους 2 μήνες) 130 εκατομύρια άνθρωποι – στην κίνα. Επαναλαμβάνουμε τον αριθμό: 130.000.000…

Ένα μέρος της εφαρμοσμένης βιοπολιτικής είναι η «διαχείριση των αριθμών». Το ελληνικό κράτος μπορεί να μην έχει κανένα πρακτικό σχέδιο αντιμετώπισης μιας επιδημίας γρίπης (που μπορεί να έχει 1000 ή 1200 νεκρούς) εκτός απ’ την έκκληση «αναλάβετε τις ευθύνες σας και εμβολιαστείτε». Έχει όμως πρακτικότατα σχέδια για την πρόκληση (ή την μη πρόκληση) πανικών, μέσω δημαγωγίας – κι αυτό είναι όχι απλά βιοπολιτική αλλά βιοπολιτικότατη! Δημιουργεί με τη σειρά του (ή δεν δημιουργεί) την εντύπωση «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Κι αυτή η εντύπωση, πάλι με τη σειρά της, μπορεί να οδηγήσει (ή όχι) σε «αυθόρμητο» μαζικό εμβολιασμό και στη νομιμοποίηση (ή την μη νομιμοποίηση) άλλων πρακτικών μέτρων. Βιοπολιτική δεν είναι μόνο το κρατικό «φροντίζουμε να ζήσετε». Είναι και το επίσης κρατικό «βγάλτε τα πέρα…» Ακόμα και το «τραβάτε ψοφήστε αλλού» βιοπολιτική είναι. Μαφιόζικη – αλλά τέτοια…

Το να κλείσουν κάποια σχολεία είναι το εύκολο της υπόθεσης. Το να κλείσουν οι δημόσιες υπηρεσίες και τα εργοστάσια είναι κάπως διαφορετικό. Ωστόσο είτε έτσι είτε αλλιώς πρόκειται πάντα για διαχείριση πληθυσμών…

Η επιδημία 2

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Εντελώς αντίθετα απ’ την πρωτοκοσμική ρατσιστική παράνοια και το πως αυτή και οι υπηρέτες της κρίνουν τους Άλλους (ειδικά αν αμφισβητούν την δυτική πλανητική ηγεμονία) το κινεζικό κράτος είχε και έχει πολύ σοβαρότερες δουλειές απ’ το να λέει (ή να μη λέει) ψέμματα για τα κρούσματα και τους νεκρούς. Έχει να «προβάρει» την λειτουργία των μηχανισμών του (και την συμπεριφορά των πληθυσμών του) ακόμα και εν όψει ενδεχόμενου βιολογικού πολέμου. Για να το πούμε αλλιώς: η βιοπολιτική ενός κράτους 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών που κατακτάει καπιταλιστικώ τω τρόπω τον πλανήτη δεν είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι,«βγάλτε τα πέρα…» και «άντε γαμηθείτε»…. Είναι το ακριβώς αντίθετο: «το κράτος – σχέδιο θα δράσει, και για το δικό σας το καλό συντονιστείτε μαζί του».

Αν δει κανείς το ζήτημα απ’ την άποψη της κρατικής / καπιταλιστικής λειτουργίας στον 21ο αιώνα, τότε η αναμέτρηση κινεζικό κράτος / κεφάλαιο vs covid-19 είναι, ίσως, το καλύτερο ως σήμερα παράδειγμα του ποια θα είναι η επιστροφή του κρατισμού (και της βιοπολιτικής του) στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα – παγκόσμια.

