Tag: λιβύη

Η μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Δεν είναι που οι πανέλληνες (όπως λέμε «πανηλίθιοι») ανακάλυψαν τον λύβιο στρατηγό Haftar… Δεν είναι που τον υιοθέτησαν αμέσως σαν σύμμαχό τους («μωρέ κι απ’ τα μπάζα να είναι μας κάνει…»). Είναι που τον έχουν αναγορεύσει σε τιμωρό του Erdogan!!! Διότι «πανέλλην» σημαίνει μνήμη μισού χρυσόψαρου· ούτε καν ολόκληρου. Ξέχασαν, λοιπόν, οι αληθινοί πατριώτες, ότι σαν τιμωρό του Erdogan είχαν ανακηρύξει για χρόνια, μέχρι σχετικά πρόσφατα, τον Putin (ω ναι!) απ’ τον οποίο περίμεναν όχι μόνο να διαλύσει την μισητή τουρκία αλλά επιπλέον να κάνει δώρο στους έλληνες … την Istanbul! Ω ναι! Τι ωραίες εποχές!

Οι ίδιοι ακριβώς μικρόνοες και ψοφοδεείς (η μεγάλη μάζα που ασχολείται με το θέμα δηλαδή) περιμένουν τώρα έναν γηραλέο με πιλίκιο, που παριστάνει τον ναύαρχο του Haftar, (αλλά μιλάει «άπταιστα ελληνικά» – άρα πιθανότατα να τον ψώνισαν κάποιοι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι από καπη στα Άνω Τζούτζουλα…) να βουλιάξει οποιοσδήποτε τουρκικό πολεμικό δει στον ορίζοντα…. Μόνο με το βλέμμα – yes!

Στάθηκε αδύνατο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας, να εντοπίσουμε τον εν λόγω κύριο στις τάξεις των αξιωματικών του στρατηγού Haftar (στο διαδίκτυο υπάρχουν αρκετές πληροφορίες για το στρατό του στρατηγού). Αν και έχει πεζικό, «ειδικές δυνάμεις» και αεροπορία, (καθώς και συμμαχικούς μισθοφόρους…) δεν φαίνεται ο στρατηγός Haftar να έχει άξιο λόγου ναυτικό· αν και κάπου πέσαμε πάνω σε μια φρεγάτα, που ίσως αυτομόλησε απ’ την κυβέρνηση της Τρίπολης· ίσως όχι…

Αντίθετα ο μισητός Sarraj έχει ένα κάποιο «ναυτικό», αν και όχι βαρύ. Ακόμα και επί εποχής Καντάφι ο στόλος ήταν το πιο παραμελημένο όπλο του λιβυκού κράτους. Ό,τι απ’ αυτόν απέμεινε μετά τους δυτικούς βομβαρδισμούς του 2011 ελέγχεται απ’ αυτόν τον μισητό Sarraj. Δεν θα θεωρούνταν αξιόμαχος αυτός ο στόλος, αλλά είναι καλύτερος απ’ τον στα όρια του ανύπαρκτου στόλο του Haftar. Επιπλέον έχει ενισχυθεί με διάφορες ιταλικές «δωρεές» σε λιμενομπατσικές ακάτους.

Δεν ξέρουμε πόσο στοίχισε η παράσταση «θα βυθίσω το Horra» σε λιβυκή version 2019. Αν όμως βοηθάει τους πανέλληνες να κοιμούνται πιο ήσυχοι, ας πάει και το παλιάμπελο…

(φωτογραφία: Θαλασσόλυκος ο μπαγάσας!)

Ύβρις 3

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Αν το πολυγωνικό πρίσμα των «πολλαπλών πραγματικοτήτων» στον δυτικό κόσμο, που στηριζόταν στην «αυτονόητη» βάση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο, τρακάρει τώρα με την πραγματικότητα (την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ) του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού, και της ανάδυσης «νέων δυνάμεων» απ’ την μεριά της ασίας, είναι αναμενόμενο ότι στη δύση σκαρφανώλουν μαλλιοκούβαρα όλα τα αντανακλαστικά της διατήρησης του status quo… Είναι διάφορες μορφές και παραλλαγές συντηρητισμού που επιχειρούν να «πιάσουν το τιμόνι» των εξελίξεων, ενόσω ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους. Υπό τις παρούσες συνθήκες μια μορφή διατήρησης του status quo της ευρώπης στον ανατρεπόμενο καταμερισμό εξουσίας θα ήταν το «συλλογικό μπετονάρισμα». Και μια αντίθετη είναι η ελπίδα στο «έθνος κράτος». Ξανά…

Αν βλέπετε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και τους κοινωνικούς λακέδες του να προσπαθούν να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα, δεν έχετε ψευδαισθήσεις! Οι μετανάστες / πρόσφυγες ξέρουν! Θα ήταν παρανοϊκό να αντιμετωπίζεται η μετακίνηση εργασίας στον καπιταλιστικό κόσμο σαν «εισβολή» – αλλά δεν είναι (για τα καθεστώτα και τους υποτελείς τους), στο βαθμό που η ανατροπή των διεθνών συσχετισμών αναγκάζει τα αφεντικά στην ευρώπη να ορκίζονται ταυτόχρονα σε δύο αντίθετα «στοιχεία ταυτότητας» (δηλαδή ισχύος): στα ενιαία εξωτερικά σύνορα του μπλοκ του Σέγκεν· και στα εθνικά τους σύνορα.

