Tag: λιβύη

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το ελλαδιστάν έχει αγκαλιάσει τον λίβυο στρατηγό Haftar (και τους θαλασσόλυκούς του…) μόνο και μόνο επειδή … απ’ την μεριά του εκτοξεύονται ευκαιρίας δοθείσης «αντιτουρκικές» δηλώσεις… Ο Haftar είναι μια καινούργια ανακάλυψη του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που κάνει τις θρυλικές «τριμερείς» να μοιάζουν με ραντεβού σε κατηχητικό… Διότι τα ντόπια αφεντικά δείχνουν διαθέσιμα και για one night stand – εκδήλωση πανικού…

Το ρημαδογκουβέρνο πιθανότατα βασίζεται και ελπίζει στις ισχυρές επιρροές του βασιλιά Macron και του χασάπη Sisi στον Haftar – δεν είναι «σύμμαχοί μας» αυτοί; Αλλά η ισχυρότερη «πλάτη» στον Haftar είναι η Μόσχα. Τόσο σε τεχνικά μέσα όσο και σε μισθοφόρους (wagner group). Το ελλαδιστάν προτιμάει να ξεχνάει ότι πέρα απ’ τα υπόλοιπα πολύ πρόσφατα θεώρησε ότι πρέπει και μπορεί να κάνει αντιρωσικό παιχνίδι στην ουκρανία, μέσω του παπαδαριού. Η Αθήνα ξεχνάει βολικά – η Μόσχα όχι.

Τι ελπίδες έχει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός με τον Haftar; Στα λόγια άπειρες. Στην πράξη πολύ λιγότερες απ’ ότι έχει με τον απαρτχάιντ σύμμαχό του όταν τα πράγματα γίνονται συγκεκριμένα, όπως στο κοίτασμα «Αφροδίτη» – γράφαμε χτες (συνεκμετάλλευση;). Σύμφωνα με την ελληνική ορολογία ο Haftar έχει ένα «ψευδοκράτος» στη λιβύη! Και, φυσικά, η «διεθνής κοινότητα» θα έπρεπε να αποστρέφεται τέτοιους «ψευτο»τύπους…

Αλλά το ζήτημα είναι πολύ περισσότερο παγκόσμιο. Αν η Αθήνα ποντάρει στις φαρδιές πλάτες του βασιλιά της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα πρέπει να υπολογίζει ότι έχει απέναντί της το Λονδίνο, την Ρώμη, ίσως και την Ουάσιγκτον… Αν ποντάρει στις ακόμα φαρδύτερες πλάτες του χασάπη του Καΐρου Sisi θα πρέπει να υπολογίζει ότι έχει απέναντί της την Ντόχα, την Δαμασκό, την Βαγδάτη, την Τεχεράνη – εκτός απ’ την Άγκυρα… Κι αν ποντάρει στη Μόσχα; Χα! Θα πρέπει να πάρει πίσω την “αναγνώριση” των αρχιτράγων της Ουάσιγκτον στο Κίεβο! (Και να αφήσει την Huawei να κάνει τις δουλειές της στο ελλαδιστάν…)

Αν οι ρημαδογκουβέρνοι πουλάνε στους υπηκόους «δωρεάν γεύμα» στο Τομπρούκ, τότε καλύτερα να πάρουν στα σοβαρά τα λεγόμενα του αιώνιου εχθρού Erdogan, ότι «η ελλάδα θα το πληρώσει διεθνώς αυτό που πάει να κάνει στη λιβύη».

Πολλά μπορούν να του καταλογιστούν εκτός απ’ το ότι διαψεύδεται… (Και θα τα πει με τον Putin τηλεφωνικά τις επόμενες ημέρες – για την λιβύη…)

Τετάρτη 11 Δεκέμβρη. Το πόπολο τρέφεται με τα σκουπίδια που του σερβίρουν, και είναι ευχαριστημένο. Σχεδόν το σύνολο της μηντιακής δημαγωγίας, και σίγουρα εκείνα τα τμήματά της που ανακατεύουν την συγκινησιακή πανούκλα των υποτελών, βρίσκεται σε … «προπολεμική» φάση. Ταυτόχρονα, αν μπορούμε να δούμε σωστά πίσω απ’ τις γραμμές, ο ρημαδοΚούλης ψάχνει να βελτιώσει (;;;) τους διεθνείς συσχετισμούς υπέρ του ελλαδιστάν, μπας και καταφέρει να διαπραγματευτεί με τον «αιώνιο εχθρό» – μια ρεαλιστική προσέγγιση.