Λίγα είναι αυτά που ξέρουμε (και, ίσως με την δική σας βοήθεια, μάθουμε περισσότερα) – αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα είναι εντυπωσιακά. Από στήσιμο νοσοκομείων (δύο, όχι ενός) στο χρόνο, περίπου, που ο μεγαλο-αδύναμος έφτιαξε τον κόσμο μέχρι «γενική καραντίνα» σε 80 μύρια ανθρώπων στην επαρχία Wuhan· από μαζική κινητοποίηση χιλιάδων στρατιωτικών γιατρών μέχρι κλείσιμο επιχειρήσεων του δευτερογενούς και του τριτογενούς· από εθελοντική επιστράτευση των ντόπιων μέχρι μαζικό έλεγχο (και εν μέρει απαγόρευση) της ιδιωτικής κυκλοφορίας· από ψεκασμούς παντού μέχρι θερμομέτρηση των πάντων· από αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στη βιοτεχνολογία (για την κατασκευή αντίδοτου εμβολίου), μέχρι την αξιοποίησή τους στις χαρτογραφήσεις, στον υπολογισμό των «τάσεων», στη χρήση drones… Όταν ο αυτοκράτορας Xi λέει «καταφέραμε να συγκρατήσουμε το 99% των περιπτώσεων στο δικό μας έδαφος» δεν λέει «άντε κωλολευκοί, την γλυτώσατε». Λέει: ούτε στον ύπνο σας δεν θα μπορούσατε να πετύχετε τέτοια «ανάσχεση»! 

Να το συμπληρώσουμε; Όλα αυτά χωρίς να είναι στην ημερήσια διάταξη κάποιο αντίδοτο, δηλαδή ο εμβολιασμός… Αν, τώρα, ο βασικός αντίπαλος του Πεκίνου στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο το μόνο που έχει να επιδείξει είναι το έγκλημα στη Ν. Ορλεάνη το 2005, με τον τυφώνα Katrina, τότε απλά θα έπρεπε να βγάλει τον σκασμό – πάντα από κρατική / καπιταλιστική άποψη. Κι αυτός και οι σύμμαχοί του….

Να πούμε κι αυτό: αν η υποτιθέμενη επίδειξη δύναμης του κινεζικού καθεστώτος αναμενόταν να είναι η καταστολή των διαδηλωτών στο Χονγκ Κονγκ, τότε – έτσι τα έφερε η ζωή… – ήρθε η στιγμή για μια εκατονταπλάσια, χιλιαπλάσια επίδειξη δύναμης. Εναντίον ενός ψωραλέου ιού – με πολύ καλές δημόσιες σχέσεις όμως!

Η επιδημία 3

Δευτέρα 17 Φλεβάρη. Είναι μέρος της καπιταλιστικής βιοπολιτικής η κατασκευή μαζικών φόβων, μαζικών απειλών. Ο φόβος καθηλώνει τους υπηκόους· όμως επίσης προκαλεί πανικούς και ανορθολογικές συμπεριφορές, που καταντούν επικίνδυνες. Η κατασκευή των φόβων είναι το πιο εύκολο κομμάτι της δουλειάς, ειδικά σε πληθυσμούς που πάσχουν από υγιεινιστικές υποχονδρίες, τέλεια άγνοια των σωμάτων τους – και αθεράπευτη εξάρτηση απ’ τα μήντια, τα παλιά ή/και τα καινούργια. Ως εδώ και το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο τα καταφέρνει καλά…

Υπάρχει όμως και το άλλο μισό: η κρατική / καπιταλιστική «φτερούγα», που σκεπάζει τους φοβισμένους, ηρεμεί τους πανικόβλητους, και αναδύεται μέσα απ’ την σύγχιση σαν στήριγμα και σωτηρία. Ο παγκόσμιος νεο-φιλελευθερισμός έφτιαξε όλες τις βασικές προϋποθέσεις των μαζικών φοβιών· αλλά ηθελημένα και υποχρεωτικά τις κατασκεύασε εξατομικευμένες. Σε τέτοιες συνθήκες, όπου τα υπερφίαλα Εγώ σε «κανονικές συνθήκες» πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο εξουδετερώνοντας οποιαδήποτε προοπτική εργατικής αντιπολίτευσης, οι κρίσεις (οι υγιεινιστικές ας πούμε) σημαδεύουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού ως κυρίαρχου δόγματος. Είναι πανούργα η Ιστορία και η διαλεκτική της, αλλά είναι ακριβέστατη: η ιδεολογία που έφτιαξε την μαζικά εξατομικευμένη Φροντίδα Του Εαυτού σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι υποχρεωμένη να πάει στην άκρη όταν οι φοβίες που έσπειρε γίνουν πραγματικές – και «μεταδοτικές».