Χωρίς να το θέλει, και με βαρύ τίμημα, η κίνηση-της-εργασίας (αν οι μετανάστες / πρόσφυγες ήταν «κινούμενο κεφάλαιο / χρήμα» θα ήταν ενθουσιωδώς δεκτοί!) αναδεικνύει το πως οι πολλαπλές πρωτοκοσμικές «πραγματικότητες» συγκρούνται με την πραγματικότητα· και προσπαθούν να την απωθήσουν, ή και να την εκμηδενίσουν. Είναι προφανές για εμάς (και ανομολόγητο απ’ αυτούς), για παράδειγμα, το τι σημαίνει ο αντι-μουσουλμανισμός! Όχι απλά μια θρησκευτική ρατσιστική σκλήρυνση· αλλά, κυρίως, το φόβο απέναντι στην καπιταλιστική ανατολή που «ανεβαίνει» σαν τέτοια – όντας και μουσουλμανική. Από την αυστηρά καπιταλιστική άποψη αυτό θα έπρεπε να είναι αδιάφορο· ναι. Αλλά ποτέ ο καπιταλισμός δεν ήταν ένα «αυστηρά» οικονομικό δόγμα, τόσο για τα αφεντικά όσο και τους υποτακτικούς τους…

Κι από κοντά έρχεται ο «νότος». Η αφρική. Κανένας μεμονωμένος μετανάστης ή πρόσφυγας δεν αμφισβητεί την πρωτοκοσμική κυριαρχία· μάλιστα, η (δυτική) ερμηνεία της κίνησης-της-εργασίας προς το (δυτικό) «κέντρο» είναι η επίδειξη αυτής της πρωτοκοσμικής υπεροχής. Ταυτόχρονα όμως η «δύση» αντιμετωπίζει όλους αυτούς σαν εν δυνάμει «τρομοκράτες» – σαν την άρνηση, την αμφισβήτηση της υπεροχής της. Όχι επειδή ο καθένας απ’ αυτούς είναι πιθανά τέτοιος· αλλά επειδή η δύση τρομάζει απ’ τις απειλές στο ηγεμονικό status quo της, που θεωρούσε δεδομένο για πάνω από 5 αιώνες….

Η πιο γλαφυρή έκφραση αυτού του τρόμου έρχεται (από που αλλού;) απ’ τις ηπα. Όπου οι κοκκινόσβερκοι λευκοί προτεστάντες τρομάζουν με την ιδέα ότι θα γίνουν μειοψηφία σε σχέση με τους νοτιοαμερικάνους μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, plus τους αφρο-αμερικάνους. Τι σημαίνει «μειοψηφία»; Σημαίνει απώλεια της εξουσίας. Τι σημαίνει «απώλεια της εξουσίας»; Σημαίνει οριστικό τέλος στην μυθολογία της (παγκόσμιας) λευκής πρωτοκοσμικής ανωτερότητας….

(φωτογραφίες: Πού; Στα ανοικτά της λιβύης…)

Σκληροί τύποι

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο απέλασε, λοιπόν, τον λίβυο πρεσβευτή – τον επίσημο και μοναδικό. Περίεργο δεν είναι; Το κατηγορητήριο εναντίον του αφορά την υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας· που, όπως και να το δει κανείς, δεν έχει μόνο λιβυκές υπογραφές. Έχει και τουρκικές. Γιατί, τότε, απελάθηκε μόνο ο πρεσβευτής της Τρίπολης και όχι, μαζί του, και ο πρεσβευτής της Άγκυρας; Μαντέψτε: επειδή ήταν εύκολο…

Εντάξει. Από ποιόν όμως (διεθνώς) θα διαφύγει ότι πρόκειται για κρατικό (διπλωματικό) bullying; Και μάλιστα από ένα failed state σαν το ελληνικό;

Το ρημαδογκουβέρνο θεωρεί ότι έχει βρει έναν καινούργιο «φίλο»: τον λίβυο στρατηγό Haftrar… Αν ρώτησε τους ντόπιους εφοπλιστές / πετρελαιάδες (ονόματα δεν λέμε), σίγουρα θα είπαν τα καλύτερα λόγια για δαύτον… Κάλεσε και εκπροσώπους του στην Αθήνα για την άλλη βδομάδα – θα τους στρώσει κόκκινο χαλί… Ο.Κ. Μόνο ηλίθιοι μπορούν να πιστεύουν ότι με τον Haftar «πρόεδρο» (λέμε τώρα…) το λιβυκό κράτος θα έδινε έστω και μισό πόντο παραπάνω αοζ στο ελλαδιστάν… Την ίδια ακριβώς συμφωνία θα υπέγραφε και ο “στρατηγός”, αν μπορούσε να υπογράψει οτιδήποτε, με την Άγκυρα!

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει σύντομα… Οπότε το ρημαδογκουβέρνο απλά πάει να χωθεί στον πόλεμο στη λιβύη… Όμως αν συνεχίσει μ’ αυτό το πάθος του νεοφώτιστου, σύντομα, πολύ σύντομα, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Άγκυρα. Θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ρώμη. Γιατί και το ιταλικό κράτος υποστηρίζει αυτόν τον (πώς τον λένε στα μέρη μας; «ετοιμόρροπο»; «άντε να μας αδειάσει την γωνιά»;) Fayez al-Sarraj, της αναγνωρισμένης διεθνώς λιβυκής κυβέρνησης… Αυτόν που χτες έχασε την Αθήνα απ’ τις πρεσβείες του…

Χτες, όμως, ήταν στην Ρώμη ο Cavusoglou… Της “διεθνώς απομονωμένης” Άγκυρας… Βοηθείστε την αδύνατη μνήμη της ασταμάτητης μηχανής: δεν είναι μια ιταλική πετροεταιρεία (να δείτε πως λέγεται, ena; – όχι· μήπως eni; – ναι…) που έχει κάτι συνεταιρικά deal για κάτι τρύπες σε κάτι νοτιοκυπριακά θαλάσσια ρημαδο-οικόπεδα;

Ω ναι! Όμως «άλλο οι επιχειρήσεις άλλο τα κράτη»! Ο.Κ….