Μοιάζει να υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πολεμοκάπηλη ρητορική και στον (υποχρεωτικό) ρεαλισμό μιας κάποιας διευθέτησης σε σχέση με τις αοζ. Είναι αυτό το είδος του κενού ανάμεσα στην κρατική ιδεολογία για τα κεφάλια των μικροαστών και στην κρατική πολιτική – που υποδεικνύει (η γεφύρωση του κενού…) την κατασκευή ενός … «θερμού επεισοδίου»…

Σε άλλους καιρούς το «θερμό επεισόδιο» έκανε τους ντόπιους πολεμόκαβλους μικροαστούς να χεστούν, και να ανεχτούν ύστερα ανακουφιστικά τον «διάλογο». Το τουρκικό καθεστώς θα μπορούσε να ξαναπαίξει τον δικό του ρόλο σ’ αυτό το «παιχνίδι» που τόσο ανάγκη έχει το ελληνικό καθεστώς όταν αναγκάζεται να λογικευτεί (ή να παραστήσει ότι λογικεύτηκε).

Μόνο που τώρα το «σετ» έχει μεγαλώσει πολύ· κι αυτό είναι κατόρθωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που προωθήθηκε πανηγυρικά και «εθνικότατα» επί των ένδοξων ημερών των φαιορόζ, με τις υπογραφές του ογκόλιθου υπ.εξ. και του ψεκασμένου υπ.αμ. Η «ενοποίηση» του «κυπριακού», των «αοζ», των «γκαζιών» (κάτι φανταστικών eastmed ας πούμε…) και οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, υπό τον γενικό κωδικό «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», μεγάλωσε γεωγραφικά και γεωπολιτικά τόσο πολύ το πεδίο της αντιπαράθεσης (ή των «θεμάτων διαλόγου»…) του ελλαδιστάν με την τουρκία, και το έκανε τόσο πιο σύνθετο (σε σχέση με αυτό που ήταν πριν απ’ αυτήν την μεγαλοφυή ελληνική ιμπεριαλιστική ιδέα) ώστε τώρα κανένα εντόπιο ρημαδογκουβέρνο δεν μπορεί να συζητήσει για τα «νότια της Κρήτης» χωρίς να πρέπει να μιλήσει για τα «δυτικά της κύπρου», το «κυπριακό», την «πολιτική ισότητα» εκεί, κλπ κλπ. Και δεν μπορεί να μιλήσει για τίποτα απ’ όλα αυτά χωρίς να έρθει η κουβέντα στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες, τους τόσο πολύτιμους για το ελληνικό καθεστώς… Και, όσο νάναι, θα είναι αναπόφευκτη η διαπραγμάτευση για τις «μεταναστευτικές ροές»… Ούτε οι σύμμαχοι δεν μπορούν να στέκονται στο πλευρό της Αθήνας σ’ όλο αυτό το κουβάρι!

Με δυο λόγια ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον τουρκικό, αλλά κυρίως με την ίδια την εθνική γραμμή του που έχει συσσωρεύσει επί χρόνια τόσα πολλά με την μορφή της «εκκρεμότητας – επειδή όπου νάναι η τουρκία διαλύεται…» ώστε το κοινό του (οι υπήκοοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού) θα έπεφτε σε βαθιά κατάθλιψη ακόμα και μόνο με το ξεμπέρδεμά τους.

Θα μπορούσε να ελπίζει κανείς στο «κομμάτιασμα»: συμφωνούμε σε κανά δυο επείγοντα και τα υπόλοιπα τα αφήνουμε για άλλη φορά… Φαίνεται παλιό, ξεπερασμένο κόλπο. Θα πρέπει το τουρκικό καθεστώς (που έχει πάρει εδώ και καιρό την πρωτοβουλία των κινήσεων) αλλά και οι σύμμαχοί του (ειδικά η Μόσχα και το Πεκίνο) να δείξει απεριόριστη καλωσύνη απέναντι σ’ ένα καθεστώς (το ελληνικό) που παρακαλάει για αμερικανικές βάσεις στο έδαφός του – απεριόριστει καλωσύνη ώστε να δεχτεί την διευκόλυνση του «κομματιάσματος».

Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει ότι δεν είναι τέτοια η ιστορική φάση του σε εξέλιξη 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν ευννοεί, δηλαδή, την τακτική των «εκκρεμοτήτων» και του «πάλι με χρόνια με καιρούς». Το τικ – τακ ακούγεται όλο και πιο έντονα διεθνώς. Κι αφού το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) και οι ντόπιοι λακέδες του έχουν μεθοδεύσει την ελληνική εξωτερική πολιτική όπως ξέρουμε, στην πλευρά του «τικ – τακ» που ξέρουμε καλά και ξέρουν οι πάντες, σε τι μερεμέτια άραγε μπορεί να ελπίζει κανείς;

Πολλές φορές πάει η στάμνα στην πηγή – αλλά μια φορά σπάει…

(φωτογραφία: Τα «θερμά επεισόδια» (οι προβοκάτσιες δηλαδή) ήταν μια μόδα στα ‘80s, ακόμα και στα μέσα των ‘90s (Ίμια), όταν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θεωρούσε ότι έχει μια κάποια στρατιωτική / μιλιταριστική ισορροπία απέναντι στον τουρκικό. Και ότι ένα «επεισόδιο» θα μείνει μεμονωμένο λόγω της αμοιβαίας καταστροφικότητας που θα προκαλούσε η γενίκευση μιας αναμέτρησης. Τα ‘80s ήταν η θρυλική εποχή του «7 προς 10» – δεν θα εξηγήσουμε εδώ τι σήμαινε, εκτός απ’ το ότι η Αθήνα ένοιωθε μια σχετική «ασφάλεια» απέναντι στην Άγκυρα απ’ την άποψη των στρατιωτικών «μέσων».

Όμως ήδη από τότε το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο ξεκίνησε ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα «εθνικοποίησης» των στρατιωτικών του εξοπλισμών. Που έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια, επί ισλαμοδημοκρατών, στη ναυπήγηση κορβετών, στην κατασκευή στρατιωτικών ελικοπτέρων (που εξάγονται…), σε τουρκική τεχνολογία πυραύλων και drones, κλπ κλπ. Συνεχίζει να διαπραγματεύεται ακόμα τα αμερικανικά f-35, έχοντας καβάτζα ρωσικά…

Ενόσω το τουρκικό καθεστώς κάνει τεστ στους ρωσικούς S – 400, το «διαμάντι» στο στόλο του, που επιβεβαιώνει ότι τα περί «γαλάζιας πατρίδας» (δηλαδή ανατoλικής Μεσογείου) δεν είναι φανφάρες τύπου ελλαδιστάν, είναι το υπό ναυπήγηση αποβατικό / ελικοπτεροφόρο / «ελαφρύ» αεροπλανοφόρο anadolu, στα ναυπηγεία Sedef στην Istanbul – φωτογραφία πάνω. Εικάζεται ότι θα είναι έτοιμο για δοκιμές στα τέλη του 2020, και «μάχιμο» κάπου το 2021.

Οι συμμαχίες με τύπους σαν τον Haftar είναι, ολοφάνερα, κάτι σαν «σπασμός»…)

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο απέλασε, λοιπόν, τον λίβυο πρεσβευτή – τον επίσημο και μοναδικό. Περίεργο δεν είναι; Το κατηγορητήριο εναντίον του αφορά την υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας· που, όπως και να το δει κανείς, δεν έχει μόνο λιβυκές υπογραφές. Έχει και τουρκικές. Γιατί, τότε, απελάθηκε μόνο ο πρεσβευτής της Τρίπολης και όχι, μαζί του, και ο πρεσβευτής της Άγκυρας; Μαντέψτε: επειδή ήταν εύκολο…

Εντάξει. Από ποιόν όμως (διεθνώς) θα διαφύγει ότι πρόκειται για κρατικό (διπλωματικό) bullying; Και μάλιστα από ένα failed state σαν το ελληνικό;