Είναι η στιγμή που το κοινωνικό αρχιπέλαγος, από τρικυμία ανταγωνιστικών μεταξύ τους ατομικοτήτων, γίνεται μια ενιαία δυσκίνητη μάζα. «Πήζει» – απ’ τον κοινότοπο φόβο, που χωρίς διέξοδο ή απώθηση γίνεται πηκτός σαν κόλλα! Είναι η Αρχετυπικά Εφιαλτική Στιγμή της Πανούκλας: όπου η βιοπολιτική τελειώνει σαν ψευδαίσθηση «ατομικής υπόθεσης», και γίνεται επίσημα, καθαρά και αναγνωρισμένα «καθήκον και ευθύνη» των αρχόντων· των ιερέων· του κράτους. Και δεν είναι καν μόνο η «υγεία» – η δημόσια υγεία. Είναι και η «ηρεμία» – η δημόσια τάξη. Είναι και η «ευρυθμία» – η ομαλή λειτουργία των βασικών υποδομών. Και κάμποσα άλλα, όχι καλά…

Πίσω απ’ την λίγο πολύ φάρσα του covid-19 αυτό που συμβαίνει με Ιστορικό Βάρος και το παρακολουθείτε χωρίς να υπάρχει πουθενά γραμμένη «η υπόθεση του έργου», είναι αυτό: η ανάδυση της αποτελεσματικότητας του στιβαρού κράτους, του κράτους «γενικού κομανταδόρου του κεφάλαιου» (που θα έλεγε και κάποιος Κέυνς στο παρελθόν), το οποίο όχι μόνο σε οτι αφορά την «ανάπτυξη / επέκταση» (π.χ. Huawei) αλλά και σε ότι αφορά την «άμυνα» (π.χ. covid-19) μπορεί να διαχειριστεί στο μέγιστο βαθμό κάθε διαθέσιμο κοινωνικό πόρο (είτε εργασία είναι αυτός είτε χρήμα / κεφάλαιο) για το «κοινό καλό». Σε συνθήκες 4ης βιομηχανικής επανάστασης (για να μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε σίγουροι που ακριβώς ζούμε…) Και μπορεί να το κάνει αποτελεσματικά· σίγουρα πολύ αποτελεσματικότερα απ’ το «ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του»… Είναι, λοιπόν, η ανάδυση του νεοκρατισμού που έρχεται απ’ την Ανατολή, από εκεί που βρίσκεται το κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης… Από πού αλλού, δηλαδή, θα έρχονταν οι σύγχρονες δυναμικές τάσεις;

Αν πούμε ότι ο δυτικός αντισινισμός πλέει στη ζηλοφθονία (πάντα από κρατικιστική / καπιταλιστική άποψη) θα καταλάβετε τι εννοούμε;

Τρομοκρατία

Κυριακή 16 Φλεβάρη. Οι 50 και βάλε νεκροί στο ελλαδιστάν απ’ τις επιπλοκές της εποχικής γρίπης (: πνευμονία) είναι απλά ένα νούμερο, που αναφέρεται αδιάφορα, βαριεστημένα, λίγο πριν τον καιρό ή τα αθλητικά. Ώχουουου! Πέθαναν άλλοι 15 την τελευταία εβδομάδα…. σιγά τ’ αυγά… Το σκάνδαλο, η έγνοια, η μεγάλη λαχτάρα των δημαγωγών είναι που στην ελλάδα δεν έχει υπάρξει ακόμα ούτε ένα κρούσμα του (επιτέλους τον βάφτισαν με όνομα που να ταιριάζει στις λατινογενείς γλώσσες!) covid-19! Ούτε ένα κρούσμα γαμώτο! Με τι θα δουλέψει η τρομοκρατική δημαγωγία; Με τους νεκρούς απ’ την γριπούλα; Σιγά!

Θα έχετε προσέξει την απόλαυση με την οποία ξεστομίζεται η φράση «ο πρώτος νεκρός απ’ τον covid-19 στην ευρώπη»!!! Έχει το νόημα «επιτέλους πέθανε κάποιος εδώ κοντά!!» Δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε διάολος: ώσπου να δείξουν την απόλαυσή τους για την φονικότητα της φρέσκιας απειλής έχουν πεθάνει μερικές δεκάδες (στην ευρώπη) με διάφορους τρόπους… αλλά όχι! ΑΥΤΟΣ, ΑΥΤΟΣ Ο «ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ» είναι όλα τα λεφτά!!!

