Tag: κρίση

Απ’ τις maquiladoras ως το έξαλλο ψόφιο κουνάβι

Δευτέρα 3 Φλεβάρη (01.55) >> Για τους κατά 25% δασμούς που επέβαλε από προχτές το γκουβέρνο του ψόφιου κουναβιού στις εισαγωγές απ’ το μεξικό (και τον καναδά…), με προοπτική κλιμάκωσης αν οι θιγόμενοι αντιδράσουν (αυτό θα κάνουν!), κάτι θα έχετε ακούσει / διαβάσει: στην εξελισσόμενη δυτική παρακμή φαίνεται πως η τελευταία «συνταγή» αντιμετώπισης των εμπορικών ελλειμμάτων (για όσα κράτη έχουν τέτοια) προέρχεται κατευθείαν απ’ τους σερίφηδες του αμερικανικού let’s go west. Τι πιο λογικό να παίρνει την σχετική (παραδειγματική) πρωτοβουλία ο «φυσικός» κληρονόμος τους;

Λιγότερο θορυβώδης είναι η δομική αντινομία αυτής της τακτικής, όταν εφαρμόζεται όχι μεταξύ γρήγορων πιστολιών στο Τέξας αλλά μεταξύ κρατικών / καπιταλιστικών λογιστηρίων. Οι  δασμοί στις εισαγωγές είναι ουσιαστικά φόροι κατανάλωσης για τα κράτη που τους επιβάλλουν! Με λίγα λόγια οι πρώτοι που θα θιγούν άμεσα απ’ τις δασμολογικές ομοβροντίες του ψοφιοκουναβιστάν είναι οι ίδιοι οι αμερικάνοι καταναλωτές (και φυσικά οι αμερικάνοι εισαγωγείς, έμποροι κλπ). Στη θεωρία αυτή η βλάβη θεωρείται προσωρινή: τα ακριβά εισαγόμενα θα αντικατασταθούν από αντίστοιχα φτηνά εντόπιας παραγωγής, κι έτσι (τελικά) το μεν κράτος θα χάσει την έκτακτη φορολογία των δασμών αλλά η εσωτερική (καπιταλιστική) παραγωγή θα ενισχυθεί, και μια κάποια ισορροπία εισαγωγών / εξαγωγών θα αποκατασταθεί. Σωστά… Αρκεί να είναι διαθέσιμη η εσωτερικής παραγωγής αντικατάσταση… και να είναι εξίσου φτηνή με τα εισαγόμενα, ακόμα και μετά το «καπέλο» των δασμών… (Είναι; Θα είναι σύντομα; Αμφίβολο…)

Υπάρχει όμως ένα σημαντικότερο χαρακτηριστικό των εμπορικών / οικονομικών / καπιταλιστικών σχέσεων μεταξύ του μεξικό και των ηπα που συνιστά την ανομολόγητη νοσταλγία του ψοφιοκουναβιστάν: οι maquiladoras! Περί τίνος πρόκειται;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι σωστομερίτες σε μανιοκατάθλιψη 1

Δευτέρα 27 Γενάρη (00.37) >> Η μανία είναι τώρα στην Ουάσιγκτον∙ και η κατάθλιψη πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη… Ζήτημα ιδιοσυγκρασίας θα πείτε. Ίσως. Αλλά το πιο ακλόνητο ανάμεσα στα γεγονότα είναι η βιασύνη. Η βιασύνη του ψοφιοκουναβιστάν: δεν υπάρχει χρόνος!

Πράγματι. Δεν περνάει εβδομάδα χωρίς το Πεκίνο

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι σωστομερίτες σε μανιοκατάθλιψη 2

Δευτέρα 27 Γενάρη (00.32) >> Είναι το ψόφιο κουνάβι φασιστόμουτρο; Η καταρχήν απάντηση είναι «ναι», μόνο που αμέσως μετά αυτό το ξερό «ναι» αποδεικνύεται κενό νοήματος. Έχει γίνει τόσο μεγάλη κατάχρηση των όρων «φασισμός» και «φασίστας» εδώ και δεκαετίες ώστε έχουν καταντήσει σχεδόν αδιάφοροι. Αντί για προσπάθειες «αφύπνισης» αντανακλαστικών με προέλευση την δεκαετία του 1930 θα ήταν σκόπιμο να ερευνηθεί η τωρινή ιδεολογική συνθήκη των δυτικών καπιταλισμών.