Το ρημαδογκουβέρνο θεωρεί ότι έχει βρει έναν καινούργιο «φίλο»: τον λίβυο στρατηγό Haftrar… Αν ρώτησε τους ντόπιους εφοπλιστές / πετρελαιάδες (ονόματα δεν λέμε), σίγουρα θα είπαν τα καλύτερα λόγια για δαύτον… Κάλεσε και εκπροσώπους του στην Αθήνα για την άλλη βδομάδα – θα τους στρώσει κόκκινο χαλί… Ο.Κ. Μόνο ηλίθιοι μπορούν να πιστεύουν ότι με τον Haftar «πρόεδρο» (λέμε τώρα…) το λιβυκό κράτος θα έδινε έστω και μισό πόντο παραπάνω αοζ στο ελλαδιστάν… Την ίδια ακριβώς συμφωνία θα υπέγραφε και ο “στρατηγός”, αν μπορούσε να υπογράψει οτιδήποτε, με την Άγκυρα!

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει σύντομα… Οπότε το ρημαδογκουβέρνο απλά πάει να χωθεί στον πόλεμο στη λιβύη… Όμως αν συνεχίσει μ’ αυτό το πάθος του νεοφώτιστου, σύντομα, πολύ σύντομα, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Άγκυρα. Θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ρώμη. Γιατί και το ιταλικό κράτος υποστηρίζει αυτόν τον (πώς τον λένε στα μέρη μας; «ετοιμόρροπο»; «άντε να μας αδειάσει την γωνιά»;) Fayez al-Sarraj, της αναγνωρισμένης διεθνώς λιβυκής κυβέρνησης… Αυτόν που χτες έχασε την Αθήνα απ’ τις πρεσβείες του…

Χτες, όμως, ήταν στην Ρώμη ο Cavusoglou… Της “διεθνώς απομονωμένης” Άγκυρας… Βοηθείστε την αδύνατη μνήμη της ασταμάτητης μηχανής: δεν είναι μια ιταλική πετροεταιρεία (να δείτε πως λέγεται, ena; – όχι· μήπως eni; – ναι…) που έχει κάτι συνεταιρικά deal για κάτι τρύπες σε κάτι νοτιοκυπριακά θαλάσσια ρημαδο-οικόπεδα;

Ω ναι! Όμως «άλλο οι επιχειρήσεις άλλο τα κράτη»! Ο.Κ….

(φωτογραφία πάνω: Αυτός δεξιά με την οδοντοστοιχία είναι ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio… Αν ο πανικός είναι κακώς σύμβουλος, ο πανικός του ξεπεσμένου ιμπεριαλισμού είναι ακόμα χειρότερος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει το μισό εργατικό καθήκον της, ενημερώνοντάς σας για τα χειρότερα: η λιβύη δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ότι κι αν νομίζουν τα αφεντικά του. Αν, παρ’ όλα αυτά, καταφέρουν με τα φτηνά καουμποϋλίκια τους να κάνουν την σχέση Άγκυρας – Ρώμης στρατηγική, ε, τότε…

Στη μέση: Δραστήριο το ιταλικό κράτος. Μαζί με τον Cavusoglou, ο Di Maio υποδέχθηκε χτες και τον Lavrov… Με θέμα την λιβύη βέβαια. Εντελώς συμπτωματικά επρόκειτο για μια συνάντηση “κρατών που συνορεύουν με την λιβύη”, plus έναν μη γάλλο βασικό υποστηρικτή του Haftar… Με θέμα; (Φωτογραφία κάτω:) Την Μεσόγειο… (Την παραλίγο «κλειστή» ελληνο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη…) Η Ρώμη προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο (ιμπεριαλιστικό) έδαφος (και νερό) στην περιοχή… Εεεεε;

Το τι συζητήθηκε με τον ρώσο υπ.εξ. η ασταμάτητη μηχανή δεν το ξέρει. Θα προσπαθήσει πάντως να το συμπεράνει έντιμα…)

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχει κάποιο «εσωτερικό σχίσμα» τακτικής (ή και στρατηγικής) στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου σχετικά με την «αντιμετώπιση του αιώνιου εχθρού»; Υπάρχει κάποια τάση ρεαλιστών και κάποια άλλη hard «εθνικοφρόνων»; Η «διαρροή» απ’ το υπουργείο άμυνας που ανακλήθηκε δυο ώρες μετά, καθώς και διάφορες δημαγωγικές εθνοπολεμικές κορώνες και «πεσίματα» στον σύμβουλο του ρημαδοΚούλη, αφήνουν το ερώτημα να αιωρείται…