Άιντε! Λίγο υπομονή! Πέθανε κάποιος από πνευμονία στη γαλλία – ο πρώτος στην ευρώπη μετά από βδομάδες ζόφου και Αποκάλυψης!… Δεν μπορεί, δεν γίνεται: όπου νάναι θα υπάρξει ένα κρούσμα, έστω ένα τόσο δα κρουσματάκι και στο ελλαδιστάν! Πριν κοπάσει η επιδημία – please!!!

Κάπως πρέπει να την βγάλουν οι έμποροι καινούργιων φόβων!!! Τα σκουλήκια στο πτώμα…

Αόρατη γραφή

Παρασκευή 14 Φλεβάρη. Στην εποχή της γενικευμένης (ακόμα και «τυφλής») επιτήρησης των ψηφιακών επικοινωνιών και αρχείων, υπάρχουν πάντα οι ρομαντικοί (που ενδεχομένως παριστάνουν τους «ειδικούς») που πιστεύουν και διαδίδουν ότι η ιδιωτικότητα των επικοινωνιών μπορεί να προστατευτεί τεχνολογικά: μέσω κρυπτογράφησης.

Ξέρουμε ωστόσο ότι διάφορες εφαρμογές (τύπου whatsup) που προσφέρονται κρυπτογραφημένες έχουν ήδη σπάσει απ’ τις κρατικές υπηρεσίες. Αρκεί να κάνει την δουλειά μία· μετά θα πουλήσει το know how σ’ όποιον πληρώνει… Πρακτικά όποιος έχει το μεγαλύτερο προϋπολογισμό (απλά: λεφτά), δηλαδή είτε τα κράτη είτε οι βαθύπλουτοι χρηματοδότες τους, μπορεί να προσλάβει τους «καλύτερους» τεχνικούς για να σπάσει οποιαδήποτε ψηφιακή κωδικοποίηση, αργά ή γρήγορα.

Πιο σβέλτο όμως είναι να κάνει κάτι άλλο. Είναι και πιο μαφιόζικο, ταιριάζει δηλαδή στα κράτη στο βαθμό που εξακολουθούν να έχουν το μονοπώλιο όχι της βίας αλλά της νομοθεσίας: μπορεί να εκβιάσει τις εταιρείες (κρυπτογράφησης) για να αφήσουν στα λογισμικά τους ανοικτό ένα «παραθυράκι». Ώστε να μπαινοβγαίνουν απο κει οι πράκτορες και οι επιτηρητές.

Πολύ πρόσφατα η ίδια η cia «διέρρευσε» στην αμερικανική καθεστωτική washington post και στο γερμανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι ZDF πως, μαζί με τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες, ήταν ο ιδιοκτήτης της ελβετικής εταιρείας crypto ag. Ειδικευμένη στην κρυπτογράφηση των επικοινωνιών η crypto πούλησε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα τέτοιου είδους «προστασία» σε τουλάχιστον 120 κράτη, με την εγγύηση «100% εξασφάλιση». Ιδανικό επιχείρημα για να κρυφακούνε οι αμερικανικές και γερμανικές μυστικές υπηρεσίες όλες αυτές τις «απόρρητες» κρατικές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις…

Αν και το θέμα είχε γίνει γνωστό απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1995 (η crypto ξεπεράστηκε και αντικαταστάθηκε προφανώς από άλλες, όχι γνωστές για το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους, λόγω της ανάπτυξης των digital επικοινωνιών μέσω υπολογιστών) το ότι η cia το διέρρευσε τώρα δεν είναι μια καθυστερημένη μεταμέλεια!!! Είναι μέρος της εκστρατείας κατά της κινεζικής Huawei, που τείνει να φτάσει σε θεαματικά ύψη. Η τωρινή αποκάλυψη μεταφέρει αυτό το απλό νόημα στους πελάτες και χρήστες των 5G επικοινωνιών:

Έτσι κι αλλιώς κάποιες κρατικές υπηρεσίες θα σας παρακολουθούν, δεν μπορείτε να το αποφύγετε. Μπορείτε μόνο να διαλέξετε αν προτιμάτε να σας παρακολουθούν οι κινέζοι ή εμείς (οι ηπα και οι σύμμαχοί της)…