(φωτογραφία πάνω: Αυτός δεξιά με την οδοντοστοιχία είναι ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio… Αν ο πανικός είναι κακώς σύμβουλος, ο πανικός του ξεπεσμένου ιμπεριαλισμού είναι ακόμα χειρότερος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει το μισό εργατικό καθήκον της, ενημερώνοντάς σας για τα χειρότερα: η λιβύη δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ότι κι αν νομίζουν τα αφεντικά του. Αν, παρ’ όλα αυτά, καταφέρουν με τα φτηνά καουμποϋλίκια τους να κάνουν την σχέση Άγκυρας – Ρώμης στρατηγική, ε, τότε…

Στη μέση: Δραστήριο το ιταλικό κράτος. Μαζί με τον Cavusoglou, ο Di Maio υποδέχθηκε χτες και τον Lavrov… Με θέμα την λιβύη βέβαια. Εντελώς συμπτωματικά επρόκειτο για μια συνάντηση “κρατών που συνορεύουν με την λιβύη”, plus έναν μη γάλλο βασικό υποστηρικτή του Haftar… Με θέμα; (Φωτογραφία κάτω:) Την Μεσόγειο… (Την παραλίγο «κλειστή» ελληνο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη…) Η Ρώμη προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο (ιμπεριαλιστικό) έδαφος (και νερό) στην περιοχή… Εεεεε;

Το τι συζητήθηκε με τον ρώσο υπ.εξ. η ασταμάτητη μηχανή δεν το ξέρει. Θα προσπαθήσει πάντως να το συμπεράνει έντιμα…)

Δύσκολοι καιροί…

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχει κάποιο «εσωτερικό σχίσμα» τακτικής (ή και στρατηγικής) στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου σχετικά με την «αντιμετώπιση του αιώνιου εχθρού»; Υπάρχει κάποια τάση ρεαλιστών και κάποια άλλη hard «εθνικοφρόνων»; Η «διαρροή» απ’ το υπουργείο άμυνας που ανακλήθηκε δυο ώρες μετά, καθώς και διάφορες δημαγωγικές εθνοπολεμικές κορώνες και «πεσίματα» στον σύμβουλο του ρημαδοΚούλη, αφήνουν το ερώτημα να αιωρείται…

Εν τω μεταξύ να αυτούσιο το χθεσινό ρεπορτάζ ενός νοτιοκυπριακού μήντιου («πολίτης») για τις απόψεις της Άγκυρας επί του θέματος «αοζ στην ανατολική Μεσόγειο», όπως έχουν ήδη χαρτογραφηθεί (χθεσινή αναφορά «αυτή είναι η εθνική απειλή»;)

Στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου δεν πρέπει να δοθεί υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ παρά μόνο χωρικά ύδατα υποστηρίζει πηγή του τουρκικού ΥΠΕΞ, λέγοντας ότι με βάση το διεθνές δίκαιο βασικός όρος είναι η αρχή της ίσης κατανομής και όχι της ίσης απόστασης.

Υποστηρίζει ακόμη ότι με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος άλλων χωρών μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Υποστηρίζει ότι μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος.

Συγκεκριμένα, πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ ανέφεραν στο Ανατολού ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έκανε τις συμφωνίες της για οριοθέτησης της θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τις άλλες χώρες (Αίγυπτο, Λίβανο και Ισραήλ) στη βάση της αρχής της ίσης απόστασης θεωρώντας την Κύπρο ‘ηπειρωτικό έδαφος’. Μάλιστα η ίδια πηγή υποστηρίζει ότι δεν είναι όρος η αρχή της ίσης απόστασης για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Αναφέρει ακόμη ότι ο βασικός όρος στο διεθνές δίκαιο και τη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας είναι η αρχή της ‘ίσης κατανομής’. “Με βάση αυτή την αρχή, συγκρίνοντας τα νησιά με το ηπειρωτικό έδαφος μπορεί να τους δοθεί λιγότερη υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Και μάλιστα τα νησιά μπορεί να περικυκλωθούν εντελώς. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ληφθούν υπόψη παράγοντες όπως το μέγεθος, το μήκος της πρόσοψής και η θέση των νησιών και πόσο μακριά είναι από το ηπειρωτικό έδαφος”, αναφέρει η ίδια πηγή.

Οι ίδιες πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ αναφέρουν στο Ανατολού ότι για την υπογραφή της συμφωνίας της Τουρκίας με την Λιβύη για τις οριοθέτηση των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων προβλήθηκε η αρχή της ίσης κατανομής. Σχετικά με τον χάρτη που δημοσιοποίησε χθες ο αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Ναυτιλίας και Αεροπορίας του τουρκικού ΥΠΕΞ, η ίδια πηγή αναφέρει ότι σε αυτόν ορίζεται ότι η  περιοχή δεν πρέπει να δοθεί στα ελληνικά νησιά και στο δυτικό μέτωπο της Κύπρου άλλη περιοχή θαλάσσιας αρμοδιότητας πέραν των χωρικών τους υδάτων.