Κάπως βιαστικά. Όποιος / α έκανε τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά την περιβόητη «Λευκή Βίβλο για την ε.ε.» του 1992 («πόρισμα» και εργαλείο της «συνθήκης του Μάαστριχτ») θα είχε προσέξει ότι ο όρος «οικολογία» και τα παράγωγά του είχαν μόνιμη αναφορά σ’ εκείνο το σχέδιο για την global επέκταση των ευρωπαϊκών καπιταλισμών. Μπορεί να έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε και να έχει-έρθει-ο-κόσμος-ανάποδα∙ όμως οι αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν ιδανικές για έναν τέτοιο ευρω-σχεδιασμό, λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η επανένωση της γερμανίας και η «απελευθέρωση» (προς ανακατάληψη) των κρατών/μελών του άλλοτε «ανατολικού μπλοκ» έμοιαζε να προικοδοτεί τους δυτικοευρωπαϊκούς καπιταλισμούς με χωρίς προηγούμενο ευκαιρίες. Τόσο σε (φτηνή ειδικευμένη) εργασία όσο και σε φυσικούς πόρους. Μέσα σ’ εκείνο το σχέδιο λοιπόν ο … «πράσινος» καπιταλισμός είχε περίοπτη θέση.

Ποιο ήταν το νόημα; Το άδολο ενδιαφέρον για τον πλανήτη; Όχι βέβαια!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Οι σωστομερίτες σε μανιοκατάθλιψη 3

Δευτέρα 27 Γενάρη (00.28) >> Μ’ αυτά τα δεδομένα τι προσπαθεί να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν ως η πολιτική βιτρίνα της «κύριας δύναμης» των δυτικών ιμπεριαλισμών αλλά και οι πάμπολοι (λίγο ή πολύ) όμοιοί του στην ευρώπη; Μπροστά στην όλο και πιο ισχυρή «πίεση» του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, και χωρίς πια ελπίδα αξιοποίησης της άλλοτε «soft power» αναδιπλώνονται ιδεολογικά προσπαθώντας να ανασυγκροτήσουν ψυχο-πολιτικά τις αντίστοιχες κοινωνίες γύρω από ένα δόγμα «άμυνας» – στη θέση της άλλοτε θριαμβευτικής διάχυσης / ηγεμονίας! Ένα δόγμα ιμπεριαλιστικής άμυνας, φυσικά, όπως ιμπεριαλιστική ήταν και η (νεο)φιλελεύθερη διάχυση / ηγεμονία∙ αλλά τώρα με όλο και πιο ορατούς τους αντιπάλους.

Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν τα ιδεολογικά κέντρα των δυτικών κρατών;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το ελλαδιστάν σε ναυτία

Δευτέρα 27 Γενάρη (00.11) >> Όπως καταλαβαίνετε υπ’ αυτές τις συνθήκες όχι μόνο η don Rico & Co αλλά το σύνολο της εντόπιας σκηνής πολιτικών βιτρινών βρίσκεται σε vertigo. Που να ακουμπήσει πια ο «πυλώνας σταθερότητας» (με ιωνικό κιονόκρανο…) που καμαρώνουν (οι βιτρίνες) ότι εκπροσωπούν;

Μόλις 4 ημέρες πριν τις αμερικανικές εκλογές, στις 1 Νοέμβρη 2024, διαβλέποντας τη νίκη του ψόφιου κουναβιού, ο don Rico κάλεσε τον Πομπηία (: Pompeo) για να τον τραπεζώσει. Ο υπ.εξ. στην προηγούμενη ψοφιοκουναβική θητεία έμοιαζε (στα μάτια του Don Rico & Co αλλά, υποθέτουμε, και της «αριστεράς» αφού είχε αγκαλιαστεί με δαύτον) ότι θα έχει ξανά ένα καλό πόστο, οπότε θα ήταν το γερό «ελληνικό δόντι» στο ψοφιοκουναβικό γκουβέρνο…

Κρίμα!!! Λάθος εκτίμηση: το ψόφιο κουνάβι δεν θέλει (σίγουρα ως τώρα) ούτε να τον βλέπει τον Πομπηία!!! Οπότε; Η ελπίδα είναι πια το «δόντι» να είναι το … λόμπυ των θεοναζί στις ηπα. (Όχι δωρεάν βέβαια!)