Είναι εκβιασμός, αλλά αν το καλοσκεφτείτε έχει ένα κάποιο κυνικό παρελθόν. Είναι σα να έλεγε (και το έλεγε…) κάποιος στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου «ψυχρού» πολέμου: έτσι κι αλλιώς κάποια πυρηνικά θα τα φας στο κεφάλι… Διάλεξε αν θέλεις να φας τα δικά μας ή των σοβιετικών…

Θα διαλέξετε ποιοί θα σας έχουν στο χέρι; Ή είναι προτιμότερο να περιορίσετε σημαντικά αυτές τις “κακές συνήθειες” του καθημερινού ψηφιακού στριπτίζ;

(Ο τίτλος αφορά ένα παλιό νεανικό παιχνίδι κρυπτογράφησης: αν έγραφες με πένα που αντί για μελάνι είχε λεμόνι, το χαρτί φαινόταν λευκό· μια μικρή φλόγα πίσω του όμως μαύριζε το λεμόνι, και αποκαλύπτονταν έτσι τα γράμματα…)

Όλοι θέλουν να πετάνε κάπου τα σκουπίδια τους…

Πέμπτη 13 Φλεβάρη. …Όχι, όμως, να είναι ο κάδος μπροστά στο σπίτι τους!

Σε μια πραγματική εκδήλωση της μικροαστικής αθλιότητας, παρακολουθούσαμε πριν χρόνια τον κάδο που είχε βάλει ο δήμος στο πιο κάτω τετράγωνο (του σπιτιού που μένουμε) να πηγαινοέρχεται. Μέρα παρά μέρα κάποιοι τον έσπρωχναν «μακριά απ’ την πόρτα τους», στη ζούλα, τη νύχτα… Πήγε πιο πάνω, τον ξανάσπρωξαν πιο κάτω, ύστερα πάλι πιο πάνω – είχε ρόδες και αυτό διευκόλυνε, ειδικά όταν ήταν άδειος… Μετά από πολλά πέρα δώθε που κράτησαν εβδομάδες, έφτασε στη δική μας πόρτα. Όπου και έμεινε οριστικά: σίγουρα οι νοικοκυραίοι της γειτονιάς μας θεώρησαν μαλάκες· ωστόσο βολικούς μαλάκες… (Αφού σταμάτησαν οι βόλτες του κάδου, ήρθε και το συνεργείο του δήμου κι έβαλε τα κάγκελα στα πλαϊνά της θέσης του… Ήταν η επίσημη, θεσμική σφραγίδα: «αυτός ο κάδος θα μείνει εδώ!»… Με την εις άτοπον μεταγωγή είχε μείνει σταθερός για ένα κρίσιμο διάστημα, τόσο ώστε να φαίνεται ότι “η γειτονιά ψήφισε Εκεί!“…)

Το πως μασκαρεύουν οι μικροαστοί το «όχι στην αυλή μου!!» δεν είναι καθόλου αστείο. Προσπαθούν να μαζεύουν mainstream επιχειρήματα, που τα στραβώνουν τόσο όσο να τα ντυθούν σαν κουρέλια για να παραστήσουν το αντίθετο απ’ αυτό που είναι πράγματι. Αν πρόκειται για εγκαταστάσεις μεταναστών, αίφνης, μπορούν να παραστήσουν όχι απλά τους ανθρωπιστές αλλά ακόμα και τους ακροαριστερούς! «Όχι στο Νταχάου!» έχουν φτάσει να φωνάζουν διάφοροι – εννοώντας: κάντε τα οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ την γειτονιά μας…. Αν μεταφέρονταν όλοι οι πρόσφυγες / μετανάστες στη Μακρόνησο θα ήταν ευχαριστημένοι…

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτές οι απόψεις και πρακτικές δεν πρέπει να κατηγορούνται για φασιστικές· και ότι «ο κόσμος στα νησιά έχει κουραστεί πια» (από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες). Όσοι / όσες ζουν εκεί έχοντας αντίθετες απόψεις δεν βλέπουν καμμία «κούραση»… Βλέπουν αυτό που υπάρχει: ρατσισμό, απέναντι στους «ξένους» που είναι φτωχοί… Ταυτόχρονα με την ύπουλη, κουτοπόνηρη γονυκλισία απέναντι στους «ξένους» που έχουν λεφτά…

