Δευτέρα 9 Ιούνη >>
Ήταν το 1917, έκαναν μια συμφωνία.
Μια γη τόσο αρχαία, τόσο πλούσια, τόσο αληθινή.
Οι Βρετανοί ήρθαν και χάραξαν τις γραμμές.
Υποσχέθηκαν τη γη με μυστικά σχέδια.
Οι οικογένειες ευημερούσαν χάρη στις ελιές.
Αλλά σκιές σέρνονταν πάνω απ’ τις θάλασσες.
Μια γη διαιρεμένη, καρδιές σκισμένες.
Η καταιγίδα ξέσπασε απ’ την αρχή.
Ω Παλαιστίνη, εσύ κρατάς το κλειδί
Για χίλια χρόνια ιστορίας.
Απ’ τους λόφους της δυτικής Όχθης ως τις ακτές της Γάζας,
Η ιστορία σου αντηχεί πάντα..
….
Η μανία των δυτικών να παραχαράξουν την ιστορία, τόσο πρόσφατη μάλιστα, είναι συμπεριφορά ηττημένων – τι άλλο; Όχι «στη σωστή μεριά της ιστορίας» αλλά μάλλον διαψευσμένοι απ’ αυτήν…
Δευτέρα 12 Μάη (00.15) >> Σωστή και δίκαιη η μνήμη του τέλους του 2ου παγκόσμιου πολέμου στην ευρώπη και της ήττας των ναζί (της γερμανίας και των συμμάχων της…) Δεν θα σχολιάσουμε κάτι σχετικό αν και υπάρχουν σοβαρά στοιχεία πως ο φασισμός δεν ηττήθηκε τότε.
Η παρατήρησή μας αφορά κάτι ελαφρά διαφορετικό: το τι και πως οι δυτικοί (και εφόσον κρατάνε ακόμα την ιδεολογική ηγεμονία τους, όλοι στον πλανήτη) αντιλαμβάνονται ως «παγκόσμιους» πολέμους.
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 12 Μάη (00.09) >> Στην εποχή της γενικευμένης ενσωμάτωσης του Θεάματος είναι δυνατόν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να σκηνοθετούνται (προς αποπροσανατολισμό…) ταυτόχρονα. Αν η Ιστορία γίνεται απλά ένα ακόμα πεδίο βολής, τότε ένας ωκεανός εντυπώσεων καταπίνει τα πάντα.
Τα δύο video που ακολουθούν «περιστρέφονται» γύρω απ’ τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο από αντίθετες μεριές∙ κι ωστόσο είναι και τα δυο «εφικτά» ως αναπαραστάσεις.
Στο πρώτο, μια ρωσική εταιρεία με το εμφατικό όνομα Cognitive Pilot (πιλότος συνείδησης…) χρησιμοποιώντας το δικό της νευρωνικό δίκτυο που ονομάζει Ιππόλυτο (πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας / τραγωδία του Ευρυπίδη…) ανακατασκεύασε τον Yury Levitan, speaker του σοβιετικού ραδιοφώνου, την ώρα που αναγγέλλει την υπογραφή της παράδοσης του γερμανικού στρατού, στις 2.10 το πρωί ώρα Μόσχας στις 9 Μάη 1945. Είναι η ανακοίνωση της ήττας του φασισμού (τότε…)
Ο «αναστημένος» Levitan μιλάει …. αγγλικά (υποθέτουμε ότι υπάρχει και σε άλλες γλωσσικές versions):
Πόσοι θα δέχονταν αυτό το video ως πραγματικό; Σήμερα φοβούμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Σε πέντε χρόνια από σήμερα; Σχεδόν οι πάντες…
Στο επόμενο ένας βετεράνος του 2ου παγκόσμιου, με τανκ αντίκα, αναλαμβάνει να ξανατσακίσει τον φασισμό σήμερα. Ο οποίος (φασισμός σήμερα) είναι ο Musk. Δηλαδή η tesla.
Ίσως (από σεβασμό στην ηλικία του) δεν μπορεί να καταλογίσει κάποιος πολλά σ’ έναν ηλικιωμένο. Δυστυχώς υπάρχουν και νεώτεροι που αντιμετωπίζουν τον φασισμό σήμερα «τσακίζοντας» tesla∙ χωρίς τανκς και χωρίς τους ιδιοκτήτες τους μέσα.