Υπάρχει όμως μια ενοχλητική λεπτομέρεια: το ελλαδιστάν ανήκει μεν στη «ζώνη του us army»∙ από οικονομική άποψη όμως ανήκει στη «ζώνη του ευρώ» – κι όχι στη «ζώνη του δολαρίου». Πως θα συμβιβαστεί το πολιτικό/μιλιταριστικό με το πολιτικο/οικονομικό σκέλος των τακτικών του εντόπιου κράτους / κεφάλαιου όταν υπάρχει όξυνση στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Βρυξελών; Και τι θα συμβεί αν, σε μια έξαρση εύνοιας προς το ελλαδιστάν, το ψόφιο κουνάβι απαιτήσει το λιμάνι του Πειραιά ή/και της Θεσσαλονίκης (αν και όχι την διώρυγα της Κορίνθου…), ε;;;

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, την εποχή που το ελλαδιστάν θα παραλαμβάνει  τα χρυσοπληρωμένα αμερικανικά f-35 («αυξάνοντας τον αμυντικό προϋπολογισμό» του όχι μόνο στο 5% αλλά στο whatever it needs…) o αιώνιος εχθρός θα βγάζει απ’ την τουρκο-πακιστανική γραμμή παραγωγής τα δικά του (δικού του σχεδιασμού…) πολεμικά αεροπλάνα 5ης γενιάς (ΚΑΑΝ)!

Shit!!! Τελικά είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι στη… «σωστή μεριά της ιστορίας»….

(Μήπως να το ρίξουν σε καμιά «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» μπας και μοιραστεί η επερχόμενη φύρα;)

Αυτό δεν είναι κωλοτούμπα!

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (1.01) >> Είναι το (αμερικανικό) αδιέξοδο με τα γράμματα κεφαλαία και φωτισμένα!

Στην προηγούμενη θητεία του το ψόφιο κουνάβι διέπρεψε ως ο «άρχοντας των οικονομικών κυρώσεων», ο «στρατηγός του οικονομικού πολέμου» κατά των rivals: ιράν, κίνα, ρωσία… Ήταν μια τακτική που απέτυχε μεν, συνεχίστηκε όμως με ακόμα μεγαλύτερο πάθος απ’ το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo, ειδικά με «γενική επίθεση» στον ρωσικό καπιταλισμό αλλά και στον κινέζικο… Ο οποίος ρωσικός καπιταλισμός (αυτό είχαν αναγγείλει όλες οι δυτικές πολιτικές βιτρίνες, οι ειδικοί τους, οι δημαγωγοί τους, κλπ) θα κατέρρεε μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2022 κάτω απ’ το βάρος των διαδοχικών κυμάτων κυρώσεων, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ως γνωστόν τα πράγματα γύρισαν ανάποδα. Και έρχεται τώρα το προεκλογικό ψόφιο κουνάβι να δηλώσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι είναι εναντίον των (οικονομικών) κυρώσεων, ότι (τελικά) αυτό που επιτυγχάνεται μ’ αυτές είναι να κινδυνεύει η παγκόσμια ηγεμονία του δολαρίου, και ότι το πρωτεύουν πια είναι να διασωθεί αυτή η νομισματική παγκόσμια ηγεμονία.

Αυτά δεν τα είπε στον εξομολογητή του! Τα είπε πριν ελάχιστες μέρες δημόσια, στο “The economic club of New York”. Απολαύστε τον:

Το πρόβλημα που έχουμε με τις κυρώσεις, κι εγώ τις χρησιμοποιούσα αλλά τις έπαιρνα πίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν, γιατί τελικά σου σκοτώνουν το δολάριο, σκοτώνουν όλα όσα αντιπροσωπεύει το δολάριο, πρέπει να συνεχίσει να είναι το παγκόσμιο νόμισμα, αυτό είναι σημαντικό, νομίζω ότι θα χάσουμε τον πόλεμο αν χάσουμε το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα, νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα είναι το ισοδύναμο του να χάσουμε έναν πόλεμο, και θα μας κάνει μια χώρα του τρίτου κόσμου. Κι αυτό δεν μπορούμε να το αφήσουμε να γίνει.