Σύμφωνα με το Ανατολού, με την συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης μπορεί να μην λύνονται εντελώς όλες οι διαμάχες αλλά η Τουρκία έχει ένα σημαντικό κέρδος από την άποψη της στήριξης των δικών της νομικών και πολιτικών επιχειρημάτων.

Θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει αίμα απ’ τα στόματα των «μογγόλων» (τούρκων), αλλά ότι έχουν κάποια εύλογα και όχι ασυνήθιστα νομικά επιχειρήματα που μπορεί να ισχύουν στην ανατολική Μεσόγειο μπορεί και όχι, ωστόσο υπόκεινται στην τελική κρίση κάποιων διεθνών «ειδικών» της «διεθνούς νομιμότητας» πάντα. Αν και για όσο θα υπάρχει τέτοια…

Αλλά αυτό είναι ενδιάμεσο, «διαδικαστικό». Το σημαντικότερο είναι πως αν όχι κάτι άλλο, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (συμπεριλαμβανόμενης και της νοτιοκυπριακής απόφυσής του) έχει να απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Αν τα οποιαδήποτε κοιτάσματα βρεθούν οπουδήποτε σε «οριστικοποιημένης ιδιοκτησίας» βυθούς σε 10 χρόνια, θα είναι άχρηστα. Γιατί μέχρι να βρεθούν, να μετρηθούν και να αξιοποιηθούν (καπιταλιστικά πάντα) η παγκόσμια αγορά θα έχει τόσο πολύ φυσικό αέριο και τόσες ακόμα εναλλακτικές τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας (do you know cold fusion…ε;;;; ) ώστε δεν θα υπάρχει «εμπορικό ενδιαφέρον». Αν δεν χωρίσει τώρα (το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο), το συντομότερο, ήρεμα και πολιτισμένα τα θαλάσσια οικοπεδάκια με τους γειτονές του, μπας και βρει έγκαιρα κανά φράγκο θαμένο στον πάτο της θάλασσας, θα μείνει με την «εθνική κάβλα» στο χέρι…

(Επειδή, το ξέρουμε, υπάρχουν άπειροι βλάκες: η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι punk: οι θάλασσες ανήκουν στα ψάρια τους… Ή, για όσους το βρίσκουν ρομαντικό αυτό, είναι «τύπου Σκουριές»: να πάνε να γ…θούν τα κοιτάσματα και οι επιχειρηματίες τους!).

(φωτογραφία: Αποκλείεται! Αυτός με τα γυαλιά αριστερά, ο ρημαδο(Γουαϊ)δοΝικόλας, χαραμίζεται! Είναι γεννημένος για μεγάλα πράγματα!!!)

Αυτή είναι η «εθνική απειλή»;

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Η καθεστωτική «καθημερινή» αναδημοσίευσε χτες έναν επίσημο (τουρκικό) χάρτη, που δείχνει την οριοθέτηση εκείνου που η Άγκυρα εννοεί σαν δική της αοζ στην ανατολική Μεσόγειο… φωτογραφία επάνω. Ε, δεν είναι desperado και outlaw όπως επιμένει η δημαγωγία του βαθέος κράτους! (Είναι απορίας άξιο το τι μπορούν να καταλάβουν πλέον οι υποτελείς…).

Να και το «υπόμνημα» του τουρκικού χάρτη: Η γραμμή Α – Β – C είναι η ιδέα της Άγκυρας για την οριοθέτηση της αοζ της με εκείνη της κύπρου – αν, φυσικά, λυθεί το κυπριακό… Η γραμμή C – D – E είναι η προτεινόμενη οριοθέτηση της τουρκικής με την αοζ της αιγύπτου, σαφώς πιο γενναιόδωρη απ’ αυτή που προτείνει το ελλαδιστάν στη χούντα του Καΐρου. Το Καστελόριζο (που δεν φαίνεται στο χάρτη, λόγω κλίμακας) δεν έχει καμμία αοζ, ενώ η γραμμή Ρόδος – Κάρπαθος – Κάσος – ανατολική Κρήτη έχουν αοζ (μάλλον) ως τα χωρικά ύδατα (6 μίλια). Ο χάρτης είναι φτιαγμένος με βάση την θέση της Άγκυρας ότι αυτά τα νησιά δεν δικαιούνται αοζ.

Η μικρή γραμμή E – F είναι το σύνορο μεταξύ τουρκικής και λιβυκής αοζ· με βάση το «προσύμφωνο» Άγκυρας – Τρίπολης, που τόσα ελληνικά αίματα έχει ανάψει! Αυτό είναι όλο κι όλο: απ’ το σημείο E ως το σημείο F! (To E εμφανίζεται σαν αντικρυστό του σημείου κάτω αριστερά στον χάρτη, με τις 4 τελίτσες, που είναι η βόρεια άκρη του χερσαίου συνόρου αιγύπτου – λιβύης).