Εν τω μεταξύ να αυτούσιο το χθεσινό ρεπορτάζ ενός νοτιοκυπριακού μήντιου («πολίτης») για τις απόψεις της Άγκυρας επί του θέματος «αοζ στην ανατολική Μεσόγειο», όπως έχουν ήδη χαρτογραφηθεί (χθεσινή αναφορά «αυτή είναι η εθνική απειλή»;)

Στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου δεν πρέπει να δοθεί υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ παρά μόνο χωρικά ύδατα υποστηρίζει πηγή του τουρκικού ΥΠΕΞ, λέγοντας ότι με βάση το διεθνές δίκαιο βασικός όρος είναι η αρχή της ίσης κατανομής και όχι της ίσης απόστασης.

Υποστηρίζει ακόμη ότι με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος άλλων χωρών μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Υποστηρίζει ότι μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος.

Συγκεκριμένα, πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ ανέφεραν στο Ανατολού ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έκανε τις συμφωνίες της για οριοθέτησης της θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τις άλλες χώρες (Αίγυπτο, Λίβανο και Ισραήλ) στη βάση της αρχής της ίσης απόστασης θεωρώντας την Κύπρο ‘ηπειρωτικό έδαφος’. Μάλιστα η ίδια πηγή υποστηρίζει ότι δεν είναι όρος η αρχή της ίσης απόστασης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Αναφέρει ακόμη ότι ο βασικός όρος στο διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι η αρχή της ‘ίσης κατανομής’. “Με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Και μάλιστα τα νησιά μπορεί να περικυκλωθούν εντελώς. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος”, αναφέρει η ίδια πηγή.

Οι ίδιες πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ αναφέρουν στο Ανατολού ότι για την υπογραφή της συμφωνίας της Τουρκίας με την Λιβύη για τις οριοθέτηση των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων προβλήθηκε η αρχή της ίσης κατανομής. Σχετικά με τον χάρτη που δημοσιοποίησε χθες ο αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Ναυτιλίας και Αεροπορίας του τουρκικού ΥΠΕΞ, η ίδια πηγή αναφέρει ότι σε αυτόν ορίζεται ότι η  περιοχή δεν πρέπει να δοθεί στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου άλλη περιοχή θαλάσσιας αρμοδιότητας πέραν των χωρικών τους υδάτων.

Σύμφωνα με το Ανατολού, με την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης μπορεί να μην λύνονται εντελώς όλες οι διαμάχες αλλά η Τουρκία έχει ένα σημαντικό κέρδος από την άποψη της στήριξης των δικών της νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει αίμα απ’ τα στόματα των «μογγόλων» (τούρκων), αλλά ότι έχουν κάποια εύλογα και όχι ασυνήθιστα νομικά επιχειρήματα που μπορεί να ισχύουν στην ανατολική Μεσόγειο μπορεί και όχι, ωστόσο υπόκεινται στην τελική κρίση κάποιων διεθνών «ειδικών» της «διεθνούς νομιμότητας» πάντα. Αν και για όσο θα υπάρχει τέτοια…

Αλλά αυτό είναι ενδιάμεσο, «διαδικαστικό». Το σημαντικότερο είναι πως αν όχι κάτι άλλο, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (συμπεριλαμβανόμενης και της νοτιοκυπριακής απόφυσής του) έχει να απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Αν τα οποιαδήποτε κοιτάσματα βρεθούν οπουδήποτε σε «οριστικοποιημένης ιδιοκτησίας» βυθούς σε 10 χρόνια, θα είναι άχρηστα. Γιατί μέχρι να βρεθούν, να μετρηθούν και να αξιοποιηθούν (καπιταλιστικά πάντα) η παγκόσμια αγορά θα έχει τόσο πολύ φυσικό αέριο και τόσες ακόμα εναλλακτικές τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας (do you know cold fusion…ε;;;; ) ώστε δεν θα υπάρχει «εμπορικό ενδιαφέρον». Αν δεν χωρίσει τώρα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο), το συντομότερο, ήρεμα και πολιτισμένα τα θαλάσσια οικοπεδάκια με τους γειτονές του, μπας και βρει έγκαιρα κανά φράγκο θαμένο στον πάτο της θάλασσας, θα μείνει με την «εθνική κάβλα» στο χέρι…