Οπότε, εγώ χρησιμοποίησα πολύ δυνατά τις κυρώσεις κατά χωρών που τις άξιζαν, και μετά τις έπαιρνα πίσω. Γιατί κοιτάξτε: χάνουμε το ιράν, χάνουμε την ρωσία, η κίνα προσπαθεί να κάνει κυρίαρχο το δικό της νόμισμα… Συμβαίνουν όλα αυτά, χάνουμε τόσες πολλές χώρες, γιατί υπάρχει τόση πολύ σύγκρουση με όλες αυτές τις χώρες, που μπορεί να τις χάσουμε αλλά δεν πρέπει να το επιτρέψουμε αυτό, άρα θα χρησιμοποιήσω τις κυρώσεις όσο πιο λίγο γίνεται….

Μάλιστααααα! Πήραν χαμπάρι και στην Ουάσιγκτον το τι βρίσκεται πολύ κοντά τους στον ορίζοντα!!! Όμως είναι δυνατόν να λέγονται αυτά τα κρατικά μυστικά τόσο ανοικτά; Ή πάει γυρεύοντας το ψόφιο κουνάβι να το πετύχει η επόμενη σφαίρα;

Τι να σας πούμε; Ίσως αγόρασε την εταιρεία που φτιάχνει τα φωτοστέφανα και θέλει να προβάρει ένα…

Το ζήτημα της εξουσίας 4

Δευτέρα 9 Σεπτέμβρη (00.24)>> Εμείς εδώ μπορεί να είμαστε περιθωριακοί, «ψεκασμένοι», «συνωμοσιολόγοι», «φαντασιόπληκτοι» – έτσι λένε εκείνοι που αυτά πρέπει να λένε. Όμως οι πολιτικές βιτρίνες του συστήματος, νοιώθοντας ότι έχουν το πάνω χέρι (πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο βαθμό που η αμιγώς εργατική, προλεταριακή ριζική, δομική αντιπολίτευση θεωρείται σχεδόν μουσειακό είδος απ’ τους ίδιους τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες) δεν παύουν να φανερώνουν τι ακριβώς συμβαίνει με το «φάντασμα που πλανιέται πάνω απ’ την ευρώπη», το κρατικο/καπιταλιστικής κατασκευής φάντασμα. Ποιοί, για παράδειγμα, είναι που με έργα, λόγια και παραλείψεις «σπρώχνουν» το AfD στη γερμανία; Ποιοί άραγε; Μήπως οι κυβερνώσες τρικολόρε πολιτικές βιτρίνες της ολιγαρχίας του γερμανικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος; Μήπως η αγαπημένη Annalena και οι υποστηρικτές της; Μήπως ο θλιβερός «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» καγκελάριος και οι δικοί του οπαδοί;

Όταν οι λεγόμενοι «πράσινοι» γίνονται τόσο πολύ κατάμαυροι ώστε να θεωρούν ότι «μόνη της η σφαγή χιλιάδων Παλαιστινίων δεν είναι λύση για την Γάζα», πόσο διαφέρει ο κυνισμός τους από εκείνον των (παλιών) ναζί;

Στην ολλανδία; Στην αγγλία; Στην ιταλία;

Δείτε στη μεριά του Παρισιού. Ο κατά τη γνώμη του «απηνής κυνηγός των ακροδεξιών» Μικρός Δούκας του Λίγηρα συμφώνησε την κατά περίπτωση συγκυβέρνηση με τους λεπενικούς, επιλέγοντας ως πρωθυπουργό έναν καριερίστα «ρεπουμπλικάνο» ακροδεξιό!

 «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς εμάς»….

Δεν το θεωρούμε έκπληξη (θράσος ναι!). Αν θυμάστε όσοι / όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές είχαμε υποδείξει έγκαιρα το σοβαρό λάθος του «λαϊκού μετώπου» να συνεργαστεί ουσιαστικά με τον Μικρό Δούκα πριν τον β γύρο των βουλευτικών, στο όνομα του «αντιφασιστικού κοινού αγώνα», επιτρέποντάς του να βγάλει παραπάνω βουλευτές: η ελπίδα (μειοψηφικής) κυβέρνησης με την ανοχή του Μικρού Δούκα τύφλωσε (;) τους κουμανταδόρους του «λαϊκού μετώπου» που έβαλαν ουσιαστικά τον Μικρό Δούκα στο «λαϊκό μέτωπο» πετώντας βιαστικά στην άκρη το πραγματικό βάρος του «κλειδιού» (αν υποθέσουμε ότι σκόπευαν ποτέ να το σηκώσουν στ’ αλήθεια…) Τώρα διαμαρτύρονται βέβαια. Αλλά… Δεν πρόσεξαν ότι το (τυπικό) σύνταγμα έγινε στα μέρη τους (και όχι μόνο) κουρελόχαρτο το 2020; Δεν το πρόσεξαν;

