Δευτέρα 18 Αυγούστου (00.36) >> Είναι σωστή η συλλογική ενοχοποίηση ενός πληθυσμού για όσα κάνουν στο όνομά του τα κρατικά και παρακρατικά αφεντικά του; Κατ’ αρχήν όχι. Όμως εξίσου λαθεμένη είναι η συλλογική αθώωση (του ίδιου πληθυσμού) επειδή μέλη του μπορεί απλά να διαφωνούν ή δεν ξέρουν, ή δεν θέλουν να ξέρουν τι κάνουν στο όνομά τους τα αφεντικά τους. Το «δεν ξέρω δεν απαντώ» ποτέ δεν ήταν σημάδι αποστασιοποίησης (έστω) απ’ τα εγκλήματα των αρχόντων. Η σιωπηλή συμμόρφωση είναι 100% συνενοχή! Μόνο η ρητή, καθαρή, βαθιά και εχθρική εναντίωση στα όποια κρατικά εγκλήματα είναι απόδειξη μη συνενοχής.
Στη χθεσινή Haaretz ο Gideon Levy είχε ένα άρθρο / πορτραίτο ενός απόστρατου καραβανά που … αλλά ας δούμε την διδακτική περίπτωση:
Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον πρώην επικεφαλής της διεύθυνσης στρατιωτικών πληροφοριών του ισραήλ Aharon Haliva για την εκπομπή «Haliva Document» που προβλήθηκε τις προάλλες στο channel 12 tv. Όλοι ασχολούνται τώρα με την ανάλυση της ιστορίας και την απάντηση στα κουτσομπολιά που προέκυψαν αλλά το κύριο ζήτημα θόλωσε απ’ τους αξιολύπητους ξερόλες που παρουσίασαν αυτήν την ιστορία. Ο υποστράτηγος Haliva αποκάλυψε την αλήθεια για το κυρίαρχο ρεύμα, όχι μόνο στον στρατό αλλά και στην ισραηλινή κοινωνία γενικότερα.
Είναι ακριβώς αυτός, ο Haliva, ο οποίος είναι κατά κάποιον τρόπο ήρωας του κεντροαριστερού στρατοπέδου, που διαμορφώνει το πορτραίτο του γενοκτόνου στρατηγού. Αποστασιοποιείται απ’ τον Bezalel Smotrich, χλευάζει τον Itamar Ben–Gvir και επιτίθεται ανεπιφύλακτα στον Netanyahu, καθώς είναι φωτισμένος και προοδευτικός στρατηγός. Αλλά σκέφτεται και μιλάει ακριβώς όπως εκείνοι.
Τελικά, όλοι είναι υποστηρικτές της γενοκτονίας. Η διαφορά είναι μόνο μεταξύ εκείνων που την παραδέχονται και εκείνων που την αρνούνται. Στο στρατόπεδο των φωτισμένων και αυτοκολακευόμενων όπου ανήκει ο Haliva αποκαλύφθηκε ως ένας απ’ τους λίγους που την παραδέχτηκαν: χρειαζόμαστε μια γενοκτονία κάθε λίγα χρόνια. Η δολοφονία του παλαιστινιακού λαού είναι θεμιτή, ακόμη και απαραίτητη.
Έτσι μιλάει ένας «μετριοπαθής» στρατηγός του ισραηλινού στρατού. Δεν είναι σαν τους εξτρεμιστές υποστράτηγο David Zini ή τον ταξίαρχο Barak Hiram. Δεν είναι ούτε θρησκευόμενος ούτε μεσσιανικός, απλώς ένα καλό παιδί απ’ την Haifa και την αριστοκρατική γειτονιά Tzalala του Τελ Αβίβ.
Επί 40 λεπτά ο Haliva φλυαρούσε σχετικά με την ελαττωματική οργανωτική και πολιτική κουλτούρα εδώ, προτού φτάσει στην ουσία του ζητήματος: η δολοφονία 50.000 ανθρώπων ήταν «αναγκαία». Η γενοκτονία ως κληρονομιά για τις μελλοντικές γενιές.