(Επειδή, το ξέρουμε, υπάρχουν άπειροι βλάκες: η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι punk: οι θάλασσες ανήκουν στα ψάρια τους… Ή, για όσους το βρίσκουν ρομαντικό αυτό, είναι «τύπου Σκουριές»: να πάνε να γ…θούν τα κοιτάσματα και οι επιχειρηματίες τους!).

(φωτογραφία: Αποκλείεται! Αυτός με τα γυαλιά αριστερά, ο ρημαδο(Γουαϊ)δοΝικόλας, χαραμίζεται! Είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα!!!)

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Η καθεστωτική «καθημερινή» αναδημοσίευσε χτες έναν επίσημο (τουρκικό) χάρτη, που δείχνει την οριοθέτηση εκείνου που η Άγκυρα εννοεί σαν δική της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… φωτογραφία επάνω. Ε, δεν είναι desperado και outlaw όπως επιμένει η δημαγωγία του βαθέος κράτους! (Είναι απορίας άξιο το τι μπορούν να καταλάβουν πλέον οι υποτελείς…).

Να και το «υπόμνημα» του τουρκικού χάρτη: Η γραμμή Α – Β – C είναι η ιδέα της Άγκυρας για την οριοθέτηση της αοζ της με εκείνη της κύπρου – αν, φυσικά, λυθεί το κυπριακό… Η γραμμή C – D – E είναι η προτεινόμενη οριοθέτηση της τουρκικής με την αοζ της αιγύπτου, σαφώς πιο γενναιόδωρη απ’ αυτή που προτείνει το ελλαδιστάν στη χούντα του Καΐρου. Το Καστελόριζο (που δεν φαίνεται στο χάρτη, λόγω κλίμακας) δεν έχει καμμία αοζ, ενώ η γραμμή Ρόδος – Κάρπαθος – Κάσος – ανατολική Κρήτη έχουν αοζ (μάλλον) ως τα χωρικά ύδατα (6 μίλια). Ο χάρτης είναι φτιαγμένος με βάση την θέση της Άγκυρας ότι αυτά τα νησιά δεν δικαιούνται αοζ.

Η μικρή γραμμή E – F είναι το σύνορο μεταξύ τουρκικής και λιβυκής αοζ· με βάση το «προσύμφωνο» Άγκυρας – Τρίπολης, που τόσα ελληνικά αίματα έχει ανάψει! Αυτό είναι όλο κι όλο: απ’ το σημείο E ως το σημείο F! (To E εμφανίζεται σαν αντικρυστό του σημείου κάτω αριστερά στον χάρτη, με τις 4 τελίτσες, που είναι η βόρεια άκρη του χερσαίου συνόρου αιγύπτου – λιβύης).

Προσέξτε όμως την θέση του σημείου F. Σύμφωνα με τις απόψεις τόσο της Άγκυρας όσο και της Τρίπολης, απ’ αυτό το σημείο θα ξεκινάει μια γραμμή παράλληλη με τις νότιες ακτές της Κρήτης, προς τα δυτικά, που θα είναι το όριο των αοζ πρώτα της αιγύπτου και μετά της λιβύης απ’ την μια μεριά και της ελλάδας απ’ την άλλη. Είναι σαφές απ’ την θέση του σημείου F, ότι το «προσύμφωνο» ΔΕΝ καταργεί τη (νότια) αοζ της Κρήτης, στο λιβυκό πέλαγος· ούτε όμως δέχεται την «μέση γραμμή». Δίνει σαφώς λιγότερο βυθό στην Κρήτη και σαφώς περισσότερο στη λιβύη – πράγμα που ούτε πρωτάκουστο είναι ούτε παράλογο… Με βάση «το διεθνές δίκαιο»…