Ολική απώλεια προσανατολισμού;
Δευτέρα 7 Απρίλη (00.07) >> … Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ ξενικού και ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του∙ κι αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γείτονές του απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ αυτές τις επιλογές. Πρακτικά όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο κέρδους, μειώνουμε το περιθώριο κέρδους κάποιου άλλου∙ και εάν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει την κατάσταση όλων. Οποιοσδήποτε ιδιώτης οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μπορεί να περικόψει τις συνηθισμένες του δαπάνες, και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αλλά ας μη νομίζει κανείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.
Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ τη βάρκα για να μπει αυτός…
Σαρκαστικός έως προκλητικός τότε – το ίδιο θα ήταν και σήμερα: ο εξοχότατος John Maynard Keynes, λαμπρό τέκνο της βρετανικής ιντελιγκέντσιας, αλλά τι τέκνο! Δηλητηριώδες.
Ως όνομα διάφοροι (θα πουν ότι) τον ξέρουν. Ως κατατεθειμένες γραπτά απόψεις σιγά μην… (Το απόσπασμα είναι από την διάλεξή του Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, το 1932.*)
Αυτά τα έγραφε ο Keynes τότε, όταν μετά την «Μεγάλη Κρίση» του 1929 τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (οι «μεγάλες δυνάμεις» της δύσης…) άρχισαν να παίρνουν αλυσιδωτά τέτοιου είδους μέτρα για να «προστατέψουν την εσωτερική παραγωγή» τους – σε βάρος των ανταγωνιστών τους.
Ο Keynes διέβλεπε τότε (αν και απευχόταν, τουλάχιστον στα λόγια) ότι τελικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος θα έδινε την διέξοδο (στην «κρίση υπερσυσσώρευσης» λόγω τεχνολογικού άλματος τότε) – έτσι έγινε…. Όχι μόνο για την ανακατανομή των «σφαιρών επιρροής» στον πλανήτη. Αλλά και για την πρόκληση καταστροφής τέτοιας κλίμακας ώστε να «αναζωογονηθεί» η καπιταλιστική πραγματοποίηση της υπεραξίας.
Τώρα; Τώρα οι δημαγωγοί της πεντάρας μιλούν ψευτοχαρούμενα για «μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό»…
*Από τις κόκκινες σελίδες – περισσότερα εδώ.
Δευτέρα 17 Μάρτη (00.44) >> Απ’ τις τρεις μεγάλες θρησκείες που γεννήθηκαν στην μέση Ανατολή οι δύο είναι μονοθεϊστικές και ανεικονικές. Η άλλη είναι πολυθεϊστική και ειδωλολατρική:
Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…
Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.
Δευτέρα 20 Γενάρη (00.22) >> Το είπαμε απ’ την πρώτη στιγμή, μόνο δυο μέρες μετά: η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη του 2023 είναι για την παλαιστινιακή αντίσταση ό,τι ήταν η «επίθεση του Τετ» στις 30 Γενάρη του 1968 για την βιετναμέζικη (Δευτέρα 9 Οκτώβρη 2023: Βιετνάμ 1968: η επίθεση του Τετ, Παλαιστίνη 2023: η επίθεση του al Aqsa). Εννοείται πως επειδή δεν έχουμε (κι ούτε θέλουμε!!) τα «γαλόνια» των τεχνικών της εξουσίας (προφεσόρων, «ειδικών», «αναλυτών» κλπ) και επειδή καταλαβαίνουμε τον καπιταλιστικό κόσμο ως εργάτες, θεωρούμαστε «ψεκασμένοι»… (Ωραία!!!)
Να όμως τώρα που οι σπεσιαλίστες του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος παραδέχονται ότι σκύβουν το κεφάλι μπροστά στους ξυπόλυτους φενταγίν της Γάζα όπως ακριβώς το έκαναν οι αμερικάνοι όμοιοί τους μπροστά στους βιετκόγκ:
Τα ισραηλινά μέσα αναφέρουν ότι ο ισραηλινός στρατός δεν πέτυχε κανέναν απ’ τους βασικούς στόχους που είχε δηλώσει για τον πόλεμό του στη Γάζα.
Το ισραηλινό Channel 12 είπε ότι ένας απ’ τους στόχους του πολέμου, όπως καθορίστηκε απ’ την ισραηλινή κυβέρνηση, ήταν η καταστροφή της Hamas. Ωστόσο παρατήρησε ότι «η Hamas παραμένει ισχυρή τώρα», ύστερα από ένα χρόνο και τρεις μήνες πολέμου, μόνο λίγες ώρες πριν το αναμενόμενο τέλος του.