Προσέξτε όμως την θέση του σημείου F. Σύμφωνα με τις απόψεις τόσο της Άγκυρας όσο και της Τρίπολης, απ’ αυτό το σημείο θα ξεκινάει μια γραμμή παράλληλη με τις νότιες ακτές της Κρήτης, προς τα δυτικά, που θα είναι το όριο των αοζ πρώτα της αιγύπτου και μετά της λιβύης απ’ την μια μεριά και της ελλάδας απ’ την άλλη. Είναι σαφές απ’ την θέση του σημείου F, ότι το «προσύμφωνο» ΔΕΝ καταργεί τη (νότια) αοζ της Κρήτης, στο λιβυκό πέλαγος· ούτε όμως δέχεται την «μέση γραμμή». Δίνει σαφώς λιγότερο βυθό στην Κρήτη και σαφώς περισσότερο στη λιβύη – πράγμα που ούτε πρωτάκουστο είναι ούτε παράλογο… Με βάση «το διεθνές δίκαιο»…

Οποιοσδήποτε που δεν είναι φασίστας θα έλεγε ότι αυτός ο τουρκικός χάρτης, σαν αφετηρία μιας «έντιμης» διαπραγμάτευσης μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας (τιιιι;;;;), είναι η αφετηριακή θέση της πρώτης. Μια λογική αφετηριακή θέση, με δεδομένο ότι μιλάμε για κράτη, κρατικές επικράτειες, κλπ. Μια αφετηριακή θέση, τέλος, που θα μπορούσε να επιδέχεται «βελτιώσεις» για την Αθήνα σε σχέση με το εύρος της όποιας αοζ των νησιών Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, ανατολική Κρήτη. Θα μπορούσε η γραμμή να μετακινηθεί κάπως προς νοτιοανατολικά, δίνοντας κανά μίλι παραπάνω στο ελλαδιστάν… Αλλά έτσι κι αλλιώς οι δίκαιοι αγώνες των ντόπιων θα εμποδίζαν τις εξορύξεις (αν βρίσκονταν κοιτάσματα) – κι αυτό είναι το σωστό!!! Τελικά «περί όνου σκιάς» ο εθνικός πυρετός…

Αλλά…. Όπως και οι προηγούμενοι και οι πιο προηγούμενοι, έτσι και οι τωρινοί ρημαδογκουβέρνοι είναι πολύ «σκληροί»… Ο χάρτης «είναι ανυπόστατος» δήλωσε ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας – λες και οι χάρτες έχουν «υπόσταση» σαν τέτοιοι, έξω απ’ το υλικό που χρησιμοποιούν για να υπάρξουν σαν χάρτες… Είναι και «ανεδαφικός» είπε – σίγουρα, αφού αφορά θάλασσα! Τι άλλο; Ας ορίσει λοιπόν κι αυτός την ελληνική αοζ με την αοζ του Guaido!!!

Πώς θα μπορούν να πουλήσουν αντιτουρκική «εθνική ενότητα» στους υποτελείς αν παραδεχτούν ότι υπάρχει μια λογική βάση για διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό»; Πώς θα πείσουν τους υποτελείς να ξεπεράσουν την εθνικιστική / ιμπεριαλιστική μεγαλομανία ότι «όλα δικά μας είναι» που οι ίδιοι έχουν καλλιεργήσει, για καθόλου ασήμαντους λόγους;

Τι θα κάνει το κοπάδι και οι βοσκοί του αν δεν υπάρχουν «βάρβαροι»; Αυτοί είναι Η «λύση»!…

(φωτογραφία: Ο χάρτης κάτω είναι “υποστατικός” (;) και “εδαφικότατος” – σύμφωνα με τα εθνικά μούτρα σαν τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα…. Κυρίως είναι εθνικά χορταστικός! Πιάνεις έναν διαβήτη που στην κλίμακα του χάρτη τον ανοίγεις στα 200 μίλια, καρφώνεις το ένα σκέλος του στη Ρόδο ή στην Κάρπαθο, και χαράζεις ελληνική αοζ! Μετά πιάνεις το νότο, τραβάς μια “μέση γραμμή” με τις αφρικανικές ακτές, και επειδή είσαι “ωραίος σαν έλλην” λες στους αφρικανούς (αν είναι χουντικοί θα είναι οπωσδήποτε φίλοι σου) να πάνε και λίγο πιο κάτω, “να σου κάνουν την χάρη” όπως λέγεται, επειδή είσαι φίλος τους.

Έτσι, όμορφα κι ωραία, μαζί με τη Λευκωσία, μετατρέπεις την ανατολική Μεσόγειο σχεδόν σε ελληνική λίμνη… Πώς να μην σε εκνευρίζουν όσοι σε αμφισβητούν;)

Ο γυαλός δεν είναι στραβός

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. … Οι τούρκοι μετράνε την αφετηρία της αοζ απ’ την ηπειρωτική στεριά. Υποστηρίζουν ότι τα νησιά δεν έχουν επήρρεια στις αοζ. Εμείς υποστηρίζουμε ότι έχουν πλήρη, σαν κανονική ξηρά. Αλλά αν πάμε στο διεθνές δικαστήριο ούτε αυτοί θα πάρουν αυτό που θέλουν, ούτε εμείς. Γιατί, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για την θάλασσα, τα νησιά έχουν μεν επήρρεια, αλλά περιορισμένη· επήρρεια «ειδικών περιπτώσεων»…

Αυτά λέχθηκαν χτες σοβαρά και υπεύθυνα από δημοσιογράφους της απογευματινής ζώνης (18.00 – 20.00…) του καθεστωτικού real fm. Είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα – τα είχατε διαβάσει ήδη εδώ χτες («Νεύρα…»). Αλλά είναι «έπεα πτερόεντα»…

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει σαφής αυτή η πραγματικότητα; Το τουρκικό καθεστώς είναι καπιταλιστικότατο· και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016 έχει γίνει αυταρχικότερο – θεωρεί πως έτσι διαχειρίζεται αποτελεσματικά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει….