Ένας τουλάχιστον «δημοτικός άρχων», ο για τρίτη φορά (άρα βετεράνος) δήμαρχος Λέρου Μιχάλης Κόλιας, έχει τον κυνισμό να πει αυτό που ισχύει – συμπυκνωμένο και με όλες τις διαστρεβλώσεις που θα ήταν δυνατόν:

…Εμάς μας επέλεξε ο κόσμος για να αναπτύξουμε τον τουρισμό. Ιδρώσαμε για να βγάλουμε από το νησί τη ρετσινιά του ψυχιατρείου. Θέλουμε κίνητρα για τους τουρίστες και όχι για τους μετανάστες… (από την χθεσινή καθεστωτική καθημερινή).

Easy money 1…

Πέμπτη 13 Φλεβάρη. H «αποικία ψυχοπαθών Λέρου» είναι μια τρομακτική ιστορία που θα έπρεπε να γνωρίζουν οι πάντες. Δεν μπορούμε ούτε στο ελάχιστο να την μεταφέρουμε εδώ. Το σίγουρο είναι ότι εγκαινιάστηκε το 1957… Το σίγουρο επίσης είναι ότι οι ντόπιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το ψυχοκολαστήριο (που έφτασε να έχει σχεδόν 3.000 αιχμάλωτους) ούτε το ’57, ούτε το ’67, ούτε το ’77, ούτε το ’87… Για τους ντόπιους το ψυχοκάτεργο ήταν θέσεις εργασίας (θέσεις δεσμοφυλάκων ουσιαστικά) – η Λέρος δεν είχε τουρισμό τότε. Αν βγάζεις λεφτά, καλά είναι και τα κολαστήρια· αυτό δεν αφορά ειδικά τον πληθυσμό της Λέρου αλλά σχεδόν το σύνολο των μικροαστών, σίγουρα στα μέρη μας. Είναι υποδειγματικά διπλής ηθικής.

Το κολαστήριο έκλεισε χάρη στον πολυετή αποφασισμένο αγώνα ελάχιστων αντι-ψυχίατρων και άλλων κινηματικών· εξαιτίας των ευρωπαϊκών εξελίξεων στην απο-ασυλοποίηση που άρχιζαν να βγάζουν στη σέντρα το ελληνικό κράτος· και εξαιτίας των ρεπορτάζ που έκαναν στα τέλη των ‘80s το bbc και ο observer που έδειξαν γλαφυρά την ελληνική ψυχιατρική αθλιότητα σε όλο τον πλανήτη. Ούτε ο κυρ δήμαρχος ούτε οι λέριοι «ίδρωσαν» για να βγάλουν καμμία «ρετσινιά». Ωστόσο ακόμα κι αυτή η λέξη είναι δηλωτική της μικροαστικής «ηθικής»: αν θέλεις να πουλήσεις μούρη ψοφάς για τη μόστρα σου…

Και απαλλοτριώνεις την ανταγωνιστική ιστορία άλλων (λίγο πολύ «περιθωριακών») με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, ώστε να την πουλήσεις για δικιά σου: «ιδρώσαμε»…

Σιγά μην συγκαήκατε κιόλας! Άι σιχτίρ!

Easy money 2…

Πέμπτη 13 Φλεβάρη. Θέλουν τουρίστες οι μικροαστοί· δεν θέλουν μετανάστες. Η διαφορά είναι στα λεφτά. Ωστόσο ακόμα και με τους μετανάστες οι ντόπιοι στο ανατολικό Αιγαίο βγάζουν λεφτά· για να μην μιλήσουμε για διάφορους εργολάβους…

Όχι μόνο απ’ τους ίδιους τους μετανάστες / πρόσφυγες. Αλλά και από τον ανθρωπιστικό τουρισμό που έχει αναπτυχθεί σε αρκετά μεγάλη κλίμακα! Πότε άλλοτε τα ξενοδοχεία της Μυτιλήνης είναι 100% πληρότητα μέσα στον χειμώνα; Καλώς εννοούμενοι ανθρωπιστές από διάφορα μέρη του κόσμου φτάνουν εκεί για να βοηθήσουν (ή να προσπαθήσουν να βοηθήσουν) έστω και για λίγες μέρες. Αλλά και πάμπολλοι χασομέρηδες πάνε για να βγάλουν selfies «εκεί που συμβαίνει» ο θάνατος των Άλλων…