Το ρεπορτάζ συνέχιζε:
Είναι αλήθεια ότι η Hamas υπέστη πολύ σοβαρά πλήγματα αλλά συνεχίζει να πολεμά. Στην πραγματικότητα ελέγχει την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζα και διαχειρίζεται τα ζητήματα εκεί.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο πρώην αρχηγός της mossad Tamir Pardo, στη διάρκεια συνέντευξής του στο κανάλι, ανακάλεσε τον πόλεμο στο Βιετνάμ στην πρωτεύουσα Saigon. Είπε:
Την τελευταία ημέρα του πολέμου συναντήθηκαν δύο συνταγματάρχες, ένας αμερικάνος και ένας απ’ το βόρειο Βιετνάμ. Ο αμερικάνος είπε στον βιετναμέζο αξιωματικό «Στη διάρκεια του πολέμου δεν χάσαμε ούτε μια μάχη». Ο βιετναμέζος απάντησε «Αυτό μπορεί να ισχύει, αλλά αύριο το πρωί εσύ θα φύγεις και εμείς θα είμαστε εδώ».
Δευτέρα 18 Νοέμβρη (00.24) >> Ύστερα από 40 χρόνια φυλάκισης γαλλικό δικαστήριο έκανε πριν 3 ημέρες (στις 15 Νοέμβρη, την ημέρα που οι Παλαιστίνιοι έχουν ορίσει ως «επέτειο εθνικής ανεξαρτησίας»*) δεκτή την (11η…) αίτηση αποφυλάκισης του λιβανέζικης καταγωγής Georges Ibrahim Abdallah, υπό τον όρο «να φύγει απ’ την γαλλική επικράτεια και μην επιστρέψει ποτέ». Ο Abdallah, μέλος του κομμουνιστικού κόμματος του λιβάνου και του λαϊκού μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), καταδικάστηκε το 1984 σε ισόβια για συμμετοχή στη δολοφονία του αμερικάνου στρατιωτικού ακολούθου Charles Ray και του ισραηλινού διπλωμάτη Yaakov Barsimentov, στο Παρίσι, το 1982: ήταν η εποχή της κορύφωσης του αντιαποικιακού αγώνα στο λίβανο, εναντίον του ισραηλινού στρατού κατοχής και της αμερικανικής και γαλλικής στρατιωτικής υποστήριξης.
Επειδή η απόφαση έχει ισχύ απ’ τις 6 Δεκέμβρη, αφήνει περιθώριο για εισαγγελική έφεση – κάτι που έχει γίνει και στο παρελθόν, κατ’ απαίτηση της Ουάσιγκτον που έχει ρόλο «πολιτικής αγωγής». Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα περάσει η μπογιά της, και ότι ο δεσμώτης θα γυρίσει στα μέρη του, στον Λίβανο.
Ο 73χρονος σήμερα Abdallah ανακηρύχτηκε τον Δεκέμβρη του 2013 απ’ το δημοτικό συμβούλιο του παρισινού προαστείου Bagnolet «επίτιμος δημότης», αναγνωρίζοντάς τον ως κομμουνιστή αγωνιστή, πολιτικό κρατούμενο, μέλος του λιβανέζικου αντιστασιακού κινήματος και αποφασιστικό υπερασπιστή των Παλαιστινιακών δικαίων.
*Λίγο μετά την έναρξη της 1ης intifada, ο Yasser Arafat υιοθέτησε στις 15 Νοέμβρη του 1988 απ’ το Αλγέρι την «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης» που είχε διαμορφώσει ο ποιητής Mahmoud Darwish. Με 146 κράτη / μέλη του οηε να έχουν αναγνωρίσει ως τώρα «παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967» υπάρχει ένας ωκεανός αίματος μεταξύ της Διακήρυξης του 1988 και της σημερινής κατάστασης∙ μέχρις ότου τα όπλα και όχι τα ψηφίσματα κάνουν πράξη την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι…
Δευτέρα 14 Οκτώβρη (01.00) >> Η συνέντευξη είναι παλιά, του 1970. Πολλοί που αλληθωρίζουν σήμερα όταν ακούν την λέξη «Παλαιστίνη» δεν είχαν γεννηθεί τότε∙ ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστίνιων υπήρχε όμως!! Ο Ghassan Kanafani ήταν εκπρόσωπος του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» (PFLP)∙ και η οργάνωση, όπως όλες εκείνης της εποχής, είχε «έδρα» στη Βηρυτό και στα στρατόπεδα των Παλαιστίνιων προσφύγων στα νότια του λιβάνου…
Δεν θα πούμε περισσότερα για την ιστορία – δεν χωρούν άλλωστε εδώ. Πολύ σύντομα: ο Kanafani μιλάει με αφορμή την αναμέτρηση ανάμεσα στην «Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και την ιορδανική (φιλοδυτική…) μοναρχία.