Αλλά τον καυγά με τις αοζ δεν τον ξεκίνησε αυτό! Τον ξεκίνησε το ελλαδιστάν. Ακόμα κι αν το έκανε προπαγανδιστικά (στην πράξη η Αθήνα δεν έχει οριοθετήσει καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, ούτε καν με τη νότια κύπρο – προφανώς επειδή κάποιοι στα επιτελεία καταλαβαίνουν ότι οι «εθνικά υπερήφανοι χάρτες» της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής αοζ είναι φτηνές ονειρώξεις) το έκανε. Ακόμα κι αν η προσπάθειά του να βρει συνεταίρους σ’ αυτές τις ονειρώξεις απέτυχε, το έκανε: ξεκίνησε τον καυγά. Ελπίζοντας ότι θα νικήσει – με την βοήθεια του “ένοπλου θείου απ’ την αμερική”…

Η Άγκυρα απαντάει τώρα ανάλογα, και ένα κλικ παραπάνω: δεν έχει γίνει καμμία οριοθέτηση αοζ με την Τρίπολη, έχει υπογραφτεί μόνο ένα «προσύμφωνο» για το πως μπορεί να γίνει… Αλλά πάνω σ’ αυτό το «προσύμφωνο» μπορεί να δημοσιοποιεί τους δικούς της χάρτες: τουρκικές τερατολογίες εναντίον ελληνικών τερατολογιών…

Αντί να πουλάει (για εσωτερική και μόνο κατανάλωση) το ελληνικό βαθύ κράτος την άποψη ότι το Καστελόριζο, η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κάσος, ακόμα και η Κρήτη, έχουν αοζ … 200 ναυτικά μίλια, θα μπορούσε να έχει αναγνωρίσει το προφανές (και όντως συμβατό με το «διεθνές δίκαιο της θάλασσας»): ότι το Καστελόριζο δεν έχει καμμία αοζ (μόνο χωρικά ύδατα), ενώ τα υπόλοιπα έχουν μεν μια κάποια «ζώνη αποκλειστικής εκμετάλλευσης», αλλά σε καμμία περίπτωση «κανονική». Το πόση είναι αυτή μόνο με διαπραγματεύσεις με τους «γείτονες» θα μπορούσε να προσδιοριστεί· με μια προκαταρκτική συμφωνία πως αν υπάρξει διαφωνία η λύση θα βρεθεί από το διεθνές δικαστήριο.

Αντί γι’ αυτά το ελληνικό βαθύ κράτος προτιμάει να παράγει τόνους αντιτουρκισμού και «εθνικής ενότητας» με βομβαρδισμούς ψεμμάτων στο εσωτερικό. Μπετονάρει τους μικροαστούς λακέδες του – για κάτι που, ωστόσο, δεν πρόκειται να του «βγει» διεθνώς· και το ξέρει.

Τότε τι;

Η αντίσταση δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση»!

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έχει αναλάβει σαν καθήκον της (καθόλου το μοναδικό!) μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή που θα αναγκαστεί να πει το δικό της (ανάποδο) enough! Εν τω μεταξύ υπάρχει ένα όριο που μπορεί να το ξεπεράσει ο καθένας και η καθεμιά, ακόμα και solo – αλλά όχι, καμμία ασταμάτητη μηχανή! Είναι εκείνο το όριο του καθημερινού εμπειρισμού και της de facto υποτέλειας που συμβουλεύουν ότι η καθημερινότητα, η μικροκλίμακά της και τα ζόρια της (αναμφίβολα πολλά…) είναι όλα κι όλα εκείνα που αντιστοιχούν στον καθένα και στην καθεμιά να παλεύει· ή να συμβιβάζεται… Και μάλιστα, ακόμα χειρότερα: πως όσο πιο ασήμαντο είναι αυτό το «καθημερινό» τόσο περισσότερο πρέπει να αναγορεύεται σε «σοβαρό». Η τρίχα να γίνεται τριχιά!

Κανείς δεν μπορεί να κάνει ενέσεις μεγαλοσύνης στην αντίληψη και στη συνείδηση – ευτυχώς! Προχτές πολλοί «ανακάλυψαν» κακήν κακώς τη λιβύη, επειδή αυτό τους έδειξε το χοντρό δάκτυλο του καθεστώτος· δεν είδαν ολόκληρο το χέρι, δεν είδαν ολόκληρο το σώμα του. Αύριο, μεθαύριο, θα «ανακαλύψουν» κάτι άλλο – και θα χωθούν ακόμα περισσότερο κάτω απ’ τα σκεπάσματα, ελπίζοντας ότι αν είναι να γίνει κανά κακό θα τους προσπεράσει…

Όση αποδιάρθρωση της καθεστωτικής δημαγωγίας και όση εργατική αντι-πληροφόρηση κι αν κάνει η ασταμάτητη μηχανή, είναι αδύνατο να σηκώσει τα σκεπάσματα της απώθησης. Η ισχυρή συνείδηση πως η «μεγάλη κλίμακα» (του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, των κρατικών πολιτικών, των ιμπεριαλισμών) είναι το ίδιο καθοριστική (αν όχι περισσότερο) με το νεφέλωμα της μικροκλίμακας στη σύγχρονη εργατική καθημερινή ζωή, αυτήν την φορά, δεν θα έρθει «απ’ έξω»! Όποιος περιμένει “σωτήρες” ας σκάψει από τώρα τον λάκο του.