Και πάλι: ο ορίζοντας προσοδοθηρίας του μικροαστού βλέπει (σωστά απ’ τη μεριά του) τον τουρισμό σαν ευκαιρία διαρκείας· ενώ τον μετανάστη σαν συγκυριακή αρπαχτή. Ύστερα υπάρχουν τα αισθητικο-πολιτικά ζητήματα. Αν ο πλούσιος φοράει κελεμπία και συνοδεύεται από μανεκέν είναι άλλη κλάση απ’ τον αφγανό μεσοαστό που βγαίνει στα παράλια από λαστιχένια βάρκα: τα στερεότυπα νικάνε (και νικάνε συντριπτικά) στο πεδίο του οριτζινάλ μικροαστού.

Συνεπώς το πρώτο που θέλει ο μικροαστός είναι «not in my back yard» για ό,τι θεωρεί σκουπίδι, ενόχληση, αταίριαστο στο «απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα» της καθημερινής του ζωής… Το σημείο υποχώρησης που μπορεί να δεχτεί, αν η ενόχληση είναι άνθρωποι, είναι μια φυλακή με ψηλούς τοίχους, κονσετίνες – και ασφαλές λαθρεμπόριο. Η φυλακή είναι διαχωρισμένη χωροτακτικά απ’ τις tourist zones· γι’ αυτό, αν δεν είναι ορατή για να χαλάει την μόστρα, μπορεί να γίνει ανεκτή (με τα κατάλληλα ανταλλάγματα).

Και πάλι ο λόγος στον δήμαρχο λερίων, απ’ το ίδιο ρεπορτάζ:

…Μας λένε ότι η δομή θα είναι κλειστή. Μετά όμως λένε ότι θα έχουν κάρτες για να μπορούν να μπαίνουν και να βγαίνουν και θα μένουν μέσα συνέχεια μόνο οι παραβατικοί. Τί να πιστέψουμε;…

Έλα ντε! Να πιστέψεις αυτό που θα ήθελες ή να πιστέψεις αυτό που επιτρέπει η ε.ε.; Αν ήταν φυλακή κανονική ίσως να έκαναν την καρδιά τους πέτρα… Αλλά αυτό το «μπες – βγες»; Δηλαδή θα είναι ορατοί; Μπορεί ο διπλανός να ξελαραγκιάζεται «όχι στα Νταχάου» παριστάνοντας τον αριστερό ψάλτη του αντιρατσισμού, αλλά το plan B του μικροαστού, που για παράδειγμα δεν θέλει την μονάδα με τα προγράμματα απεξάρτησης στη γειτονιά του, είναι αυτό: αν δεν μπορείτε να την φτιάξετε αλλού, κλείστε τους μέσα να μην τους βλέπουμε. (Αν φτάσει να πρόκειται για το δικό του παιδί, θα το ξανασκεφτεί…) Ο αριστερός ψάλτης τότε θα φωνάξει «όχι στα ναρκωτικά – ναι στη ζωή»… Συγκινητικό…

Είναι, λοιπόν, διάφοροι που λένε ότι «παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να τους λέμε φασίστες» όλους αυτούς… Επειδή (λένε) έτσι τους σπρώχνουμε στον φασισμό (ενώ από μόνοι τους είχαν πάρει φόρα για τον κομμουνισμό!…). Ο κοινωνικός φασισμός ωστόσο ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ την αφόδευση των μικροαστικών εντέρων: οι ιδέες τους, τα συμφέροντά τους, η διπλή και τριπλή ηθική τους, τα ψευτοεπιχειρήματά τους, οι πόζες τους, οι περιουσίες τους, οι κληρονομιές τους, οι κλάψες τους, η έπαρσή τους, η βία τους – άμεση ή μεσολαβημένη.

Αυτοί που προτείνουν ήπιο και κόσμιο χαρακτηρισμό για όλους αυτούς μήπως εννοούν να τους δώσουμε δίκιο; (Προφανώς! Αυτό εννοούν!!! Να γίνουμε σαν τα μούτρα τους!!)