(Ο Kanafani δολοφονήθηκε απ’ την mossad το 1972).
Δευτέρα 14 Οκτώβρη (00.57) >> Είναι διάφοροι / ες που «ανακάλυψαν την Παλαιστίνη» στις οθόνες τους την 7η Οκτώβρη του 2023. Και, καθόλου περίεργο, την ανακάλυψαν-όπως-έπρεπε. Όπως τους είπαν: σαν βαρβαρότητα, θηριωδία… Με αποκεφαλισμένα μωρά, βιασμούς γυναικών, «ανεξήγητη» (και απαράδεκτη) βία… Ήταν έτοιμοι γι’ αυτήν την «ανακάλυψη». Γιατί δεν ήταν κάτι μικρό, κάτι λίγο…
Εκείνο που ήταν η πραγματική ανακάλυψή τους, εκτός εισαγωγικών, ήταν κάτι που η δειλία τους δεν επιτρέπει να παραδεχτούν: ανακάλυψαν ότι πέντε και βάλε αιώνες πρωτοκοσμικής αποικιοκρατίας, ιμπεριαλισμού, μαζικών δολοφονιών, λεηλασιών, κυλούν μέσα στις φλέβες τους!! Ναι, είναι άξιοι απολογητές της πρωτοκοσμικής κυριαρχίας πάνω στον πλανήτη επί 500 χρόνια, απ’ την εποχή των «Μεγάλων Εξερευνήσεων», και αυτό θα πρέπει να τους αναγνωριστεί, αρκεί πρώτα να το αναγνωρίσουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Μέσα σ’ αυτήν την ανακάλυψη, η Παλαιστίνη είναι βέβαια εδώ, δίπλα, αλλά είναι μικρότερη απ’ την ανακάλυψη της αμερικής, της αφρικής, της ασίας, της αυστραλίας…
Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτά τα 500 χρόνια οι λευκοί, χριστιανοί αποικιοκράτες δεν ήταν κάτι άλλο από «ελευθερωτές» και «εκπολιτιστές»!…
Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτά τα 500 χρόνια οι αυτόχθονες δεν ήταν κάτι παραπάνω από βάρβαροι, απολίτιστοι, υπάνθρωποι…
Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτά τα 500 χρόνια οι αυτόχθονες που αντιστέκονταν δεν ήταν κάτι παραπάνω από φρικτοί, παρανοϊκοί εγκληματίες: για παράδειγμα έπαιρναν τα σκάλπ των λευκών (!!! οποία βαρβαρότητα!!!), έκλεβαν γυναίκες, έκαιγαν και κατέστρεφαν τις εγκαταστάσεις των εποίκων…
Ποτέ – ποτέ – ποτέ οι λευκοί κατακτητές δεν έπρεπε να σταματήσουν να σκοτώνουν αυτούς τους «δυστυχισμένους άγριους» έτσι ώστε να σωθούν (ίσως) στην «άλλη ζωή», στη «δευτέρα παρουσία»: ήταν καθήκον οι δολοφονίες τους, όχι (μόνο) διασκέδαση…
Ποτέ – ποτέ – ποτέ αυτοί οι αυτόχθονες δεν είχαν πολιτισμό, ηθική, αξιοπρέπεια, οτιδήποτε άξιο (πρωτοκοσμικού, λευκού, χριστιανικού) σεβασμού. Το καλύτερο που θα μπορούσαν να ελπίζουν και να παρακαλάνε ήταν να «εκπολιτιστούν» και, αν συνέφερε, να «εκχριστιανιστούν»…
Ποτέ – ποτέ – ποτέ η λευκή, δυτική «ανωτερότητα» (στρατιωτική αλλά και ηθική, ιδεολογική, τεχνολογική…) δεν ήταν κάτι λιγότερο από αναπόφευκτη, θεού θέλημα…
Αυτοί που ανακάλυψαν τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες στις 7 Οκτώβρη του 2023 δεν συμφωνούν πως ισχύουν και γι’ αυτούς κι αυτές όλα τα πιο πάνω; Δεν συμφωνούν ότι η εξόντωσή τους είναι εκπολιτιστικό έργο, η ευθύνη, το «φορτίο του λευκού ανθρώπου» όπως είπε κάποιος κάποτε; Συμφωνούν. Συμφωνούν και παρασυμφωνούν!!! Δεν συμφωνούν ότι οι Παλαιστίνιοι (και οι άραβες γενικότερα) είναι το ίδιο απολίτιστοι με όλους μα όλους τους αυτόχθονες, όπου γης, όταν πάτησε στα μέρη του η αρβύλα του λευκού κατακτητή; Συμφωνούν και παρασυμφωνούν!!! (Ίσως είναι ντροπαλοί για να το φωνάξουν, να το πουν με το όνομά του…)
Βρίσκονται λοιπόν στη «σωστή μεριά»: στη μεριά πολλών γενεών καθαρμάτων! Τουλάχιστον πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι έχουν μια ενστικτώδικη ιστορική στράτευση και συνέχεια: αν τους δινόταν η ευκαιρία (κι αν το επέτρεπαν τα βίτσια και η δειλία τους) ευχαρίστως θα έκοβαν με τα χέρια τους μερικά λαρύγγια «απολίτιστων». Ελλείψει θάρρους και με περίσσεια «καθημερινότητας» και μεσολαβήσεων αφήνουν την δουλειά σε άλλους ομοίους τους, και χειροκροτούν από απόσταση και εκ του ασφαλούς.