Στον 20ο αιώνα η τάξη μας ανακάλυπτε τα χασάπικα όταν ήδη την είχαν αλέσει οι κρεατομηχανές. Στον 21ο αιώνα οφείλει να προβλέπει και να δρα έγκαιρα – οι κρεατομηχανές είναι ακόμα πιο ανελέητες…

Νεύρα…

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ευτυχώς που το ρημαδογκουβέρνο θύμωσε. Έχουν και τα καλά τους αυτά τα νευράκια: οι δημαγωγοί, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος, κοινοποιούν και κάποια πράγματα που αν τα προσέξει κανείς δεν είναι και τόσο ευοίωνα (από «εθνική άποψη»).

Απ’ την πλούσια αρθρογραφία της χθεσινής καθεστωτικής «καθημερινής» μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι … Η λιβύη, τόσο επί Καντάφι όσο και επί Σαράζ, είχε επεκτατικές βλέψεις επί των νομίμων ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Και ότι …. Η Τρίπολη δεν αναγνώριζε ποτέ ότι, για παράδειγμα, η Γαύδος έχει κάποια επήρεια στην οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, ούτε όμως και την πρακτική της μέσης γραμμής…

Το ότι η Γαύδος δεν δικαιούται αοζ θα μπορούσε να επικυρωθεί και απ’ το διεθνές δικαστήριο, αν ποτέ έφτανε το ζήτημα εκεί: είναι οι περιπτώσεις των μικρών νησιών που, όπως γράφαμε χτες, χάνουν αυτό το δικαίωμα προκειμένου να ξεμπερδέψει μια διένεξη οριοθέτησης αοζ. Όσο για την «μέση γραμμή» που πάντα αρνούνταν το λιβυκό καθεστώς, ακόμα και στις ένδοξες εποχές της “λαϊκής τζαμαχιρίας”, που υπήρχε σαν ενιαία επικράτεια; Πιθανότατα οφείλεται στο ότι η Αθήνα εννοεί σαν αφετηρία της «μέσης γραμμής» την Κρήτη, ένα νησί δηλαδή (μεγάλο αλλά νησί)· ενώ απέναντι υπάρχει η ακτή μιας ολόκληρης ηπείρου… Οι χερσαίες ποσότητες είναι ολοφάνερα άνισες. Όμως τα δικαιώματα στους βυθούς αναγνωρίζονται σαν προεκτάσεις των χερσαίων φλοιών· και όχι σαν επεκτάσεις των κάθε φορά χωρικών υδάτων. Αυτό είναι, κατά κάποιον τρόπο, το πλεονέκτημα της τουρκικής επικράτειας: είναι συμπαγές ασιατικό έδαφος…

Μάθαμε επίσης ότι … Η Αθήνα αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες και στις αργόσυρτες και κατά καιρούς διακοπτόμενες διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται από το 2009 με την αίγυπτο για την οριοθέτηση αοζ ανάμεσα στη βορειοαφρικανική ακτή και τα Δωδεκάνησα (στη γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου)…

Γιατί η Αθήνα «αντιμετωπίζει σοβαρότατες δυσκολίες» σ’ αυτό το θέμα, ειδικά όταν έχει απέναντι έναν τόσο καλό φίλο και σύμμαχο σαν τον φασίστα Sisi, δεν μας το λένε οι δημαγωγοί. Υποθέτουμε ότι μπορεί να είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο ανέκαθεν η Τρίπολη δεν δεχόταν την «μέση γραμμή»: το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο αντιμετωπίζει το θέμα ως εάν το Αιγαίο να είναι μια συμπαγής στεριά και όχι ένα αρχιπέλαγος με μικρότερα και μεγαλύτερα νησιά – και έτσι προτείνει «μέση γραμμή» και στο Κάιρο, σα να είναι η Κρήτη και η γραμμή Ρόδου – Καρπάθου – Κάσου το χείλος της στεριάς του Αιγαίου και όχι μια αλυσίδα νησιών που εξέχουν απ’ τον βυθό.

Είτε η ελληνική (βολική) άποψη δεν αντέχει νομικά, είτε σηκώνει πολλή διαπραγμάτευση, το αποτέλεσμα είναι ότι ούτε ο δικτάτορας Μουμπάρακ ούτε ο δικτάτορας Sisi έχουν «ψηθεί»…

Φαίνεται πως το μονότονα επαναλαμβανόμενο «διεθνές δίκαιο» δεν έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το «αλληλούια»… Με δεδομένη την μορφολογία της ευρύτερης περιοχής μόνο αν συμφωνούσαν η Τρίπολη με την Αθήνα και την Άγκυρα· η Άγκυρα με την Αθήνα, την Τρίπολη και το Κάιρο· το Κάιρο με την Αθήνα και την Άγκυρα, και η Αθήνα με τους άλλους τρεις, θα έβγαινε άκρη.