Οποιοσδήποτε που δεν είναι φασίστας θα έλεγε ότι αυτός ο τουρκικός χάρτης, σαν αφετηρία μιας «έντιμης» διαπραγμάτευσης μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας (τιιιι;;;;), είναι η αφετηριακή θέση της πρώτης. Μια λογική αφετηριακή θέση, με δεδομένο ότι μιλάμε για κράτη, κρατικές επικράτειες, κλπ. Μια αφετηριακή θέση, τέλος, που θα μπορούσε να επιδέχεται «βελτιώσεις» για την Αθήνα σε σχέση με το εύρος της όποιας αοζ των νησιών Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, ανατολική Κρήτη. Θα μπορούσε η γραμμή να μετακινηθεί κάπως προς νοτιοανατολικά, δίνοντας κανά μίλι παραπάνω στο ελλαδιστάν… Αλλά έτσι κι αλλιώς οι δίκαιοι αγώνες των ντόπιων θα εμποδίζαν τις εξορύξεις (αν βρίσκονταν κοιτάσματα) – κι αυτό είναι το σωστό!!! Τελικά «περί όνου σκιάς» ο εθνικός πυρετός…

Αλλά…. Όπως και οι προηγούμενοι και οι πιο προηγούμενοι, έτσι και οι τωρινοί ρημαδογκουβέρνοι είναι πολύ «σκληροί»… Ο χάρτης «είναι ανυπόστατος» δήλωσε ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας – λες και οι χάρτες έχουν «υπόσταση» σαν τέτοιοι, έξω απ’ το υλικό που χρησιμοποιούν για να υπάρξουν σαν χάρτες… Είναι και «ανεδαφικός» είπε – σίγουρα, αφού αφορά θάλασσα! Τι άλλο; Ας ορίσει λοιπόν κι αυτός την ελληνική αοζ με την αοζ του Guaido!!!

Πώς θα μπορούν να πουλήσουν αντιτουρκική «εθνική ενότητα» στους υποτελείς αν παραδεχτούν ότι υπάρχει μια λογική βάση για διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό»; Πώς θα πείσουν τους υποτελείς να ξεπεράσουν την εθνικιστική / ιμπεριαλιστική μεγαλομανία ότι «όλα δικά μας είναι» που οι ίδιοι έχουν καλλιεργήσει, για καθόλου ασήμαντους λόγους;

Τι θα κάνει το κοπάδι και οι βοσκοί του αν δεν υπάρχουν «βάρβαροι»; Αυτοί είναι Η «λύση»!…

(φωτογραφία: Ο χάρτης κάτω είναι “υποστατικός” (;) και “εδαφικότατος” – σύμφωνα με τα εθνικά μούτρα σαν τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα…. Κυρίως είναι εθνικά χορταστικός! Πιάνεις έναν διαβήτη που στην κλίμακα του χάρτη τον ανοίγεις στα 200 μίλια, καρφώνεις το ένα σκέλος του στη Ρόδο ή στην Κάρπαθο, και χαράζεις ελληνική αοζ! Μετά πιάνεις το νότο, τραβάς μια “μέση γραμμή” με τις αφρικανικές ακτές, και επειδή είσαι “ωραίος σαν έλλην” λες στους αφρικανούς (αν είναι χουντικοί θα είναι οπωσδήποτε φίλοι σου) να πάνε και λίγο πιο κάτω, “να σου κάνουν την χάρη” όπως λέγεται, επειδή είσαι φίλος τους.

Έτσι, όμορφα κι ωραία, μαζί με τη Λευκωσία, μετατρέπεις την ανατολική Μεσόγειο σχεδόν σε ελληνική λίμνη… Πώς να μην σε εκνευρίζουν όσοι σε αμφισβητούν;)

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που το ρημαδογκουβέρνο θύμωσε. Έχουν και τα καλά τους αυτά τα νευράκια: οι δημαγωγοί, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος, κοινοποιούν και κάποια πράγματα που αν τα προσέξει κανείς δεν είναι και τόσο ευοίωνα (από «εθνική άποψη»).