Ζουν ανάμεσά μας (ή μήπως εμείς ζούμε ανάμεσά τους; Θέμα συσχετισμών…) Όπως και νάχει είναι άξια τέκνα του ιμπεριαλιστικού «οικοσυστήματος», και σαν τέτοιους / ες πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.
Οι υπόλοιποι / ες δείτε πως ήταν οι «απολίτιστοι» Παλαιστίνιοι ΠΡΙΝ οι πρωτοκοσμικοί (άγγλοι κατά κύριο λόγο…) καταστρέψουν τις ζωές τους, και ΠΡΙΝ στείλουν τους εποίκους τους, όχι για να τους «απελευθερώσουν» (αυτό δεν ήταν αρκετό…) αλλά για να τους εξαφανίσουν εντελώς: τους απαρτχάιντ, θεοναζί χωροφύλακές τους… Δείτε πως ήταν η Παλαιστίνη πριν έναν αιώνα (τότε που το μεγαλύτερο μέρος του ελλαδιστάν ήταν…. Τι ήταν;).
(Τι; Υπήρχαν Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες ΠΡΙΝ την δημιουργία του ισραηλινού κράτους; Υπήρχαν Παλαιστίνιοι και Παλαιστίνιες το 1920; Αν είναι δυνατόν!!!)
Αφιερώστε 50 λεπτά απ’ την ζωή σας σε ένα καλοσκηνοθετημένο ντοκυμαντέρ του al Jazeera – δεν θα το μετανιώσετε… Κι αν δεν τα καταφέρνετε με τα αγγλικά, θα τα καταφέρετε σίγουρα με τις εικόνες και τους χάρτες…
Και θα μάθετε καλύτερα τι χρώμα είναι το αίμα των υποστηρικτών της (μεσανατολικής και όχι μόνο) αποικιοκρατίας: μαύρο, κατάμαυρο…
Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.18) >> Η βροχή πυραύλων που αφού διέσχισαν έως και σχεδόν 2 χιλιάδες χιλιόμετρα κτύπησαν δύο (ή, κατ’ άλλους, τρεις) αεροπορικές βάσεις του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και μερικές δεκάδες μέτρα μακριά απ’ τα «κεντρικά» της mossad, ενθουσίασε εκατομμύρια αιχμαλώτους σε μεγάλο μέρος του κόσμου, αποστόμωσε πολλούς που είχαν διαγνώσει «δειλία» του ιρανικού καθεστώτος∙ και έχει ωθήσει τον άξονα Ουάσιγκτον / Λονδίνο / (Αθήνα) / Τελ Αβίβ όχι απλά να οργανώσει μια κάποια «απάντηση» αλλά μάλλον να «αρπάξει την ευκαιρία» – μια «ευκαιρία» που πριν ακριβώς ένα χρόνο και μια μέρα δεν υπήρχε στον ορίζοντα.
Πριν, όμως, απ’ το «τώρα» πρέπει να θυμίσουμε μια «ιστορική λεπτομέρεια» (;;;) για όσους (που δεν είναι λίγοι) επιμένουν να υποτιμούν την Τεχεράνη, εκδηλώνοντας (τι άλλο;) τον οριενταλισμό / πρωτοκοσμικό ρατσισμό τους.