Το 2009, το 2010, το 2011, το 2012, με τον σύγχρονο καπιταλισμό να δείχνει τα βρώμικα σωθικά του, αποδείχθηκε ότι είχαν απομείνει ελάχιστοι να συνειδητοποιήσουν το ιστορικό βάρος της διεθνούς συγκυρίας, ελάχιστοι να τεκμηριώσουν και να οργανώσουν την αμιγώς εργατική απάντηση στην κρίση και την διαχείρισή της. Το «ζήτημα της εξουσίας» ως πολιτική οργάνωση της αυθεντικής εργατικής αντικαπιταλιστικής αντι-εξουσίας, έμεινε ορφανό. Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Μια δεκαετία αργότερα τα δεδομένα ήταν ακόμα χειρότερα. Το 2020, το 2021, το 2022 η «επαναστατική συνταγή» ήταν ακόμα περισσότερη κρατική βία, ακόμα περισσότερες απαγορεύσεις, ακόμα περισσότερες mRNA πλατφόρμες, ακόμα περισσότερο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα … «για όλο τον λαό»!!! Αυθεντική εργατική, αντικρατική και αντικαπιταλιστική απάντηση, για τα σώματα, για τις φαρμακομαφίες, για την γενετική μηχανική, για την υγιεινιστική τρομοκρατία, για τον 21ο αιώνα; Α πα πα!!! Απαγορεύτηκε δια ροπάλου (και με όλη την σιχαμάρα που αναλογεί στους προδότες…). Ξανά: Δεν δημιούργησε η τάξη μας την πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως όφειλε!

Η ανανεωμένη «patriot act» του 2021 είχε όλες τις υπογραφές «της πρωτοκοσμικής αριστεράς και της προόδου». (Στις μακρινές ινδίες ή στην μακρινή αφρική ήταν αλλιώς βέβαια – αλλά αυτοί είναι «καθυστερημένοι»…) Αυτό που μπορεί να ονομαστεί φασισμός, ολοκληρωτισμός ή οτιδήποτε παρόμοιο, έχει πολλά επιμέρους “ρε(ύ)ματα”, που δεν φαίνονται (δεν πρέπει να φαίνονται!) ότι σχηματίζονται απ’ τον ίδιο καπιταλιστικό πάγο και ότι καταλήγουν στην ίδια κοίτη. Το καλύτερο για το σύστημα είναι κάποια να φαίνονται “αντίπαλα” μεταξύ τους, και άλλα να είναι αόρατα.

Τώρα μας (ξανα)λένε ότι «η ακροδεξιά απλώνεται στην ευρώπη»… Ναι, υπάρχει κι αυτό, όμως κυρίως συμβαίνει κάτι άλλο: στον πρώτο κόσμο απλώνεται μια βαθιά και αδηφάγα τρύπα… Ή ίσως πολλές μαζί.

Εν τω μεταξύ το ζήτημα της (ανατροπής της) καπιταλιστικής εξουσίας έχει ξεπέσει προ πολλού σε εκλογική αριθμητική…

Who will care for you america?

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Οι αμερικάνοι δημοκρατικοί, ως γνωστόν, απασχολούνταν ως χτες με το αν ο νυσταλέος Jo αντέχει να κατέβει στον στίβο στις 5 Νοέμβρη, να νικήσει και να σταθεί ως κεντρική πολιτική βιτρίνα άλλα 4 χρόνια, ως το τέλος του 2028.

Μόνο που υπάρχει ένα διαφορετικό, πιο άμεσο προβληματάκι. Ο νυσταλέος Jo είναι υποχρεωτικά πρόεδρος ως το τέλος της χρονιάς, για άλλους 5,5 μήνες δηλαδή. Πρέπει να διαχειριστεί οτιδήποτε προκύψει εσωτερικά αυτούς τους 5,5 μήνες∙ με αυτό το «εσωτερικά» να τρίζει έντονα….

Οι γνωστοί rivals παρακολουθούν. Όχι για να επιτεθούν στην Ουάσιγκτον ή για να χαλάσουν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Απλά η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη έχει πολλά «ανοίγματα», σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η εκδήλωση οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων είναι ιδανική για την «αύξηση των εξωτερικών πιέσεων» σε κάποια απ’ αυτά τα σημεία.