Απ’ την πλούσια αρθρογραφία της χθεσινής καθεστωτικής «καθημερινής» μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι … Η λιβύη, τόσο επί Καντάφι όσο και επί Σαράζ, είχε επεκτατικές βλέψεις επί των νομίμων ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Και ότι …. Η Τρίπολη δεν αναγνώριζε ποτέ ότι, για παράδειγμα, η Γαύδος έχει κάποια επήρεια στην οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, ούτε όμως και την πρακτική της μέσης γραμμής…

Το ότι η Γαύδος δεν δικαιούται αοζ θα μπορούσε να επικυρωθεί και απ’ το διεθνές δικαστήριο, αν ποτέ έφτανε το ζήτημα εκεί: είναι οι περιπτώσεις των μικρών νησιών που, όπως γράφαμε χτες, χάνουν αυτό το δικαίωμα προκειμένου να ξεμπερδέψει μια διένεξη οριοθέτησης αοζ. Όσο για την «μέση γραμμή» που πάντα αρνούνταν το λιβυκό καθεστώς, ακόμα και στις ένδοξες εποχές της “λαϊκής τζαμαχιρίας”, που υπήρχε σαν ενιαία επικράτεια; Πιθανότατα οφείλεται στο ότι η Αθήνα εννοεί σαν αφετηρία της «μέσης γραμμής» την Κρήτη, ένα νησί δηλαδή (μεγάλο αλλά νησί)· ενώ απέναντι υπάρχει η ακτή μιας ολόκληρης ηπείρου… Οι χερσαίες ποσότητες είναι ολοφάνερα άνισες. Όμως τα δικαιώματα στους βυθούς αναγνωρίζονται σαν προεκτάσεις των χερσαίων φλοιών· και όχι σαν επεκτάσεις των κάθε φορά χωρικών υδάτων. Αυτό είναι, κατά κάποιον τρόπο, το πλεονέκτημα της τουρκικής επικράτειας: είναι συμπαγές ασιατικό έδαφος…

Μάθαμε επίσης ότι … Η Αθήνα αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες και στις αργόσυρτες και κατά καιρούς διακοπτόμενες διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται από το 2009 με την αίγυπτο για την οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στη βορειοαφρικανική ακτή και τα Δωδεκάνησα (στη γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου)…

Γιατί η Αθήνα «αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες» σ’ αυτό το θέμα, ειδικά όταν έχει απέναντι έναν τόσο καλό φίλο και σύμμαχο σαν τον φασίστα Sisi, δεν μας το λένε οι δημαγωγοί. Υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ανέκαθεν η Τρίπολη δεν δεχόταν την «μέση γραμμή»: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αντιμετωπίζει το θέμα ως εάν το Αιγαίο να είναι μια συμπαγής στεριά και όχι ένα αρχιπέλαγος με μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά – και έτσι προτείνει «μέση γραμμή» και στο Κάιρο, σα να είναι η Κρήτη και η γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου το χείλος της στεριάς του Αιγαίου και όχι μια αλυσίδα νησιών που εξέχουν απ’ τον βυθό.

Είτε η ελληνική (βολική) άποψη δεν αντέχει νομικά, είτε σηκώνει πολλή διαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα είναι ότι ούτε ο δικτάτορας Μουμπάρακ ούτε ο δικτάτορας Sisi έχουν «ψηθεί»…

Φαίνεται πως το μονότονα επαναλαμβανόμενο «διεθνές δίκαιο» δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το «αλληλούια»… Με δεδομένη την μορφολογία της ευρύτερης περιοχής μόνο αν συμφωνούσαν η Τρίπολη με την Αθήνα και την Άγκυρα· η Άγκυρα με την Αθήνα, την Τρίπολη και το Κάιρο· το Κάιρο με την Αθήνα και την Άγκυρα, και η Αθήνα με τους άλλους τρεις, θα έβγαινε άκρη.

Θα ήταν λογικό, αλλά δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Ειδικά για ένα κράτος (το ελληνικό) που έχει σαν «εθνική στρατηγική» την συντήρηση εκκρεμοτήτων – μέχρι να ξεπαγώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»…

(φωτογραφία: Πατριωτάκι!!!! Ε, Τάκη! Τάκη ακούς τι σου λέω; Μην πας στα βαθιά! Βγες έξω παιδάκι μου! Όχι στα βαθιά!! Έχει σκυλόψαρα εκεί!!! Αααχ… Θα με πεθάνει αυτό το παιδί…  Τάκη!!! Τάκη ακούς τι σου λέω;)