«Για κάθε θύμα της 7ης Οκτωβρίου, 50 Παλαιστίνιοι έπρεπε να πεθάνουν. Είτε ήταν παιδιά είτε όχι. Δεν μιλάω από αίσθημα εκδίκησης, αλλά μεταφέρω ένα μήνυμα στις μελλοντικές γενιές. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Χρειάζονται μια Nakba από καιρό σε καιρό, για να νιώσουν το τίμημα».
Ο συντονιστής Danny Kushmaro και οι ανταποκριτές Yaron Avraham και Nir Dvori αγνόησαν αυτά τα ασήμαντα σχόλια. Γι’ αυτούς είναι αυταπόδεικτα. Όταν ένας φιλελεύθερος διευθυντής της διεύθυνσης στρατιωτικών πληροφοριών μιλάει έτσι, σηματοδοτεί το τέλος της διαμάχης για το αν γίνεται ή όχι γενοκτονία στη Γάζα, καθώς και της διαμάχης για τους στόχους αυτού του πολέμου. Ήταν από την έναρξή του ως το μακρινό τέλος του ένας πόλεμος εξόντωσης.
…
Αν τα λόγια του στρατηγού δεν είναι αρκετά, μπορεί κανείς να βρει και άλλα αποδεικτικά στοιχεία, εξίσου πειστικά, στα λόγια της συζύγου του αρχηγού του επιτελείου στις 7 Οκτώβρη. Η Sharon Halevi είπε σ’ ένα podcast ότι ο σύζυγός της έφυγε απ’ το σπίτι εκείνο το πρωί με το φυλακτό του και μια υπόσχεση στη σύζυγό του: «Η Γάζα θα αποδεκατιστεί». Αυτό έγινε το πρωί της 7ης Οκτωβρίου 2023.
Τι να κάνει κάποιος μ’ έναν στρατό του οποίου οι διοικητές παραδέχονται ότι κάνουν έναν πόλεμο εξόντωσης; Πώς ζει κανείς με τη σκέψη ότι η γενοκτονία ήταν ο εξ’ αρχής αληθινός και κύριος στόχος αυτού του πολέμου; Όχι απλά οποιαδήποτε γενοκτονία αλλά μια γενοκτονία που διαπράττεται κάθε λίγα χρόνια;
Οι αιμοβόροι δυτικοί υποστηρικτές του «ας βοηθήσουμε το ισραήλ που κάνει την δουλειά για πάρτη μας» είναι ακόμα αρκετοί και διάχυτοι μέσα στους θεσμούς και τους τεχνικούς της εξουσίας. Μασκαρεύονται με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα αγανακτούν με την υποτιθέμενη απόδοση «συλλογικής ευθύνης» στα λεφούσια των τουριστών / υπηκόων του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που πηγαίνουν εδώ κι εκεί για να ξεϊδρώσουν∙ αν και κανείς δεν συνέλαβε ή δίκασε οποιονδήποτε από δαύτους για το κακούργημα (το αντικειμενικό κακούργημα) της ηθικής αυτουργίας σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. (Απ’ την άλλη μεριά φυσικά αυτά τα ίδια «αγανακτισμένα» καθάρματα χαίρονται και επικροτούν τις μαζικές δολοφονίες Παλαιστίνιων αμάχων επειδή «εκεί μπορεί να κρύβεται κανάς ‘τρομοκράτης’ της Hamas»: όχι απλά την συλλογική ευθύνη αλλά την συλλογική καταδίκη την έχουν στο τσεπάκι τους. Για τους Άλλους.
Εννοείται πως και οι «τουρίστες» τα ίδια πιστεύουν. Αν ήταν αλλιώς θα κρατούσαν κανά πανί με το πιο απλό, εύκολο και «ανθρωπιστικό»: peace in Gaza…
Την σφαγή στη Srebrenica, την σφαγή στο Sarajevo, την σφαγή στη βοσνία, την ξεχάσαμε. Οι ντόπιοι δράστες της και οι συνεργάτες τους, φυσικοί, ηθικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, σε όλη την πυραμίδα του εντόπιου ιμπεριαλισμού, ζουν μια χαρά. Έκαναν την δουλειά – για πάρτη τους και για πάρτη τρίτων. Ελάχιστοι (ελαχιστότατοι) κουβαλάμε και θα κουβαλάμε πάντα εκείνο το αίμα και την ευθύνη ότι δεν την εμποδίσαμε.
Τώρα; Ποιοι εμποδίζουν τι;