Όπως λένε διάφοροι σοφοί-με-το-κιλό: 5,5 μήνες είναι πολύς καιρός πολιτικά. Και γεωπολιτικά θα προσθέταμε: κάποιες κινήσεις όχι ευχάριστες για την Ουάσιγκτον διαγράφονται ήδη στον ορίζοντα…

Εκείνη η θεμελιώδης εγκατάλειψη 1…

Τετάρτη 3 Ιούλη>> Η σοσιαλδημοκρατία φταίει (για την αύξηση των εκλογικών ποσοστών της ακροδεξιάς) λέει ο γ.γ. του κκε, σχολιάζοντας την γαλλική περίπτωση. Θα μπορούσαν να το πουν πολλοί άλλοι· είναι εύκολο. Εδώ και πάνω από έναν αιώνα (από πριν τις αρχές του 1ου παγκόσμιου) η σοσιαλδημοκρατία δεν έκρυψε τους σκοπούς, τις μεθόδους, τον ιστορικό της ρόλο. Είτε ως 2η Διεθνής… είτε ως «τρίτος δρόμος»… είτε ως «βαράτε βιολιντζήδες»…

Όμως στην ιστορία των κοινωνιών, των τάξεων, των εργατικών ανταγωνισμών ή συνθηκολογήσεων, δεν παίζουν ρόλο μόνο αυτά που γίνονται. Αλλά και εκείνα που ΔΕΝ γίνονται! Αν οι συντηρητικοί στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες έγιναν σταδιακά περισσότεροι και, κυρίως, πιο «σκληροί», αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στις κινήσεις των αφεντικών, πολιτικές, ιδεολογικές ή ό,τι άλλο. Σε τελευταία ανάλυση αυτή η πλευρά της πραγματικότητας (και της ιστορίας) είναι δεδομένη – ποιος περίμενε ότι το κεφάλαιο θα αφοπλιστεί και θα αυτοκτονήσει; (Θυμάται πια κανείς τον αυστριακό Jorg Haider; Ε;; Ήταν μόλις το 2000 – και όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ελάχιστοι δηλαδή, κατάλαβαν…)

Για να μην φλυαρούμε: για την σταδιακή και σταθερή ενίσχυση μισανθρωπικών και χειραγωγικών απόψεων (στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες) τα τελευταία 30 χρόνια οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν (και) σε εκείνα που ΔΕΝ έγιναν απ’ όσους / όσες ήταν, υποτίθεται, αντίπαλοι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διότι (λένε…) όπως η φύση έτσι και η Ιστορία απεχθάνεται το κενό!

Ποια είναι λοιπόν εκείνα που ΔΕΝ έγιναν από θεωρητική και πολιτική άποψη εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες; Και πως αφέθηκε ανοικτός και εύκολος ο δρόμος ώστε ο συντηρητισμός να γίνει η ζεστή αγκαλιά νεοφασιστών και λοιπών παρόμοιων;

Το πρώτο που ΔΕΝ έγινε απ’ την λεγόμενη «αριστερά» (: ο όρος δεν μας αρέσει, τον χρησιμοποιούμε καταχρηστικά για να συνεννοηθούμε. Σ’ αυτόν περιλαμβάνουμε το σύνολο των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλιστών αντικαπιταλιστών, κομμουνιστών, ακροαριστερών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, με οποιοδήποτε οργανωτικό σχήμα και όνομα κι αν εμφανίζονται) ήταν η έγκαιρη ανάλυση της επερχόμενης ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση της εκμετάλλευσης και της πειθάρχησης, εκείνου που με άλλο τρόπο ονομάζεται «4η βιομηχανική επανάσταση». Αυτή η ανάλυση / πρόγνωση από εργατική σκοπιά μπορούσε και έπρεπε να έχει γίνει στις βασικές της γραμμές ήδη απ’ την δεκαετία του 1990· αφού άλλωστε η προηγούμενη δεκαετία, εκείνη του ’80, υπήρξε αρκετά διορατική σ’ αυτό το ζήτημα και κληροδότησε σημαντικό θεωρητικό και πρακτικό υλικό.