Θα ήταν λογικό, αλλά δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Ειδικά για ένα κράτος (το ελληνικό) που έχει σαν «εθνική στρατηγική» την συντήρηση εκκρεμοτήτων – μέχρι να ξεπαγώσει ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»…

(φωτογραφία: Πατριωτάκι!!!! Ε, Τάκη! Τάκη ακούς τι σου λέω; Μην πας στα βαθιά! Βγες έξω παιδάκι μου! Όχι στα βαθιά!! Έχει σκυλόψαρα εκεί!!! Αααχ… Θα με πεθάνει αυτό το παιδί…  Τάκη!!! Τάκη ακούς τι σου λέω;)

… και ταξίδι στις όχθες του Νείλου

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι ευαίσθητος άνθρωπος. «Ευαίσθητος» με την έννοια ότι αρπάζει εύκολα τα κρυώματα και τους ιούς της εξωτερικής πολιτικής του κράτους που τον τιμά με το πόστο του υπ.εξ. Κάπως έτσι αναγνώρισε τον Guaido σαν «πρόεδρο της βενεζουέλα» – όταν τον είχε ξεχάσει και η μάνα του. Επωαζόταν εντός του (του ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλα) το μικρόβιο· και εκδηλώθηκε ετεροχρονισμένα…

Τώρα, πηγαίνοντας θυμωμένος στο Κάιρο για να τα πει με το φιλαράκι του, τον χουντικό υπ.εξ. Shoukry, έφυγε βιαστικά. Κι ήταν αναμενόμενο να αρπάξει μια ειδική version του «ιού του Νείλου». Βγάζει πυρετό: όπως δήλωσε αμφιβάλλει αν η κυβέρνηση του Fayez al-Sarraj έχει την αρμοδιότητα να υπογράψει συμφωνία με την Άγκυρα… Α χα! Ε, ας της κάνει μήνυση!!!

Αυτό το δήλωσε πρώτη η χούντα του Καΐρου· είναι δική της εφεύρεση. Αλλά γι’ αυτήν το νόημα της «αμφιβολίας» είναι σαφές. Θέλει ο στρατηγός Haftar (τον οποίο υποστηρίζει) να γίνει πρόεδρος της λιβύης ή, αν πάσει περιπτώσει, “συμ-πρόεδρος” – οπότε «αμφιβάλει»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας και το ρημαδογκουβέρνο του τι θέλουν; Κι αυτοί ανακάλυψαν την γοητεία του Haftar; Ας φρόντιζε να κάνει κανά εμβόλιο ο ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας: ακόμα και στην περίπτωση που ο Haftar καταλάμβανε την Τρίπολη (αρκετά μακρινό κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση) δεν θα σκεφτόταν τίποτα διαφορετικό για την λιβυκή αοζ απ’ όσα σκέφτονταν οι προκατοχοί του… Διάβολε! Σε μια θάλασσα που λέγεται επίσημα λιβυκό πέλαγος αυτός θα έκανε πίσω;

Πιθανότατα ο Haftar σαν πρόεδρος μπορεί να μην έκανε συμφωνία με την Άγκυρα. Ούτε με την Αθήνα θα έκανε πάντως!!! Και, παρά την επιμόλυνση αυτού του ένδοξου έλληνα πολιτικού άντρα και πατριώτη, στο χτεσινό ρεπορτάζ της αιγυπτιακής καθεστωτικής al-Ahram δεν αναφέρει πουθενά ότι θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την οριοθέτηση των αοζ ελλάδας αιγύπτου… Φυσικά εκεί έχουν χούντα κι εδώ έχουμε δημοκρατία· οπότε εκεί μπορεί να κρύβουν απ’ τον λαό τα μεγάλα κόλπα ενώ εδώ τα διαλαλούν…

Όπως και νάχει, τους σφάχτες του Καΐρου το memorandum Τρίπολης – Άγκυρας τους ενοχλεί μεν· αλλά για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι η Αθήνα. Πέρα απ’ τα υπόλοιπα έχουν ένα πρόβλημα που οι γενναίοι έλληνες δεν έχουν: η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή και αντι-χουντική στην αίγυπτο· και την στηρίζουν κάθε άλλο παρά αμελητέα κράτη. Πρώτη και καλύτερη η Άγκυρα, αλλά πιθανότατα ακόμα και (διακριτικά…) το Βερολίνο… Η χούντα φοβάται την στιγμή που η «αδελφότητα» θα έχει πετύχει αρκετή επιρροή στον στρατό, οπότε ένα στρατιωτικό κίνημα υπέρ της δημοκρατίας να στείλει τον Sisi και όλο το φασιστο-τσουρμό του οριστικά στο απόσπασμα.

Συνεπώς το μέγιστο που θέλει και μπορεί να κάνει η χούντα του Καΐρου είναι proxy πόλεμο με την Άγκυρα. Σε λιβυκό έδαφος, όπου έχει καλούς συσχετισμούς, αφού στην ίδια πλευρά βρίσκονται Παρίσι και Μόσχα (ο καθένας για τους δικούς του λόγους). Τον ελληνικό αντι-τουρκισμό η αιγυπτιακή χούντα τον κτυπάει φιλικά στην πλάτη. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να οξύνει κάποια κόντρα· είπαμε, κοιτάει διαρκώς πίσω της. Χρειάζεται μεν την Αθήνα (που μπλοκάρει διάφορα αντιχουντικά μέτρα της ε.ε.) αλλά εκτιμάμε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσει αυτά που θεωρεί «εθνικά συμφέροντά» της υπογράφοντας τώρα μια οριοθέτηση που σταθερά αρνείται να υπογράψει εδώ και χρόνια. Υπογράφοντας μια οριοθέτηση αοζ μεταξύ Αθήνας και Καΐρου που θα είναι υποχρεωτικά λειψή αν δεν συνοδευτεί α) απ’ την οριοθέτηση της αοζ Αθήνας – Άγκυρας στην ανατολική Μεσόγειο, και β) την οριοθέτηση της αοζ Καΐρου – Άγκυρας…

Από ένα σημείο και μετά η “ελληνο-αιγυπτιακή” φιλία και συμμαχία είναι, απλά, πηγή προβλημάτων για το Κάιρο…

 

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…