Από τον Σεπτέμβρη του 1980 ως τον Αύγουστο του 1988 έγινε ο πόλεμος ανάμεσα στο ιράκ (του Σαντάμ Χουσεϊν…) και το ιράν (όπου μόλις πριν 1,5 χρόνο είχε ανατραπεί ο σάχης, και βρισκόταν στην πρώτη μετεπαναστατική «χαοτική» φάση του). Η Βαγδάτη επεδίωκε να καταλάβει εδάφη του ιράν, και ο πόλεμος ξεκίνησε με εισβολή του ιρακινού στρατού. Στο πλευρό του Σαντάμ Χουσεϊν σ’ εκείνο τον πόλεμο προμηθεύοντάς τον με κάθε είδους όπλα συμπεριλαμβανομένων χημικών (: απαγορευμένα «όπλα μαζικής καταστροφής» που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον – προμηθευτής ήταν οι ηπα…) βρίσκονταν (προσέξτε): οι ηπα, η αγγλία, η σοβιετική ένωση, η γαλλία, η ιταλία, η (ενιαία ακόμα) γιουγκοσλαβία, και σχεδόν το σύνολο των αραβικών πετροδικτατοριών. Βοήθεια στην Τεχεράνη προσέφεραν η συρία, η λιβύη, η (τότε…) κίνα και η (τότε..) βόρεια κορέα. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε τέτοια τεράστια διαφορά (υπέρ της Βαγδάτης) στη διεθνή υποστήριξη∙ παρά το γεγονός ότι η συστηματική χρήση χημικών αερίων (με την έγκριση της «δύσης» και της τότε σοβιετικής ένωσης) απ’ τον στρατό του Χουσεϊν είχε σαν αποτέλεσμα διπλάσιες απώλειες του ιρανικού στρατού (τόσο σε νεκρούς όσο και σε τραυματίες) σε σχέση με εκείνον του ιράκ∙ παρά το γεγονός ότι ο ιρακινός στρατός (χάρη στη συστηματική βοήθεια από τις μείζονες βιομηχανικές «μεγάλες δυνάμεις» του πλανήτη…) είχε φτάσει στο τέλος του 1987 να έχει εξαπλάσιο αριθμό τανκς και δεκαπλάσιο αριθμό αεροπλάνων σε σχέση με τον ιρανικό, παρ’ όλα αυτά η Τεχεράνη δεν ηττήθηκε! Αντίθετα προσπάθησε πάνω από μια φορά (με προσωρινή επιτυχία) να καταλάβει ιρακινά εδάφη, κυρίως την Βασόρα.
Η διαφαινόμενη και πιθανή ήττα του (τότε) προστατευόμενού τους, ανάγκασε τις «μεγάλες δυνάμεις» να προωθήσουν μια απόφαση του «συμβουλίου ασφαλείας» του οηε για τερματισμό του πολέμου, που έγινε δεκτή και απ’ τις δύο πλευρές, το καλοκαίρι του 1988. Στην πράξη τα 4 απ’ τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας ήταν με την μεριά του Χουσεϊν, οπότε…
Ας το επαναλάβουμε: απ’ το 1980 ως το 1988 το (προφανώς ανοργάνωτο ακόμα) νέο ιρανικό καθεστώς πολεμούσε εναντίον του ιρακινού και, έμμεσα αλλά καθαρά, εναντίον των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της ιταλίας, της σοβιετικής ένωσης και των θησαυροφυλακίων των πετροδικτατοριών… Όμως όλοι αυτοί μαζί, με «εργολάβο» το μεγάλο στρατό του Σαντάμ Χουσεϊν, ΔΕΝ κατάφεραν να το καταβάλλουν! (Αντίθετα διάφοροι παρατηρητές εκείνου του πολέμου εντυπωσιάστηκαν απ’ την ταχύτητα με την οποία το καινούργιο ιρανικό καθεστώς κατάφερνε να διασταυρώνει την φαντασία με την μηχανική, φτάνοντας να γίνει σχεδόν αυτάρκες σε πολλά είδη χερσαίων και θαλάσσιων όπλων, φτιάχνοντας ως και τα πρώτα drones…)
Αυτά έγιναν τότε… Ποιοι είναι οι πολεμοκάπηλοι «εγκέφαλοι» που διανοούνται ότι τώρα θα πετύχουν εκείνο που τότε στάθηκε αδύνατο για την αφρόκρεμα του βιομηχανικού καπιταλισμού;
Κι όμως υπάρχουν τέτοιοι!!