Η εγκατάλειψη της Ιστορικής γνώσης υπήρξε αποφασιστική στο να μην γίνουν τέτοιες στρατηγικής σημασίας αναλύσεις. Καμία απ’ τις προηγούμενες (καπιταλιστικές) βιομηχανικές επαναστάσεις, ούτε η 1η ούτε η 2η δεν έγινε ειρηνικά, χωρίς βία κοινωνική και πολιτική, καμία δεν έγινε «ανθρωπιστικά»! Κάθε μια συνεπαγόταν όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, και όξυνση της «εσωτερικής» βίας…

Η 3η ξεκίνησε μεν «ελευθεριακά» μέσω της κατανάλωσης και της γενικευμένης εμπορευματοποίησης (: εσωτερίκευση της βίας που λέγεται πραγμοποίηση…)· όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο να προσέξει κάθε ενδιαφερόμενος ότι επρόκειτο για μια «ενδιάμεση» διαδικασία προς την βία της καθολικής υπαγωγής των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Η εξαφάνιση της σύγχρονης εργατικής κριτικής (περί αυτού πρόκειται!) τις τελευταίες δεκαετίες είχε πολλά καταστροφικά αποτελέσματα. Πρώτ’ απ’ όλα αγνοήθηκε το προφανές, ότι οποιαδήποτε ριζική Αλλαγή Παραδείγματος στην καπιταλιστική οργάνωση των κοινωνιών, υπό την «καθοδήγηση» των αφεντικών προφανώς (!!!), θα «αφήσει πίσω» υποχρεωτικά μεγάλα τμήματα των πληθυσμών· και υπό την ιδεολογική ηγεμονία του κεφάλαιου αυτά τα «μεγάλα τμήματα των πληθυσμών», νοιώθοντας αδύναμα, αφενός θα οχυρωθούν στον συντηρητισμό τους (: «να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν»…) και αφετέρου θα προσανατολιστούν προς «σκληρές μορφές εξουσίας», είτε κρατικής είτε παρακρατικής, ως αναπλήρωση. Ποιος όμως βάφτισε αυτές τις κοινωνικές τάσεις «αντισυστημικότητα» δίνοντάς τους το άρωμα της μόνης εύλογης «αντίθεσης»;

Ταυτόχρονα αγνοήθηκαν δύο οργανικά χαρακτηριστικά του λεγόμενου «νεοφιλελευθερισμού» (το μόνο που τράβηξε την προσοχή ήταν τομείς των ιδιωτικοποιήσεων…). Πρώτον η μαζική κατασκευή του μοριακού Εαυτού-Κεφάλαιο. Και δεύτερον η μετατόπιση της «λήψης των πολιτικών αποφάσεων» προς μια όλο και πιο σκληροπυρηνική τεχνογραφειοκρατία, στους «ειδικούς», έξω και πέρα απ’ αυτό που λεγόταν «δημοκρατική νομιμοποίηση», την διαπράγματευση, κλπ. Πριν καν εμφανιστεί αυτό που λέγεται τώρα «μαζική ακροδεξιά» δημιουργήθηκαν για καθολική χρήση οι δηλητηριώδεις βασικές προϋποθέσεις της: αφενός ο διαλυτικός (κοινωνικός) κυνισμός του «είσαι ό,τι αγοράζεις» ή ό,τι μοστράρεις (κι αν ξεπέσεις δεν είσαι τίποτα…), και αφετέρου η αδιάλλακτη μορφή εξουσίας / γνώσης του «ειδικού» (απέναντι στον οποίο η μόνη φρόνιμη στάση των αιχμαλώτων είναι ο σκασμός…).

Δημιουργήθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις – και γενικά άρεσαν! Αν είχε γίνει η κριτική ανάλυση (που εδώ και στη συνέχεια υποδεικνύουμε εντελώς επιγραμματικά επειδή πράγματι έγινε – αλλά αισχρά μειοψηφικά!!!) θα ήταν έγκαιρα σαφές ότι κάποια μορφή «νεο-ολοκληρωτισμού-με-υποστήριξη-απ’-τα-κάτω» ήταν προβλέψιμη στην εξέλιξη της ριζικής Αλλαγής Παραδείγματος. Και θα είχε ανανεωθεί πρακτικά και ουσιαστικά η διαπίστωση του καταραμένου Walter Benjamin:

…Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…

Τι είναι όμως η δημιουργία, απ’ την εργατική τάξη, μιας πραγματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Και πόσο μακρινή έγινε μια τέτοια κατεύθυνση εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακριβώς επειδή ΔΕΝ έγιναν εκείνα που έπρεπε;

Λίγα παραδείγματα.